/merhaba
sonunda boş bir zaman bulup yazabildim,
bekleyen olduysa eğer çok özür dilerim :(
sizi seviyorum eğer beğenirseniz yorum yapmayı ve oy atmayı unutmayın
xxxx /
*************************
Harry gözlerini açtığında Louis kollarındaydı ve burnunu boynuna gömmüş bir şekilde uyuyordu.Derin bir nefes alıp ellerini Louis'nin saçlarından geçirdi.Yaşadıkları onca şeyden sonra hala birbirlerini seviyorlardı ve bunun hiç değişmeyeceğini görebiliyorlardı.Tenine değen nefesi onu mutlu ediyordu ve bir kez daha evinde olduğunu hissettiyordu.Evindeydi.
*
İki ay sonra artık Louis'nin karnı burnuna gelmişti.Adım dahi atamıyordu tek başına.İkizler gittikçe yaramaz oluyorlardı ve Alfie artık onlarla beraber kalmaya başlamıştı.En azından ikizler ile oynayarak ona yardım ediyordu.
Alfie yaşadıkları yüzünden hemen büyümek zorunda kalmıştı ve Harry buna çok üzülüyordu.Bu yüzden odasını oyuncaklarla döşemiş,ona istediği her şeyi almıştı.Şımartmak değildi bu Harry'e göre.Sadece çocuk olmayı unutmasını istemiyordu.
Sonunda o gün gelmişti.Edward doğmak üzereydi.Harry Louis'nin banyodan gelen çığlıklarını duyunca yerinden nasıl kalktığını bilemedi.
"Louis? İyi misin?" Harry derin bir nefes alıp duvara dayanmaya çalışan kocasının belinden tutup ayakta durmasını sağladı.
"Edward" dedi nefes almaya çalışarak.Harry konuşmasına fırsat vermeden onu kucağına aldı ve arabaya doğru hızlıca yürümeye başladı.
"Alfie,ikizlere bak ve bakıcıyı ara tamam mı?Numara buzdolabının üzerinde!"
*
"Çok güzel" diye mırıldandı Harry uyuyan Louis'yi ve yanındaki bebeği incelerken.Kendi bebeklerini incelerken.Burnu Louis'nin burnu gibiydi.Gözlerinin rengi belirsizdi fakat yeşil olacağı yönünde hisleri vardı.
Yavaşça Edward'ı kucağına alıp yanağını okşadı.Gerçekten kendi bebeğiydi.Ağlamamak için kendini zor tutuyordu.Göz yaşları adeta ona ihanet edip düşecek gibiydi fakat Louis'nin uyanmasıyla her şey yoluna girdi.
Yatağına yaklaşıp elini tuttu.Louis yorgundu ama mutlu olduğu her halinden belliydi.Onunda ağlamamak için kendini zor tuttuğunu görebiliyordu Harry.
Harry Edward'ı Louis'nin kollarına bırakırken yatağın kenarına oturup onları seyretti.O an dünyalara bedeldi.
"Doktor sağlıklı olduğunu söyledi ve bu akşam çıkabilirmişiz,her şey yolunda" Harry'nin sesi kısıktı çünkü Edward'ı rahatsız etmek istemiyordu.Louis başıyla onaylarken kendini tutamadı ve ağlamaya başladı.İşte o an herkesin ağlama anı oldu.
*
"Her şeyi aldın mı?"
"Louis,sakin olabilir misin?Her şey arabada ve güvende,artık gidebilir miyiz?"
Louis derin bir nefes alıp kucağındaki Edward'ı kendine doğru çekti yavaşça.Eve gitmek için sabırsızlanıyordu.Eve gidip kafasını dinlemek için.Hastanede kaldıkları süre boyunca herkes ziyarete gelmişti ve artık çok rahatsızdı bu durumdan.
"Peki,gidiyoruz o zaman"
Harry arabaya bindiği zaman Louis bebeği güvenli bir şekilde arka koltuğa yerleştirmişti bile.Her şeyin mükemmel olmasını istiyordu.Harry Louis'nin elini tutup gözlerinin içine baktı arabayı çalıştırmadan önce.
"Seni seviyorum" sesi sevgi doluydu ve ilk defa gözleri böyle parlıyordu.Louis kendini gülümsemekten alıkoyamıyordu.Derin bir nefes alıp Louis'ye doğru eğildi Harry ve uzun zamandır ilk defa böyle heyecanlı bir şekilde öptü onu.
Sonunda eve vardıklarında Louis Edward'ı alıp içeriye gitti.Harry arabadaki eşyaları sonra almayı planlayarak önce ikizlerin ve Alfie'nin yanında gitti.
Hepsi Harry'i görünce çığlık attı.Louis onlara görünmeden odasına gitmeyi başarmıştı bile.Harry yere diz çökerek hepsini kucakladı ve yanaklarına öpücük kondurdu.
Liv kendince Harry'e bir şeyler anlatmaya çalışıyordu.Alfie hala Harry'e sarılıyordu ve başını onun göğsüne yaslamıştı.Harry hepsini tek tek çok seviyordu.
"Her ne anlatıyorsan Livvy,biraz bekleyebilir değil mi?Siz de bu arada babanızın yanına çıkın ama çok ses yapmak yok anlaştık mı?"
Hepsi birden başıyla onayladı ve Alfie'nin elini tuttular.Alfie kocaman gülümseyip onayladı."Merak etme papa benim sözümü dinlerler" Alfie gururlu görünüyordu bu konuda.Salonu terk ederken Harry telefonu sehpanın üzerine bırakıp arabaya eşyalarını almaya gitmek üzere kapıyı açtı.
Arabaya geldiğinde arabanın kapısını açmaya fırsat bulamadan kendini yerde buldu.Gözleri kararmıştı ve hareket etmeye dahi zamanı kalmamıştı.İki adam onu başka bir arabaya bindirirken geriye sadece cüzdanı kalmıştı.
*
Neredeyse yarım saat geçmişti ve Louis Harry'nin yanına gelmediğini görünce elinde olmadan endişelenmişti.Edward'ı yataklarının yanındaki beşiğe koyduktan sonra ikizler ve Alfie ile salonda indi.Kapı açıktı ve Harry etrafta yoktu.Louis derin bir nefes aldı ve daha sonra ikizleri oyun alanlarına bıraktıktan sonra arabaya gitti.
Yerde Harry'nin cüzdanı vardı ve Edward'ın eşyaları hala arabadaydı.Aklına tek gelen şey Matt'i aramak oldu.Başka ne yapacağını bilemedi.Ailesine haber veremezdi,değil mi?
*
Matt Louis'nin aramasını fırsat bilerek hemen evlerine gitti.Bu sayede Alfie ile de zaman geçirebilecekti.Vardığı anda Louis'yi Harry'nin cüzdanı ve telefonunu tutarken buldu.İkizler ise oyun oynuyorlardı.
"Matt" dedi Louis başını Matt'in göğsüne yaslayarak.Harry'nin onları bırakıp gitmediğini biliyordu.Eğer öyle olsaydı telefonu ve cüzdanı yanında olurdu diye düşünerek kendini rahatlatmaya çalıştı bir yönden.
"Polise haber vermeliyiz" dedi Matt Louis'yi kucaklarken.Louis ağlamaya başlamıştı çünkü aklına gelen senaryolar onu mutsuz ediyordu.Alfie Matt'in kucağına oturup ona sıkıca sarıldı ve Louis'nin ağlayışını izledi.İkizler ise her şeyden habersiz oyun alanlarında oyun oynuyorlardı.
*
Saatler geçmişti ve hala bir haber yoktu.Louis herkese haber vermişti.Gemma,Anne,Jay ve ailenin diğer fertleri.Polisler dahil herkes Harry'i arıyordu.Nereye gitmiş veya götürülmüş olabileceğini düşünüyorlardı.
O sırada Harry yavaş yavaş kendine geliyordu.Gözleri siyah bir bez ile bağlıydı ve elleri arkasında sıkı sıkı bağlanmıştı.Kendine geldiğinde neye uğradığını şaşırmış bir vaziyette bulunduğu durumu çözmeye çalıştı.
"Kimse yok mu?"
"Biri bana yardım etsin!"
"Yardım edin!"
Sesini duyan yoktu.Ayaklarını oynatmaya çalıştığında bulunduğu ortamın çok küçük bir kabin olduğunu anladı.Nefes almakta güçlük çekiyordu.Tepinmekten başka yapacak bir şeyi yoktu.Ve sonunda iki çift ayak sesi duyduğunda azıcık bile olsa rahatlamıştı.Belki onu kurtarabilirlerdi.
"Yardım edin!" demesine kalmadan kilit sesi duydu.Ardından vücuduna indirilen sopa darbeleri.Karşı koymaya çalışmasının bir anlamı yoktu.Kapana kısılmıştı.