Bago pa man magsimula ang ikatlong taon ko dito, napagpasyahan nila Daphne na mag-Euro trip. One month kaming maglilibot-libot sa kabuuan ng Europe.
The idea makes everything sounds so exciting. Good thing to end the second year, magandang relaxation and preparation for another year in the world of brains. Hayss!
"Daph, aren't we going? We will be late if we don't go right now." iritang-irita na si Bettina na kanina pa pabalik balik sa harapan namin. Kanina pa rin niya tinitingnan ang relo niya.
Nakatingin lang kami kay Daphne na slow motion pa kung magpahid ng lotion sa buong katawan niya. Siya na lang ang inaantay namin. Kaming tatlo, bihis na at nalagay na halos lahat ng dalahin namin sa kotse niya, and still, she's beautifying herself like a forever.
"Betty, will you please calm down? We'll not end up late."
Umirap si Bettina.
Surely is, mabilis na namang magmamaneho itong babaeng ito. Malamang talagang ang one-hour ride mo, nagiging ten minutes lang para sa kanya.
It's good, yeah. Pero kung mamamatay ka rin naman agad, might as well think twice.
Maya-maya pa, tumayo na rin naman siya and started to dress herself up. "You girls are so worried. Don't you even trust me?"
"Of course, we do!" giit ni Ali na para bang takot na takot kay Daph.
"Fine! I just hope this will gonna be a complete happy vacation, Daph." That's it and Bettina's gone. Baka nagpalipas lang muna ng inis.
Finally after like a few more minutes, natapos din siya sa pagbibihis.
"Ready, girls?"
"Well, almost. Not until you get done with your business."
Nagtinginan kami ni Ali sa likod. Mukhang madedehado pa ata itong bakasyon na pinaplano namin.
"Hmm? Maybe... it's better if we go, now. Right Ali?" Tumango siya kaya sinundan ko ng tingin si Daphne. "Daph, can we?" Ako na rin ang nagsalita lalo na nang makita ko si Daphne na naiinis na rin kay Bettina.
Buti na nga lang at tahimik lang si Daph at hindi na lumaban pa ng salita. "Of course!"
And in a single span of time, hilong-hilo na naman kami sa buong byahe.
We arrived at the airport not really that late. Just maybe one hour apart from our scheduled flight.
"Thanks Daph! This surely is will be good as you plan. Thanks for always being late."
"Betty, we're not even that late. In fact, we're early." And then she smirks.
Nagtatanong na itsura ang ibinigay namin sa kanya. Paanong naging maaga? Like early for the soon to be rescheduled flight namin? Yun ba yung ibig sabihin niya?
"How come, you're so sure of it?"
"In about five seconds, ladies..." Patuloy lang ang pag-guhit ng ngiti niya sa labi. She's even tapping her feet like she's waiting of something she'll be expecting.
Maya-maya pa, may lumapit sa kanyang isang attendant. "Ms. Williams, the private plane had arrived. You may now proceed for the flight, we'll take care of all your things."
"Thanks!" Matapos niyang sabihin yun, tumango lang ang attendant tapos saka na siya bumalik sa puwesto niya.
Doon lang din namin napansin na wala nga yung mga maletang supposedly ay dala namin. Nakalimutan nga namin sa kotse dahil sa sobrang madali.
"Where's our baggages?" maang na tanong ni Ali.
Hindi naman pinansin ni Daphne ang tanong ni Ali. "Let's go, girls? I'm sure, Europe can no longer wait for more minutes."
Nagkalingunan kaming tatlo. Pare-parehong nagtatanong sa mga nangyayari.
We're supposed to be going back to the apartment and calling for another schedule by tomorrow or whenever the flight for Europe is available, and yet, we're still here. Ano pa bang ginagawa namin dito?
Sumunod na lang kami sa kanya hanggang sa makapunta kami sa isang maluwag na palapagan ng mga eroplano. Malakas din ang ihip ng hangin and it's loud because of the sounds the aero machines are making.
To our shock, dirediretso lang ang lakad ni Daphne patungo sa isang eroplano.
No way, she's riding there! Private plane kaya yun. Hindi naman namin afford ang magpa-ganyan pa.
Para kaming nag-uusap na tatlo sa paraan ng pagtingin-tingin lang sa isa't isa. But still we insisted to follow her.
Nakangiting sumalubong sa amin ang mga flight attendants na mag-aasikaso sa amin sa buong byahe -- kung eto nga ba ang eroplanong sasakyan namin.
"Okay, Daph. Let's stop the guessing game. What's all these?" diretsang sabi ni Bettina.
Habang si Daphne, relaxed nang nakaupo doon sa isang turn-out couch at umiinom na ng wine, nakatayo lang kami at tila nangangapa pa sa buong nangyayari.
"We'll be on this plane. Don't worry, I had this fully paid so you don't have to think of it."
Napanganga kami.
"I don't ask for more words, Betty. Might as well sit down and just enjoy the whole thing. We've got to reach Europe before sunset."
Ilang minuto pa naming dinigest ang sinabi niya.
Unang umupo si Ali. Tumingin sa akin si Bettina and I just shrug my shoulders. Sumunod ako sa pag-upo, at saka na rin siya sumunod.
We almost forgot. Mayaman nga pala si Daphne. She doesn't go late if she chooses dahil may sarili siyang private plane na pwedeng i-request.
-
"Ladies, welcome to our first stop. Eiffel Tower's homeland and Louvre Museum's. Paris, France."
Nagtinginan kami sa may bintana.
It's beautiful up here, ano pa kaya kung nasa baba na kami. Where everything can be seen more clearly.
"Can't wait to see that tower" Ali sighs.
Well, me too. Nababasa ko lang ito sa mga libro dati, and I can't believe, that any second now, I will finally be facing this famous tower. And other more in line with Europe.
Sana lang kasama ko si Mama ngayon. And hoping, na pati si Papa.
-
We spent the whole remaining day eating at the hotel we'll be having our stay. We likewise made a good sightseeing and window shopping.
And when dusk finally came, doon na namin natagpuan ang kabuuan ng Eiffel Tower. Beautiful 'cause of the lights playing around the detail of the whole tower. Not really a good thing for photograph, I must say. Mas maganda pa rin kung umaga. But this still looks magnificent.
We let our eyes enjoy for a while bago namin napagdesisyunan ang umuwi na. It's been a day and we're all tired kaya mas maigi na munang magpahinga.
Tomorrow is another day and surely is another more memories to count in on this journey I got.
--
Fine, I'll go! But after two days pa, I just have to finish things before I go. -- This was his text na bumungad sa akin pagkagising ko.
I know he'll go. Hindi naman ako matitiis ng baklitang ito ehh.
"Anong nginingiti-ngiti mo diyan?" pang-iistorbo sa akin ni Logan na obviously, sa bahay na naman nakikikain.
"Wala." I lied. At bakit ko naman kailangan magpaliwanag sa kanya?
Hinid maipaliwanag yung naging itsura niya nang sinabi ko yun. Hindi na rin naman pa siya dumugtong. Tumahimik lang siya and busied himself on his food.
Yeah, may magagawa ba ako? Nagalit ka sa sinabi ko kahapon, you didn't even wish me a goodnight kahit pa umaga pa dito nung tumawag ka.
See? Effective ang charm ko lalo na kapag naiinis ako.
Narinig kong bumuntong-hininga si Logan. "Bakit kaya hindi ka muna kumain? Kesa naman yung nginingitian mo yang cellphone mo, nagmumukha ka tuloy baliw."
I darted him some bad eyes. "Then why don't you just eat anyway at huwag mo na lang pansinin ang ginagawa ko?"
Wala siyang naisagot kaya naman nagpatuloy ako sa pagrereply sa mga messages ni Ian.
Maya-maya pa, nangibabaw yung tunog ng kubyertos niya. Kaya naman napatingin ako, and I found his glaring eyes. Ano na naman bang ginawa ko sa kanya? I'm just stating the fact.
Kung ayaw niya akong nakikita na ganito ang itsura, edi huwag niya na lang ako pansinin. O kaya naman, bilisan niya na ang pagkain niya at umalis na siya pagkatapos.
"Ano bang problema mo?" Kung naiinis siya, mas naiinis naman ako.
Nakatingin lang siya sa akin. Tinaasan ko na siya ng kilay at nakailang kunot na rin ako ng noo. Pero siya, parang na-freeze na ata. I can feel he's mad but for what exact reason, hindi ko talaga mahulaan.
Nagbuga siya ng hangin bago tuluyang iniwanan ang pagkain niya at saka na tumayo palabas ng bahay.
Wala na nga akong ginagawa ahh. Tahimik na nga ako, siya na lang naman etong nagsimula ng usapan. Sinagot ko lang naman siya. Only that I need to lie. Pero bukod doon, wala na naman akong ginawa para magalit pa siya.
Basta sunduin mo ako. I want a comfortable car ahh, pagod ako nun sa byahe.
Ang arte naman nitong baklang 'to. But he's giving me a favor, so it's the least I can do.
Pero kaninong kotse naman kaya?
Kay Logan?
Hmmp! Wag na lang noh! Baka mamaya sumbatan pa ako.
Kung kay Matthew na lang? Papayag naman siguro yun?
Sasabihan ko na lang siya ng maaga para kung sakali, hindi naman magkaroon ng conflict sa schedule niya.
Matt, I have a favor to ask. Pero pwede mo namang i-neglect just please tell me that early.
I followed the text with the detail regarding the 'Ian' thing. Pumayag naman si Matt so I guess, everything's good when he arrive. Kakausapin ko na lang si Mama para sa kaunting kainan na mangyayari.
Yes, you're Majesty. Everything on your arrival will exceed your expectation. Basta siguraduhin mo lang talaga na pupunta ka!
But I know he'll go. Susumpain ko siya kung hindi niya itutuloy ang pagpunta. Ano yun, papaasahin niya ako but he'll just let go of that?
Pero I'm dying to see him. Namimiss ko na yung mga OA niyang kwento. I just hope na maging maayos ang lahat. Ayoko nang ma-stuck pa sa mapanuring mata ni Logan.
If Ian's here, malalayo na ako sa kanya. I don't have to explain things. Hindi na ako yung makikipag-away pa sa kanya. Nakakapagod din kaya.
Gusto ko mang isipin that he's still my bestfriend pero may mga bagay talaga na hindi na kayang maibalik pa sa dati.
I have moved on but I also did change. And besides, we have different lives now. Mas malaki na ang sakop ng surroundings namin kaya okay lang na hindi na kami ganoon ka-close ngayon.
--
Matapos naming mag-Paris, London, Barcelona, we stopped by on Anne Frank's House in Amsterdam.
It's great to know about the whole thing. Reading about it on her own diary and on the latest book of John Greene, napaka-interesting talaga. I mean what happened to them when they got deported to their deaths during the Nazi prosecution, after hiding on the secret annex of their house, really caught my interest.
And seeing it now, visiting the house, napapaisip ako kung paano kaya sila nabuhay nun away from the sun. At kahit pa nasusustentuhan ang mga pangangailangan nila, but a girl who is supposed to be enjoying and wandering the world outside, ay kailangan magtago para lang makaligtas sa kamatayan.
But still they ended up on the cruel hands. Paano kaya kung hindi sila nahuli?
"Angel, ready to see Italy?" Daphne joined me as I watch the clouds outside. Kaunting oras na lang and we'll be on Italy, our last destination before we go back for the semester.
Venice, Milan, Naples and Vatican City. The house of these beautiful cities. Ang pinaka gusto kong puntahan noong bata pa ako. Italy.
I nodded. They all know how I'm dying to see this city. Kaya nga siguro nila hinuli para mapa-excite ako lalo.
"Well, I heard Italians are romantic. What do you think, Angel?"
Eto na naman siya.
Umirap ako and she just laughed on my reaction.
I'm not just into it. Pag-aaral ang ipinunta ko kung bakit ako pumangibang bansa and not to find anything romantic or someone who'll romanticize me for the rest of my stay.
Masaya na ako ng ganito. Well... at least.