Kyung Soo မ်က္လံုးေတြ ပြင့္လာလာခ်င္းမွာ အရင္ဆံုး ျမင္လိုက္ရတာ ခပ္စိမ္းစိမ္း မ်က္ႏွာက်က္ တစ္ခု။..
သူ အခု ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ..?
လွဲေနရာက ထထိုင္လိုက္ရင္း ဦးေႏွာက္ကို အေျပးအလႊား အလုပ္ေပးမိေတာ့ ဝိုးတိုးဝါးတား မွတ္ဉာဏ္တစ္ခု ထြက္လာသည္။
သူ.. သတိလစ္သြားတာလား..? အာ.. ဟုတ္တယ္
ဟို စာအုပ္ကို ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ သူ သတိလစ္သြားတာ..
ဒါေပမဲ့ ဘာေၾကာင့္လဲ ? သတိလစ္သြားစရာ အေၾကာင္းမွ ေထြေထြထူးထူးမရွိတာ..
ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို မ်က္လံုးကစားၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ဒီေနရာက သူနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး မရင္းႏွီးတဲ့ေနရာ.. သတိလစ္သြားတုန္းက အိမ္မွာပါ.. အခု သူ ေဆး႐ုံမွာလား..?
ဆက္ၿပီး ၾကည့္ေနရင္း သူ႔ေရွ႕ ခပ္လွမ္းလွမ္းက စားပြဲတစ္ခုမွာ သူ႔ကို ေက်ာေပးၿပီး အလုပ္ရႈပ္ေနပံု ရတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
ဟမ္..? သူ က ဘယ္သူလဲ..?
အေျခအေနကို နားလည္ႏိုင္ဖို႔ႀကိဳးစားရင္း သူ ထို ျမင္ေနရေသာ ေက်ာျပင္ကို တိတ္ဆိတ္စြာ စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။
"မင္း ႏိုးလာၿပီ လား..?"
ထိုေကာင္ေလး ဆီမွ စကားသံ။
သူ ဘာမွ ျပန္မေျဖမိ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ထိုေကာင္ေလးရဲ႕ အသံကိုလည္း သူ မရင္းႏွီးပါ။
"အဲ့ေလာက္ႀကီးလည္း စိုက္ၾကည့္မေနပါနဲ႔ကြာ..
ဘာလဲ ? ငါေခ်ာလို႔လား..?"
ထိုလူက ရယ္က်ဲက်ဲ အသံႏွင့္ေျပာသည္။..
အမ္.. သူ ေခ်ာလို႔လားတဲ့။ မ်က္ႏွာမွ မျမင္ရတဲ့ ဟာႀကီးကို။
ေနပါဦး.. သူ က ေနာက္လည္း လွည့္မၾကည့္ဘဲ Kyung Soo ႏိုးလာတာေရာ သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္ေနတာေရာ ဘယ္လိုသိတာလဲ မသိ။
ထို႔ျပင္ အခုမွ ေတြ႕တဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ဒီလိုမ်ိဴး စေနာက္ဖို႔ဆိိုတာ လြယ္တာမဟုတ္လို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ေနတတ္သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္မည္ဟု Kyung Soo မွတ္ခ်က္ခ်မိသည္။
"ဘာမွလည္း ျပန္မေျပာဘူးေရာ္.. မဟုတ္မွလြဲေရာ.. မင္း.. စကားေတာ့ ေျပာတတ္ပါတယ္ေနာ္။"
အင့္.. ေသစမ္း။.. ေနရင္းထိုင္ရင္း စကားမေျပာတတ္ဘူး အထင္ခံလိုက္ရၿပီ။
"ဟာ.. ေျပာတတ္ပါတယ္။"
ဒီတစ္ခါေတာ့ Kyung Soo ခ်က္ခ်င္းကို ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ ထိုသူက အဲ့ေတာ့မွ ခပ္ဟဟ ရယ္ၿပီး Kyung Soo ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ဘက္ကို လွည့္လာသည္။ မ်က္ႏွာကို ျမင္သည့္တိုင္ ထိုလူက ဘယ္သူလဲ Kyung Soo မသိ။ တကယ္ကို.. Kyung Soo ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ ?
"ေတာ္ပါေသးရဲ႕.. လန္႔သြားတာပဲ။"
ေျပာရင္းနဲ႔ သူက Kyung Soo ဆီသို႔ လာကာ Kyung Soo ထိုင္ေနရာ ဆိုဖာေရွ႕က ခံုတြင္ ဝင္ထိုင္သည္။
အခုမွပဲ ေသခ်ာၾကည့္ျဖစ္ေတာ့တယ္.. Kyung Soo ထိုင္ေနတဲ့ ခပ္ရွည္ရွည္ ဆိုဖာတစ္ခုမွာျဖစ္ၿပီး ဒါက သူ႔ ဧည့္ခန္းျဖစ္ပံုရသည္။
"ငါ့ နာမည္က Suho ပါ။ Kim Suho."
Kyung Soo ေရွ႕ကသူက ခပ္ခ်ိဳခ်ိဳအျပံဳး တစ္ခု ႏွင့္ သူ႔ကိုယ္သူ မိတ္ဆက္သည္။
"Kyung Soo ပါ Do Kyung Soo."
သူ႔နာမည္ကို မိတ္ဆက္လိုက္ေတာ့ Suho ရဲ႕ မ်က္လံုးမ်ားက ေပ်ာ္ရႊင္သြားပံုျဖင့္ အေရာင္လက္သြားသည္။
"ေအာ္ မင္းကိုးး။ ဟားး ငါ သိခဲ့တယ္ ငါ ျမင္လိုက္တာ မွန္မွန္း ငါသိခဲ့တယ္။"
ထို႔ေနာက္ တစ္ကိုယ္တည္း ေရရြတ္တာလား Kyung Soo ကိုပဲ ေျပာတာလား မသဲကြဲတဲ့ ခပ္ရႈပ္ရႈပ္ စကားတစ္ခုကို Suho ကေျပာသည္။
"ကၽြန္ေတာ့္ကို သိလို႔လား..?"
"ဟင့္အင္း ဒါေပမဲ့ မင္းေရာက္လာမယ္ ဆိုတာေတာ့သိတယ္။"
"အမ္.. ဘယ္လို ?"
"မင္း ထူးဆန္းေနမွာေပါ့ .. အင္း ေျပာရမယ္ဆို ငါက အၾကားအျမင္ စြမ္းအားရွိတဲ့ သူတစ္ေယာက္ပါ.. ေမြးရာပါ စြမ္းအားေပါ့.. ဒါေၾကာင့္မလို႔လဲ မင္းလာမယ္ ဆိုတာ ငါႀကိဳသိတာေပါ့.. အဲ.. ဒါေပမဲ့ မင္းလာမယ္ဆိုတာ ငါသိလိုက္တုန္းက မင္းနာမည္ပဲ သိလိုက္တယ္။ မင္း ႐ုပ္ကို မျမင္လိုက္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မင္းနာမည္ေျပာလိုက္မွ ငါ မင္းကို သိသြားတာ.."
"ေန ေနပါဦး။ ဘာက ဘယ္လို ? ခဏေလး.. အဲ့ဒါေတြ မေျပာခင္ ကၽြန္ေတာ့ ကို ဘယ္နားမွာ ဘယ္လိုေတြ႕တာလဲ ? ၿပီးေတာ့ အခု ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ ?"
"မင္းကို ေတြ႕တာလား..? ငါ့အိမ္ေရွ႕မွာ ေတြ႕တာ.. ငါေတြ႕တုန္းက မင္း ေမ့ေနတုန္းပဲ။
ၿပီးေတာ့.. မင္း အခုေရာက္ေနတာ Aurora ဆိုတဲ့ ေမွာ္ဆန္တဲ့ၿမိဳ႕ေလး.. ဒီၿမိဳ႕ကလူေတြ အကုန္လံုးမွာ ေမြးရာပါ Supernatural power ေတြ ရွိၾကတယ္။
ဒီၿမိဳ႕မွာ ႐ိုး႐ိုး လူသားေတြ ေနထိုင္ျခင္းကို တားျမစ္ထားတယ္.. တနည္းအားျဖင့္ မင္း တို႔လို လူေတြ မေနရဘူးေပါ့ကြာ.. ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာမသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီၿမိဳ႕ကို တည္ေထာင္တုန္းေတာ့ ႐ိုး႐ိုးလူေတြက ေတာ္ေတာ္အေရးပါတဲ့ ေနရာက ပါခဲ့ၾကတယ္လို႔ ေတာ့ ေျပာၾကတယ္။"
Suho အဆက္မျပတ္ စကားေျပာၿပီးသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ေမာသြားဟန္ျဖင့္ သက္ျပင္းခ်သည္။
Kyung Soo ကေတာ့ Suho ေျပာေနသည္မ်ားကို တစ္ခုမွ မယံုပါ။ ယံုခ်င္စရာ အေၾကာင္းလည္း တစ္ခ်က္မွ မရွိဘူးေလ။
"အဲ ခုနကငါေျပာတဲ့ထဲက ေနာက္ဆံုးအခ်က္ကို ဘယ္သူမွ ျပန္မေျပာနဲ႔ေနာ္။ ဒါေတြက top secretႀကီး။ဘယ္သူမွ ေျပာျပလို႔ရတာ မဟုတ္ဘူး။ မင္းက ခ်စ္စရာေကာင္းလို႔ ေျပာျပတာ.."
ေအာင္မေလး.. ၾကက္သီးေတာင္ထသြားတယ္။
Suho ကေတာ့ သူစကားႏွင့္ သူ သေဘာက်ကာ ရယ္ ေနသည္။ ဘယ္လို လူလဲမသိဘူး။
ဘာေတြ ေျပာေနမွန္းလဲ မသိဘူး။ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔..
"ဟုတ္ပါၿပီ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္ ကမ႓ာမွာ ခင္ဗ်ားပဲ ေနခဲ့ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ သြားၿပီ။"
ေျပာရင္းဆိုရင္း Kyung Soo ထိုင္ေနရာမွ ထကာ ခါးကို အနည္းၫြတ္ၿပီး ဂါရဝျပဳလိုက္သည္။
"ကၽြန္ေတာ့္ ကို ဒီလို ေခၚၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ေပးထားလို႔ ေက်းဇူးပါ။"
"ဟာ မဟုတ္ဘူးေလ။ တကယ္သြားေတာ့မွာလား ?"
Suho က မ်က္ကလူးဆန္ျပာ ျဖစ္ၿပီး သူ႔ကိုေမးသည္။
"ေအးေလ"
"မင္းက ငါေျပာတာကို မယံုဘူးလား ?"
Kyung Soo အေျဖ ျပန္မေပးဘဲ အသံထြက္၍သာ ရယ္ေမာလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သြားလိုက္ပါဦးမယ္ ဟူေသာ သေဘာျဖင့္ ေခါင္းငံု႔ျပခဲ့ၿပီး တံခါးေပါက္ ရွိမည္ဟု ထင္သည့္ဘက္ကို မေျပး႐ုံတမယ္ ခပ္ျမန္ျမန္ ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။
Suho ကေတာ့ ေနာက္မွာ ကျပာကယာႏွင့္ မသြားဖို႔ လွမ္းေအာ္ကာ သူ႔ေနာက္ကေန လိုက္လာသည္။
"က်စ္ ဘယ္လို လူလဲမသိဘူး။ မျဖစ္ႏိုင္တာ ေတြေျပာေနတယ္။"
Kyung Soo ေျပာရင္း ေရွ႕မွာရွိတဲ့ တံခါးကိုဆြဲဖြင့္ကာ အျပင္ထြက္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ အျပင္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း Kyung Soo ျမင္လိုက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းက သူ႔ကို အေတာ္ အံ့ၾသသြားေစသည္။
သူ႔ေရွ႕မွာျမင္ေနရတာက ေရွးေခတ္အဝတ္အစားနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ လူေတြ.. တစ္ေယာက္မွ အခုေခတ္ပံုစံ မဝတ္ဆင္ထား.. ဘာေတြလဲ။
Kyung Soo ဆက္မသြားႏိုင္ဘဲ ေတြေဝေနသည္။ ဘယ္ကို သြားရမလဲလည္း မသိသလို ဘာေတြျဖစ္ ေနမွန္းလည္း တကယ္မသိ။ Cosplay event မ်ားလား လို႔ ေတြးမိေပမဲ့လည္း တကယ္တမ္း မျဖစ္ႏိုင္မွန္း သူ သိသည္။
"ေအာ္ ေျပာဖို႔ေမ့သြားလို႔။ မင္းတို႔အခ်ိန္နဲ႔ ငါတို႔အခ်ိန္ မတူဘူး.. မင္းနားလည္ေအာင္ ေျပာရရင္ မင္းက အခ်ိန္ေနာက္ျပန္ ေရာက္လာတာပဲ။"
Suho ကေျပာရင္းနဲ႔ သူ႔ပုခံုးကိုလာဖက္သည္။ Kyung Soo သူ႔ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကဲ ငါမေျပာဘူးလား ဆိုတဲ့ အၾကည့္ႏွင့္ Kyung Soo ကို ျပန္ၾကည့္ေနသည္။
နားမလည္ဘူး.. နားမလည္ဘူး။
ဘာကိုမွကို Kyung Soo နားမလည္ပါ။ ၾကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ ကိစၥေတြက ႐ုတ္တရက္ဆန္လြန္းလို႔ ႐ူးခ်င္ခ်င္ေတာင္ ျဖစ္လာသည္။
"ကဲ လာ အထဲျပန္လိုက္ခဲ့ေတာ့။"
"အင္း.."
Kyung Soo သက္ျပင္းသာခ် မိပါေတာ့သည္။
~^~^~^~^~
ဘယ္မွ သြားစရာမရွိတဲ့ Kyung Soo အတြက္ေတာ့ ျပန္မသြားရခင္ အထိေတာ့ Suho အိမ္မွာပဲ ကပ္ေနရဦးမည္။ Suho ကေတာ့ Kyung Soo ကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာပဲ သူ႔အိမ္မွာ ေနဖို႔ ခြင့္ျပဳပါသည္။..
တစ္ကယ္တမ္း စိတ္ညစ္ေနတာက သူ..
Suho အိမ္မွာ ေနရလို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါ။
ဒီကိုေရာက္လာျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ဘယ္လိုပဲ စဥ္းစားစဥ္းစားကို သူ နားမလည္ႏိုင္..
Suho ေနဖို႔ေပးထားတဲ့ သူ႔အခန္းေပၚက အိပ္ရာေပၚမွာ လွဲရင္း Kyung Soo မ်က္လံုးေတြကို မွိတ္ပစ္လိုက္ သည္။ ဒီေန႔အတြက္ေတာ့ စဥ္းစားတာေတာ္ေလာက္ ပါၿပီေလ..
ထို႔ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း Kyung Soo အိပ္ေပ်ာ္ သြားေတာ့သည္။
~^~^~^~^~