『Unicode』
အခန်း ( ၃ ) : ငါတို့နှစ်ယောက်ကြားမှာ ဖြစ်ပျက်ခဲ့သမျှကိစ္စတိုင်းကို လျှော်ပေးလိုက်မယ်။
※※※※※※※※※※※※※※※※※※※
ထင်မထားသော မိုးသက်မုန်တိုင်းကြောင့် လူအားလုံး ကေသရာဇာကျွန်းမှာ ခြေချုပ်မိနေတော့သည်။ ကံကောင်းစွာနှင့်ကာစီနိုဘေးတွင် ကြယ်ငါးပွင့်ဟိုတယ်တစ်လုံး ရှိနေသောကြောင့် ဧည့်သည်တွေအတွက် တည်းခိုစရာနေရာရှာဖို့ မပူရပေ။အခမ်းအနား နိဂုံးချုပ်သည်နှင့် ကျင်မိသားစုက ဇိမ်ခံကားတွေကို လွှတ်၍ ဧည့်သည်တွေကို တစ်သုတ်ပြီး တစ်သုတ်ဟိုတယ်သို့ ခေါ်သွားခဲ့သည်။
ကွဲလွဲစွာပင် ကျွန်တော်တို့ " ပြင်ပအမှုထမ်း " တွေကတော့ သိပ်ကံမကောင်းလှ။ ကျွန်တော်တို့ဟာ ရဲတိုက်ဘေးရှိ ဝန်ထမ်းအဆောက်အအုံ၏ ယာယီခန်းတချို့မှာ နေခဲ့ရသည်။
ရဲတိုက်မှာ အလုပ်လုပ်ကြသော အလုပ်သမားများကသာ ဝန်ထမ်းအဆောက်အအုံကို လုံးဝဥဿုံသိမ်းပိုက်ထားသည်။အသုံးအဆောင်တွေမှာ တည်းခိုခန်းလောက်ပင် မကောင်းသည်မို့ ကြယ်ငါးပွင့်ဟိုတယ်အောက် အများကြီး နိမ့်ကျ၏။အကယ်၍ ညလယ်ဘက် သန့်စင်ခန်းသွားလိုလျှင် ဓာတ်မီးတစ်လက်ကိုင်လျက် နှစ်ဆယ်မီတာလောက် လျှောက်ပြီး စင်္ကြံလမ်း အစွန်ဆုံးမှာရှိသည့် သန့်စင်ခန်းဆီသို့ သွားရမည်ဖြစ်သည်။
ကျွန်တော်တို့အတွက် နေစရာရှာပေးရန်တာဝန်ကျသော အလုပ်သမားရှောင်ခယ့်က ယခု အဆောက်အအုံ စင်္ကြံလမ်း၏မီးတွေ ပျက်နေသည်မှာအချိန်အတော်ကြာပြီဖြစ်ကြောင်း ပြောပြခဲ့သည်။ အချိန်တစ်ခုလောက်ကတည်းက ပြင်ပေးရန်တောင်းဆိုထားပါသော်လည်း မည်သူမှ လာမပြင်ပေးကြ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျွန်တော်တို့က သည်နေရာမှာတစ်ညပဲ တည်းမှာမို့ သည်းခံလိုက်ဖို့ ပြောလာတာပင်။
တည်းခိုစရာအခန်းက အထင်ကြီးလောက်ဖွယ်မဟုတ်သော်လည်း အနည်းဆုံးတော့ ကျွန်တော်တို့တွေ တစ်ယောက်ခန်းတွေရခဲ့ကြသည်မို့ အတူ တိုးဝှေ့နေစရာမလိုတော့ပေ။ ဤသည်ကား ကံဆိုးလှသည့် အချိန်အခါအတွင်း အကောင်းဆုံးဟုမှတ်ယူလို့ရလောက်ပေ၏။
ကျွန်တော် မှောင်မည်းမည်း အခန်းထောင့်လေးမှာ Celloကို နေရာချပြီး လသာဆောင်ကိုဖွင့်၍ အပြင်က ရာသီဥတုကိုလေ့လာကြည့်လိုက်သည်။
လသာဆောင်လေးတွေက အလွန်ကျဉ်းသည်မို့ လူနှစ်ယောက် ဆန့်လောက်အောင်သာကျယ်ပါ၏။ ၎င်းတို့ကို လေယာဉ်လှေကားကဲ့သို့ အပြင်နံရံကနေ ပြူထွက်နေကြပြီး တစ်ခုနှင့်တစ်ခုလည်း အရမ်းနီးကပ်ကြသည်။
မိုးရွာနေတုန်းပေမယ့် စဲသွားသလိုလိုပင်။ နေ့ရောင်မထွက်ခင် တိတ်မည့်ပုံရှိ၏။
ကျွန်းငယ်လေးပေါ်က ဉာဉ့်သန်းခေါင်မှာ အထူးတလယ်ကို တိတ်ဆိတ်နေသည်။ အနီးအနားရှိ ရှေးရဲတိုက်ကြီးမှာ အမှောင်ထုထဲ နစ်မြှုပ်သွားပြီဖြစ်ကာ အောက်ဖက်ရှိ လမ်းမီးများသာ လင်းကျန်နေခဲ့လျက်။ ရံဖန်ရံခါ ပလတ်စတစ်မိုးကာအင်္ကျီတွေဝတ်ထားသော လူတွေ နေရာအနှံ့ကင်းလှည့်နေသည်ကိုလည်း မြင်တွေနိုင်နေ၏။
ရှောင်ခယ့်က ကျွန်တော်တို့ကို ဝန်ထမ်းအဆောက်အအုံထဲ ခေါ်မလာခင်က ညဘက်၌ အခန်းအပြင်ကို မိမိ သဘောရှိသလိုမထွက်ဖို့ အထူးတလည် သတိပေးခဲ့သည်။ကျွန်တော်တို့က အဓိကစံအိမ်နှင့် နီးကပ်နေတာကြောင့် လုံခြုံရေးလည်းတင်းကျပ်ပေသည်။ အကယ်၍ ကျွန်တော်တို့သာ လျှောက်ပတ်သွားမည်ဆိုပါက အမည်မသိဝန်ထမ်းတွေဖြစ်ကြတာမို့အပြစ်ပေးခံရနိုင်ဖွယ်ရှိ၏။
သူ ထိုသို့ပြောလိုက်သောအခါ အားလုံး ပြိုင်တူ တိတ်ဆိတ်သွားခဲ့ကြသည်။ " အပြစ်ပေးခံရမည် " ဟူသော ဆိုလိုရင်းကိုမေးမြန်းဖို့ မည်သူကမှ သတ္တိမရှိကြ။
ကျွန်တော့်၏ ဘယ်ဘက်မှ တံခါးပွင့်သံတစ်ချပ်ထွက်လာ၍ မော့ကြည်လိုက်ရာ သားမွေးကုတ်ခြုံလျက်နှင့် ဖန်းလော့စူးက အခန်းပြင်ထွက်လာတာကို မြင်လိုက်ရသည်။ သူမ လက်ထဲ၌ စီးကရက်တစ်ဘူး။
သူမလဲ ကျွန်တော့်ကို အပြင်မှာရှိနေမည်ဟု မျှော်လင့်မထားပုံပင်။ အနည်းငယ်အံ့ဩသွားပြီးမှ သူမက ခေါင်းညိတ်နှုတ်ဆက်လာ၏။
" နင် နေရတာ အဆင်ပြေရဲ့လား ? " သူမက စကားပြောရင်း ဘူးထဲမှ စီးကရက်တစ်လိပ်နှင့် အိတ်ထောင်ထဲမှ မီးခြစ်ကိုစကေးကျကျထုတ်ယူလိုက်သည်။ ထို့နောက် ခေါင်းငုံ့၍ စီးကရက်မီးညှိလိုက်၏။
သည်ညမတိုင်ခင်အထိ သူမက ဆေးလိပ်သောက်တတ်မှန်း ကျွန်တော် မသိခဲ့ရိုးအမှန်။
" ပြေပါတယ်။ "
ကျွန်တော် တိမ်ဖုံးမှောင်မည်းနေသော ကောင်းကင်ယံသို့ အကြည့်တစ်ချက်ပို့လိုက်ပြီးမှ လှည့်ကာ အတွင်းသို့ ဝင်ရန် ပြင်လိုက်သည်။
" နင် ဆေးလိပ်သောက်ပြီးရင် အိပ်ရာဝင်သင့်တယ်။အပြင်မှာ အေးတယ်။ "
ကျွန်တော့်လက် တံခါးလက်ကိုင်သို့အရောက် ၊ ဖန်းလော့စူးအသံက ထပ်မံထွက်ပေါ်လာ၏။
" နင့်အထင်... ငါက တော်တော်လေး စျေးပေါနေလား ? "
ကျွန်တော် လန့်သွားပြီး ၊ မျက်လုံးတွေကို တံခါးလက်ကိုင်မှာ ကျောက်ချရင်း ဘာကိုမှ မဆိုမိ။
" တကယ်....တကယ်ကို အဲ့ဒီ တစ်ကြိမ်တည်းပါ " ဖန်းလော့စူးက တုန်ယင်လျက်ဆိုသည် : " ကျိနင် ဒါငါနင့်ကိုတောင်းပန်တယ်လို့ မှတ်လိုက်ပါ။ နန်ရှန်ကို မပြောပါနဲ့။ ငါ အဓိက ချဲလိုပညာရှင်နေရာကို နင့်အတွက် လက်လျှော့ပေးပါ့မယ်။ ငါနင်နဲ့ဘယ်တော့မှ အချင်းမပွားတော့ပါဘူး "
တံခါးလက်ကိုင်တစ်ဝိုက်မှ ကျွန်တော်လက်ချောင်းတွေ တုန်ရီလာရလျက် ဖန်းလော့စူးကို မယုံသင်္ကာဖြင့် ကြည့်လိုက်သည် : " ငါက ဒါတွေအားလုံးကို အဓိက ချဲလိုပညာရှင်နေရာအတွက် လုပ်နေတယ်လို့ ထင်နေတာလား ? "
မျက်ဝန်းရဲရဲတွေရယ် ၊ လက်ချောင်းကြားမှ ငြိမ်းခါနီးစီးကရက်တစ်လိပ်ရယ်နှင့် ဖန်းလော့စူးက ကျွန်တော့်အမေးကြောင့်အငိုက်မိသွားလေသည်။
" ငါ..အဲ့လို ဆိုလိုချင်တာမဟုတ်ဘူး..." သူမက အသဲအသန်ငြင်းပါ၏။
ကျွန်တော် သက်ပြင်းချမိပြီး မျက်မှန်ကို ချွတ်ကာ နည်းနည်း နွမ်းလျလာသည်။ နှာရိုးကို ဖိလျက် ကျွန်တော်ပြောမိသည်က : " နန်ရှန်လဲ အားလုံးကိုသိပိုင်ခွင့်ရှိတယ်။ ငါက သူ့သူငယ်ချင်း။ဒါကြောင့် ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့သလိုမျိူး ငါ မနေနိုင်ဘူး.. "
" ငါ ကိုယ်ဝန်ရှိနေပြီ "
နှာရိုးကိုဖိရင်းတန်းလန်း ကျွန်တော် တောင့်သွားရပြီး မှားပြီးများကြားလိုက်မိသလားဟု ဖန်းလော့စူးကို အံ့အားတသင့်လှည့်ကြည့်လိုက်မိသည်။
ဖန်းလော့စူးက စီးကရက်မှ ပြာတွေကို ခါလိုက်ပြီးမှ ကျွန်တော့်ကို မချိပြုံးပြုံးပြလာ၏ : " မပူပါနဲ့။ နန်ရှန်ရဲ့ကလေးပါ။ ငါတို့အမြဲတမ်း ကလေးယူဖို့ စီစဉ်ထားကြတာ။ အကုန်ငါ့အမှားတွေမှန်းသိပါတယ် ၊ ထပ်ပြီးလဲ တကယ် အလားတူ အမှားမျိူး မကျူးလွန်ချင်တော့ဘူး။ ကျိနင် ငါ့ကို ယုံပေးပါ။ နန်ရှန်သာ ငါနဲ့ဒါရိုက်တာရှင်းအကြောင်း သိသွားရင် သူငါ့ကိုသေချာပေါက်ကွာရှင်းလိမ့်မယ်။ ကျိနင် နင် ဒီကလေးကို မိဘမပြည့်မစုံနဲ့ မွေးလာစေချင်လို့လား ? "
ကျွန်တော် သူမမျက်နှာ ဖြူလျော်လျော်ကို စိုက်ကြည့်ရင်း ရုတ်တရက်ကြီး ရယ်ချင်စိတ်ဖြစ်လာသလို။ အရမ်း ပျက်လုံးဆန်တာပဲ။ အားလုံးသော အလှည့်အပြောင်းတွေထဲမှာမှ ကျွန်တော်က သည်ဖြစ်ရပ်ရဲ့ အရေးကြီးကွင်းဆက်အဖြစ်နဲ့ဆုံးခန်းတိုင်ခဲ့သည်တဲ့။ ကျွန်တော့်ဆုံးဖြတ်ချက်က နန်ရှန်ကို ထိခိုက်ရုံသာမက အပြစ်မရှိသော မမွေးရသေးသည့်ကလေးကိုပါ ထိခိုက်စေလိမ့်မည်။
ဖန်းလော့စူး၏ ဤအကွက် ; အကြို နောက်ဆုတ်ထားပြီးကာမှ နူးညံ့သည့်စိတ်ကို သိမ်းပိုက်လိုက်ခြင်း။ တော်တော်လေးစက်ဆုပ်ဖွယ်ပင်။ သို့တိုင် ပြောစရာမလိုအောင် ကျွန်တော့်အပေါ် မှာတော့ အလုပ်ဖြစ်ခဲ့ပါသည်။
စုံလင်သည့် မိသားစုနှင့် မိဘတွေ၏ ချစ်မြတ်နိုးမှုဟာ ကလေးတစ်ယောက်အတွက် မည်မျှ အရေးကြီးကြောင်းကိုကျွန်တော် ကောင်းကောင်းသိသည်။
ပိုက်ဆံအတွက် အမေ တရစပ်ပြေးလွှားနေခဲ့ရပြီး သူမ အိမ်ပြန်ရောက်သည်နှင့် တပြိုင်နက် အိပ်ပျော်သွားတတ်သော ညပေါင်းမြောက်မြားစွာမှာ ကျွန်တော် အဖေအသက်ရှင်နေဖို့ကို အမြဲတမ်း ဆုတောင်းမိခဲ့သည်။ သူက ဆန်ကုန်မြေလေးတစ်ပိုင်းဖြစ်နေလျှင်တောင် ၊ သူက အလိမ်အညာအပြည့်နှင့် ဖြစ်နေလျှင်တောင် အနည်းဆုံးတော့ အသက်ရှင်နေပါကစားဝတ်နေရေးအတွက် ကူညီပေးပေမည်။ ကျွန်တော်တို့ အခက်အခဲတွေ ဒီလောက်အများကြီး မရှိပဲ ဖြတ်သန်းနိုင်မှာပင်။
ကျွန်တော် ပါးစပ်ပိတ်နေပြီး ဘာမှမသိချင်ယောင်ဆောင်လိုက်သရွေ့ အကုန်လုံး ဝမ်းမြောက်မှု ၊ကျေနပ်မှု အပြည့်နှင့်ပျော်စရာကောင်းသော မိသားစုတစ်စု ဖြစ်လာနိုင်ပါ၏။
ဤသည်မှာ ချက်ချင်းလက်ငင်းဆုံးဖြတ်မရသည့် ဆုံးဖြတ်ချက်ပေမို့ ကျွန်တော် အခန်းကိုသာ အသံတိတ်ပြန်လာကာ ဖန်းလော့စူးအား အဖြေမပေးခဲ့။ ဆယ်မိနစ်ခန့်ကြာသော် အနီးကတံခါးပိတ်သွားပြီး ဖန်းလော့စူးလဲ အထဲဝင်သွားတော့၏။
—
လသာဆောင်တံခါးမှာ လေကြောင့် ဂလောက်ဂလောက်မြည်နေသဖြင့် ကျွန်တော့်အဖို့အိပ်ပျော်ရန် ခက်ခဲလှသည်။ ထို့အပြင် ညနေခင်းအချိန်တုန်းက ရန်ချင်းကျွမ်းနှင့် ပက်ပင်းကြုံခဲ့ရ၍ ပေလား ၊ ကျွန်တော့် စိတ်ထဲမှာအထက်တန်းကျောင်းတုန်းက အဖြစ်အပျက်တွေ ဆက်တိုက်တိုးပွားနေ၏။ ကျွန်တော် တွေးလေလေ ၊ အိပ်မရလေလေပင်။
တခြား ဂီတတူရိယားများလိုပင် Celloကို ကျွမ်းကျင်ချင်တဲ့အခါ ဝီရိယရှိရှိလေ့ကျင့်ဖို့ လိုအပ်သည်။ ကံမကောင်းချင်တော့ ကျွန်တော်တို့ တိုက်ခန်းအဆောက်အအုံက အသံလုံစနစ်မကောင်းမွန်တာကြောင့် ဆူဆူညံညံတွေ ပြုလုပ်လို့မရပေ။အသံကို muteပြီး လေ့ကျင့်နိုင်သော်ငြား အသံဖွင့်လေ့ကျင့်သည်လောက်တော့ တိကျမည်မဟုတ်။
( Celloမှာ အသံတိုးအောင် လုပ်လို့ရတဲ့ Muteပါ ပါတယ် )
ထို့ကြောင့် အိမ်နီးချင်းတွေနှင့် ပဋိပက္ခမဖြစ်စေရန် တစ်ခါတရံ ကျွန်တော်က ကျောင်းကို Celloသယ်လာပြီး ကျောင်းဆင်းလျှင် စာသင်ခန်းအလွတ်ထဲမှာ လေ့ကျင့်တတ်သည်။ အချိန်ကြာလာသည်နှင့် ဆရာက သိရှိသိရှိသွားပြီး ကျွန်တော့်Celloလေ့ကျင့်နိုင်ရန် အခန်းလွတ်တစ်ခန်း သီးသန့်ခွဲပေးဖို့ ကျောင်းကိုတောင်းဆိုပေးခဲ့၏။
ကျွန်တော်နှင့် ရန်ချင်းကျွမ်းတို့၏ သိကျွမ်းမှုကလဲ စာသင်ခန်းအလွတ်မှာ စတင်ခဲ့တာပင်။
အထက်တန်း ဒုတိယနှစ်၏ တစ်နေ့၌ ဆရာက ကျွန်တော့်ကို တစ်စုံတစ်ရာဆွေးနွေးချင်ကြောင်း ပြောကာ ရုတ်တရက်ရုံးခန်းလာဖို့ ခေါ်လာခဲ့သည်။
စိတ်တထင့်ထင့် ပူပန်ရင်းဖြင့် ကျွန်တော် အရေးကြီးကိစ္စဟုထင်ခဲ့ပေငြား ဆရာနှင့် ခဏ စကားပြောအပြီးမှာတော့နားလည်ခဲ့ရပါသည် ; ကျွန်တော်တို့နှစ်က ကျောင်းသားတစ်ယောက်ဟာ ကျောင်းဝင်းပြင်ပ ရန်ပွဲကြောင့် ကျောင်းမှစည်းကမ်းတကျ အရေးယူထား၏။ ကျောင်းက သူ့ကို ကျောင်းဆင်းသည်အထိနေ၍ စာသင်နှစ်တစ်ခုလုံး သန့်ရှင်းရေးလုပ်ခိုင်းခြင်းဖြင့် ဒဏ်ပေးထားသည်။ ထိုအချိန်၌ ဆရာများထဲမှ တစ်ယောက်က ကျွန်တော်တို့အား တွဲဖက်ပေးဖို့ တွေးမိသွားခဲ့သည်။ သူတို့က ကျွန်တော့်ကို သူ့အားကြီးကြပ်ပေးရန် အတန်းပိုင်အားအကြံပြုခဲ့ခြင်းပင်။ ကျွန်တော်က ထိုကျောင်းသား၏ သန့်ရှင်းရေးတာဝန်ကို ပြီးအောင်လုပ်စေပြီး သူ အဆင့်တက်လာစေရန် သင်ခန်းစာများတွင်လည်း တစ်လက်စတည်း ကူညီပေးရမည်ဖြစ်သည်။
ကျောင်းသည် ကျွန်တော့်ကို အရင်ကတည်းက အများကြီး ကူညီပေးခဲ့ပြီးသားပင်။ ဤသည်မှာ တရားလွန်တောင်းဆိုချက်လဲ မဟုတ်တာကြောင့် ကျွန်တော် များများစားစားမတွေးပဲ လက်ခံလိုက်၏။ အနည်းဆုံးတော့ ကျွန်တော့်ညီမလေးကို အိမ်စာကူပေးရတာလောက် ခက်ခဲလိမ့်မည်မဟုတ်။
ရလဒ်ကတော့ နေ့လယ်ခင်းကျောင်းဆင်းပြီးသည်နှင့် ကျွန်တော် Celloလေ့ကျင့်ရန် စာသင်ခန်းအလွတ်သို့ ရောက်လာခဲ့သည်။ ကျွန်တော် တံခါးတွန်းဖွင့်လိုက်သော် ရန်ချင်းကျွမ်းက ခုံကို နှဲ့၍ထိုင်နေပြီး ပျင်းရိပျင်းတွဲနှင့် ဘောပင်လှည့်နေသည်အား တွေ့လိုက်ရ၏။
ကျွန်တော် သူ့ဆီ လျှောက်သွားပြီးမိမိကိုယ်ကို ဖော်ရွေစွာမိတ်ဆက်လိုက်သည် : " ဟယ်လို ငါက ကျိနင် ၊ မင်းနားမလည်တဲ့မေးခွန်းတွေရှိရင် ငါ့ကို မေးလို့ရတယ်။ငါ တတ်နိုင်သလောက် ကြိုးစားရှင်းပြပါမယ် "
ရန်ချင်းကျွမ်းက ကျွန်တော့်ကို တစ်ချက်ကြည့်ပြီး ထိုင်ခုံခြေလေးဖက်လုံး မြေပေါ်ပြန်ချလိုက်၏။ သူက လက်ပိုက်၍အရှေ့စာရေးစားပွဲပေါ် ပစ်လှဲထားပြီး မပီမသအသံနှင့် ဆိုလာသည် : " မင်းဘာသာ Celloကျင့်။ ငါ တရေးအိပ်ဦးမယ် ငါ့ကို မနှောင့်ယှက်နဲ့ "
ကနဦးမှာ သူက တော်တော်ကြီးကို မပူးပေါင်းခဲ့ပေ။ နေ့စဉ်နေ့တိုင်း အချိန်မှန်ရောက်လာသော်လည်း ကျွန်တော့်နှင့်ပြောဆိုဆက်ဆံသည်မျိူးမရှိသလို အိမ်စာလဲ တစ်ခုမှမလုပ်။ အိပ်၍သာနေသည်။
ဆရာတွေကလဲ သူ ဘာလုပ်လုပ် ဂရုစိုက်ဟန်မတူပေ။ " ပြဿနာမရှာရင်ပဲ ကျေးဇူးအထူးတင်နေရပါပြီ " ဟူသော စိတ်ထားမျိူးဖြင့် ကျွန်တော့်၏ ကျူရှင်ပြခရီးစဉ်ကို ဘယ်သောအခါမှ မမေးကြ။
ကျွန်တော်က များသောအားဖြင့် ညနေခင်း ၇နာရီအထိနေပြီးမှ ပြန်တတ်လေ့ရှိသည်။ ကျွန်တော် Celloနှင့် ဘိုးတံအားဖယ်လိုက်သည်နှင့် ရန်ချင်းကျွမ်းကလဲ အကြောဆန့်၍ နိူးလာတတ်၏။ ပြီးလျှင် သူက ကျောပိုးအိတ်ကိုလွယ်၍ ကျွန်တော့်အရင်ထွက်သွားတတ်သည်။
ပထမတုန်းကသူ ဘယ်သူ့အတွက် ရှိုးလုပ်နေသလဲ ကျွန်တော် ဇဝေဇဝါနှင့်နားမလည်ခဲ့။ နောက်ပိုင်းမှ သူဟာ သူ့အဘွားအတွက် လုပ်နေခဲ့မှန်း သိခဲ့ရပါသည်။
အဘွားအိုက ရန်ချင်းကျွမ်းတစ်ယောက် အလွယ်တကူထိန်းကျောင်းလို့မရမှန်း သတိပြုမိဟန်တူသည်။ကျောင်းဆင်းသည်နှင့် သူ့မြေးအတွက် အိမ်စာကူပေးရန် ကျောင်းက လူတစ်ယောက်ရှာပေးထားမှန်း သိသော် သူမအလွန်ပျော်ရွှင်နေခဲ့၏။ မိုးရွာစဉ်တစ်ခါက သူမဟာ ကျောင်းကို ထီးအပိုတစ်လက်နှင့် ရောက်လာပြီး ကျွန်တော့်လက်ကိုဆုပ်ကိုင်ရင်း ကျေးဇူးတင်စကားတွေ အကြာကြီးပြောခဲ့ဖူးသည်။
နောက်ပိုင်း ရန်ချင်းကျွမ်း ကျောင်းထွက်သွားပြီးနောက် ကျွန်တော် သူ့ကို အိမ်လိုက်ရှာဖို့ ကြိုးစားခဲ့သည်။ ထိုအခါမှ သူ့အဘွားက ကွယ်လွန်သွားပြီဖြစ်ကာ သူသည်လည်း ဘယ်ဆီဘယ်ဝယ်မှန်း မသိတော့တာကို သိခဲ့ရတာပင်။
—
လသာဆောင်တံခါးကို တစ်ခုခု လာမှန်သလိုမျိုး ထူးဆန်းတိုးညှင်းသည့်အသံတစ်ခု ကျွန်တော့်အခန်းအပြင်မှ ရုတ်ခြည်းထွက်ပေါ်လာ၏။ ယင်းက ကျွန်တော့်ကို မှတ်ဉာဏ်ဟောင်းတွေထဲမှ ဆွဲထုတ်ကာ လက်တွေ့ကို ပြန်ရောက်လာစေခဲ့သည်။
ကျွန်တော် မီး မဖွင့်ရသေး။ ယင်းအစား မျက်မှန်ကောက်တပ်ကာ ဖိနပ်ပါးကို စီးလျက် စစ်ဆေးဖို့ အိပ်ရာထဲမှ ထွက်လာခဲ့သည်။
လသာဆောင်သစ်သားတံခါးအား အခန်းအတွင်းဘကက်သို့ သာသာလေး ဖွင့်ကြည့်လိုက်၏။ အပြင်ဘက်၌ မိုးစဲနေပြီဖြစ်ပြီး ဆားပါသည့် ပင်လယ်လေညှင်းက ကျွန်တော့်ဆံပင်တွေကို လွင့်ခနဲ့ဖြတ်တိုက်ကာ အောက်ထပ်မှ ဆူညံသံပေါင်းစုံကို သယ်ဆောင်လာခဲ့လျက်။
ဉာဉ့်နက်နေပြီကို ဘာလို့ ခုထိ ဆူနေတုန်းလဲ ?
ကျွန်တော် ခေါင်းထိုး၍ အောက်မှာ ဘာဖြစ်နေသလဲ ကြည့်မည်အပြု ၊ အပြင်ဘက်ခြေတစ်လှမ်းချလိုက်သည်နှင့်ချက်ချင်း လက်ဖဝါးကြီးတစ်ဖက်က ဘေးမှထွက်လာကာ ကျွန်တော့်နှာခေါင်းနှင့်ပါးစပ်ကို တင်းတင်းပိတ်ပစ်လိုက်၏။လည်ပင်း၌ အေးစက်လှသည့်အထိအတွေ့တစ်ခု။
ဆေးရွက်ကြီးနံ့က မိုးနံ့နှင့် ရောထွေးကာ ကျွန်တော့်နှာခေါင်းထဲတိုးဝင်လာခဲ့သည်။ မျက်လုံးတွေပြူးကျယ်သွားလျက်ကျွန်တော် အလွန်ကြောက်သွားပြီး အသံတစ်ချက်ပင်မထွက်နိုင်တော့။ ခန္ဓာကိုယ်က တောင့်တင်းလွန်းလို့ အသက်ရှုသံတွေပင် ရပ်ကုန်တော့သည်။
လေပြင်းထန်၍ မှောင်မည်းသောည ၊ နှင်းမုန်တိုင်းစံအိမ် ပုံစံမျိုးနှင့်.... လူသူမရှိတဲ့ကျွန်းပေါ်မှာ အသတ်ခံရတော့မှာလား?
စက္ကန့် အနည်းငယ်အတွင်း ရှင်းမပြနိုင်ဖွယ် ကမောက်ကမအတွေးတွေအများကြီး ကျွန်တော့်စိတ်ထဲ ရောက်လို့လာ၏။
" ဘာသံမှ မထွက်နဲ့ " တစ်ဖက်လူက အက်ရှသည့်အသံနှင့်ဆိုလျက် ကျွန်တော့်ကို အခန်းထဲတွန်းကာ ထောင့်စွန်းသို့တွန်းပို့လိုက်၏။
ဒီအသံက......
ကျွန်တော် ခေါင်းထောင်ကြည့်လိုက်ရာ အပြင်ဘက်မှ မီးရောင်တွေအကူဖြင့် တစ်ဖက်လူနှင့် မျက်လုံးချင်းဆုံလိုက်ရ၏။
ရန်ချင်းကျွမ်းသည်လည်း ကျွန်တော်နှင့် တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်တွေ့ရမည်ဟု ထင်ထားဟန်မတူ။ အံ့ဩမှုအရိပ်အယောင်တစ်ချက် သူ့မျက်လုံးထဲ ဖြတ်ပြေးသွားပြီး ကျွန်တော့်လည်ပင်းက ဓားမြှောင်ကို ဆတ်ခနဲ့ဖယ်လိုက်လေသည်။
၁၂နာရီအတွင်းမှာပဲ ကျွန်တော်တို့ ထူးထူးဆန်းဆန်းနေရာမှာ ထပ်ဆုံရပြန်ပြီ။ သို့တိုင် ဉာဉ့်နက်မှ သူက ဘာလို့ ကျွန်တော့်လသာဆောင်မှာ ပေါ်လာရသနည်း ? သူ တွေးလေလေ ၊ သူ ကျွန်တော့်ကို စက်ဆုပ်လေလေဖြစ်မှန်း သဘောပေါက်လိုက်ပြီး နှုတ်ပိတ်သည့်နည်းနှင့် သတ်ဖို့လာတာများလား ?
ကျွန်တော့် စိတ်ကူးတွေ ပိုပြီးမရင့်သန်သေးခင် စင်္ကြံလမ်းတစ်လျှောက်က တံခါးတွေကို တဗိုင်းဗိုင်းထုသည့် အသံများထွက်ပေါ်လာသည်။ တံခါးထုသံများက နီးသထက်နီးလာပြီး အခန်းတွင်း စစ်ဆေးရေးဖြစ်ပုံရသည်။
နှာခေါင်းနှင့် ပါးစပ်ကို အုပ်ထားသော လက်က ရုတ်ခြည်း အားတိုးလာ၏။ ရန်ချင်းကျွမ်းက စိုးရိမ်နေသည့်အမူအရာမျိူးဖြင့် အခန်းတံခါးကို စိုက်ကြည့်နေခဲ့သည်။
" တံခါးဖွင့်စမ်း ! တံခါးဖွင့် ! "
" အိပ်မနေကြနဲ့ မြန်မြန်တံခါးဖွင့်ကြစမ်း ! "
အပြင်ဘက်၌ ရုတ်ရုတ်သဲသဲဖြစ်နေသည်က ပိုနီးလာ၏။ ရန်ချင်းကျွမ်း၏ ကြွက်သားတွေ တဖြည်းဖြည်း တင်းလာသည်မှာ ခုန်ထွက်၍ တိုက်ခိုက်ရန်ပြင်နေသော သတိအပြည့်ရှိ ကျားသစ်တစ်ကောင်ပမာ။
သည်လူတွေက ရန်ချင်းကျွမ်းကို လိုက်ရှာနေတာပင်။ သည်အတွေး ကျွန်တော့်ခေါင်းထဲဝင်လာသည်နှင့်ချက်ချင်း ရန်ချင်းကျွမ်းက ကျွန်တော့်ကိုချုပ်ထားသည်အား လွှတ်ပေးကာ အိပ်ရာဆီဆွဲခေါ်၍ တွန်းလှဲချလိုက်၏။
ကျွန်တော် အိပ်ရာဖောင်းဖောင်းကြီးပေါ် လဲကျသွားရသည်။ မတုံ့ပြန်န်ိုင်သေးခင် သူက ကျွန်တော့်ကို တက်ခွကာ သူ့အဝတ်ကို စချွတ်လိုက်၏။
" ငါ့ကိုကူ "
ဟောဟဲလိုက်ရင်း သူက ရှပ်အင်္ကျီကို အမြန်ချွတ်ကာ ဘောင်းဘီကို လျှော့လိုက်သည်။ သူ့အမူအရာမှာ နွမ်းနယ်နေသော်လည်း အသံကတော့ လွန်စွာ တည်ကြည်၏ : " ဒီညပြီးတာနဲ့ ငါတို့နှစ်ယောက်ကြားမှာ ဖြစ်ပျက်ခဲ့သမျှကိစ္စတိုင်းကိုလျှော်ပေးလိုက်မယ်။ "
ကျွန်တော့်ဦးနှောက်မှာ ရုတ်ခြည်းပြောင်းလဲသွားသောဖြစ်ရပ်တွေနှင့်ပြည့်ကာ ခဏမျှ အလုပ်မလုပ်နိုင်တော့။ထို့ကြောင့်သူဆိုလိုချင်သည်အား အမှန်တကယ် နားမလည်နိုင်သေး။
မည်သို့ဆိုစေ ရန်ချင်းကျွမ်းက ကျွန်တော်ဘာမှ မပြောရသေးခင် ကျွန်တော့်အဝတ်တွေကို ဆွဲချွတ်နေပြီဖြစ်သည်။ သူ့အပြုအမူတွေက မြန်ဆန်လွန်းတာကြောင့် ကျွန်တော့်ရှပ်ကြယ်သီးနှစ်လုံးကိုပင် ဆွဲဖြဲပစ်လိုက်၏။
" တံခါးဖွင့်စမ်း ! " ထိုအခိုက်ဝယ် အခန်းစစ်ဆေးရေးက ကျွန်တော့်တံခါးအပြင်ဘက်သို့ ရောက်လာပြီပင်။
အဝတ်တွေမှ ဖြတ်၍ ရန်ချင်းကျွမ်း၏ဓားမြှောင်က စကားလုံးတွေကို သေချာရွေးပြောရန် သတိပေးချက်သဖွယ် ကျွန်တော့်ခါးကို ထောက်ထားမှန်း ခံစားမိနေသည်။
" တံခါးမြန်မြန်ဖွင့်စမ်း ! မင်း မဖွင့်ရင် ငါတို့ အင်အားသုံးဖွင့်ရလိမ့်မယ် ! "
တံခါးအား တဗုန်းဗုန်းရိုက်သံတွေက ပိုဆူလာ၏။ရန်ချင်းကျွမ်းက အသံတိတ် တံခါးဆီကိုမေးငေါ့ပြကာ ဖြေဖို့အချက်ပြလာသည်။
သူအောက်တွင် ကျောချလှဲနေရရင်း ကျွန်တော် တံတွေးမျိုချလိုက်ပြီး အသံမြှင့်မေးမိ၏ : " ဘာလို့လဲ ? "
အပြင်ဘက်ရှိလူမှာ တံခါးကို အပြင်းအထန်ထုရိုက်နေပြီး ဆိုသည် : " ငါတို့ဝင်လာပြီး တစ်ချက်ကြည့်မှရမှာမို့ ၊ မြန်မြန်တံခါးဖွင့်ပေး ! "
" အခုက...အ... အဆင်မပြေဘူး "
" ဘာကို စောက်အဆင်မပြေစရာရှိလဲ ? တအားတွေ နုရွပြမနေနဲ့ ! လောင်ဇစ်ကို တံခါးဖွင့်ပေးစမ်း..... "
အပြင်ဘက်၌ တိကနဲ့တိတ်သွားပြီးမှ မတူသည့် အမျိုးသားအသံတစ်သံက ရုတ်တရက် စကားဆိုသည်။ ဤတစ်ယောက်က ကျန်တစ်ယောက်က် ပိုဩ၍ အေးတိအေးစက်နိုင်ပါ၏ : " အင်အားသုံးဖွင့်လိုက် "
ထိုအသံ စကားပြောလိုက်သည်နှင့်တပြိုင်နက် ရန်ချင်းကျွမ်းဟာ နှုတ်ခမ်းတွေ အတန်ငယ် စေ့တင်းသွား၏။ ထို့နောက်သူက ကျွန်တော့်လက်ကောက်ဝတ်နှစ်ဖက်လုံးကို စုကိုင်လျက် ခေါင်းအထက်တွင် ချုပ်ထားပြီး ခေါင်းငုံ့ကာ ကျွန်တော့်လည်ပင်းအား ကိုက်ခဲလာတော့သည်။
ကျဉ်းကျုတ်၍ ဖရိုဖရဲဖြစ်နေသော တစ်ယောက်အိပ် ကုတင်လေးပေါ်တွင် ရန်ချင်းကျွမ်းက သူ၏ တောင့်တင်းလှသောကြွက်သားများနှင့် အပေါ်ပိုင်းကိုယ်ကို ဖော်ထားလျက် ကျွန်တော့်အပေါ်မှာ တက်ခွထားသည်။ ထိုအချိန်၌ ကျွန်တော့်ရင်ဘတ်ကတော့ အကျယ်ကြီးပွင့်နေပြီး အသဲအသန်ပင့်သက်ရှိုက်ရင်း အမည်မသိအကြောင်းအရင်းတချို့ကြောင့် ကျွန်တော့်ခါးကို ခုံးထားမိ၏။
ကျွန်တော်တို့အခန်းတံခါး အပြင်မှ ကန်ဖွင့်ခံလိုက်ရချိန်၌ ရောက်ရှိလာကြသူများအတွက် ဤသို့သော မရေမရာမြင်ကွင်းတစ်ခုကို တင်ဆက်လိုက်ရလေတော့သည်။
______________________________________________________________________
TN : ဟယ် မဟုတ်သေးပါဘူး:3
Exclusive Love ကျန်တဲ့ တစ်ပိုင်းဖြတ်ပြီးမှ ပြန်လာခဲ့ပါမယ် ဘိုင့် ~
『Zawgyi』
အခန္း ( ၃ ) : ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမၽွကိစၥတိုင္းကို ေလၽွာ္ေပးလိုက္မယ္။
※※※※※※※※※※※※※※※※※※※※
ထင္မထားေသာ မိုးသက္မုန္တိုင္းေၾကာင့္ လူအားလုံး ေကသရာဇာကၽြန္းမွာ ေျခခ်ဳပ္မိေနေတာ့သည္။ ကံေကာင္းစြာႏွင့္ ကာစီနိုေဘးတြင္ ၾကယ္ငါးပြင့္ဟိုတယ္တစ္လုံး ရွိေနေသာေၾကာင့္ ဧည့္သည္ေတြအတြက္ တည္းခိုစရာေနရာရွာဖို႔ မပူရေပ။ အခမ္းအနား နိဂုံးခ်ဳပ္သည္ႏွင့္ က်င္မိသားစုက ဇိမ္ခံကားေတြကို လႊတ္၍ ဧည့္သည္ေတြကို တစ္သုတ္ၿပီး တစ္သုတ္ ဟိုတယ္သို႔ ေခၚသြားခဲ့သည္။
ကြဲလြဲစြာပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ " ျပင္ပအမွုထမ္း " ေတြကေတာ့ သိပ္ကံမေကာင္းလွ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ရဲတိုက္ေဘးရွိ ဝန္ထမ္းအေဆာက္အအုံ၏ ယာယီခန္းတခ်ိဳ႕မွာ ေနခဲ့ရသည္။
ရဲတိုက္မွာ အလုပ္လုပ္ၾကေသာ အလုပ္သမားမ်ားကသာ ဝန္ထမ္းအေဆာက္အအုံကို လုံးဝဥႆုံသိမ္းပိုက္ထားသည္။ အသုံးအေဆာင္ေတြမွာ တည္းခိုခန္းေလာက္ပင္ မေကာင္းသည္မို႔ ၾကယ္ငါးပြင့္ဟိုတယ္ေအာက္ အမ်ားႀကီး နိမ့္က်၏။ အကယ္၍ ညလယ္ဘက္ သန႔္စင္ခန္းသြားလိုလၽွင္ ဓာတ္မီးတစ္လက္ကိုင္လ်က္ ႏွစ္ဆယ္မီတာေလာက္ ေလၽွာက္ၿပီး ေဟာခန္းအစြန္ဆုံးမွာရွိသည့္ သန႔္စင္ခန္းဆီသို႔ သြားရမည္ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ ေနစရာရွာေပးရန္တာဝန္က်ေသာ အလုပ္သမားေရွာင္ခယ့္က ယခု အေဆာက္အအုံ စႀကႍလမ္း၏ မီးေတြ ပ်က္ေနသည္မွာအခ်ိန္အေတာ္ၾကာၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပခဲ့သည္။ အခ်ိန္တစ္ခုေလာက္ကတည္းက ျပင္ေပးရန္ ေတာင္းဆိုထားပါေသာ္လည္း မည္သူမွ လာမျပင္ေပးၾက။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က သည္ေနရာမွာတစ္ညပဲ တည္းမွာမို႔ သည္းခံလိုက္ဖို႔ ေျပာလာတာပင္။
တည္းခိုစရာအခန္းက အထင္ႀကီးေလာက္ဖြယ္မဟုတ္ေသာ္လည္း အနည္းဆုံးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ တစ္ေယာက္ခန္းေတြရခဲ့ၾကသည္မို႔ အတူ တိုးေဝွ႕ေနစရာမလိုေတာ့ေပ။ ဤသည္ကား ကံဆိုးလွသည့္ အခ်ိန္အခါအတြင္း အေကာင္းဆုံးဟု မွတ္ယူလို႔ရေလာက္ေပ၏။
ကၽြန္ေတာ္ ေမွာင္မည္းမည္း အခန္းေထာင့္ေလးမွာ Celloကို ေနရာခ်ၿပီး လသာေဆာင္ကိုဖြင့္၍ အျပင္က ရာသီဥတုကို ေလ့လာၾကည့္လိုက္သည္။
လသာေဆာင္ေလးေတြက အလြန္က်ဥ္းသည္မို႔ လူႏွစ္ေယာက္ ဆန႔္ေလာက္ေအာင္သာက်ယ္ပါ၏။ ၎တို႔ကို ေလယာဥ္ေလွကားကဲ့သို႔ အျပင္နံရံကေန ျပဴထြက္ေနၾကၿပီး တစ္ခုႏွင့္တစ္ခုလည္း အရမ္းနီးကပ္ၾကသည္။
မိုးရြာေနတုန္းေပမယ့္ စဲသြားသလိုလိုပင္။ ေန႔ေရာင္မထြက္ခင္ တိတ္မည့္ပုံရွိ၏။
ကၽြန္းငယ္ေလးေပၚက ဉာဉ့္သန္းေခါင္မွာ အထူးတလယ္ကို တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ အနီးအနားရွိ ေရွးရဲတိုက္ႀကီးမွာ အေမွာင္ထုထဲ နစ္ျမႇုပ္သြားၿပီျဖစ္ကာ ေအာက္ဖက္ရွိ လမ္းမီးမ်ားသာ လင္းက်န္ေနခဲ့လ်က္။ ရံဖန္ရံခါ ပလတ္စတစ္မိုးကာအကၤ်ီေတြဝတ္ထားေသာ လူေတြ ေနရာအႏွံ့ကင္းလွည့္ေနသည္ကိုလည္း ျမင္ေတြနိုင္ေန၏။
ေရွာင္ခယ့္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဝန္ထမ္းအေဆာက္အအုံထဲ ေခၚမလာခင္က ညဘက္၌ အခန္းအျပင္ကို မိမိ သေဘာရွိသလို မထြက္ဖို႔ အထူးတလည္ သတိေပးခဲ့သည္။ကၽြန္ေတာ္တို႔က အဓိကစံအိမ္ႏွင့္ နီးကပ္ေနတာေၾကာင့္ လုံျခဳံေရးလည္း တင္းက်ပ္ေပသည္။ အကယ္၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔သာ ေလၽွာက္ပတ္သြားမည္ဆိုပ္က အမည္မသိဝန္ထမ္းေတြျဖစ္ၾကတာမို႔ အျပစ္ေပးခံရနိုင္ဖြယ္ရွိ၏။
သူ ထိုသို႔ေျပာလိုက္ေသာအခါ အားလုံး ၿပိဳင္တူ တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့ၾကသည္။ " အျပစ္ေပးခံရမည္ " ဟူေသာ ဆိုလိုရင္းကို ေမးျမန္းဖို႔ မည္သူကမွ သတၱိမရွိၾက။
ကၽြန္ေတာ့္၏ ဘယ္ဘက္မွ တံခါးပြင့္သံတစ္ခ်ပ္ထြက္လာ၍ ေမာ့ၾကည္လိုက္ရာ သားေမြးကုတ္ျခဳံလ်က္ႏွင့္ ဖန္းေလာ့စူးက အခန္းျပင္ထြက္လာတာကို ျမင္လိုက္ရသည္။ သူမ လက္ထဲ၌ စီးကရက္တစ္ဘူး။
သူမလဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို အျပင္မွာရွိေနမည္ဟု ေမၽွာ္လင့္မထားပုံပင္။ အနည္းငယ္အံ့ဩသြားၿပီးမွ သူမက ေခါင္းညိတ္ ႏွုတ္ဆက္လာ၏။
" နင္ ေနရတာ အဆင္ေျပရဲ့လား ? " သူမက စကားေျပာရင္း ဘူးထဲမွ စီးကရက္တစ္လိပ္ႏွင့္ အိတ္ေထာင္ထဲမွ မီးျခစ္ကို စေကးက်က်ထုတ္ယူလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေခါင္းငုံ႔၍ စီးကရက္မီးညႇိလိုက္၏။
သည္ညမတိုင္ခင္အထိ သူမက ေဆးလိပ္ေသာက္တတ္မွန္း ကၽြန္ေတာ္ မသိခဲ့ရိုးအမွန္။
" ေျပပါတယ္။ "
ကၽြန္ေတာ္ တိမ္ဖုံးေမွာင္မည္းေနေသာ ေကာင္းကင္ယံသို႔ အၾကည့္တစ္ခ်က္ပို႔လိုက္ၿပီးမွ လွည့္ကာ အတြင္းသို႔ ဝင္ရန္ ျပင္လိုက္သည္။
" နင္ ေဆးလိပ္ေသာက္ၿပီးရင္ အိပ္ရာဝင္သင့္တယ္။အျပင္မွာ ေအးတယ္။ "
ကၽြန္ေတာ့္လက္ တံခါးလက္ကိုင္သို႔အေရာက္ ၊ ဖန္းေလာ့စူးအသံက ထပ္မံထြက္ေပၚလာ၏။
" နင့္အထင္... ငါက ေတာ္ေတာ္ေလး ေစ်းေပါေနလား ? "
ကၽြန္ေတာ္ လန႔္သြားၿပီး ၊ မ်က္လုံးေတြကို တံခါးလက္ကိုင္မွာ ေက်ာက္ခ်ရင္း ဘာကိုမွ မဆိုမိ။
" တကယ္....တကယ္ကို အဲ့ဒီ တစ္ႀကိမ္တည္းပါ " ဖန္းေလာ့စူးက တုန္ယင္လ်က္ဆိုသည္ : " က်ိနင္ ဒါငါနင့္ကို ေတာင္းပန္တယ္လို႔ မွတ္လိုက္ပါ။ နန္ရွန္ကို မေျပာပါနဲ႔။ ငါ အဓိက ခ်ဲလိုပညာရွင္ေနရာကို နင့္အတြက္ လက္ေလၽွာ့ေပးပါ့မယ္။ ငါနင္နဲ႔ဘယ္ေတာ့မွ အခ်င္းမပြားေတာ့ပါဘူး "
တံခါးလက္ကိုင္တစ္ဝိုက္မွ ကၽြန္ေတာ္လက္ေခ်ာင္းေတြ တုန္ရီလာရလ်က္ ဖန္းေလာ့စူးကို မယုံသကၤာျဖင့္ ၾကည့္လိုက္သည္ : " ငါက ဒါေတြအားလုံးကို အဓိက ခ်ဲလိုပညာရွင္ေနရာအတြက္ လုပ္ေနတယ္လို႔ ထင္ေနတာလား ? "
မ်က္ဝန္းရဲရဲေတြရယ္ ၊ လက္ေခ်ာင္းၾကားမွ ၿငိမ္းခါနီးစီးကရက္တစ္လိပ္ရယ္ႏွင့္ ဖန္းေလာ့စူးက ကၽြန္ေတာ့္အေမးေၾကာင့္အငိုက္မိသြားေလသည္။
" ငါ..အဲ့လို ဆိုလိုခ်င္တာမဟုတ္ဘူး..." သူမက အသဲအသန္ျငင္းပါ၏။
ကၽြန္ေတာ္ သက္ျပင္းခ်မိၿပီး မ်က္မွန္ကို ခၽြတ္ကာ နည္းနည္း ႏြမ္းလ်လာသည္။ ႏွာရိုးကို ဖိလ်က္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာမိသည္က : " နန္ရွန္လဲ အားလုံးကိုသိပိုင္ခြင့္ရွိတယ္။ ငါက သူ႔သူငယ္ခ်င္း။ဒါေၾကာင့္ ဘာမွ မျဖစ္ခဲ့သလိုမ်ိဴး ငါ မေနနိုင္ဘူး.. "
" ငါ ကိုယ္ဝန္ရွိေနၿပီ "
ႏွာရိုးကိုဖိရင္းတန္းလန္း ကၽြန္ေတာ္ ေတာင့္သြားရၿပီး မွားၿပီးမ်ားၾကားလိုက္မိသလားဟု ဖန္းေလာ့စူးကို အံ့အားတသင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။
ဖန္းေလာ့စူးက စီးကရက္မွ ျပာေတြကို ခါလိုက္ၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ့္ကို မခ်ိျပဳံးျပဳံးျပလာ၏ : " မပူပါနဲ႔။ နန္ရွန္ရဲ့ကေလးပါ။ ငါတို႔အျမဲတမ္း ကေလးယူဖို႔ စီစဥ္ထားၾကတာ။ အကုန္ငါ့အမွားေတြမွန္းသိပါတယ္ ၊ ထပ္ၿပီးလဲ တကယ္ အလားတူ အမွားမ်ိဴး မက်ဴးလြန္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ က်ိနင္ ငါ့ကို ယုံေပးပါ။ နန္ရွန္သာ ငါနဲ႔ဒါရိုက္တာရွင္းအေၾကာင္း သိသြားရင္ သူငါ့ကို ေသခ်ာေပါက္ကြာရွင္းလိမ့္မယ္။ က်ိနင္ နင္ ဒီကေလးကို မိဘမျပည့္မစုံနဲ႔ ေမြးလာေစခ်င္လို႔လား ? "
ကၽြန္ေတာ္ သူမမ်က္ႏွာ ျဖဴေလ်ာ္ေလ်ာ္ကို စိုက္ၾကည့္ရင္း ႐ုတ္တရက္ႀကီး ရယ္ခ်င္စိတ္ျဖစ္လာသလို။ အရမ္း ပ်က္လုံးဆန္တာပဲ။ အားလုံးေသာ အလွည့္အေျပာင္းေတြထဲမွာမွ ကၽြန္ေတာ္က သည္ျဖစ္ရပ္ရဲ့ အေရးႀကီးကြင္းဆက္အျဖစ္နဲ႔ ဆုံးခန္းတိုင္ခဲ့သည္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္ဆုံးျဖတ္ခ်က္က နန္ရွန္ကို ထိခိုက္႐ုံသာမက အျပစ္မရွိေသာ မေမြးရေသးသည့္ကေလးကိုပါ ထိခိုက္ေစလိမ့္မည္။
ဖန္းေလာ့စူး၏ ဤအကြက္ ; အႀကိဳ ေနာက္ဆုတ္ထားၿပီးကာမွ ႏူးညံ့သည့္စိတ္ကို သိမ္းပိုက္လိုက္ျခင္း။ ေတာ္ေတာ္ေလး စက္ဆုပ္ဖြယ္ပင္။ သို႔တိုင္ ေျပာစရာမလိုေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ မွာေတာ့ အလုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
စုံလင္သည့္ မိသားစုႏွင့္ မိဘေတြ၏ ခ်စ္ျမတ္နိုးမွုဟာ ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ မည္မၽွ အေရးႀကီးေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းသိသည္။
ပိုက္ဆံအတြက္ အေမ တရစပ္ေျပးလႊားေနခဲ့ရၿပီး သူမ အိမ္ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္ေသာ ညေပါင္းေျမာက္ျမားစြာမွာ ကၽြန္ေတာ္ အေဖအသက္ရွင္ေနဖို႔ကို အျမဲတမ္း ဆုေတာင္းမိခဲ့သည္။ သူက ဆန္ကုန္ေျမေလးတစ္ပိုင္းျဖစ္ေနလၽွင္ေတာင္ ၊ သူက အလိမ္အညာအျပည့္ႏွင့္ ျဖစ္ေနလၽွင္ေတာင္ အနည္းဆုံးေတာ့ အသက္ရွင္ေနပါက စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ကူညီေပးေပမည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခက္အခဲေတြ ဒီေလာက္အမ်ားႀကီး မရွိပဲ ျဖတ္သန္းနိုင္မွာပင္။
ကၽြန္ေတာ္ ပါးစပ္ပိတ္ေနၿပီး ဘာမွမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္သေရြ႕ အကုန္လုံး ဝမ္းေျမာက္မွု ၊ေက်နပ္မွု အျပည့္ႏွင့္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေသာ မိသားစုတစ္စု ျဖစ္လာနိုင္ပါ၏။
ဤသည္မွာ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္းဆုံးျဖတ္မရသည့္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေပမို႔ ကၽြန္ေတာ္ အခန္းကိုသာ အသံတိတ္ျပန္လာကာ ဖန္းေလာ့စူးအား အေျဖမေပးခဲ့။ ဆယ္မိနစ္ခန႔္ၾကာေသာ္ အနီးကတံခါးပိတ္သြားၿပီး ဖန္းေလာ့စူးလဲ အထဲဝင္သြားေတာ့၏။
—
လသာေဆာင္တံခါးမွာ ေလေၾကာင့္ ဂေလာက္ဂေလာက္ျမည္ေနသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔အိပ္ေပ်ာ္ရန္ ခက္ခဲလွသည္။ ထို႔အျပင္ ညေနခင္းအခ်ိန္တုန္းက ရန္ခ်င္းကၽြမ္းႏွင့္ ပက္ပင္းၾကဳံခဲ့ရ၍ ေပလား ၊ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ အထက္တန္းေက်ာင္းတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေတြ ဆက္တိုက္တိုးပြားေန၏။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေလေလ ၊ အိပ္မရေလေလပင္။
တျခား ဂီတတူရိယားမ်ားလိုပင္ Celloကို ကၽြမ္းက်င္ခ်င္တဲ့အခါ ဝီရိယရွိရွိေလ့က်င့္ဖို႔ လိုအပ္သည္။ ကံမေကာင္းခ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုက္ခန္းအေဆာက္အအုံက အသံလုံစနစ္မေကာင္းမြန္တာေၾကာင့္ ဆူဆူညံညံေတြ ျပဳလုပ္လို႔မရေပ။ အသံကို muteၿပီး ေလ့က်င့္နိုင္ေသာ္ျငား အသံဖြင့္ေလ့က်င့္သည္ေလာက္ေတာ့ တိက်မည္မဟုတ္။
( Celloမွာ အသံတိုးေအာင္ လုပ္လို႔ရတဲ့ Muteပါ ပါတယ္ )
ထို႔ေၾကာင့္ အိမ္နီးခ်င္းေတြႏွင့္ ပဋိပကၡမျဖစ္ေစရန္ တစ္ခါတရံ ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာင္းကို Celloသယ္လာၿပီး ေက်ာင္းဆင္းလၽွင္ စာသင္ခန္းအလြတ္ထဲမွာ ေလ့က်င့္တတ္သည္။ အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္ ဆရာက သိရွိသိရွိသြားၿပီး ကၽြန္ေတာ့္Celloေလ့က်င့္နိုင္ရန္ အခန္းလြတ္တစ္ခန္း သီးသန႔္ခြဲေပးဖို႔ ေက်ာင္းကိုေတာင္းဆိုေပးခဲ့၏။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ရန္ခ်င္းကၽြမ္းတို႔၏ သိကၽြမ္းမွုကလဲ စာသင္ခန္းအလြတ္မွာ စတင္ခဲ့တာပင္။
အထက္တန္း ဒုတိယႏွစ္၏ တစ္ေန႔၌ ဆရာက ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္စုံတစ္ရာေဆြးေႏြးခ်င္ေၾကာင္း ေျပာကာ ႐ုတ္တရက္႐ုံးခန္းလာဖို႔ ေခၚလာခဲ့သည္။
စိတ္တထင့္ထင့္ ပူပန္ရင္းျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ အေရးႀကီးကိစၥဟုထင္ခဲ့ေပျငား ဆရာႏွင့္ ခဏ စကားေျပာအၿပီးမွာေတာ့ နားလည္ခဲ့ရပါသည္ ; ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္က ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ဟာ ေက်ာင္းဝင္းျပင္ပ ရန္ပြဲေၾကာင့္ ေက်ာင္းမွ စည္းကမ္းတက် အေရးယူထား၏။ ေက်ာင္းက သူ႔ကို ေက်ာင္းဆင္းသည္အထိေန၍ စာသင္ႏွစ္တစ္ခုလုံး သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ခိုင္းျခင္းျဖင့္ ဒဏ္ေပးထားသည္။ ထိုအခ်ိန္၌ ဆရာမ်ားထဲမွ တစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္တို႔အား တြဲဖက္ေပးဖို႔ ေတြးမိသြားခဲ့သည္။ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ႔အားႀကီးၾကပ္ေပးရန္ အတန္းပိုင္အားအႀကံျပဳခဲ့ျခင္းပင္။ ကၽြန္ေတာ္က ထိုေက်ာင္းသား၏ သန႔္ရွင္းေရးတာဝန္ကို ၿပီးေအာင္လုပ္ေစၿပီး သူ အဆင့္တက္လာေစရန္ သင္ခန္းစာမ်ားတြင္လည္း တစ္လက္စတည္း ကူညီေပးရမည္ျဖစ္သည္။
ေက်ာင္းသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အရင္ကတည္းက အမ်ားႀကီး ကူညီေပးခဲ့ၿပီးသားပင္။ ဤသည္မွာ တရားလြန္ေတာင္းဆိုခ်က္လဲ မဟုတ္တာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ မ်ားမ်ားစားစားမေတြးပဲ လက္ခံလိုက္၏။ အနည္းဆုံးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ညီမေလးကို အိမ္စာကူေပးရတာေလာက္ ခက္ခဲလိမ့္မည္မဟုတ္။
ရလဒ္ကေတာ့ ေန႔လယ္ခင္းေက်ာင္းဆင္းၿပီးသည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ Celloေလ့က်င့္ရန္ စာသင္ခန္းအလြတ္သို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ တံခါးတြန္းဖြင့္လိုက္ေသာ္ ရန္ခ်င္းကၽြမ္းက ခုံကို ႏွဲ႕၍ထိုင္ေနၿပီး ပ်င္းရိပ်င္းတြဲႏွင့္ ေဘာပင္လွည့္ေနသည္အား ေတြ႕လိုက္ရ၏။
ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ဆီ ေလၽွာက္သြားၿပီးမိမိကိုယ္ကို ေဖာ္ေရြစြာမိတ္ဆက္လိုက္သည္ : " ဟယ္လို ငါက က်ိနင္ ၊ မင္းနားမလည္တဲ့ေမးခြန္းေတြရွိရင္ ငါ့ကို ေမးလို႔ရတယ္။ငါ တတ္နိုင္သေလာက္ ႀကိဳးစားရွင္းျပပါမယ္ "
ရန္ခ်င္းကၽြမ္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး ထိုင္ခုံေျခေလးဖက္လုံး ေျမေပၚျပန္ခ်လိုက္၏။ သူက လက္ပိုက္၍ အေရွ႕စာေရးစားပြဲေပၚ ပစ္လွဲထားၿပီး မပီမသအသံႏွင့္ ဆိုလာသည္ : " မင္းဘာသာ Celloက်င့္။ ငါ တေရးအိပ္ဦးမယ္ ငါ့ကို မေႏွာင့္ယွက္နဲ႔ "
ကနဦးမွာ သူက ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို မပူးေပါင္းခဲ့ေပ။ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း အခ်ိန္မွန္ေရာက္လာေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ႏွင့္ ေျပာဆိုဆက္ဆံသည္မ်ိဴးမရွိသလို အိမ္စာလဲ တစ္ခုမွမလုပ္။ အိပ္၍သာေနသည္။
ဆရာေတြကလဲ သူ ဘာလုပ္လုပ္ ဂ႐ုစိုက္ဟန္မတူေပ။ " ျပႆနာမရွာရင္ပဲ ေက်းဇူးအထူးတင္ေနရပါၿပီ " ဟူေသာ စိတ္ထားမ်ိဴးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္၏ က်ဴရွင္ျပခရီးစဥ္ကို ဘယ္ေသာအခါမွ မေမးၾက။
ကၽြန္ေတာ္က မ်ားေသာအားျဖင့္ ညေနခင္း ၇နာရီအထိေနၿပီးမွ ျပန္တတ္ေလ့ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ Celloႏွင့္ ဘိုးတံအားဖယ္လိုက္သည္ႏွင့္ ရန္ခ်င္းကၽြမ္းကလဲ အေၾကာဆန႔္၍ နိူးလာတတ္၏။ ၿပီးလၽွင္ သူက ေက်ာပိုးအိတ္ကိုလြယ္၍ ကၽြန္ေတာ့္အရင္ထြက္သြားတတ္သည္။
ပထမတုန္းကသူ ဘယ္သူ႔အတြက္ ရွိုးလုပ္ေနသလဲ ကၽြန္ေတာ္ ဇေဝဇဝါႏွင့္နားမလည္ခဲ့။ ေနာက္ပိုင္းမွ သူဟာ သူ႔အဘြားအတြက္ လုပ္ေနခဲ့မွန္း သိခဲ့ရပါသည္။
အဘြားအိုက ရန္ခ်င္းကၽြမ္းတစ္ေယာက္ အလြယ္တကူထိန္းေက်ာင္းလို႔မရမွန္း သတိျပဳမိဟန္တူသည္။ ေက်ာင္းဆင္းသည္ႏွင့္ သူ႔ေျမးအတြက္ အိမ္စာကူေပးရန္ ေက်ာင္းက လူတစ္ေယာက္ရွာေပးထားမွန္း သိေသာ္ သူမ အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့၏။ မိုးရြာစဥ္တစ္ခါက သူမဟာ ေက်ာင္းကို ထီးအပိုတစ္လက္ႏွင့္ ေရာက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း ေက်းဇူးတင္စကားေတြ အၾကာႀကီးေျပာခဲ့ဖူးသည္။
ေနာက္ပိုင္း ရန္ခ်င္းကၽြမ္း ေက်ာင္းထြက္သြားၿပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို အိမ္လိုက္ရွာဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ ထိုအခါမွ သူ႔အဘြားက ကြယ္လြန္သြားၿပီျဖစ္ကာ သူသည္လည္း ဘယ္ဆီဘယ္ဝယ္မွန္း မသိေတာ့တာကို သိခဲ့ရတာပင္။
—
လသာေဆာင္တံခါးကို တစ္ခုခု လာမွန္သလိုမ်ိဳး ထူးဆန္းတိုးညႇင္းသည့္အသံတစ္ခု ကၽြန္ေတာ့္အခန္းအျပင္မွ ႐ုတ္ျခည္း ထြက္ေပၚလာ၏။ ယင္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို မွတ္ဉာဏ္ေဟာင္းေတြထဲမွ ဆြဲထုတ္ကာ လက္ေတြ႕ကို ျပန္ေရာက္လာေစခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ မီး မဖြင့္ရေသး။ ယင္းအစား မ်က္မွန္ေကာက္တပ္ကာ ဖိနပ္ပါးကို စီးလ်က္ စစ္ေဆးဖို႔ အိပ္ရာထဲမွ ထြက္လာခဲ့သည္။
လသာေဆာင္သစ္သားတံခါးအား အခန္းအတြင္းဘကက္သို႔ သာသာေလး ဖြင့္ၾကည့္လိုက္၏။ အျပင္ဘက္၌ မိုးစဲေနၿပီျဖစ္ၿပီး ဆားပါသည့္ ပင္လယ္ေလညႇင္းက ကၽြန္ေတာ့္ဆံပင္ေတြကို လြင့္ခနဲ႔ျဖတ္တိုက္ကာ ေအာက္ထပ္မွ ဆူညံသံေပါင္းစုံကို သယ္ေဆာင္လာခဲ့လ်က္။
ဉာဉ့္နက္ေနၿပီကို ဘာလို႔ ခုထိ ဆူေနတုန္းလဲ ?
ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းထိုး၍ ေအာက္မွာ ဘာျဖစ္ေနသလဲ ၾကည့္မည္အျပဳ ၊ အျပင္ဘက္ေျခတစ္လွမ္းခ်လိုက္သည္ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္း လက္ဖဝါးႀကီးတစ္ဖက္က ေဘးမွထြက္လာကာ ကၽြန္ေတာ့္ႏွာေခါင္းႏွင့္ပါးစပ္ကို တင္းတင္းပိတ္ပစ္လိုက္၏။ လည္ပင္း၌ ေအးစက္လွသည့္အထိအေတြ႕တစ္ခု။
ေဆးရြက္ႀကီးနံ႔က မိုးနံ႔ႏွင့္ ေရာေထြးကာ ကၽြန္ေတာ့္ႏွာေခါင္းထဲတိုးဝင္လာခဲ့သည္။ မ်က္လုံးေတြျပဴးက်ယ္သြားလ်က္ ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ေၾကာက္သြားၿပီး အသံတစ္ခ်က္ပင္မထြက္နိုင္ေတာ့။ ခႏၶာကိုယ္က ေတာင့္တင္းလြန္းလို႔ အသက္ရွုသံေတြပင္ ရပ္ကုန္ေတာ့သည္။
ေလျပင္းထန္၍ ေမွာင္မည္းေသာည ၊ ႏွင္းမုန္တိုင္းစံအိမ္ ပုံစံမ်ိဳးႏွင့္.... လူသူမရွိတဲ့ကၽြန္းေပၚမွာ အသတ္ခံရေတာ့မွာလား ?
စကၠန႔္ အနည္းငယ္အတြင္း ရွင္းမျပနိုင္ဖြယ္ ကေမာက္ကမအေတြးေတြအမ်ားႀကီး ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ေရာက္လို႔လာ၏။
" ဘာသံမွ မထြက္နဲ႔ " တစ္ဖက္လူက အက္ရွသည့္အသံႏွင့္ဆိုလ်က္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အခန္းထဲတြန္းကာ ေထာင့္စြန္းသို႔ တြန္းပို႔လိုက္၏။
ဒီအသံက......
ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္လိုက္ရာ အျပင္ဘက္မွ မီးေရာင္ေတြအကူျဖင့္ တစ္ဖက္လူႏွင့္ မ်က္လုံးခ်င္းဆုံလိုက္ရ၏။
ရန္ခ်င္းကၽြမ္းသည္လည္း ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ေတြ႕ရမည္ဟု ထင္ထားဟန္မတူ။ အံ့ဩမွုအရိပ္အေယာင္တစ္ခ်က္ သူ႔မ်က္လုံးထဲ ျဖတ္ေျပးသြားၿပီး ကၽြန္ေတာ့္လည္ပင္းက ဓားေျမႇာင္ကို ဆတ္ခနဲ႔ဖယ္လိုက္ေလသည္။
၁၂နာရီအတြင္းမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထူးထူးဆန္းဆန္းေနရာမွာ ထပ္ဆုံရျပန္ၿပီ။ သို႔တိုင္ ဉာဉ့္နက္မွ သူက ဘာလို႔ ကၽြန္ေတာ့္လသာေဆာင္မွာ ေပၚလာရသနည္း ? သူ ေတြးေလေလ ၊ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို စက္ဆုပ္ေလေလျဖစ္မွန္း သေဘာေပါက္လိုက္ၿပီး ႏွုတ္ပိတ္သည့္နည္းႏွင့္ သတ္ဖို႔လာတာမ်ားလား ?
ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ကူးေတြ ပိုၿပီးမရင့္သန္ေသးခင္ စႀကႍလမ္းတစ္ေလၽွာက္က တံခါးေတြကို တဗိုင္းဗိုင္းထုသည့္ အသံမ်ား ထြက္ေပၚလာသည္။ တံခါးထုသံမ်ားက နီးသထက္နီးလာၿပီး အခန္းတြင္း စစ္ေဆးေရးျဖစ္ပုံရသည္။
ႏွာေခါင္းႏွင့္ ပါးစပ္ကို အုပ္ထားေသာ လက္က ႐ုတ္ျခည္း အားတိုးလာ၏။ ရန္ခ်င္းကၽြမ္းက စိုးရိမ္ေနသည့္အမူအရာမ်ိဴးျဖင့္ အခန္းတံခါးကို စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
" တံခါးဖြင့္စမ္း ! တံခါးဖြင့္ ! "
" အိပ္မေနၾကနဲ႔ ျမန္ျမန္တံခါးဖြင့္ၾကစမ္း ! "
အျပင္ဘက္၌ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲျဖစ္ေနသည္က ပိုနီးလာ၏။ ရန္ခ်င္းကၽြမ္း၏ ႂကြက္သားေတြ တျဖည္းျဖည္း တင္းလာသည္မွာ ခုန္ထြက္၍ တိုက္ခိုက္ရန္ျပင္ေနေသာ သတိအျပည့္ရွိ က်ားသစ္တစ္ေကာင္ပမာ။
သည္လူေတြက ရန္ခ်င္းကၽြမ္းကို လိုက္ရွာေနတာပင္။ သည္အေတြး ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲဝင္လာသည္ႏွင့္ခ်က္ခ်င္း ရန္ခ်င္းကၽြမ္းက ကၽြန္ေတာ့္ကိုခ်ဳပ္ထားသည္အား လႊတ္ေပးကာ အိပ္ရာဆီဆြဲေခၚ၍ တြန္းလွဲခ်လိုက္၏။
ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ရာေဖာင္းေဖာင္းႀကီးေပၚ လဲက်သြားရသည္။ မတုံ႔ျပန္န္ိုင္ေသးခင္ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို တက္ခြကာ သူ႔အဝတ္ကို စခၽြတ္လိုက္၏။
" ငါ့ကိုကူ "
ေဟာဟဲလိုက္ရင္း သူက ရွပ္အကၤ်ီကို အျမန္ခၽြတ္ကာ ေဘာင္းဘီကို ေလၽွာ့လိုက္သည္။ သူ႔အမူအရာမွာ ႏြမ္းနယ္ေနေသာ္လည္း အသံကေတာ့ လြန္စြာ တည္ၾကည္၏ : " ဒီညၿပီးတာနဲ႔ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမၽွကိစၥတိုင္းကို ေလၽွာ္ေပးလိုက္မယ္။ "
ကၽြန္ေတာ့္ဦးေႏွာက္မွာ ႐ုတ္ျခည္းေျပာင္းလဲသြားေသာျဖစ္ရပ္ေတြႏွင့္ျပည့္ကာ ခဏမၽွ အလုပ္မလုပ္နိုင္ေတာ့။ထို႔ေၾကာင့္ သူဆိုလိုခ်င္သည္အား အမွန္တကယ္ နားမလည္နိုင္ေသး။
မည္သို႔ဆိုေစ ရန္ခ်င္းကၽြမ္းက ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ မေျပာရေသးခင္ ကၽြန္ေတာ့္အဝတ္ေတြကို ဆြဲခၽြတ္ေနၿပီျဖစ္သည္။ သူ႔အျပဳအမူေတြက ျမန္ဆန္လြန္းတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ရွပ္ၾကယ္သီးႏွစ္လုံးကိုပင္ ဆြဲျဖဲပစ္လိုက္၏။
" တံခါးဖြင့္စမ္း ! " ထိုအခိုက္ဝယ္ အခန္းစစ္ေဆးေရးက ကၽြန္ေတာ့္တံခါးအျပင္ဘက္သို႔ ေရာက္လာၿပီပင္။
အဝတ္ေတြမွ ျဖတ္၍ ရန္ခ်င္းကၽြမ္း၏ဓားေျမႇာင္က စကားလုံးေတြကို ေသခ်ာေရြးေျပာရန္ သတိေပးခ်က္သဖြယ္ ကၽြန္ေတာ့္ခါးကို ေထာက္ထားမွန္း ခံစားမိေနသည္။
" တံခါးျမန္ျမန္ဖြင့္စမ္း ! မင္း မဖြင့္ရင္ ငါတို႔ အင္အားသုံးဖြင့္ရလိမ့္မယ္ ! "
တံခါးအား တဗုန္းဗုန္းရိုက္သံေတြက ပိုဆူလာ၏။ရန္ခ်င္းကၽြမ္းက အသံတိတ္ တံခါးဆီကိုေမးေငါ့ျပကာ ေျဖဖို႔အခ်က္ျပလာသည္။
သူေအာက္တြင္ ေက်ာခ်လွဲေနရရင္း ကၽြန္ေတာ္ တံေတြးမ်ိဳခ်လိုက္ၿပီး အသံျမႇင့္ေမးမိ၏ : " ဘာလို႔လဲ ? "
အျပင္ဘက္ရွိလူမွာ တံခါးကို အျပင္းအထန္ထုရိုက္ေနၿပီး ဆိုသည္ : " ငါတို႔ဝင္လာၿပီး တစ္ခ်က္ၾကည့္မွရမွာမို႔ ၊ ျမန္ျမန္ တံခါးဖြင့္ေပး ! "
" အခုက...အ... အဆင္မေျပဘူး "
" ဘာကို ေစာက္အဆင္မေျပစရာရွိလဲ ? တအားေတြ ႏုရြျပမေနနဲ႔ ! ေလာင္ဇစ္ကို တံခါးဖြင့္ေပးစမ္း..... "
အျပင္ဘက္၌ တိကနဲ႔တိတ္သြားၿပီးမွ မတူသည့္ အမ်ိဳးသားအသံတစ္သံက ႐ုတ္တရက္ စကားဆိုသည္။ ဤတစ္ေယာက္က က်န္တစ္ေယာက္က္ ပိုဩ၍ ေအးတိေအးစက္နိုင္ပါ၏ : " အင္အားသုံးဖြင့္လိုက္ "
ထိုအသံ စကားေျပာလိုက္သည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ရန္ခ်င္းကၽြမ္းဟာ ႏွုတ္ခမ္းေတြ အတန္ငယ္ ေစ့တင္းသြား၏။ ထို႔ေနာက္ သူက ကၽြန္ေတာ့္လက္ေကာက္ဝတ္ႏွစ္ဖက္လုံးကို စုကိုင္လ်က္ ေခါင္းအထက္တြင္ ခ်ဳပ္ထားၿပီး ေခါင္းငုံ႔ကာ ကၽြန္ေတာ့္လည္ပင္းအား ကိုက္ခဲလာေတာ့သည္။
က်ဥ္းက်ဳတ္၍ ဖရိုဖရဲျဖစ္ေနေသာ တစ္ေယာက္အိပ္ ကုတင္ေလးေပၚတြင္ ရန္ခ်င္းကၽြမ္းက သူ၏ ေတာင့္တင္းလွေသာ ႂကြက္သားမ်ားႏွင့္ အေပၚပိုင္းကိုယ္ကို ေဖာ္ထားလ်က္ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚမွာ တက္ခြထားသည္။ ထိုအခ်ိန္၌ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ဘတ္ကေတာ့ အက်ယ္ႀကီးပြင့္ေနၿပီး အသဲအသန္ပင့္သက္ရွိုက္ရင္း အမည္မသိအေၾကာင္းအရင္းတခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ခါးကို ခုံးထားမိ၏။
ကၽြန္ေတာ္တို႔အခန္းတံခါး အျပင္မွ ကန္ဖြင့္ခံလိုက္ရခ်ိန္၌ ေရာက္ရွိလာၾကသူမ်ားအတြက္ ဤသို႔ေသာ မေရမရာျမင္ကြင္းတစ္ခုကို တင္ဆက္လိုက္ရေလေတာ့သည္။
______________________________________________________________________
TN : ဟယ္ မဟုတ္ေသးပါဘူး:3
Exclusive Love က်န္တဲ့ တစ္ပိုင္းျဖတ္ၿပီးမွ ျပန္လာခဲ့ပါမယ္ ဘိုင့္ ~