"Pupunta ka ba sa outreach program?" natanong sa akin ni Mama nang maabutan niya akong nag-aayos ng mga gamit ko. Nakabihis na rin ako ng pang-alis kaya naman siguro niya iyon natanong.
"Hindi po, Ma. Next week pa po siguro. Gusto ko lang po munang pasyalan yung isang orphanage na kinekwento sa akin ni Ate Ruth." buong ngiti kong sagot sa kanya.
Naisipan ko kagabi na puntahan iyong isang orphanage na halos laging pinag-gaganapan ng mga feeding programs. Gusto ko lang makita ang mga bata, at makasalamuha man lang sila. Since, wala rin naman akong ginagawa dito, maybe, I could do that instead. It's time for me to do what I really want to do kahit noong nasa U.S. pa ako. Kahit pa wala akong kasama, siguro, mas okay na rin yun. Para makapag-focus talaga ako sa mga bata.
Maaga rin akong nagising at maagang nag-ayos para naman maaga rin akong makapunta roon. Gusto ko rin kasing mapahaba ang oras ko sa mga bata.
"Buti naman, para hindi ka masyadong nabobored dito sa bahay. Kung gusto mo samahan kita?"
Nag-alok pa sa akin si Mama pero agad ko namang tinanggihan iyon. Kung marami siyang gagawin ngayon, baka naman makaistorbo pa ako sa kanya.
"Okay lang ako Ma. Wala namang mangyayari sa'king masama doon." napatawa pa ako. Based on the drawing of her reaction, it seems like I'm going somewhere I could end up dying. "Isa pa, nandoon naman po sina Sisters, may makakatulong din ako doon. Dito na lang po kayo, baka may mas kailangan pa kayong gawin."
Nag-alinlangan pa siya ng tingin sa akin. I let out a huge sigh after a hopeless return of smile from her.
Lumapit na lang ako sa kanya at saka siya inakbayan. "Ma, malaki na po ako. Kung hindi man kayo nagkakaroon ng oras sa akin ngayon, yun ay dahil may importante kayong kailangan gawin. Tsaka, siguro naman po, bago ako umalis, magkakaroon pa rin tayo ng bonding ehh. Kahit sa outreach program na lang po, okay na ako dun."
Pilit ko pa siyang kinumbinsi at matapos ang ilang miuto, sumang-ayon na rin naman siya.
Even if it made me sad knowing that I only have two months dito sa Pilipinas, same with the idea that we only have few more time to spend alone and cherish every moment together. Pero, gaya nga ng sabi ko, masaya na ako just as long as, may magawa kaming magkasama kami.
"Mag-text ka na lang sa akin kapag nakarating ka na roon ahh." Ang naging paalala niya na lang sa akin.
"Opo." Buti naman at ngumiti na siya kaya matapos yun agad ko nang ipinagpatuloy ang pag-gayak ko.
Sa totoo lang, medyo nag-alinlangan akong pumunta na mag-isa lang. Mababait naman siguro ang mga madre doon sa orphanage noh?
-
Bago pa man ako makarating doon sa orphanage, nagpasabi na agad ako sa mga nangangasiwa doon na pulos mga madre. I pass through the toy store and pastry store, as well. Buti nga at may bukas na nung mga oras na yun. I bought few toys and doughnuts for the children. I even bought food for the sisters.
Naisip ko pa nga na kulang ang paghahandang ginawa ko, I needed more things to bring to the orphanage. Kailangan kong bumawi 'cause it's been years of not showing up and giving back. Kahit pa man may naibibigay ako, mas maganda talaga yung may pagkakawanggawa na kasama.
Nag-taxi na ako sa pagpunta ko doon. Agad kong sinabi sa driver na dalhin ako sa address na ibinigay ko. I don't know where's the place exactly 'cause it's my first time to go. But through the help of Ate Ruth's note and the map shown on the Internet, I guess, I can manage somehow.
Hindi ko na pinapasok ang taxi sa loob, agad na rin akong bumaba pagkatapat pa lang sa gate. I watched the totality of the orphanage. I guess all of the donation paid up. The whole house clearly shows the evidence for that. Natuwa naman ako dahil doon.
Pagkapasok ko pa lang ng gate, agad na sumalubong sa akin ang Mother Superior doon.
"I bet it's Angela, welcome to Saint Agnes Orphanage. I'm Sister Maria Geneva Lucas, but you can call me Sister Eva." She offered me a handshake. Isang napaka-heart warming rin na ngiti ang ibinigay niya sa akin.
Si Sister Eva ay kasing tangkad ko lang. Medyo payat din siya and she's wearing eyeglasses. Palagay ko, makapal din ang lenses ng mga yon. Bakas na rin sa kanya ang katandaan.
Hinayaan ko siyang magkwento ng ilang description about the orphanage, habang naglalakad kami papunta sa bungad ng istruktura. Noong una, pilit niyang iexplain sa akin ang mga iyon sa wikang Ingles.
"We want the best for the children. Not just like a normal orphanage, we want them to be intact with the word of God. We let the children excel from their service and help them learn more of good traits, para naman hindi magsisisi ang mga magulang na gustong kumupkop sa kanila." she released a short laugh. "We want betterment for the children, so as for the adoptive parents."
"I appreciate the mission of the orphanage Sister Eva. Sa pagpasok ko palang po dito, I already felt the spirit. Welcome na agad ang pakiramdam ko. And thank you,for giving this time on my visit. Pasensya na rin po kung nakakapag-Ingles pa kayo dahil sa akin. Hindi na naman po kailangan, marunong pa rin naman po akong mag-Tagalog."
Mukha namang natuwa siya sa nasabi ko at nakahinga pa ng malalim.
"Pasensya ka na. Sabi kasi ni Ruth, galing ka pa daw ng Amerika. By the way, Congratulations nga pala sa naging Graduatio mo."
"Salamat po."
Ilang madre pa ang sumalubong sa amin sa may bukana. Isa-isa rin iyon na nagpakilala sa akin. Agad ko namang tinanggap ang mga nilahad nitong kamay sa akin.
Nag-aya na rin sila sa akin na pumasok na sa loob. Pero bago ko pa man din nagawa ang bagay na iyon, natanaw ko naman ang kotse ni Logan hindi kalayuan. Naka-park yun malapit lang sa bahay mismo. Hindi ko nga lang sigurado kung kotse nga iyon ni luga o kamukha lang.
Iginiya sa akin ni Sister Eva ang daan papunta sa office niya. She wants to discuss more of the things first before ko pa man makasalamuha ang mga bata. I guess, it's exactly what orphanages usually do. Kahit din naman sa U.S. ehh.
Habang naglalakad, hindi ko maiwasan ang pag-iisip sa nakita ko.
Ano namang gagawin niya dito? Hindi naman pupunta si Ate Ruth kapya paniguradong wala rin siya dito. And besides, for sure, busy yung taong yun. I just don't know what job he got, pero siguro naman hindi siya makakapunta ng weekdays dito especially that it's early in the morning. Maybe, weekends sound much better for him. Ito ang pilit kong kinukumbinsi sa sarili ko.
Matapos rin ang maikling usapan na iyon, pinayagan na rin nila akong pumunta sa mga bata. I'm excited but I'm nervous, as well. It's my first time to see the children.I don't know what to expect exactly. I don't know how am I be able to approach them especially that they don't know me then. Maski nga ang mga madre doon, hindi rin ako kilala. Siguro, they know me by name pero ang sabihing personally, I believe they don't.
As been expected, ilang nga sa akin ang mga batang naroon. They looked scared when they saw me. Para akong mangangain ng tao nang makita nila ako. I don't blame them for that. Bata lang naman sila.
Buti na lang din ay naroon ang ibang mga madre para tulungan ako. Slowly, as the time passes by, nararamdaman ko na rin ang pagiging at ease sa'kin ng mga bata kaya naman unti-uti na ring nawawala ang kaba ko.
Pinakita ko na rin ang mga pasalubong ko sa kanila at sobrang saya ng naramdaman ko nag makita silang tuwang-tuwa noong makita ang mga iyon. Halos mag-agawan na nga rin sila dahil doon pero dahil na rin sa pagsaway sa kanila, they tend to share, which I find very proud.
Nagkulang pa nga ang mga laruan kaya ang ilang mga bata roon ay nag-iiyakan na rin. But I promised them anyway, that I'll be bringing more toys when I come back. Tinantiya ko lang naman din kasi ang mga binili ko kanina and I bet, I'm wrong with the measurement. Sinabi ko na nga ba at dapat pinaghandaan ko talaga itong pagpunta ko.
Nang maibigay ko na ang lahat ng naging pasalubong ko, may bigla namang nangalabit sa aking isang batang babae. Nanghihingi ito ng kung ano at naisip ko na laruan siguro ang hinihingi niya. And since, wala na rin naman akong maibigay dahil nga sa kulang ang dala ko, I gave her two doughnuts instead. Glad, she did not say anything bad to that. She mouthed me thank you at agad na lumayo sa akin.
Naging rason yun para sundan ko siya ng tingin. Lumapit ito sa isang lalaki na agad rin namang sumalubong sa kanya.
Natutuwang pinakita ng bata ang hawak niyang mga tinapay. "Tingan mo Kuya oh, may dalawa akong donut. Isa para sa'yo tapos yung isa sa'kin. Para parehas tayong meron."
Napangiti naman ang lalaki dahil doon. "Talaga? Sino naman ang nagbigay sa'yo niyan?"
That question put up a signal to the little girl as she pointed her finger to me. Nasalubong ko tuloy ang tingin noong nagtanong sa kanya.
Bigla na namang tumibok nang napakabilis ang puso ko nang masalubong ko ang tingin ni Logan sa akin. He smiled at me and I didn't know what have gone through me, para ngitian din siya pabalik.
Agad na inilapag ni luga ang bata para makisalamuha na ito sa iba pang mga bata doon. Right after he said something to her, tumayo na rin siya at saka lumapit sa akin. My heart keeps pounding faster and faster as he comes closer to me.
Nang makalapit na ito sa akin, doon ko lang naalala na galit nga pala ako sa lugang 'to. Kaya naman yung ngiting ipinakita ko sa kanya kanina, tuluyan nang naglaho. Napalitan iyon ng isang galit na itsura.
"Nandito ka rin pala? Sana sinabi mo sa'kin para sabay na tayong pumunta dito." buong ngiti pa rin itong sabi sa'kin.
At bakit ko naman gugustuhing sumabay sa kanya? Hmmp!
Inirapan ko na lang siya imbis na sagutin ang tanong niya. Hindi naman nakawala sa'kin yung lalong paglawak ng ngiti niya.
Ano naman kayang nakakatuwa?
Bago pa man siya ulet makadugtong ng salita, lumayo na rin ako sa kanya. Not because of the reason that I'm still mad at him. I don't feel any anger at all. Ang ayoko lang ay ang inaakto ng puso ko kapag tuwing nakakalapit siya sa akin.
I don't want to conclude any on those feelings dahil alam ko na naman sa sarili ko na nakapag-move on na ako and that will be the only thought that should be running on my mind, as to now.
--
It will be the end of my second year. At dahil doon, sandamakmak na naman ang mga examinations at researches na gagawin. Dahil na rin doon kaya kaming apat hindi na halos nagkikitaan. Kung sakali mang mangyaring makasalubong namin ang isa't isa, sandaling kwentuhan lang ang magaganap, tapos matatapos na lang din iyon sa pagtulog. Pagdating rin naman ng kinabukasan, may kanya-kanya na rin kaming plano ng mga lakad.
Gustuhin man namin na makapag-bonding kami, hindi rin sumasang-ayon ang mga schedules namin. Mas marami pang importanteng kailangan asikasuhin ngayon, kaya siguro pagdating na lang na tapos na ang lahat ng kailangan gawin, saka lang kami tuluyang makakapag-enjoy talaga.
Nakaupo ako ngayon sa grass area ng university, yung part na medyo malayo sa ibang mga naglalaro at nag-aaral doon sa sinasakupan ng quadrangle.
Malaki naman ang library ng university pero mas naeenjoy ko lag kapag dito ako nag-aaral.
May major exam akong kailangan asikasuhin para bukas.Sumasabay din dito ang business plan na kailangan ko na ring matapos within the week. Tahimik akong nagbabasa doon not until someone interrupted my peaceful study.
May biglang pumwesto sa likuran ko kaya naman napagawi ang tingin ko doon. May kausap ito sa telepono.
Napatingin ako sa kanya ng masama, kahit hindi niya naman nakita iyon. Bakit naman kasi sa linawak ng kabuuan nitong university,dito pa talaga niyang pinili na sagutin ang tawag na yan. Tsaka hindi ba niya ako nakitang nag-aaral dito?
"Istorbo." napabulong ko sa hangin.
Hindi naging issue sa akin kung malakas ko mang nasabi iyon. Panigurado naman kasi akong hindi iyon naiintindihan ng lalaki dahil mukha naman itong Amerikano. At Ingles din ito makipag-usap sa kausap niya at fluent pa. Atsaka, hindi naman ganoon kalakas ang pagkasabi ko, mahina lang naman iyon.
"Escuse me."
Nagulat ako nang bigla itong magsalita at kinalabit pa ako. Isang matalim rin na tingin ang binigay niya sa akin kaya naman lalo akong nagtaka. Siya na nga itong nakaistorbo, siya pa itong galit? Yan ang unang pumasok sa isip ko. Kung galit siya sa akin,mas lalo naman ako noh!
"May I sit beside you?" dugtong pa nito ng tanong.
Pinatunayan ngang istorbo siya. Tiningnan ko lang siya. Hindi ko sinagot ang pakiusap niya at binalik ko na lang ang tuon ko doon sa librong binabasa ko.
Bahala na siyang makunsensya kung uupo man siya. Wala na bang ibang pwesto sa iba para makisiksik pa siya dito? Hindi naman sa nagiging madamot ako, pero ang lawak lawak naman kasi ng university ehh. Tsaka malay ko ba kung tawagan ulet niya ang kausap niya, edi mas lalo lang akong maiistorbo.
"Akala mo hindi ko narinig yung sinabi mo kanina ahh..."
Bigla akong napalingon sa lalaki. Nasalubong ko naman ang ngiti niya.
Bigla rin akong nakaramdam ng kaba. Kung naintindihan niya iyon at narinig pa, paniguradong patay ako nito. Mukha pa namang may frat itong isang 'to. Well, malay ko ba kung kahit sa maamong itsura nito, nakatago ang brotherhood niya.
Tatayo na sana ako nang bigla niya naman akong pigilan.
"Angela Ramos, right?"
Mas lalo akong kinabahan. Sinasabi ko na nga ba ehh!
Napansin niya rin siguro ang takot na kumubli na sa mukha ko.
"Hindi mo ba ako natatandaan?"
Ano bang pinagsasabi nito?
"It's Ian."
"Huh?" Naguguluhan na talaga ako. Ano bang gusto nyang sabihin? Na kakilala ko siya? Parang wala naman akong matandaang may kakilala akong Ian ang pangalan.
Napahinga siya ng malalim at para bang maaasar na. "Yung laging nang-aasar sa'yon noong elementary. Nung nag-sabi sa'yong gusto kang makausap habang nagla-luch ka. Yung nag-abot na lang sa'yo ng sulat na nagsasabing gusto kita at kung pwede ba kitang ligawan."
Napaisip ako doon sa sinabi niya. Seems familiar nga yung scene na yun. Hanggang sa may napatanto ako.
"Christian Morales?"
Napangiti naman ito. "Sa wakas, naalala din ako."