Ένας χρόνος μετά...
Τις πέντε τελευταίες μέρες πήγαινε γυμναστήριο μόνος του, αλλά σήμερα επιτέλους θα γύριζε. Η Λίζα είχε μπει πλέον δυναμικά στην αρχιτεκτονική ομάδα του Βασιλίεβ και έλειπαν για ένα συνέδριο στη Γαλλία.
Ο Μαξ καθόταν σε αναμμένα κάρβουνα και τσέκαρε ανά τακτά χρονικά διαστήματα το ρολόι στο κινητό και το χέρι του.
Ήταν λες και οι δείκτες είχαν κολλήσει μα επιτέλους το απόγευμα έφτασε βασανιστικά αργά κάποια στιγμή. Πάρκαρε έξω από το αεροδρόμιο και έπειτα από λίγες στιγμές που φάνταζαν αιώνας την είδε να περνά χαρούμενη τις γυάλινες, αυτόματες πόρτες σέρνοντας από πίσω τη βαλίτσα της.
Επιτέλους!
Την χαιρέτησε με ένα φιλί και έπεσε στην αγκαλιά του. Δεν έβλεπε την ώρα να πάνε σπίτι τους. Πέντε μέρες το κρεβάτι του ήταν πιο άδειο από ποτέ και ο ύπνος του άστατος. Τώρα που ήξερε πως είναι να κοιμάται δίπλα της η απουσία της ήταν εκατό φορές πιο αισθητή.
Τακτοποίησε τη βαλίτσα της στο πορτμπαγκάζ και μόλις μπήκε στη θέση του οδηγού η Λίζα επιτέθηκε στα χείλη του. Φυσικά δεν παραπονιόταν.
«Μου έλειψες.»είπε ξέπνοα μόλις διέκοψε το φιλί τους για να πάρουν μια ανάσα.
«Κι εμένα γαμώ την τρέλα μου, έπρεπε να φύγεις για τόσο καιρό;»
Η Λίζα γέλασε. «Σιγά τον καιρό. Πέντε μέρες.»
«Δεν ήταν αιώνας;»
Τα χείλη της βρήκαν και πάλι τα δικά του τυλίγοντας τα χέρια της γύρω από τον λαιμό του. Εισέπνευσε άπληστα το άρωμα του που υπήρχε παντού στον μικρό χώρο του αμαξιού σαν να είχε κλειστεί σε έναν θάλαμο οξύνοντας όλες της τις αισθήσεις στον άντρα της. Τη μυρωδιά του, τη γεύση του, το άγγιγμά του.
Άκουσαν μια επίμονη κόρνα πίσω τους και ο Μαξ αναγκάστηκε να διακόψει το φιλί τους στρέφοντας το βλέμμα του δολοφονικά προς τα πίσω.
Ένα αμάξι βρίσκονταν δίπλα τους και ο οδηγός κατέβασε το τζάμι κάνοντας νόημα στον Μαξ να κάνει το ίδιο. Ο Μαξ κατέβασε το παράθυρο μισοκλείνοντας τα μάτια στον εισβολέα.
«Αδερφέ φεύγεις; Γιατί θέλω να παρκάρω.»ρώτησε ο τύπος με το φορτηγάκι που φαινόταν ανυπόμονος.
Ο Μαξ είχε καταβάλλει μια θέση πάρκινγκ με αλάρμ και από ο,τι έβλεπε μπροστά του πράγματι δεν είχε κάτι ελεύθερο παρακάτω. Παρόλα αυτά και μόνο που τον διέκοψε του την έδινε στα νεύρα.
«Αδερφέ-»ξεκίνησε τονίζοντας την προσφώνηση που δεν του άρεσε μα δεν κατάφερε να ολοκληρώσει.
«Ναι φεύγουμε τώρα.»πετάχτηκε η Λίζα θέλοντας να αποφύγει το επεισόδιο.
Το τελευταίο πράγμα που ήθελε ήταν να φάνε την ώρα της σε τσακωμούς στον δρόμο. Παραδόξως ο Μαξ το σεβάστηκε, ανυπόμονος κι αυτός να φύγουν το γρηγορότερο δυνατό από εκεί.
Μόλις φτάσανε σπίτι δεν την άφησε να αδειάσει βαλίτσα. Κάνανε έρωτα μέχρι αργά το βράδυ, μέχρι να κοιμηθούν και οι δύο ξοδεμένοι, χορτασμένοι ο ένας από τον άλλον.
Την επόμενη μέρα η Λίζα πήγε στους γονείς της, να τους δει αλλά ο Μαξ όπως πάντα δεν ακολούθησε. Είχε εμμείνει στην απόφαση του να μην έχει καμία σχέση με τον Βολκόβ παρά τις προσπάθειες της Λίζας μα και εκείνη η μέρα ήταν μία από τις πολλές που η κοπέλα άνοιγε την πολυπόθητη συζήτηση.
Βρίσκονταν στο τραπέζι της κουζίνας και έτρωγαν μαζί μεσημεριανό, μια συνήθεια που προσπαθούσαν να καθιερώσουν όσες φορές το επέτρεπε το πρόγραμμά τους.
«Μπορείς να σκεφτείς ξανά το ενδεχόμενο συνεργασίας με τον πατέρα μου;»
Ο Μαξ την κάρφωσε με το βλέμμα του αυστηρά. Κατέβασε έπειτα τα μάτια του στο κρέας του έκοψε μια μπουκιά και μάσησε αργά πριν απαντήσει. «Αυτός σε έβαλε;»
«Όχι Μαξ, καμία σχέση.»ο τόνος της ανέβηκε και τα μάτια της έλαμψαν στα δικά του σαν να την είχε προσβάλλει.
«Όχι.»
Η έκφρασή της συνοφρυώθηκε.
«Μην έχεις αυτά τα μούτρα, δε θέλω να μπλέκεσαι στις δουλειές μου.»το είχε ξεκαθαρίσει άπειρες φορές. Η γνώμη της ήταν πάντα θεμιτή αλλά όχι στο θέμα του πατέρα της.
«Δεν μπλέκομαι.»
«Μπλέκεσαι και θέλω να το κόψεις. Είδες που μας οδήγησε την πρώτη φορά.»
«Άσχετο αυτό-»
«Τέλος. Δεν τη συνεχίζουμε τη συζήτηση.»ο τόνος του ήταν αυστηρός και τα ντεσιμπέλ του ανεβασμένα.
Η Λίζα ένιωσε το αίμα να βράζει στις φλέβες της. Δεν της άρεσε καθόλου που της έκοβε με αυτόν τον τρόπο της συζήτηση που άνοιξε χαλαρά και πολιτισμένα. Ένα πράγμα που ακόμα δεν μπορούσε να χωνέψει στον Μαξ ήταν το πόσο απόλυτος ήταν.
Της κόπηκε η όρεξη και σηκώθηκε από το τραπέζι πετώντας την πετσέτα της στο πλάι κατευθυνόμενη προς το δωμάτιο της.
«Λίζα έλα εδώ.»τον αγνόησε και έκλεισε δυνατά την πόρτα πίσω της.
Ο Μαξ παράτησε το πιρούνι του πάνω στο πιάτο με κρότο και έβρισε. Δεν καταλάβαινε γιατί έπρεπε να κάνουν την ίδια συζήτηση ξανά και ξανά ενώ της είχε εξηγήσει την οπτική του. Αν βρίσκονταν στο ίδιο δωμάτιο με τον Αρσένι χωρίς τη Λίζα θα τον σκότωνε πάνω στο μισάωρο και δε θα είχε καν τύψεις για αυτό.
Σηκώθηκε από την καρέκλα του και έφτασε στο δωμάτιο τους ανοίγοντας την πόρτα για να αντικρίσει τη Λίζα να κάθεται στο κρεβάτι με τα χέρια σταυρωμένα μπροστά στο στήθος.
Φαινόταν ανήσυχη, τα χείλη της ήταν σφιγμένα και το νευρικό κούνημα του ποδιού της έδινε στον Μαξ να καταλάβει ότι δε θα τελείωναν εύκολα για άλλη μια φορά με αυτό το θέμα.
«Γιατί σηκώνεσαι και φεύγεις;»προσπάθησε να κρατήσει τον τόνο του ήπιο αλλά η αυστηρότητα στο τέλος έκανε τη Λίζα να τον κοιτάξει επιθετικά.
«Μη μου συμπεριφέρεσαι σαν να είμαι παιδί και μου λες "τέλος συζήτησης". Η γυναίκα σου είμαι Μαξ και όταν θέλω να συζητήσουμε κάτι θα το συζητάμε. Δεν είμαι ένας από τους άντρες σου να με διατάζεις.»
«Δεν θέλω να το συζητήσω αυτό το θέμα. Είμαι κάθετος στο ότι δε συνεργάζομαι με τον πατέρα σου και τυχερός είναι που ζει ακόμα. Αν δεν ήσουν εσύ θα τον βρίσκαν σε δέκα διαφορετικά σημεία της Ρωσίας.»ήταν απόλυτα ειλικρινής μαζί της. Ήδη ένιωθε πως έκανε τεράστια θυσία.
«Δεν μου αρέσει να είστε αντίπαλοι Μαξ.»
«Άμα δεν κάνει μαλακίες ο μπαμπάς σου είναι ασφαλής από εμένα.»
«Κι αν κάνει κάτι που δε θα σου αρέσει; Θα τον σκοτώσεις πάνω στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι;»
Ο Μαξ την πλησίασε και κάθισε δίπλα της. Χαμογέλασε αινιγματικά και την τράβηξε στην αγκαλιά του. Δε γούσταρε καθόλου να μαλώνουν, ειδικά για αυτό το θέμα και ακόμη περισσότερο όταν είχαν εξαντλήσει τις συζητήσεις πάνω σε αυτό. «Το ότι θα τον ανέχομαι στις γιορτές πολύ είναι.»
Η Λίζα δεν το βρήκε αστείο. Απομακρύνθηκε από την αγκαλιά του και σταύρωσε τα χέρια στο στήθος της.
Ο Μαξ ξεφύσησε. «Τι έχεις πάθει σήμερα γαμώ την τρέλα μου;»
«Δεν μου αρέσει αυτό που γίνεται.»
«Ρε Λιζάκι γαμώτο γιατί πρέπει να λέμε το ίδιο κάθε γαμημένη φορά. Ο πατέρας σου μου έκανε πουστιά ενώ συνεργαζόμασταν, δεν πρόκειται ούτε για αστείο να δουλέψω πάλι μαζί του. Ζήτα ο,τι άλλο θες, εκτός από αυτό.»
Η Λίζα συνοφρυώθηκε. Ο,τι και να έκανε δεν την άκουγε και ήξερε πως δεν μπορούσε να κερδίσει αυτή τη μάχη.
«Απλά νιώθω λες και υπάρχει πόλεμος. Κι επίσης δε θέλω το παιδί μας να μεγαλώσει σε τέτοιο κλίμα.»
«Ποιο παιδί μας ρε Λίζα;»
Δεν απάντησε, απλώς έμεινε να τον κοιτάζει επίμονα. Μόλις είδε την έκφρασή της σκάλωσε. Η σιωπή της ήταν η πιο εκκωφαντική απάντηση.
«Αλήθεια;»
Ένευσε θετικά.
Τα μάτια του έμειναν παγωμένα στα δικά της και άκουσε την καρδιά του να χτυπάει βαριά στο στήθος του. Ένα συναίσθημα πρωτόγνωρο τον κυρίευσε σαν να πάγωσε όλο του το σώμα ενώ ταυτόχρονα το στομάχι του γέμιζε με ανυπομονησία. Κάτι άγριο και επίμονο, κάτι μεγάλο.
Δεν ήξερε τι να πει, η γλώσσα κόλλησε στον ουρανίσκο του και ο λαιμός του έκλεισε. Ξέχασε να μιλάει. Το ήθελε, το ήθελε όσο τίποτα. Δεν τον ένοιαζε το πότε, αλλά τώρα ήταν σίγουρος. Η ζυγαριά έγερνε με ένα τεράστιο βαρίδι προς την ευτυχία.
Η Λίζα, η γυναίκα του, ένας άνθρωπος απέναντι του που λάτρευε πιο πολύ από τη ζωή του θα του χάριζε παιδί .
Η κοπέλα αναδεύτηκε αμήχανα. Άφηνε τα δευτερόλεπτα να περνάνε με μια έκφραση παγωμένη και ανέκφραστη, χωρίς να μιλάει. Γιατί δε μιλούσε; «Πες κάτι!»αν της έλεγε πάλι ότι αυτό τους έλειπε θα τρελαινόταν. Η ανάσα της έβγαινε κοφτή από την αγωνία.
Δεν το είχαν ξανά συζητήσει, ούτε σχολιάσει το γεγονός πως δεν χρησιμοποιούσαν πάντα προφύλαξη. Είχε περάσει ένας χρόνος από τον δεύτερο γάμος τους και ούτε μια φορά δεν κάνανε σχετική κουβέντα. Κανένας δεν το είχε στο μυαλό του ως κάτι εσκεμμένο, κάτι που περίμεναν.
Παρόλα αυτά μόλις η Λίζα ζαλίστηκε στη Γαλλία και μία συνάδελφος επέμενε να πάνε νοσοκομείο να το τσεκάρουν, κατά κάποιον τρόπο το ήξερε, το ένιωθε. Και πράγματι τελείωνε τον τρίτο μήνα της και δεν είχε καταλάβει τίποτα. Ένιωσε χαζή, μα έτρεχε τόσο με τη δουλειά και τη ζωή της που δεν της πέρασε καν από το μυαλό ότι κάτι τέτοιο συνέβαινε μέσα της.
Όλα πήγαιναν καλά και στη ζωή του Μαξ. Οι δουλειές κυλούσαν άψογα, είχε επέλθει μια σχετική ηρεμία. Οι άντρες του τον αποδέχτηκαν και τον εμπιστεύονταν, δεν έμαθαν ποτέ για την προδοσία της Λίζας. Μόνο για τον μαρτυρικό θάνατο του Γκαρσία.
Ο Μαξ χαμογέλασε και τα χέρια του τυλίχτηκαν γύρω της. Την τράβηξε επάνω του και τα χείλη του βρήκαν τα δικά της.
Δεν είχε ανασφάλειες, τίποτα. Την ήθελε, το ήθελε και ανυπομονούσε για ο,τι του έδινε, για όλες τις μέρες που θα ξημέρωναν μαζί της. Ποτέ δεν φανταζόταν τον εαυτό του με οικογένεια και εκείνη τη στιγμή όμως δεν μπορούσε να σκεφτεί τον εαυτό του χωρίς αυτήν. Ρίζωσε μέσα του και τα κλαριά σκαρφάλωσαν τυλίγοντάς τον με το πιο ευχάριστο συναίσθημα. Είχε αίσθηση θαλπωρής.
Δεν ήθελε να πει τίποτα μόνο να την κάνει δική του. Να την ευχαριστήσει, να την λατρέψει.
Η Λίζα βρέθηκε από κάτω του σε δευτερόλεπτα και τα ρούχα της εξαφανίζοντας το ίδιο γρήγορα με τα δικά του.
Μόλις ο Μαξ προσπάθησε να βγάλει το παντελόνι του άκουσε το κινητό του να δονείται στην τσέπη του και έβρισε. Το όνομα του Κωνσταντίνου εμφανίστηκε στην οθόνη.
«Γαμώ τον συγχρονισμό του, ούτε επίτηδες να το έκανε.»
Η Λίζα γέλασε. Οι τελευταίες μέρες ήταν κρίσιμες μιας και περίμενε ενημέρωση για την αποστολή του και θα μπορούσε να είναι κάτι σοβαρό.
«Πες το γρήγορα.»του είπε μόλις το σήκωσε την ίδια ώρα που ξεφορτωνόταν το παντελόνι του.
«Έχω καλά νέα. Ο Λεμπέτεβ κανόνισε επιτέλους να μου φέρει γκόμενα. Είπε ότι είναι πολύ καλή περίπτωση, του έκανα νύξη για την ηλικία αλλά δεν απάντησε. Δεν το πίεσα για να μην καρφωθώ.»εξήγησε με μια ανάσα, ενημερώνοντάς τον βιαστικά.
Ο Κωνσταντίνος είχε μπει για τα καλά στον ρόλο του και ο Λεμπέτβ άρχισε να ανοίγεται, πάρα πολύ διστακτικά παρόλα αυτά.
Δεν ήταν εύκολο να εμπιστευτείς τον αδερφό του εχθρού σου μα ο Κωνσταντίνος ήταν καλός και επίμονος και με πολύ υπομονή και ένα βήμα τη φορά κατάφερε να χτίσει σχέση με τον Λεμπέτεβ τον τελευταίο χρόνο και να κερδίσει έδαφος μια δειλής εμπιστοσύνης.
Θέλανε να ξεσκεπάσουν το κύκλωμα που ακουγόταν για τον Λεμπέτεβ για ανήλικες και να τον θάψουν μια και καλή.
«Πότε;»
«Μέχρι τέλος του μήνα.»
«Έγινε, το συζητάμε αύριο από κοντά, να έχουμε ένα καλό σχέδιο.»του είπε την ίδια ώρα που αφαιρούσε το εσώρουχο της Λίζας που ακόμη βρίσκονταν από κάτω του.
«Έγινε, τα λέμε.»
«Α Κωνσταντίνε;»
«Τι;»
«Θα γίνεις θείος.»το ξεστόμισε και ένιωσε την καρδιά του να ανεβάζει παλμούς. Ήταν τρελό και εξωπραγματικό. Τα μάτια του ήταν καρφωμένα επάνω της.
«Τι;»
Του το έκλεισε και πέταξε το κινητό στην άκρη αναζητώντας τα χείλη της.
Η Λίζα γούρλωσε τα μάτια της. «Είναι πολύ νωρίς ακόμα-»της έκοψε τη φράση στη μέση με το φιλί του. Δεν μπορούσε να το κρατήσει, δεν ήθελε. Τα συναισθήματα ξεχείλιζαν από κάθε πόρο του κορμιού του σαν φουσκωμένο ποτάμι.
«Θα σκεφτείς αυτό με τον μπαμπά μου;»
«Όχι.»
«Μαξ-»
Έπιασε το πρόσωπό της ανάμεσα στις παλάμες του. «Σ'αγαπάω όσο τίποτα και το παιδί μας. Και θα κάνω τα πάντα για να μην πάθει ποτέ τίποτα. Μπορούμε να το συζητήσουμε μετά;»
Η Λίζα ένευσε θετικά. Πάλι δε θα συμφωνούσαν, δε θα έβγαινε πουθενά η συζήτηση. Αλλά ο Μαξ τώρα ήταν αλλού, δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να συζητήσει για τον Βολκόβ.
Την ήθελε, ήθελε να της πει ευχαριστώ. Γιατί αυτό ένιωθε εκείνη τη στιγμή μέσα του. Ευγνωμοσύνη.
Ήταν μια μικρή στιγμή ευτυχίας. Απόλυτης. Παρόλο που οι άνθρωποι ήταν θνητοί υπήρχαν στιγμές σαν αυτές που ξεπερνούσαν την θνητότητα τους, άγγιζαν το απόλυτο, το θεϊκό, την μαγεία.
Την έσφιξε επάνω του σαν να προσπαθούσε να την κολλήσει στο σώμα του. Ήταν ολοδική τους η ευδαιμονία, η στιγμή και η ζωή που ερχόταν. Και εκεί που κάθε φορά έλεγε πως τίποτα δεν τον εξέπληττε πλέον, το έκανε ο ίδιος του ο εαυτός.
Η Λίζα ευχήθηκε να μπορούσαν τα συναισθήματα να αποτυπώνονται σαν φωτογραφίες, να μπορεί να ξεφυλλίζει το άλμπουμ της ζωής της και να τα αναβιώνει. Μα ίσως αυτές οι μικρές στιγμές απόλυτης ευτυχίας να ήταν για αυτόν ακριβώς το λόγο πολύτιμες. Διαρκούσαν όσο ένα πυροτέχνημα μα ήταν έντονες πολύχρωμες και φώτιζαν τις πιο σκοτεινές γωνίες του ουρανού.
Ήταν απόλυτα και ολοκληρωτικά ευγνώμων που ήταν ζωντανοί και ο ένας για τον άλλον.
ΤΕΛΟΣ.
*********************************
Ουφ, κάθε φορά ο επίλογος μου δημιουργεί σφίξιμο στο στομάχι. Μάλλον επειδή γίνεται φουλ καθημερινότητα η κάθε ιστορία και κάπως την αποχωρίζομαι. Δε ξέρω αν ακούγεται χαζό αλλά έχει αυτή την αίσθηση. 😂
Τεεελός παιδια! Έχω καταντήσει γραφική με τα ευχαριστώ αλλά τα νιώθω με όλη μου την ειλικρίνεια κάθε φορά που σας τα λέω. Ευχαριστώ για την αγάπη, για τα σχόλια που με κάνουν να γελάω, για τις συζητήσεις μας και εδώ και στο ίνστα. Τι να πω ρε παιδιά, είμαι ευγνώμων μέχρι τον ουρανό! 🙏
Σχετικά με την επόμενη ιστορία, που θα είναι το λοβ στόρι του Κωνσταντίνου, δεν έχω ιδέα πότε θα ανεβάσω. Θέλω να έχω προβάδισμα για να μην περιμένετε. Μπορεί να είναι μέσα στο καλοκαίρι μπορεί και μετά.
Επειδή η δουλειά μου είναι να είμαι μπροστά σε έναν υπολογιστή και μετά το χόμπι μου είναι επίσης μπροστά στο λάπτοπ, θέλω απελπισμένα ένα διάλειμμα από οθόνη για λίγο. Επίσης έχω κανονίσει το καλοκαίρι για ξεκούραση, χαλάρωση, φίλους και θα προσπαθήσω λίγο να ξεκουραστώ και να αράξω.
Μόλις είναι έτοιμο θα σας ειδοποιήσω και εδώ και στο ινστα μου!
Αυτά. Σας αγαπώ, να περάσετε ένα καλοκαίρι όπως ακριβώς το φαντάζεστε, καλό κουράγιο και καλά αποτελέσματα στις φίλες που δίνανε πανελλήνιες (όλα θα πάνε καλά). ❤️
Σας φιλώ μέχρι την επόμενη φορά! 🫡