ကမ္ဘာတည်သရွေ့ချစ်နေမယ်
အပိုင်း(၁၀)
Seok Jin နိုးလာတော့သူလဲခဲ့တဲ့နေရာမဟုတ်ဘဲရင်းနှီးပြီးသားနေရာဖြစ်နေခဲ့သည်။သူ့အိမ်။သူအိမ်ကိုပြန်ရောက်နေခဲ့တာဘဲ....သူ့ကိုရောဘယ်သူလာကယ်ခဲ့တာလဲ......ဆစ်ကနဲထိုးကိုက်လာတဲ့ခေါင်းကြောင့်လက်ဖနှောင့်နှစ်ဖက်ဖြင့်နားထင်ကိုသက်သာလိုသက်သာငြားနှိပ်နယ်နေမိသည်။
"သားသတိရလာပြီလား"
".........."
ဆန်ပြုတ်ပန်းကန်လေးကိုင်ကာဝင်လာသောမေမေ.......
"ဆေးသောက်ဖို့ ဆန်ပြုတ်လေးအရင်သောက်ရအောင်"
မေမေကသူ့ကိုကလေးတစ်ယောက်လိုဆန်ပြုတ်ကိုဇွန်းနဲ့ခပ်ရင်းတစ်ဖူးဖူးနဲ့မှုတ်ကာသူ့ကိုခွံ့လာသည်။သူလည်းတစ်ဇွန်းပြီးတဇွန်းမေမေခွံ့ကျွေးတာကိုစားနေမိတာတစ်ပန်းကန်တောင်ကုန်သွားပြီ.......
"ဆေးသောက်လိုက်ဦးနော်သား"
"သား......"
"ဆေးသောက်ရမှာကြောက်ရအောင်မင်းက ကလေးလား Seok Jin"
မေမေ့ရဲ ့ခပ်မာမာအသံကြောင့်သူလည်းဆေးလုံးကိုယူကာပါးစပ်ထဲသို့အလျင်အမြန်ထည့်ကာရေနဲ့မျှောချလိုက်သည်။နောက်မို့ဆိုခါးလွန်းလို့ပြန်တောင်အန်ထွက်ဦးမယ်........
ဆေးသောက်ပြီးတော့မေမေကသူ့ကိုစောင်သေချာခြုံပေးလာသည်။သူ့ကိုအိမ်အထိဘယ်သူလာပို့တာလဲသိချင်တာကြောင့်မေးလိုက်သည်။
"မေမေ သားကိုဘယ်သူလာပို့တာလဲဟင်"
"အင်း....ခပ်ချောချောကောင်လေးတစ်ယောက်ဘဲ....သားတို့အတန်းထဲကလို့တော့ပြောတာ...ကဲနားလိုက်ဦး မေမေလည်းလုပ်စရာရှိတာသွားလုပ်လိုက်ဦးမယ်"
Seok Jin ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်ပြီးမေမေထွက်အသွားကိုကြည့်ကာအပြင်ရောက်ပြီဆိုတာနဲ့ကိုယ်ကိုစောင်းကာ ခေါင်မိုးထပ်ကအကြောင်းကိုပြန်စဉ်းစားနေမိသည်။
သူတောင့်မခံနိုင်တဲ့အဆုံးလဲကျဖို့ဖြစ်ရာသူ့ကိုတစ်စုံတစ်ယောက်ကပွေ့ဖက်လာတာကြောင့်လဲမကျတဲ့အပြင်သူ့ကိုယ်လေးကနွေးထွေးသွားရသည်။ဘယ်သူဘယ်ဝါဆိုတာသဲသဲကွဲကွဲမမြင်ရပေမယ့်ထိုသူရဲ့လှုပ်ရှားမှုအရိပ်အယောင်တွေကိုတော့ဝိုးတဝါးမြင်နေရသည်။
ရုတ်တရက်ကျဆင်းလာတဲ့မျက်ရည်တွေဟာပူနေခဲ့သည်။နာကျင်ရသည်။မချစ်ဘူးတဲ့ပြောတာထက် ကိုယ့်ကိုမုန်းနေတယ်ဆိုတဲ့စကားဟာရင်နင့်အောင်နာရပါသည်။ဘယ်ဘဝကဝဋ်ကြွေးတွေကြောင့်များကိုယ်ချစ်တဲ့သူကကိုယ့်ကိုပြန်မချစ်ရတာလဲ.......
တွေးတောနေရင်းကိုက်ခဲလာတဲ့ခေါင်းကြောင့်တွေးလက်စကိုရပ်ကာမျက်လုံးတွေမှိတ်ချလိုက်သည်။မနက်ဖြန်အတွက်အားမွေးရဦးမယ်.....သူ့ကြောင့်မဟုတ်ရင်တောင် မေမေရှိသေးတယ်....မေမေ့အတွက်သားလိမ္မာတစ်ယောက်ဖြစ်အောင်ကြိုးစားရမယ်.....Jungkook ကိုလည်းမေ့လိုက်တော့မယ်.....မေ့လို့မရပေမယ့်လည်းမေ့နိုင်အောင်ကြိုးစားမယ်....ချစ်ရတာပင်ပန်းနေပြီ....ဒီထက်ပိုပြီးရှေ့ဆက်တိုးမိနေရင် ဒီထက်ပိုပြီးခံစားရမှာကသူကိုယ်တိုင်ဘဲလေ။
Seok Jin ခဏအကြာတွင်မျက်ရည်စက်တွေနဲ့အတူအိပ်ပျော်သွားတော့သည်။ဒါတောင် Jungkook ကသူ့အိမ်မက်ထဲဝင်လာပြီးသူနှလုံးသားကိုနာကျင်အောင်လုပ်နေတုန်း။အိပ်မက်ဆိုးတွေမမက်ဘဲ ပျော်ရွှင်ကြည်နူးတဲ့အိပ်မက်လေးကိုတော့တစ်ခါတစ်လေမက်ချင်ပါသေးတယ်...........
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"Jungkook မင်းဘာဖြစ်နေတာလဲ "
"ဘာဖြစ်လို့လဲ"
"ကလပ်လာပြီး မျက်နှာကမသာမရာနဲ့"
Yoongi မီးရောင်တွေတဖျက်ဖျက်ကြားက အရက်ကိုစိတ်မပါဘဲသောက်နေပုံရတဲ့ Jungkook ကိုကြည့်ကာခေါင်းခါမိသည်။ပြီးတော့တစ်ခုခုကိုတွေးတောနေတဲ့ပုံစံမျိုးနဲ့ မျက်လုံးတွေကအဝေးတစ်နေရာမှာ.......ထိုစဉ်ထထွက်သွားတာကြောင့် Yoongiလည်း Jungkook ဘာလုပ်မလဲလို့လိုက်ကြည့်နေမိသည်။
"ဟား....တကယ့့်ကောင်ဘဲ"
Yoongi Jungkookကိုကြည့်ကာတစ်ချက်ပြုံးလိုက်ပြီးခေါင်းကိုလည်းခါရမ်းလိုက်သည်။ ဘာလို့ဆို Jungkookက မိန်းမလှလေးတွေကြားဝင်ကာဘေးကကောင်မလေးတစ်ယောက်ရဲ့ခါးကိုဖက်ကာ ကနေသောကြောင့်ဖြစ်သည်။
"Hi....အဖော်လိုနေလားဟင်"
သူ့ရှေ့ခုံမှာဝင်ထိုင်ပြီးညူတူတူပြောလာတဲ့မိန်းမလှလေးသည်သူ့ရင်ဘက်ကိုလည်းလက်ညိုးနဲ့တို့ထိလာပြန်သည်။
"ဘာလဲ မိန်းမလှလေးရဲ့ဘဲကြီးကရေပျက်နေလို့လား"
Yoongiစကားကြောင့်အရှေ့ကမိန်းကလေးရဲ့မျက်နှာကြီးရဲတက်သွားတော့သည်။ပြီးတော့သူ့ကိုတောက်တစ်ချက်ခေါက်ကာထထွက်သွားသည်။
အလကားအပေါစားတွေ။ဒီလိုနေရာမှာ မိန်းမကောင်းဆိုတာရှိတာမှမဟုတ်တာ.....ဘဲကြီးတွေနဲ့တွဲပြီးချူစားနေတဲ့မိန်းကလေးတွေချည်းဘဲ။သူကတော့အဲ့လိုမိန်းကလေးတွေကိုအထင်လည်းမကြီးသလိုမျက်လုံးနဲ့လည်းစွေမကြည့်ဘူး။ရွံလို့။
Yoongiလည်း Jungkook ကိုကြည့်ရင်းအရက်ကိုသာသောက်နေမိတော့သည်။ မကြည့်လိုက်လည်းမရဘူးလေ ပြသနာဖြစ်ရင်လေးလေးဂျွန်ကနိုင်ငံခြားကိုပြန်ပို့မှာ.....ကိုယ်တောင်မနေချင်လို့ပြန်လာတဲ့ဟာ ပြန်မသွားနိုင်ပါဘူး။ဒါကြောင့်လည်းသည်းခံပြီး Jungkook ပြသာနာမဖြစ်အောင်ကြည့်နေရတာ။
Jungkook အရက်သောက်ရင်း အတွေးထဲကိုဟိုကောင်ဝင်လာတာကြောင့်စိတ်ညစ်ညစ်နဲ့မိန်းမလှလေးတစ်ယောက်ရဲ့ခါးကိုဖက်ကာ ကနေမိသည်။DJနဲ့အတူလိုက်ပါစီးမျောကနေတာချွေးများပင်ထွက်လာရသည်။ထို့ကြောင့်ကနေတာကိုရပ်လိုက်ပြီး အရှေ့ကမိန်းမလှလေးကိုရီဝေဝေအကြည့်တို့်ဖြင့်ကြည့်ကာ......
"ဒီညကိုယ်နဲ့ကုန်ဆုံးမလား"
"........"
မိန်းမလှလေးသည်သူ့စကားကိုပြန်မဖြေဘဲခေါင်းကိုအောက်ငုံ့ကာပြုံးနေခဲ့သည်။သူလည်းကောင်မလေးကိုလိုက်ငုံ့ကြည့်လိုက်ပြီး.......
"ဟင်.....ကုန်ဆုံးချင်လားကိုယ်နဲ့"
"အင်း"
ခေါင်းမော့ကာချက်ချင်းပြန်ဖြေလာသောသူမလေးကို Jungkook လက်ကနေဆွဲကာအမှောင်ရိပ်ကျသည့်နေရာသို့ခေါ်သွားလိုက်သည်။
ကောင်မလေးကိုခေါ်ကာထွက်သွားသော Jungkook ကို Yoongiတစ်ယောက်မတွေ့လိုက်ပေ။
Jungkook ကောင်မလေးကိုနံရံဘက်ကပ်လိုက်ပြီးအတင်းနမ်းရှိုက်နေမိသည်။ကောင်မလေးဘက်မှလည်းပြန်လည်တုန့်ပြန်နေခဲ့သည်။ Jungkook လက်တွေကကောင်မလေးရဲ့ပေါင်တံတွေပေါ်ပါပွတ်သပ်လာခဲ့သည်။ခဏအကြာတွင်တော့ Jungkook ရဲ့လက်တွေရပ်တန့်သွားသလိုအနမ်းတွေလည်းရပ်တန့်သွားတော့သည်။
"Sorry ကိုယ်.....ကိုယ်မလုပ်နိုင်ဘူး"
"ဘာဖြစ်...."
"ထွက်သွား!!!"
Jungkook အော်လိုက်တာကြောင့်သူမကိုယ်လေးတုန်သွားကာသူ့နားကနေခပ်မြန်မြန်ဘဲပြေးထွက်သွားတော့သည်။
WTF!!!
ငါ့အတွေးထဲထိလိုက်ပြီးစိတ်ဒုက္ခပေးနေတဲ့မင်းကိုမုန်းတယ် Kim Seok Jin...F** ဘဲ....
ကောင်မလေးနဲ့နမ်းနေတုန်းကလဲ Kim Seok Jinနဲ့နမ်းနေတယ်ဘဲမြင်နေရတယ်.....ဘယ်လောက်တောင်စိတ်အနှောက်အယှက်ဖြစ်လိုက်လဲ......
"မင်းဘာလုပ်နေတာလဲ Jungkook"
ပုခုံးကိုင်ကာမေးလိုက်တာကြောင့် Jungkook လှည့်လိုက်တော့ Yoongi.....
"မင်းပျောက်သွားလို့ငါလိုက်လာတာ"
"ဒါကငါပိုင်တဲ့ကလပ်ပါ လမ်းမပျောက်ပါဘူး"
"မဟုတ်ဘူးငါက"
"တော်ပြီ...ငါဒီညမှောက်အောင်သောက်မယ် အဲ့ဒါမင်းငါ့ကိုအိမ်ပြန်ပို့ပေးရမယ် ဖြစ်တယ်မလား"
"လေးလေးဂျွန်သိရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ"
"အာ့ဆို မင်းကွန်ဒိုကိုငါ့ကိုခေါ်သွားပေး.....ငါလည်းမရောက်ဖူးသေးဘူးလေ"
Yoongi တစ်ချက်စဉ်းစားဟန်ပြုလိုက်ပြီးမှ....
"ပြီးရောကွာ"
Yoongiစကားဆုံးသည်နှင့်အရှေ့ကထွက်သွားသော Jungkook။ Yoongiလည်း Jungkookနာက်မှလိုက်လာခဲ့လိုက်သည်။
ဒီညကတော့ဆင်ကိုယ်လုံးကြီးကိုသူ့ကြောင်ဗလလေးနဲ့မနိုင်မနင်းသယ်ရတော့မယ့်အချိန်ကိုသာ မေးလေးထောက်ပြီးစောင့်နေရတော့သည်။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"Seok Jin မင်းဒီနေ့ကျောင်းမသွားဘူးလား"
"သွားချင်စိတ်မရှိလို့"
ကော်ဖီဆိုင်သို့တံခါးဖွင့်ကာဝင်လာတဲ့လူသားသည်သူ့ရဲ့နှစ်ယောက်မရှိသောချစ်သူငယ်ချင်းလေး Seok Jinပင်။
ဆိုင်ထဲကိုဝင်လာတည်းကမျက်နှာလေးသည်ဒီနေ့မှနေထိတဲ့ပန်းလိုနွမ်းလျလျနှင့်။
ထိုင်ခုံမှာဝင်ထိုင်တဲ့ Seok Jinလည်းကျောင်းဝတ်စုံကြီးနဲ့။သူလည်းSeok Jinရှေ့ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး.....
"ဘာဖြစ်လာတာလဲ ပြောပါဦး"
Seok Jin သူ့ကိုပြုံးပြီးပြောလာတဲ့ Hoseok ကိုအားကျမိပါသည်။ဘယ်ချိန်ဖြစ်ဖြစ်အမြဲတမ်းပြုံးနေတတ်တဲ့သူဟာအခုလည်းသူ့ကိုပြုံးပြလာတာကြောင့်သူလည်းလိုက်ပြုံးမိလိုက်သည်။
"ငါ့ကိုကြည့်ပြီး ပြုံးနေတာလား Seok Jin"
"အင်း"
Seok Jin လည်းချက်ချင်းခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။
"မင်းကျောင်းမသွားချင်တဲ့အကြောင်းငါ့ကိုမပြောရသေးဘူးနော်"
သူမေးတာကိုမဖြေဘဲအဝေးတစ်နေရာကိုကြည့်နေပြန်သည်။
"ငါကျောင်းမသွားဘဲ အိမ်မှာဘဲစာလုပ်ရင်ကောင်းမလားလို့.....ပြီးတော့ စာမေးပွဲဖြေဖို့ကလည်းမလိုတော့ဘူးလေ"
"ဒါပေမယ့် အဲ့လိုလုပ်လို့မရဘူးလေ"
သူ့စကားကြောင့်အနှီးလူသားဟာသူ့ကိုငဲ့ကြည့်လာခဲ့သည်။
"သိတယ်လေ သိလို့စိတ်ညစ်နေတာပေါ့ အရူးရဲ့"
"ငါကအရူးဆိုရင် မင်းကအရူးသူငယ်ချင်း"
"ဒီမှာစိတ်ညစ်နေပါတယ်ဆိုမှ လာနောက်နေသေးတယ်"
ပြောလည်းပြော Seok Jin Hoseok ကိုမျက်စောင်းတွေပစ်ကျွေးနေတော့သည်။
Seok Jin ဆိုင်ကိုဝေ့ကြည့်လိုက်တော့သပ်သပ်ရပ်ရပ်လေးနဲ့ဆိုင်ထိုင်ချင်စရာလေး။သို့ပေမယ့်ထူးဆန်းတာက သူရောက်ထဲကဆိုင်ထဲကိုတစ်ယောက်မှဝင်မလာခြင်းပင်။
"Seok ah မင်းဆိုင်ကိုလာအားပေးတဲ့သူကောရှိရဲ့လား"
"ဟို....အဲ့....အဲ့ဒါကလေ.....လာသောက်တဲ့သူတွေကအရမ်းဂျီးများလို့လေ အဲ့ဒါငါလည်း.....ဟို"
"ပြန်ပြောလိုက်တယ်ပေါ့"
"အင်း"
"ဖြစ်ရလေ မင်းနဲ့လည်းနော်"
Hoseok ကအများအမြင်မှာအပေါက်ဆိုးတယ်လို့မြင်ရင်မြင်လိမ့်မယ်....ဒါပေမယ့် Hoseok ဆိုတာတပါးသူကိုသနားကြင်နာတတ်ပြီး ပျော်ရွှင်အောင်လည်းလုပ်ပေးတတ်သေးသည်။သူ့အတွက်ကတော့အဖိုးမဖြတ်နို်င်တဲ့သူငယ်ချင်းလေးဖြစ်သည်။
"ငါစဉ်းစားမိပြီ"
"လန့်လိုက်တာကွာ "
အသံဗြဲကြီးနဲ့အော်ပြောလာတာကြောင့်သူ့မှာတွေးနေတာတွေတောင်ဘယ်ရောက်လို့ရောက်မှန်းမသိဖြစ်သွားရသည်။
"မင်းကိုအဲ့ကျောင်းမှာတက်ဖို့လာခေါ်တဲ့ဦးလေးကြီးကအဲ့ကျောင်းကိုပိုင်တာဆို"
"အဲ့တော့"
"ငါပြောချင်တာကွာ မင်းကျောင်းမတက်ဘဲအိမ်မှာဘဲစာကျက်ပြီး စာမေးပွဲဖြေမှလာဖြေမယ်လို့ပြောကြည့်ရင်ရောဘယ်လိုလဲ"
"ဖြစ်ပါ့မလား"
"ပြောကြည့်ရင်တော့အဖြေသိမှာပါ"
Seok Jin Hoseok စကားကြောင့်နှုတ်ခမ်းလေးဆူပြီးသက်ပြင်းချမိသည်။ကျောင်းစည်းကမ်းနဲ့မညီလို့ခွင့်ပြုပါ့မလားလို့စိုးရိမ်နေမိသည်။သို့သော်သူကျောင်းကိုလည်းမသွားချင်။ ကျောင်းကိုသွားရင်မြင်နေကျမျက်နှာလေးကိုမြင်နေရရင်သူမေ့လို့မရမှာဆိုးတာကြောင့်ပင်။သူမေ့ပစ်လိုက်ချင်ပြီ။
"Seok Jin...."
"အ...အင်း"
"ဘာတွေစဉ်းစားနေတာလဲ သွားမှာလား"
သူ့လက်ကိုကိုင်လှုပ်ပြီးပြောနေတဲ့သူကမသိရင်တစ်ခုခုလိုချင်လို့တောင်းဆိုနေသည့်ပုံ။
"အင်း သွားမယ်"
Seok Jinကထရပ်တော့ Hoseok ကပါထရပ်လာသည်။ Seok Jinလည်းသေချာစိုက်ကြည့်လိုက်ပြီး.....
"မင်းကဘယ်သွားဖို့လဲ"
ထိုအခါမှရယ်ကျဲကျဲဖြင့် ဂုတ်ပိုးတွေကိုလည်းပွတ်သပ်နေပြန်သည်။
"ငါ....ငါအဖော်လိုက်ပေးမလို့ပါ"
"မင်းဆိုင်ကရော"
"ဒီနေ့ဘယ်သူမှလဲလာမှာမဟုတ်ဘူး.....ပြီးတော့ငါဒီနေ့ပျင်းနေလို့ အဲ့ဒါမင်းနဲ့လိုက်ချင်လို့"
"........"
"နော်....နော်လို့"
သူ့အကျႌစကိုဆွဲကာပြောနေတာကြောင့်သူ့မှာမရယ်ဘဲမနေနိုင်တာကြောင်ရယ်မိသွားရသည်။
"ဟုတ်ပြီ...ဟုတ်ပြီ...ငါ့အကျႌကိုအရင်လွှတ်ဦး"
Hoseok လည်း Seok Jin အကျႌကိုလွှတ်ပေးလိုက်ပြီးအရင်ဆုံးအရှေ့ကနေထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။
"တံခါးသေချာပိတ်ခဲ့ဦးလေ"
"အင်း"
Hoseok လည်းတံခါးကိုသေချာပိတ်လိုက်ပြီး သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ပုခုံးချင်းတိုက်ကာထွက်လာခဲ့တော့သည်။
Seok Jin ဘာကြောင့်ကျောင်းမတက်ချင်တာလဲကိုတော့သူမမေးမိတော့ပေ။လျှောက်ရင်းလျှောက်ရင်းနှစ်ယောက်သားကျောင်းသို့ရောက်လာခဲ့သည်။ကျောင်းမခေါ်သေးသည်မို့ကျောင်းသားကျောင်းသူအချို့သွားလာလှုပ်ရှားနေကြသည်။Seok Jin ခြံစောင့်ဦးလေးကြီးကို ခေါင်းငုံ့နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။
"Seok Jin လေးနေကောင်းသွားပြီလား"
"ဟုတ်ကဲ့ဦးလေး"
"သြော်.....အဲ့နေ့ကဆိုသားကို.....အဲ...ဒါနဲ့သူကဘယ်သူလဲကွဲ့.....ဒီကျောင်းကမဟုတ်ဘူးထင်တယ်"
"ဟုတ်ပါတယ် ဦးလေး ကျွန်တော်နဲ့အဖော်လိုက်လာတာ သူကကျွန်တော့်သူငယ်ချင်း Jung Hoseok တဲ့"
"ဟုတ် ဦးလေး"
Hoseokမှခြံစောင့်ဦးလေးကြီးကိုပြုံးပြနှုတ်ဆက်လိုက်သည်။
"ဒါနဲ့ဦးလေး ကျွန်တော်တို့ခွင့်တိုင်စရာရှိလို့သူ့ကိုပါဝင်ခိုင်းလို့ရလားဟင်"
ခြံစောင့်ဦးလေးကြီးလည်း Hoseok ကိုသေချာကြည့်နေတာကြောင့်.....
"ဟို...အဆင်မပြေရင်လဲငါအပြင်မှာဘဲစောင့်နေပါ့မယ် Seok Jin ရယ်"
Hoseok အပြောကြောင့်ခြံစောင့်ဦးလေးကြီးလည်းအားနာဟန်ဖြင့်ကြည့်လာသည်။
"တစ်မျိုးတော့မထင်ပါနဲ့ကွယ်....ဦးလေးကတာဝန်အရမို့ပါ"
"ကျွန်တော်နားလည်ပါတယ် ဦးလေး...Seok Jin သွားလေ ငါဒီမှာဘဲစောင့်နေမယ်"
"အင်း...ဒါဆိုငါသွားပြီနော်"
Seok Jinက သူအပြင်မှာကျန်ခဲ့တာကိုစိတ်မကောင်းဖြစ်နေပုံရတာကြောင့်သူလည်းပြုံးပြကာ Seok Jinရဲ့ပုခုံးကိုပုတ်ကာပြောလိုက်တော့မှကျောင်းဝန်းထဲဝင်သွားသည်။
Hoseok လည်း ကျောင်းခြံဝမှထွက်လာ ခဲလုံးလေးတွေကိုခြေထောက်နဲ့ထိုးကလော်ကာဆော့နေလိုက်သည်။ထိုစဉ်ရုတ်တရက်အရှိန်နဲ့ဝင်လာသော ဆိုင်ကယ်တစ်စီး။ သူရှောင်တိမ်းချိန်တောင်မရလိုက်ဘဲလမ်းဘေးသို့ဖြစ်ကလက်ဆန်လဲကျသွားတော့သည်။ ဆိုင်ကယ်စီးလာတဲ့သူသည်လည်း ရှေ့နားလေးမှာရပ်လိုက်ပြီး Motorcycle helmet ကိုချွတ်လိုက်ပြီး ခေါင်းကိုခါလိုက်တာကြောင့်ပြာလွင်လွင်ဆံသားတွေကနေရောင်နဲ့အတူတောက်ပသွားသည်။
ပြီးတော့သူ့ဆီကိုလျှောက်လာသောသူဟာသူမေ့မရခဲ့တဲ့လူသား။မေ့မရဘူးဆိုလို့တစ်မျိုးမထင်လိုက်ပါနဲ့ ကြည့်မရလို့...မုန်းလွန်းလို့ ကြောင့်သာဖြစ်သည်။
သူလည်းနာနေတဲ့တင်ပါးကိုကိုင်ကာထရပ်လိုက်သည်။
"ဘယ်လောက်ပေးရမလဲ"
"ဘာ"
သူ့ရှေ့မှာအူကြောင်ကြောင်လုပ်နေတဲ့ကောင်လေးကိုသူမြင်ဖူးနေသလို။လမ်းကျဉ်းကျဉ်းလေးမတ်တပ်ရပ်နေပုံထောက်ရင်ငွေလိုချင်လို့ဂွင်ဆင်တာဘဲဖြစ်မှာပေါ့......အဲ့ဒါကြောင့်လည်းဘယ်လောက်ပေးရမလဲလို့မေးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။
"လမ်းကျဉ်းကျဉ်းလေးမှာရပ်ပြီး ခုလိုဆိုင်ကယ်နဲ့တိုက်မိမလိုဖြစ်မယ် ပြီးရင်ငွေညှစ်မယ် ဟုတ်တယ်မလား"
"ဒီမှာငွေစကားပြောနေရအောင် ခင်ဗျားကဘယ်လောက်ချမ်းသာနေလို့လဲ"
ကိုယ်လည်းသူများကိုဆိုင်ကယ်နဲ့တိုက်မိမလိုဖြစ်သေးတယ် မတောင်းပန်တဲ့အပြင်လူကိုလာစော်ကားနေသေးတယ်.......
"မင်းတစ်ကိုယ်လုံးကိုတောင်အပြတ်ဝယ်လိုက်လို့ရတယ်....အဟက်"
"ခင်ဗျား!!"
အရှေ့ကဆံသားနက်နက်တွေနဲ့ကောင်လေးကိုသူသိလိုက်ပါပြီ.....ကလပ်ရဲ့ကားပါကင်ရှေ့မှာသူနမ်းခဲ့တဲ့အဖြူထည်လေးရဲ့သူငယ်ချင်း။
"အဟက်....အဲ့ပိုက်ဆံတွေက မင်းမိဘတွေရှာထားတဲ့ပိုက်ဆံတွေမလား.....မိဘပိုက်ဆံအလကားထိုင်ဖြုန်းနေပြီး သူ့ကိုယ်သူအထင်ကြီးနေသေးတယ်...ဘာတဲ့မင်းတစ်ကိုယ်လုံးကိုတောင်ဝယ်လိုက်လို့ရတယ်ဆိုဘဲ....အဟက်....မိဘကမထောက်ပံ့ရင်လမ်းဘေးရောက်မယ့်ကောင်ကများ"
"မင်း!"
"ဘာလဲ အမှန်ပြောလို့နာသွားတာလား"
Yoongi ထိုကောင်လေးစကားကြောင့်အရှိုက်ထိသွားကာဒေါသကြောင့်ရှေ့တိုးသွားတော့ ထိုကောင်လေးသည်လည်းသူ့ရှေ့သို့ရင်ကော့ပြီးရှေ့တိုးလာတာကြောင့် ရင်ဘက်နှစ်ခုဟာထိကပ်လုမတက်ဖြစ်သွားသည်။
"လမ်းကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲလည်းဆိုင်ကယ်ကြီးတကားကားနဲ့....ပြီးတော့လူကိုလည်းဝင်တိုက်မလိုဖြစ်သေးတယ် မတောင်းပန်တဲ့အပြင် လူကိုငွေစကားလာပြောနေတယ်.....လူတိုင်းကို ခင်ဗျားစိတ်နဲ့မနှိုင်းနဲ့ ဒီကိစ္စကတောင်းပန်လိုက်ရုံနဲ့ပြီးသွားမယ့်ကိစ္စ"
ကပ်ကပ်လန်ရန်တွေ့နေတဲ့အရှေ့ကကောင်လေးရဲ့နှုတ်ခမ်းတွေသည်သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကိုထိလုမတက်ပင်။
ဒုတ်ကနဲခုန်သွားတဲ့နှလုံးခုန်သံကိုတော့ Yoongiတစ်ယောက်သတိမထားလိုက်မိပေ။
"Seok ah"
Seok Jin ကျောင်းထဲမှထွက်လာခြင်း Hoseokကိုမတွေ့တာကြောင့်လိုက်ရှာကြည့်လိုက်တော့ သူ့အတန်းထဲက အသားဖြူ စွတ်စွတ်နဲ့ ကြောင်ပေါက်လေးခေါ် Min Yoongiနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်ကာအကြည့်ချင်းစစ်ခင်းနေတဲ့နှစ်ယောက်ကြောင့် အနားသို့အမြန်ပြေးလာခြင်းဖြစ်သည်။
"ဘာဖြစ်ကြတာလဲ နှစ်ယောက်က"
ထိုအခါမှနှစ်ယောက်သားခန္ဓာကိုယ်ချင်းခွာလိုက်ကြသည်။ Yoongiကကျောင်းဝန်းထဲမှထွက်လာသည့် Seok Jin ကိုစိုက်ကြည့်နေမယ့် Hoseok ကတော့ Yoongiကိုနောက်ကနေပွစိပွစိဖြင့်မျက်စောင်းတွေလှိမ့်ထိုးနေတော့သည်။
"ကျောင်းထဲကထွက်လာတာဆိုတော့ ဒီနေ့ကျောင်းပြေးတာလား"
Yoongiမှ Seok Jinကိုစိုက်ကြည့်ကာပြောလိုက်သည်။
"အွန်း....ငါနောင်ရက်တွေကျောင်းမလာဖြစ်တော့ဘူး....စာမေးပွဲဖြေမှဘဲလာဖြေတော့မယ်"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ ကျန်းမာရေးမကောင်းလို့လား"
"မဟုတ်ပါဘူး"
"ဒါဆိုဘာလဲ"
"Seok Jin ဒီနေ့ပြန်ရဦးမှာလား "
အလိုမကျဟန်ဖြင့်ပြောလာတဲ့ Hoseok ကြောင့် Yoongi တစ်ချက်စောင်းငဲ့ကြည့်လိုက်သည်။
"ပြန်ချင်ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်ပြန်ပါလား"
"ဘာကွ!!!"
"ကဲ...တော်ကြပါတော့ Yoongi လည်းကျောင်းထဲဝင်တော့....Hoseok မင်းလည်းလာ ပြန်မယ်"
Seok Jin Hoseokလက်ကိုလှမ်းဆွဲမလို့ Yoongi ဘေးကဖြတ်အလျှောက် ခဲလုံးကိုတက်နင်းလိုက်ရာခြေထောက်ကချော်သွားတာကြောင့်ဟန်ချက်ပျက်သွားလျှင်.....
"အမေ့ရေ"
Seok Jin လဲပြီဆိုတဲ့အသိနှင့် အမေ့ကိုတ ရုံရှိသေးနောက်ကနေသူ့ခါးကိုသိမ်းဖက်ကာသူ့ကိုယ်ကိုကိုယ်ထိန်းပေးလာတာကြောင့်သူလဲကျမသွားလိုက်ပေ။
တော်ပါသေးရဲ့ မဟုတ်ရင် အရှက်ကွဲတော့မလို့.......
Seok Jin သူ့ရဲ့ကယ်တင်ရှင်ကိုကျေးဇူးတင်စကားပြောရန်အပြုံးချိုချိုလေးဖြင့်လှည့်ကြည့်မိလိုက်လျှင်.......
"Jung....Jungkook"
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
3171_Words
Zawgyi....
ကမာၻတည္သေရြ႔ခ်စ္ေနမယ္
အပုိင္း(၁၀)
Seok Jin ႏုိးလာေတာ့သူလဲခဲ့တဲ့ေနရာမဟုတ္ဘဲရင္းႏွီးၿပီးသားေနရာျဖစ္ေနခဲ့သည္။သူ႔အိမ္။သူအိမ္ကုိျပန္ေရာက္ေနခဲ့တာဘဲ....သူ႔ကုိေရာဘယ္သူလာကယ္ခဲ့တာလဲ......ဆစ္ကနဲထုိးကုိက္လာတဲ့ေခါင္းေၾကာင့္လက္ဖေႏွာင့္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္နားထင္ကုိသက္သာလုိသက္သာျငားႏွိပ္နယ္ေနမိသည္။
"သားသတိရလာၿပီလား"
".........."
ဆန္ျပဳတ္ပန္းကန္ေလးကုိင္ကာဝင္လာေသာေမေမ.......
"ေဆးေသာက္ဖုိ႔ ဆန္ျပဳတ္ေလးအရင္ေသာက္ရေအာင္"
ေမေမကသူ႔ကုိကေလးတစ္ေယာက္လုိဆန္ျပဳတ္ကုိဇြန္းနဲ႔ခပ္ရင္းတစ္ဖူးဖူးနဲ႔မႈတ္ကာသူ႔ကုိခြံ႔လာသည္။သူလည္းတစ္ဇြန္းၿပီးတဇြန္းေမေမခြံ႔ေကြၽးတာကုိစားေနမိတာတစ္ပန္းကန္ေတာင္ကုန္သြားၿပီ.......
"ေဆးေသာက္လုိက္ဦးေနာ္သား"
"သား......"
"ေဆးေသာက္ရမွာေၾကာက္ရေအာင္မင္းက ကေလးလား Seok Jin"
ေမေမ့ရဲ ့ခပ္မာမာအသံေၾကာင့္သူလည္းေဆးလုံးကုိယူကာပါးစပ္ထဲသုိ႔အလ်င္အျမန္ထည့္ကာေရနဲ႔ေမ်ွာခ်လုိက္သည္။ေနာက္မုိ႔ဆုိခါးလြန္းလုိ႔ျပန္ေတာင္အန္ထြက္ဦးမယ္........
ေဆးေသာက္ၿပီးေတာ့ေမေမကသူ႔ကုိေစာင္ေသခ်ာျခဳံေပးလာသည္။သူ႔ကုိအိမ္အထိဘယ္သူလာပုိ႔တာလဲသိခ်င္တာေၾကာင့္ေမးလုိက္သည္။
"ေမေမ သားကုိဘယ္သူလာပုိ႔တာလဲဟင္"
"အင္း....ခပ္ေခ်ာေခ်ာေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ဘဲ....သားတုိ႔အတန္းထဲကလုိ႔ေတာ့ေျပာတာ...ကဲနားလုိက္ဦး ေမေမလည္းလုပ္စရာ႐ွိတာသြားလုပ္လုိက္ဦးမယ္"
Seok Jin ေခါင္းၿငိမ့္ျပလုိက္ၿပီးေမေမထြက္အသြားကုိၾကည့္ကာအျပင္ေရာက္ၿပီဆုိတာနဲ႔ကုိယ္ကုိေစာင္းကာ ေခါင္မုိးထပ္ကအေၾကာင္းကုိျပန္စဥ္းစားေနမိသည္။
သူေတာင့္မခံႏုိင္တဲ့အဆုံးလဲက်ဖုိ႔ျဖစ္ရာသူ႔ကုိတစ္စုံတစ္ေယာက္ကေပြ႔ဖက္လာတာေၾကာင့္လဲမက်တဲ့အျပင္သူ႔ကုိယ္ေလးကေႏြးေထြးသြားရသည္။ဘယ္သူဘယ္ဝါဆုိတာသဲသဲကြဲကြဲမျမင္ရေပမယ့္ထုိသူရဲ႕လႈပ္႐ွားမႈအရိပ္အေယာင္ေတြကုိေတာ့ဝုိးတဝါးျမင္ေနရသည္။
႐ုတ္တရက္က်ဆင္းလာတဲ့မ်က္ရည္ေတြဟာပူေနခဲ့သည္။နာက်င္ရသည္။မခ်စ္ဘူးတဲ့ေျပာတာထက္ ကုိယ့္ကုိမုန္းေနတယ္ဆုိတဲ့စကားဟာရင္နင့္ေအာင္နာရပါသည္။ဘယ္ဘဝကဝဋ္ေႂကြးေတြေၾကာင့္မ်ားကုိယ္ခ်စ္တဲ့သူကကုိယ့္ကုိျပန္မခ်စ္ရတာလဲ.......
ေတြးေတာေနရင္းကုိက္ခဲလာတဲ့ေခါင္းေၾကာင့္ေတြးလက္စကုိရပ္ကာမ်က္လုံးေတြမွိတ္ခ်လုိက္သည္။မနက္ျဖန္အတြက္အားေမြးရဦးမယ္.....သူ႔ေၾကာင့္မဟုတ္ရင္ေတာင္ ေမေမ႐ွိေသးတယ္....ေမေမ့အတြက္သားလိမၼာတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ၾကဳိးစားရမယ္.....Jungkook ကုိလည္းေမ့လုိက္ေတာ့မယ္.....ေမ့လုိ႔မရေပမယ့္လည္းေမ့ႏုိင္ေအာင္ၾကဳိးစားမယ္....ခ်စ္ရတာပင္ပန္းေနၿပီ....ဒီထက္ပုိၿပီးေ႐ွ႕ဆက္တုိးမိေနရင္ ဒီထက္ပုိၿပီးခံစားရမွာကသူကုိယ္တုိင္ဘဲေလ။
Seok Jin ခဏအၾကာတြင္မ်က္ရည္စက္ေတြနဲ႔အတူအိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။ဒါေတာင္ Jungkook ကသူ႔အိမ္မက္ထဲဝင္လာၿပီးသူႏွလုံးသားကုိနာက်င္ေအာင္လုပ္ေနတုန္း။အိပ္မက္ဆုိးေတြမမက္ဘဲ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးတဲ့အိပ္မက္ေလးကုိေတာ့တစ္ခါတစ္ေလမက္ခ်င္ပါေသးတယ္...........
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"Jungkook မင္းဘာျဖစ္ေနတာလဲ "
"ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ"
"ကလပ္လာၿပီး မ်က္ႏွာကမသာမရာနဲ႔"
Yoongi မီးေရာင္ေတြတဖ်က္ဖ်က္ၾကားက အရက္ကုိစိတ္မပါဘဲေသာက္ေနပုံရတဲ့ Jungkook ကုိၾကည့္ကာေခါင္းခါမိသည္။ၿပီးေတာ့တစ္ခုခုကုိေတြးေတာေနတဲ့ပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ မ်က္လုံးေတြကအေဝးတစ္ေနရာမွာ.......ထုိစဥ္ထထြက္သြားတာေၾကာင့္ Yoongiလည္း Jungkook ဘာလုပ္မလဲလုိ႔လုိက္ၾကည့္ေနမိသည္။
"ဟား....တကယ့့္ေကာင္ဘဲ"
Yoongi Jungkookကုိၾကည့္ကာတစ္ခ်က္ျပံဳးလုိက္ၿပီးေခါင္းကုိလည္းခါရမ္းလုိက္သည္။ ဘာလုိ႔ဆုိ Jungkookက မိန္းမလွေလးေတြၾကားဝင္ကာေဘးကေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ခါးကုိဖက္ကာ ကေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
"Hi....အေဖာ္လုိေနလားဟင္"
သူ႔ေ႐ွ႕ခုံမွာဝင္ထုိင္ၿပီးညဴတူတူေျပာလာတဲ့မိန္းမလွေလးသည္သူ႔ရင္ဘက္ကုိလည္းလက္ညိဳးနဲ႔တုိ႔ထိလာျပန္သည္။
"ဘာလဲ မိန္းမလွေလးရဲ႕ဘဲႀကီးကေရပ်က္ေနလုိ႔လား"
Yoongiစကားေၾကာင့္အေ႐ွ႕ကမိန္းကေလးရဲ႕မ်က္ႏွာႀကီးရဲတက္သြားေတာ့သည္။ၿပီးေတာ့သူ႔ကုိေတာက္တစ္ခ်က္ေခါက္ကာထထြက္သြားသည္။
အလကားအေပါစားေတြ။ဒီလုိေနရာမွာ မိန္းမေကာင္းဆုိတာ႐ွိတာမွမဟုတ္တာ.....ဘဲႀကီးေတြနဲ႔တြဲၿပီးခ်ဴစားေနတဲ့မိန္းကေလးေတြခ်ည္းဘဲ။သူကေတာ့အဲ့လုိမိန္းကေလးေတြကုိအထင္လည္းမႀကီးသလုိမ်က္လုံးနဲ႔လည္းေစြမၾကည့္ဘူး။ရြံလုိ႔။
Yoongiလည္း Jungkook ကုိၾကည့္ရင္းအရက္ကုိသာေသာက္ေနမိေတာ့သည္။ မၾကည့္လုိက္လည္းမရဘူးေလ ျပသနာျဖစ္ရင္ေလးေလးဂြၽန္ကႏုိင္ငံျခားကုိျပန္ပုိ႔မွာ.....ကုိယ္ေတာင္မေနခ်င္လုိ႔ျပန္လာတဲ့ဟာ ျပန္မသြားႏုိင္ပါဘူး။ဒါေၾကာင့္လည္းသည္းခံၿပီး Jungkook ျပသာနာမျဖစ္ေအာင္ၾကည့္ေနရတာ။
Jungkook အရက္ေသာက္ရင္း အေတြးထဲကုိဟုိေကာင္ဝင္လာတာေၾကာင့္စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔မိန္းမလွေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ခါးကုိဖက္ကာ ကေနမိသည္။DJနဲ႔အတူလုိက္ပါစီးေမ်ာကေနတာေခြၽးမ်ားပင္ထြက္လာရသည္။ထုိ႔ေၾကာင့္ကေနတာကုိရပ္လုိက္ၿပီး အေ႐ွ႕ကမိန္းမလွေလးကုိရီေဝေဝအၾကည့္တုိ့္ျဖင့္ၾကည့္ကာ......
"ဒီညကုိယ္နဲ႔ကုန္ဆုံးမလား"
"........"
မိန္းမလွေလးသည္သူ႔စကားကုိျပန္မေျဖဘဲေခါင္းကုိေအာက္ငုံ႔ကာျပံဳးေနခဲ့သည္။သူလည္းေကာင္မေလးကိုလုိက္ငုံ႔ၾကည့္လုိက္ၿပီး.......
"ဟင္.....ကုန္ဆုံးခ်င္လားကုိယ္နဲ႔"
"အင္း"
ေခါင္းေမာ့ကာခ်က္ခ်င္းျပန္ေျဖလာေသာသူမေလးကုိ Jungkook လက္ကေနဆြဲကာအေမွာင္ရိပ္က်သည့္ေနရာသုိ႔ေခၚသြားလုိက္သည္။
ေကာင္မေလးကုိေခၚကာထြက္သြားေသာ Jungkook ကုိ Yoongiတစ္ေယာက္မေတြ႔လုိက္ေပ။
Jungkook ေကာင္မေလးကုိနံရံဘက္ကပ္လုိက္ၿပီးအတင္းနမ္း႐ႈိက္ေနမိသည္။ေကာင္မေလးဘက္မွလည္းျပန္လည္တုန္႔ျပန္ေနခဲ့သည္။ Jungkook လက္ေတြကေကာင္မေလးရဲ႕ေပါင္တံေတြေပၚပါပြတ္သပ္လာခဲ့သည္။ခဏအၾကာတြင္ေတာ့ Jungkook ရဲ႕လက္ေတြရပ္တန္႔သြားသလုိအနမ္းေတြလည္းရပ္တန္႔သြားေတာ့သည္။
"Sorry ကုိယ္.....ကုိယ္မလုပ္ႏုိင္ဘူး"
"ဘာျဖစ္...."
"ထြက္သြား!!!"
Jungkook ေအာ္လုိက္တာေၾကာင့္သူမကုိယ္ေလးတုန္သြားကာသူ႔နားကေနခပ္ျမန္ျမန္ဘဲေျပးထြက္သြားေတာ့သည္။
WTF!!!
ငါ့အေတြးထဲထိလုိက္ၿပီးစိတ္ဒုကၡေပးေနတဲ့မင္းကုိမုန္းတယ္ Kim Seok Jin...F** ဘဲ....
ေကာင္မေလးနဲ႔နမ္းေနတုန္းကလဲ Kim Seok Jinနဲ႔နမ္းေနတယ္ဘဲျမင္ေနရတယ္.....ဘယ္ေလာက္ေတာင္စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္လုိက္လဲ......
"မင္းဘာလုပ္ေနတာလဲ Jungkook"
ပုခုံးကုိင္ကာေမးလုိက္တာေၾကာင့္ Jungkook လွည့္လုိက္ေတာ့ Yoongi.....
"မင္းေပ်ာက္သြားလုိ႔ငါလုိက္လာတာ"
"ဒါကငါပုိင္တဲ့ကလပ္ပါ လမ္းမေပ်ာက္ပါဘူး"
"မဟုတ္ဘူးငါက"
"ေတာ္ၿပီ...ငါဒီညေမွာက္ေအာင္ေသာက္မယ္ အဲ့ဒါမင္းငါ့ကုိအိမ္ျပန္ပုိ႔ေပးရမယ္ ျဖစ္တယ္မလား"
"ေလးေလးဂြၽန္သိရင္ဘယ္လုိလုပ္မလဲ"
"အာ့ဆုိ မင္းကြန္ဒုိကုိငါ့ကုိေခၚသြားေပး.....ငါလည္းမေရာက္ဖူးေသးဘူးေလ"
Yoongi တစ္ခ်က္စဥ္းစားဟန္ျပဳလုိက္ၿပီးမွ....
"ၿပီးေရာကြာ"
Yoongiစကားဆုံးသည္ႏွင့္အေ႐ွ႕ကထြက္သြားေသာ Jungkook။ Yoongiလည္း Jungkookနာက္မွလုိက္လာခဲ့လုိက္သည္။
ဒီညကေတာ့ဆင္ကုိယ္လုံးႀကီးကုိသူ႔ေၾကာင္ဗလေလးနဲ႔မႏုိင္မနင္းသယ္ရေတာ့မယ့္အခ်ိန္ကုိသာ ေမးေလးေထာက္ၿပီးေစာင့္ေနရေတာ့သည္။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"Seok Jin မင္းဒီေန႔ေက်ာင္းမသြားဘူးလား"
"သြားခ်င္စိတ္မ႐ွိလုိ႔"
ေကာ္ဖီဆုိင္သုိ႔တံခါးဖြင့္ကာဝင္လာတဲ့လူသားသည္သူ႔ရဲ႕ႏွစ္ေယာက္မ႐ွိေသာခ်စ္သူငယ္ခ်င္းေလး Seok Jinပင္။
ဆုိင္ထဲကုိဝင္လာတည္းကမ်က္ႏွာေလးသည္ဒီေန႔မွေနထိတဲ့ပန္းလုိႏြမ္းလ်လ်ႏွင့္။
ထုိင္ခုံမွာဝင္ထုိင္တဲ့ Seok Jinလည္းေက်ာင္းဝတ္စုံႀကီးနဲ႔။သူလည္းSeok Jinေ႐ွ႕ဝင္ထုိင္လုိက္ၿပီး.....
"ဘာျဖစ္လာတာလဲ ေျပာပါဦး"
Seok Jin သူ႔ကုိျပဳံးၿပီးေျပာလာတဲ့ Hoseok ကုိအားက်မိပါသည္။ဘယ္ခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္အျမဲတမ္းျပဳံးေနတတ္တဲ့သူဟာအခုလည္းသူ႔ကုိျပံဳးျပလာတာေၾကာင့္သူလည္းလုိက္ျပံဳးမိလုိက္သည္။
"ငါ့ကုိၾကည့္ၿပီး ျပဳံးေနတာလား Seok Jin"
"အင္း"
Seok Jin လည္းခ်က္ခ်င္းေခါင္းၿငိမ့္ျပလုိက္သည္။
"မင္းေက်ာင္းမသြားခ်င္တဲ့အေၾကာင္းငါ့ကုိမေျပာရေသးဘူးေနာ္"
သူေမးတာကုိမေျဖဘဲအေဝးတစ္ေနရာကုိၾကည့္ေနျပန္သည္။
"ငါေက်ာင္းမသြားဘဲ အိမ္မွာဘဲစာလုပ္ရင္ေကာင္းမလားလုိ႔.....ၿပီးေတာ့ စာေမးပြဲေျဖဖုိ႔ကလည္းမလုိေတာ့ဘူးေလ"
"ဒါေပမယ့္ အဲ့လုိလုပ္လုိ႔မရဘူးေလ"
သူ႔စကားေၾကာင့္အႏွီးလူသားဟာသူ႔ကုိငဲ့ၾကည့္လာခဲ့သည္။
"သိတယ္ေလ သိလုိ႔စိတ္ညစ္ေနတာေပါ့ အ႐ူးရဲ႕"
"ငါကအ႐ူးဆုိရင္ မင္းကအ႐ူးသူငယ္ခ်င္း"
"ဒီမွာစိတ္ညစ္ေနပါတယ္ဆုိမွ လာေနာက္ေနေသးတယ္"
ေျပာလည္းေျပာ Seok Jin Hoseok ကုိမ်က္ေစာင္းေတြပစ္ေကြၽးေနေတာ့သည္။
Seok Jin ဆုိင္ကုိေဝ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလးနဲ႔ဆုိင္ထုိင္ခ်င္စရာေလး။သုိ႔ေပမယ့္ထူးဆန္းတာက သူေရာက္ထဲကဆုိင္ထဲကုိတစ္ေယာက္မွဝင္မလာျခင္းပင္။
"Seok ah မင္းဆုိင္ကုိလာအားေပးတဲ့သူေကာ႐ွိရဲ႕လား"
"ဟုိ....အဲ့....အဲ့ဒါကေလ.....လာေသာက္တဲ့သူေတြကအရမ္းဂ်ီးမ်ားလုိ႔ေလ အဲ့ဒါငါလည္း.....ဟုိ"
"ျပန္ေျပာလုိက္တယ္ေပါ့"
"အင္း"
"ျဖစ္ရေလ မင္းနဲ႔လည္းေနာ္"
Hoseok ကအမ်ားအျမင္မွာအေပါက္ဆုိးတယ္လုိ႔ျမင္ရင္ျမင္လိမ့္မယ္....ဒါေပမယ့္ Hoseok ဆုိတာတပါးသူကုိသနားၾကင္နာတတ္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္လည္းလုပ္ေပးတတ္ေသးသည္။သူ႔အတြက္ကေတာ့အဖုိးမျဖတ္ႏုို္င္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေလးျဖစ္သည္။
"ငါစဥ္းစားမိၿပီ"
"လန္႔လုိက္တာကြာ "
အသံျဗဲႀကီးနဲ႔ေအာ္ေျပာလာတာေၾကာင့္သူ႔မွာေတြးေနတာေတြေတာင္ဘယ္ေရာက္လုိ႔ေရာက္မွန္းမသိျဖစ္သြားရသည္။
"မင္းကုိအဲ့ေက်ာင္းမွာတက္ဖုိ႔လာေခၚတဲ့ဦးေလးႀကီးကအဲ့ေက်ာင္းကုိပုိင္တာဆုိ"
"အဲ့ေတာ့"
"ငါေျပာခ်င္တာကြာ မင္းေက်ာင္းမတက္ဘဲအိမ္မွာဘဲစာက်က္ၿပီး စာေမးပြဲေျဖမွလာေျဖမယ္လုိ႔ေျပာၾကည့္ရင္ေရာဘယ္လုိလဲ"
"ျဖစ္ပါ့မလား"
"ေျပာၾကည့္ရင္ေတာ့အေျဖသိမွာပါ"
Seok Jin Hoseok စကားေၾကာင့္ႏႈတ္ခမ္းေလးဆူၿပီးသက္ျပင္းခ်မိသည္။ေက်ာင္းစည္းကမ္းနဲ႔မညီလုိ႔ခြင့္ျပဳပါ့မလားလုိ႔စုိးရိမ္ေနမိသည္။သုိ႔ေသာ္သူေက်ာင္းကုိလည္းမသြားခ်င္။ ေက်ာင္းကုိသြားရင္ျမင္ေနက်မ်က္ႏွာေလးကုိျမင္ေနရရင္သူေမ့လုိ႔မရမွာဆုိးတာေၾကာင့္ပင္။သူေမ့ပစ္လုိက္ခ်င္ၿပီ။
"Seok Jin...."
"အ...အင္း"
"ဘာေတြစဥ္းစားေနတာလဲ သြားမွာလား"
သူ႔လက္ကုိကုိင္လႈပ္ၿပီးေျပာေနတဲ့သူကမသိရင္တစ္ခုခုလုိခ်င္လုိ႔ေတာင္းဆုိေနသည့္ပုံ။
"အင္း သြားမယ္"
Seok Jinကထရပ္ေတာ့ Hoseok ကပါထရပ္လာသည္။ Seok Jinလည္းေသခ်ာစုိက္ၾကည့္လုိက္ၿပီး.....
"မင္းကဘယ္သြားဖုိ႔လဲ"
ထုိအခါမွရယ္က်ဲက်ဲျဖင့္ ဂုတ္ပုိးေတြကုိလည္းပြတ္သပ္ေနျပန္သည္။
"ငါ....ငါအေဖာ္လုိက္ေပးမလုိ႔ပါ"
"မင္းဆုိင္ကေရာ"
"ဒီေန႔ဘယ္သူမွလဲလာမွာမဟုတ္ဘူး.....ၿပီးေတာ့ငါဒီေန႔ပ်င္းေနလုိ႔ အဲ့ဒါမင္းနဲ႔လုိက္ခ်င္လုိ႔"
"........"
"ေနာ္....ေနာ္လုိ႔"
သူ႔အက်ႌစကုိဆြဲကာေျပာေနတာေၾကာင့္သူ႔မွာမရယ္ဘဲမေနႏုိင္တာေၾကာင္ရယ္မိသြားရသည္။
"ဟုတ္ၿပီ...ဟုတ္ၿပီ...ငါ့အက်ႌကုိအရင္လႊတ္ဦး"
Hoseok လည္း Seok Jin အက်ႌကုိလႊတ္ေပးလုိက္ၿပီးအရင္ဆုံးအေ႐ွ႕ကေနထြက္လာခဲ့လုိက္သည္။
"တံခါးေသခ်ာပိတ္ခဲ့ဦးေလ"
"အင္း"
Hoseok လည္းတံခါးကုိေသခ်ာပိတ္လုိက္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ပုခုံးခ်င္းတုိက္ကာထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။
Seok Jin ဘာေၾကာင့္ေက်ာင္းမတက္ခ်င္တာလဲကုိေတာ့သူမေမးမိေတာ့ေပ။ေလ်ွာက္ရင္းေလ်ွာက္ရင္းႏွစ္ေယာက္သားေက်ာင္းသုိ႔ေရာက္လာခဲ့သည္။ေက်ာင္းမေခၚေသးသည္မုိ႔ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူအခ်ိဳ႕သြားလာလႈပ္႐ွားေနၾကသည္။Seok Jin ျခံေစာင့္ဦးေလးႀကီးကုိ ေခါင္းငုံ႔ႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္။
"Seok Jin ေလးေနေကာင္းသြားၿပီလား"
"ဟုတ္ကဲ့ဦးေလး"
"ေျသာ္.....အဲ့ေန႔ကဆုိသားကုိ.....အဲ...ဒါနဲ႔သူကဘယ္သူလဲကြဲ႔.....ဒီေက်ာင္းကမဟုတ္ဘူးထင္တယ္"
"ဟုတ္ပါတယ္ ဦးေလး ကြၽန္ေတာ္နဲ႔အေဖာ္လုိက္လာတာ သူကကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း Jung Hoseok တဲ့"
"ဟုတ္ ဦးေလး"
Hoseokမွျခံေစာင့္ဦးေလးႀကီးကုိျပံဳးျပႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္။
"ဒါနဲ႔ဦးေလး ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ခြင့္တုိင္စရာ႐ွိလုိ႔သူ႔ကုိပါဝင္ခုိင္းလုိ႔ရလားဟင္"
ျခံေစာင့္ဦးေလးႀကီးလည္း Hoseok ကုိေသခ်ာၾကည့္ေနတာေၾကာင့္.....
"ဟုိ...အဆင္မေျပရင္လဲငါအျပင္မွာဘဲေစာင့္ေနပါ့မယ္ Seok Jin ရယ္"
Hoseok အေျပာေၾကာင့္ျခံေစာင့္ဦးေလးႀကီးလည္းအားနာဟန္ျဖင့္ၾကည့္လာသည္။
"တစ္မ်ိဳးေတာ့မထင္ပါနဲ႔ကြယ္....ဦးေလးကတာဝန္အရမုိ႔ပါ"
"ကြၽန္ေတာ္နားလည္ပါတယ္ ဦးေလး...Seok Jin သြားေလ ငါဒီမွာဘဲေစာင့္ေနမယ္"
"အင္း...ဒါဆုိငါသြားၿပီေနာ္"
Seok Jinက သူအျပင္မွာက်န္ခဲ့တာကုိစိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနပုံရတာေၾကာင့္သူလည္းျပံဳးျပကာ Seok Jinရဲ႕ပုခုံးကုိပုတ္ကာေျပာလုိက္ေတာ့မွေက်ာင္းဝန္းထဲဝင္သြားသည္။
Hoseok လည္း ေက်ာင္းျခံဝမွထြက္လာ ခဲလုံးေလးေတြကုိေျခေထာက္နဲ႔ထုိးကေလာ္ကာေဆာ့ေနလုိက္သည္။ထုိစဥ္႐ုတ္တရက္အ႐ွိန္နဲ႔ဝင္လာေသာ ဆုိင္ကယ္တစ္စီး။ သူေ႐ွာင္တိမ္းခ်ိန္ေတာင္မရလုိက္ဘဲလမ္းေဘးသုိ႔ျဖစ္ကလက္ဆန္လဲက်သြားေတာ့သည္။ ဆုိင္ကယ္စီးလာတဲ့သူသည္လည္း ေ႐ွ႕နားေလးမွာရပ္လုိက္ၿပီး Motorcycle helmet ကုိခြၽတ္လုိက္ၿပီး ေခါင္းကုိခါလုိက္တာေၾကာင့္ျပာလြင္လြင္ဆံသားေတြကေနေရာင္နဲ႔အတူေတာက္ပသြားသည္။
ၿပီးေတာ့သူ႔ဆီကုိေလ်ွာက္လာေသာသူဟာသူေမ့မရခဲ့တဲ့လူသား။ေမ့မရဘူးဆုိလုိ႔တစ္မ်ိဳးမထင္လုိက္ပါနဲ႔ ၾကည့္မရလုိ႔...မုန္းလြန္းလုိ႔ ေၾကာင့္သာျဖစ္သည္။
သူလည္းနာေနတဲ့တင္ပါးကုိကုိင္ကာထရပ္လုိက္သည္။
"ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ"
"ဘာ"
သူ႔ေ႐ွ႕မွာအူေၾကာင္ေၾကာင္လုပ္ေနတဲ့ေကာင္ေလးကုိသူျမင္ဖူးေနသလုိ။လမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးမတ္တပ္ရပ္ေနပုံေထာက္ရင္ေငြလုိခ်င္လုိ႔ဂြင္ဆင္တာဘဲျဖစ္မွာေပါ့......အဲ့ဒါေၾကာင့္လည္းဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲလုိ႔ေမးလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။
"လမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာရပ္ၿပီး ခုလုိဆုိင္ကယ္နဲ႔တုိက္မိမလုိျဖစ္မယ္ ၿပီးရင္ေငြညႇစ္မယ္ ဟုတ္တယ္မလား"
"ဒီမွာေငြစကားေျပာေနရေအာင္ ခင္ဗ်ားကဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာေနလုိ႔လဲ"
ကုိယ္လည္းသူမ်ားကုိဆုိင္ကယ္နဲ႔တုိက္မိမလုိျဖစ္ေသးတယ္ မေတာင္းပန္တဲ့အျပင္လူကုိလာေစာ္ကားေနေသးတယ္.......
"မင္းတစ္ကုိယ္လုံးကုိေတာင္အျပတ္ဝယ္လုိက္လုိ႔ရတယ္....အဟက္"
"ခင္ဗ်ား!!"
အေ႐ွ႕ကဆံသားနက္နက္ေတြနဲ႔ေကာင္ေလးကုိသူသိလုိက္ပါၿပီ.....ကလပ္ရဲ႕ကားပါကင္ေ႐ွ႕မွာသူနမ္းခဲ့တဲ့အျဖဴထည္ေလးရဲ႕သူငယ္ခ်င္း။
"အဟက္....အဲ့ပုိက္ဆံေတြက မင္းမိဘေတြ႐ွာထားတဲ့ပုိက္ဆံေတြမလား.....မိဘပုိက္ဆံအလကားထုိင္ျဖဳန္းေနၿပီး သူ႔ကုိယ္သူအထင္ႀကီးေနေသးတယ္...ဘာတဲ့မင္းတစ္ကုိယ္လုံးကုိေတာင္ဝယ္လုိက္လုိ႔ရတယ္ဆုိဘဲ....အဟက္....မိဘကမေထာက္ပံ့ရင္လမ္းေဘးေရာက္မယ့္ေကာင္ကမ်ား"
"မင္း!"
"ဘာလဲ အမွန္ေျပာလုိ႔နာသြားတာလား"
Yoongi ထုိေကာင္ေလးစကားေၾကာင့္အ႐ႈိက္ထိသြားကာေဒါသေၾကာင့္ေ႐ွ႕တုိးသြားေတာ့ ထုိေကာင္ေလးသည္လည္းသူ႔ေ႐ွ႕သုိ႔ရင္ေကာ့ၿပီးေ႐ွ႕တုိးလာတာေၾကာင့္ ရင္ဘက္ႏွစ္ခုဟာထိကပ္လုမတက္ျဖစ္သြားသည္။
"လမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲလည္းဆုိင္ကယ္ႀကီးတကားကားနဲ႔....ၿပီးေတာ့လူကုိလည္းဝင္တုိက္မလုိျဖစ္ေသးတယ္ မေတာင္းပန္တဲ့အျပင္ လူကုိေငြစကားလာေျပာေနတယ္.....လူတုိင္းကုိ ခင္ဗ်ားစိတ္နဲ႔မႏႈိင္းနဲ႔ ဒီကိစၥကေတာင္းပန္လုိက္႐ုံနဲ႔ၿပီးသြားမယ့္ကိစၥ"
ကပ္ကပ္လန္ရန္ေတြ႔ေနတဲ့အေ႐ွ႕ကေကာင္ေလးရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြသည္သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြကုိထိလုမတက္ပင္။
ဒုတ္ကနဲခုန္သြားတဲ့ႏွလုံးခုန္သံကုိေတာ့ Yoongiတစ္ေယာက္သတိမထားလုိက္မိေပ။
"Seok ah"
Seok Jin ေက်ာင္းထဲမွထြက္လာျခင္း Hoseokကုိမေတြ႔တာေၾကာင့္လုိက္႐ွာၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူ႔အတန္းထဲက အသားျဖဴ စြတ္စြတ္နဲ႔ ေၾကာင္ေပါက္ေလးေခၚ Min Yoongiနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ကာအၾကည့္ခ်င္းစစ္ခင္းေနတဲ့ႏွစ္ေယာက္ေၾကာင့္ အနားသုိ႔အျမန္ေျပးလာျခင္းျဖစ္သည္။
"ဘာျဖစ္ၾကတာလဲ ႏွစ္ေယာက္က"
ထုိအခါမွႏွစ္ေယာက္သားခႏၶာကုိယ္ခ်င္းခြာလုိက္ၾကသည္။ Yoongiကေက်ာင္းဝန္းထဲမွထြက္လာသည့္ Seok Jin ကုိစုိက္ၾကည့္ေနမယ့္ Hoseok ကေတာ့ Yoongiကုိေနာက္ကေနပြစိပြစိျဖင့္မ်က္ေစာင္းေတြလွိမ့္ထုိးေနေတာ့သည္။
"ေက်ာင္းထဲကထြက္လာတာဆုိေတာ့ ဒီေန႔ေက်ာင္းေျပးတာလား"
Yoongiမွ Seok Jinကုိစုိက္ၾကည့္ကာေျပာလုိက္သည္။
"အြန္း....ငါေနာင္ရက္ေတြေက်ာင္းမလာျဖစ္ေတာ့ဘူး....စာေမးပြဲေျဖမွဘဲလာေျဖေတာ့မယ္"
"ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ က်န္းမာေရးမေကာင္းလုိ႔လား"
"မဟုတ္ပါဘူး"
"ဒါဆုိဘာလဲ"
"Seok Jin ဒီေန႔ျပန္ရဦးမွာလား "
အလုိမက်ဟန္ျဖင့္ေျပာလာတဲ့ Hoseok ေၾကာင့္ Yoongi တစ္ခ်က္ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လုိက္သည္။
"ျပန္ခ်င္ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ျပန္ပါလား"
"ဘာကြ!!!"
"ကဲ...ေတာ္ၾကပါေတာ့ Yoongi လည္းေက်ာင္းထဲဝင္ေတာ့....Hoseok မင္းလည္းလာ ျပန္မယ္"
Seok Jin Hoseokလက္ကုိလွမ္းဆြဲမလုိ႔ Yoongi ေဘးကျဖတ္အေလ်ွာက္ ခဲလုံးကုိတက္နင္းလုိက္ရာေျခေထာက္ကေခ်ာ္သြားတာေၾကာင့္ဟန္ခ်က္ပ်က္သြားလ်ွင္.....
"အေမ့ေရ"
Seok Jin လဲၿပီဆုိတဲ့အသိႏွင့္ အေမ့ကုိတ ႐ုံ႐ွိေသးေနာက္ကေနသူ႔ခါးကုိသိမ္းဖက္ကာသူ႔ကုိယ္ကုိကုိယ္ထိန္းေပးလာတာေၾကာင့္သူလဲက်မသြားလုိက္ေပ။
ေတာ္ပါေသးရဲ႕ မဟုတ္ရင္ အ႐ွက္ကြဲေတာ့မလုိ႔.......
Seok Jin သူ႔ရဲ႕ကယ္တင္႐ွင္ကုိေက်းဇူးတင္စကားေျပာရန္အျပံဳးခ်ိဳခ်ိဳေလးျဖင့္လွည့္ၾကည့္မိလုိက္လ်ွင္.......
"Jung....Jungkook"
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~