❄️❄️❄️
အစ္ကိုေတာ္မႏၲေလးမွာမ႐ွိတာက သူ႕ႂကြက္သိုက္ကို ဝင္႐ွင္းမေပးရ၊ ပါးစပ္ေပါက္အေရာက္ စားေတာ္မဆက္ရလို႔ တစ္ခ်က္ေကာင္းေပမယ့္ ဘာတဲ့ဆိုသတင္းႏိႈက္လို႔ရမယ့္ searching machine ႀကီး service ေပ်ာက္ေနသလိုလိုပဲ လို႔ေတြးလိုက္ေတာ့ တစ္ခ်က္မေကာင္းျပန္ဘူး။
'မိန္းမဟူဘိ၊ ထိုဣထိကား၊
မ႐ွိမေကာင္း၊ ႐ွိမေကာင္း။' လို႔ေျပာရေအာင္လည္း ဟိုကအထီးႀကီးဆိုေတာ့...။
"ဟယ္လို... အစ္ကို အားလား... နည္းနည္းပါးပါး မိနစ္၅၀ေလာက္ ဖုန္းေျပာခ်င္လို႔..."
အဲ့သလိုပဲ ေဘလ္အကုန္ခံၿပီး ဖုန္းဆက္လို႔တစ္မ်ိဳး၊ ၾကဳံရင္ၾကဳံသလို messenger call ကတစ္ဖုံ၊ Chat ရင္းတစ္လီနဲ႔ ေအာင္သြယ္ေတာ္ ဖိုးလမင္းဆီ... မဟုတ္ဘူး... လေပၚကတြင္းထဲမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ႂကြက္မင္းသားဆီ ဆက္သြယ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္႕ရဲ႕ ကိုကိုအဘိဓာန္ျပဳစုေရးမွာ လိုအပ္တာေတြ ျပင္ဆင္ျဖည့္စြက္ေနရတာေပါ့။
"ဝွါး... call center မွာ အလုပ္ဝင္ထားတာလားဟ...
ဖုန္းလာလို႔မၾကည့္လိုက္နဲ႔ မင္းခ်ည္းပဲ... ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြေတာင္ အဲ့ေလာက္မဆက္ဘူး"
ဘယ္သူငယ္ခ်င္းက အားအားယားယား သူ႕ဆီဆက္မလဲ။
သူတို႔ရည္းစားမွမဟုတ္တာ။
"ဖုန္းေခၚရင္ တစ္ခါနဲ႔တန္းကိုင္စမ္းပါဗ်ာ... အစ္ကိုဖုန္းကိုင္တာေစာင့္ရတာ ပဲႀကီးဟင္းတစ္အိုးခ်က္ေလာက္ ၾကာတယ္"
"ဝွါး... အဲ့ေလာက္ေတာင္ မေစာင့္ႏိုင္မျပဳႏိုင္ ငါ့အသံကို ၾကားခ်င္ေနတယ္ေပါ့... ငခန္႔ရာ မင္းငါ့ကို ဒီေလာက္ခ်စ္မွန္း အခုမွသိရေတာ့တယ္"
"ေဝါ့..."
"အစာမေၾကဘူးလား... အဲ့ဒါေၾကာင့္ ထမင္းစားရင္ျမန္ျမန္မစားနဲ႔လို႔ ေျပာတာ..."
"အခြက္ေျပာင္မေနနဲ႔..."
"လင္းတေလး... အစ္ကိုကို အဲ့လိုပဲေျပာရလား..."
ဘယ္ေတာ့မွအေၾကာမတည့္တဲ့ တစ္ဝမ္းကြဲအစ္ကိုက
ကိုယ့္ crush ရဲ႕ အရင္းႏွီးဆုံး၊ အေၾကာင္းအသိဆုံးသူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ေနတာကလည္း သူ႕ကိုသည္းခံလို႔ ေခ်ာ့ၿပီးအစ္ေအာက္ေနရတာနဲ႔တင္ 'မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင့္ကာနမ္း' ဆိုတာလို တကယ္မသက္သာခ်က္ပဲ။
အစ္ကိုေတြဆိုတာက တစ္ဝမ္းတည္းကထြက္ထြက္မထြက္ထြက္ တစ္နည္းမဟုတ္တစ္နည္းေတာ့ အျမင္ကပ္စရာပုဒ္မကိုယ္စီနဲ႔ရယ္။ စစ္မင္းသက္ အၿမဲထေအာ္ေနတဲ့ 'အစ္ကိုစတိုင္လ္လာမဖမ္းစမ္းနဲ႔ကြာ၊ ႐ြံစရာႀကီး...' ဆိုတာက သူေျပာဖူးသမွ်ထဲမွာ credit ေပးၿပီးျပန္အသုံးခ်င္ဆုံးစကားပဲ။
ဒီရက္ပိုင္းမွာ ကြၽန္ေတာ္ေန႔ခင္းဘက္ ကိုကို႔ဆီသြားရင္ တိုက္ခန္းက တံခါးပိတ္ထားတာနဲ႔ခ်ည္းေတြ႕ေနၿပီး ဖုန္းေခၚၾကည့္ေတာ့လည္း အားတိုင္းယားတိုင္း အေၾကာင္းအရင္းမ႐ွိလွမ္းဆက္တာမ်ားလြန္းလို႔ ကြၽန္ေတာ္႕အဝင္ေကာလ္ေတြက spam list ထဲဝင္ခါနီးျဖစ္ေနပုံရရဲ႕။ ကိုကိုက ေတာ္႐ုံနဲ႔အဖက္မလုပ္။
တစ္ရက္ကေတာ့ ညေနပိုင္းထိ ေစာင့္ၾကည့္လိုက္တာ
၆နာရီ... ၆နာရီခြဲပတ္ဝန္းက်င္မွ ကိုကိုျပန္လာတယ္။ 'တစ္ေနကုန္ ဘယ္သြားေနတာလဲ' ဘာညာလုပ္ၾကည့္ေတာ့ 'ငါ့ဟာငါဘယ္သြားသြားေပါ့၊ အလုပ္႐ွိလို႔...' တဲ့။
ဟိုလူအာကာေဝယံက ကိုကို႔နား ဂ်က္ေလယာဥ္လို တဝဲဝဲလုပ္ေနႏိုင္ၿပီး ဘယ္ေတာ့မေျပာမဆို ျပန္ေပးဆြဲသြားအုံးမလဲမသိတာေၾကာင့္ စိတ္မခ်ႏိုင္လြန္းလို႔ ကိုကိုသြားတဲ့ေနာက္ မ်က္စိေဒါက္ေထာက္လိုက္ၾကည့္ခ်င္ေပမယ့္ stalker လုပ္ဖို႔က်ေတာ့လည္း ပစ္မွတ္က ပါဝါျပင္းတဲ့မ်က္မွန္႐ွင္ျဖစ္တဲ့အျပင္ လက္ဆလည္းျပင္းတဲ့သူဆိုေတာ့ နည္းနည္းေ႐ွာ့႐ွိတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ ကိုကိုဘယ္လဲညာလဲတီးေခါက္မိဖို႔ တစ္ခုတည္းေသာနည္းက အတြင္းသိဘရားသားဆီ ဖုန္းဆက္ေမးၾကည့္တာပဲ႐ွိေတာ့တာေပါ့။
"အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္လား..."
"အင္း... အယ္လ္ခြန္းက ေႏြပိတ္ရက္ဆို အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ေတြလုပ္ၿပီး ပိုက္ဆံစုတာ... စီးပြားေရးအေတာ္အတန္ေျပပုံရတဲ့ သူ႕ဦးေလးက အားလုံးေထာက္ပံ့ပါ့မယ္ေျပာတာေတာင္ ကိုယ့္ဒူးကိုယ္ခြၽန္ဝါဒသမားေလးက လက္မခံဘူးေလ..."
"ဪ..."
အစ္ကို႔ဆီက ကြၽန္ေတာ္ၾကားဖူးသေလာက္... ကိုကို႔ရဲ႕ဦးေလးဆိုသူက သူငယ္႐ြယ္စဥ္ကတည္းက ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနတစ္ခုေၾကာင့္ တစ္ျပည္တစ္႐ြာဆီ လြင့္သြားခဲ့တယ္။ အဲ့သလိုနဲ႔ သားပိုက္ေကာင္ေျမမွာ တစ္႐ြာတစ္က်ီေဆာက္ရင္း ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုၾကာေတာ့ ကုမၸဏီအလတ္စားတစ္ခုပိုင္တဲ့အထိ စီးပြားေျမာက္လာခဲ့တယ္ေပါ့။ အစ္ကိုတစ္ဝမ္းကြဲျဖစ္တဲ့ ကိုကို႔အေဖ႐ွိစဥ္က သူ႕အေပၚအေတာ္ေလး ေက်းဇူး႐ွိခဲ့တယ္လို႔ သိရတယ္။ ကိုကို႔အေဖဆုံးၿပီးေနာက္ပိုင္း သုံးေလးႏွစ္အၾကာမွာ မထင္မွတ္ဘဲ အဆက္အသြယ္ျပန္ရေတာ့ အေမတစ္ခုသားတစ္ခုပဲ႐ွိေတာ့တဲ့ ကိုကိုတို႔သားအမိကို ၾကဳံရင္ၾကဳံသလို ေငြေၾကးျပန္ကူညီေပးခဲ့တယ္တဲ့။
ေနာက္ ကိုကို႔အေမပါဆုံးပါးသြားေတာ့ ျမန္မာျပည္ကိုျပန္လာၿပီး ဆယ္တန္းေျဖၿပီးကာစကိုကို႔ကို လာေတြ႕ရင္း ဩစေၾတးလ်ကိုလိုက္ခဲ့ပါ၊သူေမြးစားပါ့မယ္ လို႔ဆိုလာသတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ကိုကိုက ျငင္းခဲ့တယ္။ ဒါဆိုရင္ ႏိုင္ငံျခားမွာေက်ာင္းသြားတက္ဖို႔ကူညီမယ္ လို႔ေျပာျပန္တယ္။ ပထမကမ္းလွမ္းခ်က္ထက္စာရင္ စိတ္ဝင္စားမႈပိုရခဲ့ေပမယ့္ ေစတနာကိုပဲလက္ခံပါရေစ ဆိုတဲ့စကားပဲ ၾကားခဲ့ရျပန္ေရာ။ တကူးတကျမန္မာျပည္ျပန္ခ်လာရင္း သူကူညီေပးခဲ့ႏိုင္တာက ကိုကို႔ဆုံးျဖတ္ခ်က္အတိုင္း အိမ္ေရာင္းတဲ့ကိစၥဝင္ကိုင္တြယ္ေပးတာရယ္၊ မႏၲေလးမွာအေျခခ်ဖို႔ လိုအပ္တာေတြ လိုက္ၾကည့္ေပးတာရယ္၊ အေမတစ္ခု သားတစ္ခုေနလာရာက မိခင္ကို ပူပူေႏြးေႏြးဆုံး႐ႈံးလိုက္ရတဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ေမြးရပ္ေျမကေနထြက္လာၿပီး လူ႕အသိုင္းအဝိုင္းထဲ ရပ္တည္ဖို႔ရာအတြက္ အလုပ္လုပ္ရင္း ဘဝကိုတစ္ေယာက္တည္း စျဖတ္သန္းေတာ့မွာကို သူတတ္ႏိုင္သေလာက္ စိတ္အားေပးတာရယ္ပဲ။ ေနာက္ေတာ့ 'ေက်ာင္းစရိတ္အတြက္ လွမ္းေထာက္ပံ့ေပးတာကိုေတာ့ လက္ခံပါ ေက်းဇူး႐ွင္ေလးရယ္' လို႔ ေခါင္းမာတဲ့အဲ့ေကာင္ေလးကို ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ ေျပာခဲ့ပုံပဲ။ 'အမ်ားႀကီးမဟုတ္ရင္ လက္ခံပါ့မယ္' ဆိုတာမ်ိဳး ျဖစ္ပုံရတဲ့အေျဖကိုယူလို႔ ေနာက္ဆုံးမွာဟင္းခ်ၿပီး အိမ္ျပန္သြားႏိုင္ခဲ့တယ္။ အဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး ကိုကို႔ဆီကို ၄လတစ္ခါ ပိုက္ဆံပို႔ေပးေနခဲ့တာ အခုထိပဲ ဆိုပါေတာ့...။
"ဒါဆို... ကိုကိုက ဘယ္ေနရာေတြမွာ အလုပ္လုပ္တာလဲ...
ဘယ္အခ်ိန္ကေန ဘယ္အခ်ိန္ေတြလဲ..."
"ဟ... ငါ့ကို သဗၺညဳတဉာဏ္ရထားတယ္မ်ားမွတ္ေနလား...
သူအဆင္ေျပရာမွာ လုပ္မွာေပါ့ကြ... အဲ့ေလာက္ထိဘယ္သိမလဲ လခြမ္း..."
အမႈစစ္ေလသံစေပါက္လာတဲ့ ကြၽန္ေတာ္႕ကို အျမင္ကပ္ရလို႔ နည္းနည္းအိပ္ခ်င္ေျပသြားပုံရတဲ့ အကိုေတာ္က ပိတ္ေဟာက္ရင္း အဆဲအဆိုေလးေတြနဲ႔ ေမတၱာပက္ျဖန္းေပးေလရဲ႕။
"နည္းနည္းပါးပါး အဲ့ကေနအဆက္အသြယ္လွမ္းလုပ္ရင္း
ဟိုေျပာဒီေျပာေျပာရင္း အစ္ေပါ့ဗ်ာ..."
"ဪ ေအးေအး... ငါက သူ႕ကို... 'အယ္လ္ခြန္းေရ... ငါမင္းကိုသတိရလို႔ ဖုန္းဆက္လိုက္တာကြာ... ဒါနဲ႔စကားမစပ္ မင္းအခု ဘယ္ေနရာမွာ အခ်ိန္ပိုင္းလုပ္ေနလဲဟင္...' လို႔သြားေမးရင္ ဟိုကေျပာျပမယ္ထင္လို႔လား... 'ဘာလုပ္မလို႔လဲ၊ ဘာေတြလာေမးေနတာလဲ' ဆိုၿပီး အထူးအဆန္းလို ျပန္ေမးမယ့္ေကာင္ကို... ၿပီးရင္ 'ေဆာရီး၊ ငါမအားလို႔ ဒါပဲ' ဆိုၿပီး ဖုန္းခ်သြားလိမ့္မယ္"
ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္တယ္။ ကိုကို႔ရဲ႕ အာလာပသလာပ စြမ္းရည္ကိုလည္း သိသားနဲ႔။ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ ေလွ်ာက္ေျပာတဲ့ စကားဝိုင္းေတြေၾကာင့္
ေလကုန္ရမွာကို အလြန္စိုးတဲ့သူ။
"အာ့ဆို... ကြၽန္ေတာ္က stalker လုပ္ရေတာ့မွာေပါ့...
ေသခ်ာေပါက္မိမယ့္ဟာႀကီးကို..."
"ေပၚတင္လိုက္သြားရင္ေရာ..."
"စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္မႈနဲ႔ နဖူးစုတ္လိမ့္မယ္"
"ဝွါး... မသိဘူးကြာ... မေန႔ညက ဇာတ္ကားၾကည့္တာမိုးလင္းသြားလို႔ ျပန္အိပ္ခ်င္ေနၿပီ... "
"ဟြန္း... အစ္ကိုပဲေကာင္းတယ္ တစ္ခ်ိန္လုံးေသေနတာပဲ"
"ေသလက္စကေန မင္းဖုန္းေခၚလို႔ ထေျဖေပးေနရတာကြ၊ ေအး... အခုဆက္ေသေတာ့မွာမို႔လို႔ ဒါပဲ"
ဘုနဲ႔ေဘာက္နဲ႔ေျပာခံလိုက္ရၿပီးေနာက္ေတာ့ ဖုန္းခ်သံကတီခနဲ။ ဪ... ကာလနဂါးနဲ႔ အေလာင္းအစားလုပ္ထားတဲ့ ဒီႂကြက္အစ္ကိုနဲ႔ေတာ့...။
ကိုကိုနဲ႔သူ ဘယ္လိုမ်ား သူငယ္ခ်င္းျဖစ္လာလဲမသိ။
တကယ့္ကို ပု႐ြက္ဆိတ္နဲ႔ႏွံေကာင္လိုပဲ။ တစ္ေယာက္က တစ္ခ်ိန္လုံး တကုပ္ကုပ္နဲ႔ စာလုပ္ရင္လုပ္၊ စာမလုပ္ရင္ အလုပ္လုပ္ေနတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က တစ္ခ်ိန္လုံး ႀကိဳးစားပမ္းစား အိပ္ေနတယ္။ အင္း... ဒီႏွံေကာင္က အိမ္တြင္းပုန္းႏွံေကာင္မို႔ ကစားေပ်ာ္ပါးၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းတာမဟုတ္ဘူး အိပ္ၿပီးအခ်ိန္ျဖဳန္းတာ။
အေတြးနဲ႔ေခါင္းယမ္းေနမိတုန္း message ဝင္သံၾကားတာနဲ႔ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ စစ္မင္းထက္ဆီက...။
'လင္းခန္႔... ငါတို႔ဘာေတြ႕ထားလဲၾကည့္စမ္း...'
ခါတိုင္းလိုသူအသစ္ဝယ္ထားတဲ့ဂိမ္းေခြကို ဓာတ္ပုံ႐ိုက္လွမ္းပို႔ၿပီး ဂိမ္းေဆာ့ဖို႔အေဖာ္စပ္တာေနမွာပါလို႔ ထင္မိေပမယ့္ စာနဲ႔တြဲပို႔ထားတဲ့ပုံကို အျမင္မွာ မ်က္ဝန္းအိမ္ေတြက်ယ္သထက္က်ယ္သြားမိရဲ႕။
Zoom ခ်ဲ႕ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႐ွပ္အက်ႌျဖဴေလးကို တံေတာင္ဆစ္နားထိ လက္ေခါက္တင္ထားၿပီး ဘာဂါေတြကို လင္ဗန္းေပၚတင္ေပးေနတဲ့ ပုံရိပ္ကေလးက ကိုကိုမွကိုကိုအစစ္။
"ေဟ့ေရာင္... အဲ့ဒါဘယ္ဆိုင္မွာလဲ!! "
ခ်က္ခ်င္းပဲဖုန္းျပန္ေခၚရင္း ဖုန္းဝင္ဝင္ခ်င္းမွာ ထေအာ္လိုက္တဲ့အသံက အေတာ္က်ယ္သြားပုံပဲ ေဘးနားမွာလိေမၼာ္သီးစားရင္း ကာတြန္းကားၾကည့္ေနတဲ့ အငယ္မေတာင္ လက္ထဲကလိေမၼာ္သီးစိတ္ ျပဳတ္က်သြားတယ္။
* * *
အဲ့ဒီေနရာမွာ စစ္မင္းထက္႐ွိေနတယ္ဆိုကတည္းက စစ္မင္းသက္လည္း႐ွိေနမွာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ေတာင္အခုမွ ကိုကို႔တည္ေနရာကို အာ႐ုံခံတုန္းဟာကို အဲ့ဒီႏွစ္ေယာက္က ကိုကို႔ကိုအရင္ ႐ွာေတြ႕သြားရတယ္လို႔...။
ဘာေျပာေကာင္းမလဲ... လွ်ာထိုးဦးထုပ္တစ္လုံးေကာက္စြပ္ၿပီး
ၿပိဳင္ပြဲဝင္အဆင့္ေလာက္ထိေလ့က်င့္ထားတဲ့ စက္ဘီးစီးစြမ္းရည္ေတြကိုအကုန္ထုတ္လို႔ ဖုန္းထဲကပုံမွာပါတဲ့ဘာဂါဆိုင္ကို အေရာက္သုတ္ခဲ့ရတာပဲ။ ဆိုင္ထဲေရာက္ေတာ့ ဟိုအမႊာႏွစ္ေကာင္ထိုင္ေနတဲ့ ဝိုင္းထဲဝင္ထိုင္၊ ဖုန္းကိုေတာင္း၊ ခုဏကကိုကို႔ပုံကိုဖ်က္၊ ကြၽန္ေတာ္႕ဆီလွမ္းပို႔ထားတဲ့ record ကိုပါဖ်က္၊ တစ္ျခား႐ိုက္ထားတဲ့ပုံ႐ွိမ႐ွိစစ္ၿပီးမွပဲ ဟင္းခ်ႏိုင္ေတာ့တယ္။
"ဘယ္မလဲ ကိုကိုက..."
ဘာဂါကိုက္ရက္ျဖစ္ေနတဲ့ ႏွစ္ေယာက္သား ၿပိဳင္တူၫႊန္ျပလိုက္တဲ့ဘက္ကို အၾကည့္ပို႔လိုက္ေတာ့ ဆုံခ်က္ထဲကိုဝင္လာတာက ဆိုင္ေထာင့္နားက kitchen မွာ အလုပ္မ်ားေနတဲ့ အဲ့ဒီလူသား။ မွန္ပါးေလးႏွစ္ခ်ပ္ေနာက္က မ်က္နက္ဝန္းေလးေတြက စာၾကည့္ေနတဲ့ပုံစံလိုပဲ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ စူးစူးစိုက္စိုက္႐ွိေနလို႔ ေပါင္မုန္႔လုံးေတြကို ဓားေလးနဲ႔ေသေသသပ္သပ္ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ခြဲၿပီး ပန္းကန္ေတြေပၚမွာ စီလိုက္ရင္း၊ စိမ္းလဲ့ေနတဲ့ဆလပ္႐ြက္ေတြနဲ႔ ရဲစိုေနတဲ့ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတြကို ေနရာခ်၊ ခ်ိစ္နဲ႔ က်က္ၿပီးသားအသားျပားေတြကို ထပ္တင္ရင္း နားထင္တစ္ဝိုက္က ေခြၽးသီးေလးေတြကို လက္ခုံနဲ႔ဖိကပ္ၿပီးသုတ္လိုက္တဲ့ ပုံစံေလး။
"ဟဲ့ဟဲ့... ဘာဂါေလးေတြက ေခ်ာလိုက္တာေနာ္..."
"အင္းဆို... မ်က္စိက်န္းမာေရးအတြက္ ေန႔တိုင္းဒီမွာ ဘာဂါလာစားေတာ့မယ္... ဟိဟိ..."
ကြၽန္ေတာ္မ်က္ေတာင္ခတ္ဖို႔ေမ့ေနမိတဲ့ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္းမွာပဲ
ဆိုင္ထဲကအစ္မ၊ ႏွမတစ္ခ်ိဳ႕ရဲ႕ တီးတိုးေျပာသံေတြ ဟိုတစ္စဒီတစ္စ ထြက္လာရဲ႕။
"တစ္ဆိတ္ေလာက္... ဟိုညီေလးကိုေလ ဒါေလးသြားေပးေပးလို႔ရမလား... 'ျပန္မေပးပါနဲ႔' လို႔လည္း ေျပာေပးပါအုံး"
အသံၾကားရာလိုက္လွည့္ၾကည့္ရင္း ကြၽန္ေတာ္ေခါင္း ၁၈၀ဒီဂရီလည္ေနတုန္းမွာပဲ ခပ္လွမ္းလွမ္းစားပြဲက ဩ႐ွ႐ွ ေယာက်္ားေလးသံတစ္သံကိုပါ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ဥပဓိ႐ုပ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အသက္ ၂၇ ၂၈ ဝန္းက်င္လူတစ္ေယာက္ ကြၽန္ေတာ္႕ထက္ငယ္ပုံရတဲ့ စားပြဲထိုးေကာင္မေလးလက္ထဲကို ထည့္ေပးေနတာက အဝါေရာင္တဘက္လက္ကိုင္ပဝါေလး။
ေဟ့... ေဟ့... ေနပါအုံး bro။ အဲ့လိုလုပ္လို႔မရဘူးေလ။
ေနာက္ၿပီး ဒီလိုခ်ဥ္းကပ္နည္းမ်ိဳးက ၂၀ရာစုမွာက်န္ခဲ့ၿပီေနာ္။
မ်က္ခုံးတစ္ဖက္တြန္႔ရင္း စိတ္ထဲကေနတစ္ဖက္လူကို ေအာ္ေျပာေနမိေပမယ့္ သူ႕လက္ကိုင္ပဝါက ၾကားခံလူကေနတစ္ဆင့္ ကိုကို႔ဆီကို ခရီးသြားေနၿပီမို႔ ေ႐ြးခ်ယ္စရာမ႐ွိေတာ့ဘဲ ေနရာကထလို႔ အလင္းလိုအ႐ွိန္နဲ႔ ကိုကို႔နားအေရာက္သြားလိုက္ၿပီး ေနမေလွာင္ေအာင္ ေကာက္ဝတ္လာတဲ့ အေပၚဝတ္အက်ႌလက္စေလးကိုဆြဲယူလို႔ ေခြၽးစို႔ေနတဲ့ကိုကို႔မ်က္ႏွာကို အသာေလးဖိသုတ္ေပးလိုက္မိတယ္။
အဲ့ဒီရဲ႕အက်ိဳးဆက္က ဘယ္လိုေျပာရမလဲ...။ ဆလိုက္မီးေအာက္က ေအာ္ပရာမင္းသားဆီ စင္ေအာက္ကပရိသတ္တစ္ေယာက္ ေျပးဝင္သြားသလိုမ်ိဳး ကိုယ္ပါေရာေယာင္ၿပီး တစ္႐ုံလုံးရဲ႕မ်က္လုံးေတြေအာက္ကို ေရာက္သြားတဲ့ခံစားခ်က္။
တစ္ဖက္မွာလည္း ႐ုတ္တရက္ဆန္တဲ့ထိေတြ႕မႈေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ငဲ့ေစာင္းလာတဲ့ ကိုကို႔အၾကည့္ေတြက ကြၽန္ေတာ္႕အေပၚ က်လာခဲ့ေတာ့ မတတ္ႏိုင္ဘဲ သြားေလးတစ္ျခမ္းၿဖဲျပလိုက္ရတယ္။
"Hi ကိုကို..."
"..."
"အဟဲ... ရာသီဥတုက တျဖည္းျဖည္းပူလာလိုက္တာေနာ္... ကိုကိုေခြၽးေတြျပန္ေနတယ္"
ကြၽန္ေတာ္႕လက္ကို သူ႕မ်က္ႏွာေပၚကႏွင္ခ်လိုက္ရင္း
မ်က္ေမွာင္ေလးကုတ္လို႔ ျပန္ၾကည့္ေလရဲ႕။
"ဟိုဟာေလ... ကြၽန္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ မုန္႔လာစားတာ..."
ပုံတူထုထားတဲ့ ေက်ာက္ဆစ္႐ုပ္ေတြလို မတုန္မလႈပ္ၾကည့္ေနၾကတဲ့ ဟိုအမႊာကို လက္ညိဳးထိုးျပၿပီး သူ႐ွိတဲ့ေနရာကိုေရာက္ေနရတဲ့ကိစၥ အေၾကာင္းရင္းျပလိုက္မိေတာ့ ကိုကိုက လုပ္စရာ႐ွိတာဆက္လုပ္ရင္း ဒီလိုေျပာတယ္။
"ငါမေမးပါဘူး"
"ဟီး... သိခ်င္မလားလို႔..."
"ဖယ္... ဒီေနရာက ဆိုင္ဝန္ထမ္းေတြပဲ ဝင္လို႔ရတာ..."
"အဲ... ေဆာရီး၊ ေဆာရီး..."
ေနာက္တစ္မိနစ္မွာေတာ့ ဆိုင္မန္ေနဂ်ာျဖစ္ပုံရတဲ့ ပုလင္းဖင္မ်က္မွန္နဲ႔အမ်ိဳးသမီးႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာရိပ္ကို လွမ္းအကဲခတ္မိလို႔ kitchen အျပင္ ျပန္ထြက္လာခဲ့ရတယ္ေပါ့။
တစ္ျဖည္းျဖည္း အၾကည့္ေတြျပန္ခြာယူသြားၾကတဲ့ ဆိုင္ထဲကပရိသတ္ႀကီးကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္႕ကို ဘယ္လိုမ်ား အထင္လြဲၾကမလဲမသိ။ ဒါေပမယ့္... အျပဳသေဘာေဆာင္ေသာ အထင္လြဲျခင္းအားလုံးကို ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ လက္ခံပါတယ္။ လူႀကီးမင္းတို႔ အဆုံးစြန္ထိ အထင္လြဲလိုက္ၾကရင္ ပိုလို႔ေက်နပ္မိမွာပါ။ ဥပမာ... 'မေတာ္တဆ စင္ေပၚေရာက္လာတဲ့ ကံေကာင္းတဲ့ပရိသတ္ေလး မဟုတ္ဘဲ ဆလိုက္မီးေအာက္ကမင္းသားေလးရဲ႕ ဘာလိုလိုညာလိုလိုေလးမ်ားလား...' ဆိုတာတို႔ဘာတို႔ေပါ့။ အဟားဟား...။
"ဟို... ဟိုေထာင့္နားကစားပြဲက customer က အစ္ကို႔ကို ဒါေလးေပးခိုင္းလိုက္တာ၊ ျပန္မေပးပါနဲ႔တဲ့..."
ေဘးနာကၾကားလိုက္ရတဲ့ အသံတစ္သံ။
သူအာ႐ုံနဲ႔သူျပန္ျဖစ္သြားၾကသူေတြနည္းတူ သတိဝင္လာပုံရတဲ့ ဟိုဆိုင္၀န္ထမ္းညီမေလးက သူ႕တာဝန္ကို မေမ့မေလ်ာ့လာထမ္းေဆာင္သကိုး။ အဲေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း ႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရေတာ့တာေပါ့။
"ဪ... အစ္ကို႔ကို ေပးတာလား...
ယူလိုက္မယ္ေနာ္"
"႐ွင္... အဲ... မဟုတ္..."
ကိုကိုက မထူးလည္း သူစိမ္းေပးတဲ့ဟာကို ယူမွာမဟုတ္တဲ့အတြက္ တစ္ဖက္လူရဲ႕ေစတနာေတြ အလကားမျဖစ္ေအာင္ အနီးအနားမွာ႐ွိၿပီး လက္အားေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ပဲလက္ကိုင္ပဝါေလးကို လွမ္းယူလိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ လူလည္က်တာ မဟုတ္ရပါဘူး။ နာမည္မွတပ္မေခၚတဲ့ဟာ ဘယ္အစ္ကိုကိုေျပာတာလဲ မကြဲျပားဘူးေလေနာ္။
" 'ေကာင္းေကာင္းသုံးပါ့မယ္.. ေက်းဇူးပါ' လို႔ ျပန္ေျပာေပးလိုက္ပါေနာ"
"အဲ... ဟိုဟာေလ... အဲ့... အဲ့ဒါက..."
"ဟင္... ဘာလဲ..."
"ဟို..."
ေကာင္မေလးက ကို႔ကို႔ကိုလက္ညိဳးေလးထိုးၿပီး ေက်ာ္ၾကည့္ေတာ့ ေ႐ွ႕ကေခါင္းကာၿပီးျပဳံးျပရင္း ေမးလိုက္တယ္။ ခမ်ာမွာ ေခါင္းတကုပ္ကုပ္နဲ႔ တစ္ဟိုဟိုတစ္ဒီဒီျဖစ္ေနရာက တစ္ေနရာကေန order bell သံၾကားမွပဲ ခႏၶာကိုယ္အက်င့္အရ လွစ္ခနဲလွည့္ထြက္သြားေတာ့တာပဲ။
ကိုကိုကေတာ့ သူ႕ေဘးမွာဘာေတြျဖစ္ေနလဲ အာ႐ုံမလာတဲ့ပုံစံနဲ႔ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတြကိုသာ အလႊာလိုက္လွီးလို႔...။
လက္ထဲကလက္ကိုင္ပဝါေလးကို ငုံ႔ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ သုံးခ်င္စရာေလးမို႔ ခ်က္ခ်င္းအသုံးခ်ေပးလိုက္မိပါရဲ႕။
အဲ့ဒီတစ္ခဏခ်င္းအတြင္းမွာ ဟိုေစတနာ႐ွင္အစ္ကိုႀကီးရဲ႕မ်က္ႏွာဟာ မဲညိဳသြားတာပဲ။ အိုဗ်ာ...။ ကြၽန္ေတာ္က သူ႕လက္ကိုင္ပဝါအသစ္စက္စက္ေလးကို ႏွပ္ညစ္လိုက္မိ႐ုံေလးပါ။ ေက်းဇူးတင္တဲ့အေနနဲ႔ ေခါင္းေလးၿငိမ့္ၿပီးေတာင္ ျပဳံးျပလိုက္ေသးတယ္။
"ဘာမွာမလို႔လဲ..."
သေဘာတက် ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ကေလးတစ္ဖက္ေကြးေနမိတုန္း...
နားထဲတိုးဝင္လာတဲ့ မဝဲတဝဲအသံေလးေၾကာင့္ ေခါင္းကိုျပန္လွည့္လိုက္ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ဘာမွလည္းမမွာဘဲ kitchen နားလာရပ္ေနတာကိုး။
"အာ... ဟုတ္သားပဲ၊ ကြၽန္ေတာ္႕ကို ဘာဂါတစ္လုံးေလာက္... အခ်စ္မ်ားမ်ားထည့္ေပး..."
"..."
ျပဳံးၿဖဲၿဖဲနဲ႔ အဲ့သလိုေျပာလိုက္တာ...
ကြၽန္ေတာ္႕လက္ထဲကို အဆင္သင့္ျပင္ဆင္ၿပီးသား ဘာဂါတစ္လုံးထည့္ထားတဲ့ဗန္းနဲ႔အတူ အျပည့္ပါတဲ့ ေဆာ့စ္အခ်ဥ္ဘူးတစ္ဘူးပါ ေရာက္လာတာပဲ။
ေတာ္ပါေပတယ္ ကိုကို...။
စကားႏွစ္လုံး အသံထြက္ခပ္ဆင္ဆင္တူေနတာကို ေအးေအးေဆးေဆး အသုံးခ်သြားတယ္ေနာ္။ ခင္ဗ်ားကေတာ့ ခင္ဗ်ားပါပဲ။
ပြဲၾကည့္ပရိသတ္လုပ္ေနတဲ့ ဟိုႏွစ္ေကာင္႐ွိတဲ့စားပြဲေပၚ ဗန္းေလးခ်လို႔ ထိုင္လိုက္ၿပီး လက္ထဲက အခ်ဥ္မ်ားမ်ားပါတဲ့အခ်ဥ္ဘူးကိုၾကည့္ရင္း ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕လို႔ ေလမႈတ္ထုတ္လိုက္မိတယ္။
"ဟြန္႔..."
"ဘယ္လိုလဲ ငါ့ေကာင္... မင္းကိုကိုက 'ပ်ိဳတိုင္းႀကိဳက္တဲ့ႏွင္းဆီခိုင္' တင္မဟုတ္ဘဲ... 'လူမ်ိဳး၊ဘာသာ၊ က်ား၊ မ မေ႐ြးသုံးေဆာင္ႏိုင္သည္' ျဖစ္ေနတာကို..."
"ကိုကိုက မုန္႔မဟုတ္ဘူးကြ..."
"ေအးပါ... ငါလည္း မုန္႔အေၾကာင္းေျပာေနတာ မဟုတ္ပါဘူး... မင္းခ်ိန္ေနတဲ့သူကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာျပတာပါ"
'ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာတယ္' ဆိုတဲ့စကားလုံး စစ္မင္းထက္ပါးစပ္ကေန ထြက္လာတာေလာက္ မဆီမဆိုင္တာမ႐ွိဘူး။ သူရဲ႕ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာတယ္ဆိုတာက ကေလးတစ္ေယာက္ သူစားမယ့္အခ်ိဳမုန္႔မွာ သၾကားဘယ္ႏွစ္ဖတ္ပါလဲ လွည့္ပတ္ၾကည့္တဲ့အဆင့္မ်ိဳး။
"တုံးခုလို႔မွလွမ္းရပါ့မလား လင္းခန္႔ရာ... ျပႆနာက တုံးမဟုတ္ဘဲ လွမ္းတဲ့သူေတြ အရမ္းမ်ားေနတာေလ... ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုနီးပါး႐ွိေတာ့မယ့္ အေတြ႕အၾကဳံအရေျပာရရင္ တိုးရင္းတိုက္ရင္းနဲ႔ က်ိဳးမယ့္ကန္းမယ့္အလားအလာေတြ႐ွိတယ္"
တစ္႐ွဴးႏွစ္႐ြက္ေလာက္ဆြဲယူၿပီး လက္နဲ႔ပါးစပ္ကို သန္႔႐ွင္းလိုက္တဲ့ စစ္မင္းသက္က ပါေမာကၡစတိုင္လ္နဲ႔ လက္ခ်ာဝင္ခ်ေတာ့ သူ႕ေဘးမွာထိုင္ေနတဲ့ သူနဲ႔မ်က္ခြက္ဆင္တူအေကာင္က သူ႕ကိုလွမ္းၿပီး ပခုံးဖက္ရင္း ေျပာျပန္တယ္။
"ငါတို႔ကေတာ့ အထိအခိုက္မ႐ွိေအာင္ အေျမာ္အျမင္႐ွိ႐ွိ ေ႐ွာင္တတ္တိမ္းတတ္ပါတယ္... မႏူးမနပ္နဲ႔ အေတြ႕အၾကဳံမ႐ွိတဲ့ တစ္ေယာက္ေယာက္သာ သတိထားရမွာ..."
အဟက္...။ 'အထိအခိုက္မ႐ွိေအာင္ အေျမာ္အျမင္႐ွိ႐ွိ ေ႐ွာင္တတ္တိမ္းတတ္တယ္' ဆိုလို႔မ်ား ၿပိဳင္ဘက္မွန္သမွ်နဲ႔ တစ္ေယာက္ခ်င္း စီးခ်င္းထိုးရင္း ျမင္းေပၚကက်မသြားရေအာင္ အထာက်က် ေ႐ွာင္တတ္တိမ္းတတ္တဲ့ သူရဲေကာင္းပုံစံမ်ိဳးကို သြားမေတြးေလနဲ႔။ ခ်ိန္ရင္းခ်ိန္ရင္း မဟန္ေတာ့တဲ့ အေျခအေနေရာက္လာမွ 'မမီတဲ့စပ်စ္သီးကခ်ဥ္တယ္' ဆိုၿပီး လွည့္ထြက္လာတဲ့ ဟို confident level zero နဲ႔ ေျမေခြးအ႐ူးရဲ႕ ေ႐ွာင္တတ္တိမ္းတတ္တာမ်ိဳးကိုေျပာေနတာ။ ေသာက္က်ိဳးနည္းအေျမာ္အျမင္႐ွိမႈႀကီးကိုမ်ား လာႂကြားေနေသး။
ျမင္ျပင္းကပ္မႈတစ္ေသာင္းကို စိတ္ထဲမွာေအာင္းထားလိုက္ၿပီး စားစရာ႐ွိတာပဲ ငုံ႔စားေနလိုက္ေတာ့တယ္။ သင္းတို႔ႏွစ္ေကာင္မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရင္းနဲ႔တင္ အခ်ဥ္ထပ္ထည့္စရာမလိုေသာပဲ။
crush ကိုေငးရင္း အခ်ဥ္ဓာတ္ေတြကို ႏွင္ထုတ္ပစ္ဖို႔ အၾကည့္ေတြကို kitchen ဘက္ျပန္ေ႐ႊ႕ၾကည့္မိေတာ့ ခုဏကမွ႐ွိေနေသးတဲ့ကိုကိုက ေပ်ာက္ေနၿပီး ကိုကို႔ေနရာမွာ တစ္ျခားမိန္းကေလးဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ ေရာက္ေနတယ္။ ဟိုဟိုဒီဒီလိုက္႐ွာလိုက္ေတာ့ နံရံနားမွာရပ္လ်က္နဲ႔ ေခါက္တင္ထားတဲ့ အက်ႌလက္ကိုေျဖခ်၊ ခါးတဝက္မွာပတ္စည္းထားတဲ့ ေအပ႐ြန္အနက္ေလးကိုခြၽတ္၊ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ေခါက္လို႔ ခုံတန္းေပၚတင္လိုက္ရင္း ေက်ာပိုးအိတ္ကိုေကာက္ၿပီး ဆိုင္တံခါးဝဆီ ဦးတည္ထြက္သြားတဲ့ အရိပ္ေလး။
စားလက္စ ဘာဂါကိုခ်ထားခဲ့ရင္း လက္သုတ္ၿပီးလိုက္သြားဖို႔ ထလိုက္ေတာ့ စစ္မင္းထက္က လွမ္းဆြဲတယ္။
"ေဟ့ေကာင္... ဘာဂါဖိုး႐ွင္းသြားအုံးေလ..."
"ငါက ပိုက္ဆံ႐ွင္းတဲ့ေနရာမွာလည္း မႏူးမနပ္နဲ႔ အေတြ႕အၾကဳံမ႐ွိလို႔ မ႐ွင္းေတာ့ဘူး... မင္းတို႔ပဲ႐ွင္းလိုက္ေတာ့... အိုေက... သြားၿပီ"
"ဘာ... ေဟ့ေကာင္... လင္းခန္႔... အာ... ဒီေကာင္ေတာ့ တစ္ခြန္းႏွိပ္ကြပ္တာကို ငါ့စကားနဲ႔ငါ့ျပန္ျပန္ႀကိဳးစြပ္ေပးသြားတယ္..."
"counter attack ခံလိုက္ရမွ စားပြဲထုမေနနဲ႔... ႐ွင္း..."
ဟိုႏွစ္ေယာက္ဘာေတြျဖစ္ၿပီးက်န္ခဲ့လဲ မသိေတာ့ဘူး။
ျမန္ျမန္လိုက္လာခဲ့တာေတာင္ ကြၽန္ေတာ္အျပင္ေရာက္ေတာ့ ကိုကိုက ဆိုင္ကယ္ဦးထုတ္ ေမးသိုင္းႀကိဳးတပ္ၿပီးလို႔ စက္ႏိႈးေနၿပီ။ ေဘးနားကို အေျပးသြားၿပီး တားလိုက္လို႔သာ...။
"ကိုကို... ခဏေလး... ဘယ္သြားမလို႔လဲ... ဟိုဗက္တီးရီးယား ၁နဲ႔ ၂ကို ေ႐ွာင္တာဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္႐ွိေနတာမို႔ အဲ့ေလာက္ႀကီးေတာ့ ထြက္ေျပးစရာမလို..."
"ငါ့အလုပ္ခ်ိန္ၿပီးသြားလို႔..."
"ဪ... အလုပ္ခ်ိန္ၿပီးတာလား... အခု အိမ္ျပန္မွာေပါ့..."
"မဟုတ္ဘူး"
"ဒါဆို ဘယ္သြားမွာလဲ..."
"ေနာက္ထပ္ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္တစ္ခု... လိုက္မလာခဲ့နဲ႔..."
စိတ္မ႐ွည္သလိုပုံစံနဲ႔ တိုတိုတုတ္တုတ္အေျဖေတြေပးၿပီးတဲ့ေနာက္ မ်က္စိေ႐ွ႕ကေန လွစ္ခနဲေျပးထြက္သြားတဲ့ scoopy အနက္ေလး။
ကြၽန္ေတာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းစက္ဘီးေျပးယူရတာေပါ့။
'လိုက္မလာခဲ့နဲ႔' လို႔ေျပာခဲ့ေတာ့ ေသခ်ာေပါက္လိုက္သြားရမယ္ေလ။
* *
"အာ... စာအုပ္တိုက္လား..."
ေနပူက်ဲတဲထဲ စက္ဘီးကိုဒေရာေသာပါးနင္းၿပီး လိုက္လာခဲ့ရတာ ေခြၽးပင္လယ္ေဝသြားလို႔ ဦးထုပ္ကိုဆြဲခြၽတ္၊ ယပ္ေတာင္လိုလုပ္ခတ္ရင္း ေရ႐ြတ္လိုက္မိတယ္။ ကိုကိုက စာအုပ္တိုက္မွာလည္း အလုပ္လုပ္ေသးတာကိုး။
ကြၽန္ေတာ္႕ ၿပိဳင္ဘီးနီေလးအနားရေနတုန္းမၾကာခင္မွာပဲ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲကို ပါကင္ထုပ္ေတြထည့္ရင္း ျပန္ထြက္လာတဲ့ အဲ့ဒီလူသားေလး။ စက္ဘီးကို အစကတည္းက ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရပ္ထားၿပီး ၾကည့္ေနတာမို႔ ကြၽန္ေတာ္႕ကိုမျမင္ပုံပဲ ဆိုင္ကယ္နားခဏရပ္လို႔ အက်ႌအိတ္ထဲက စာ႐ြက္ေလးကိုထုတ္ၾကည့္ၿပီး ျပန္ထည့္လိုက္ရင္း ခ်က္ခ်င္းပဲ ျမင္ကြင္းထဲကေန ထြက္သြားျပန္ရဲ႕။
ဘာဂါဆိုင္မွာအခ်ိန္ပိုင္း chief ၿပီးေတာ့ book delivery... ။ ၿပီးေတာ့ ညေန ၆နာရီခြဲ၊ ၇နာရီအထိ တစ္ေနကုန္လုံး...။ ကိုကို႔အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ေတြက ဘယ္ႏွစ္ခုေတာင္႐ွိတာမ်ားလဲ။
"ဟူး..."
ကြၽန္ေတာ္႕စီးေတာ္ယာဥ္ကို ငုံ႔ၾကည့္လိုက္မိေတာ့...
'အရိပ္ေတာင္မျမင္ရေတာ့တာကို ဘယ္လိုလိုက္မွာလဲ မာစတာ... အစြမ္းအစကိုသိေပမယ့္ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ပါေတာ့...' လို႔ အၾကံေပးေနသေယာင္...။
ကဲပါေလ...။ ဒီေန႔လယ္အဖို႔ေတာ့ လွည့္ျပန္လိုက္မယ္။
stalking plan ကို ေနာက္ေန႔က်မွ ဗ်ဴဟာခ်တာေပါ့။
____________________________________
To be continued...
💖💖💖
Khant Khant : ကိုကိုက ဘာလို႔ အလုပ္ေတြဒီေလာက္မ်ားရတာလဲ... ပင္ပန္းေနေတာ့မွာပဲ
Novella : အ႐ြယ္ေရာက္တဲ့သူျဖစ္လာရင္ အလုပ္လုပ္ၿပီး ေငြ႐ွာႏိုင္စြမ္း႐ွိရမယ္
Khant Khant : အင္း... ကိုကိုႀကိဳးစားေနသလို ကြၽန္ေတာ္လည္းႀကိဳးစားမွပဲ... ေကာင္းေကာင္းအလုပ္လုပ္ၿပီး အခ်စ္႐ွာရမယ္
Novella : တစ္ဆိတ္ေလာက္... ေနာက္နားကနာမ္ေလး မွားေနသလားလို႔...
Khant Khant : ကြၽန္ေတာ့္အလုပ္က ကိုကို႔ကိုခ်စ္တဲ့အလုပ္ေလ... အခ်စ္ျပန္မရေသးတာပဲ႐ွိတာ လစာမေကာင္း၊ ေဘာနပ္စ္နည္းလို႔ဆိုၿပီး ထြက္ေတာ့မသြားပါဘူး... စံျပလုပ္သားျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရအုံးမွာ...
Novella : *ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးမႈကို ေလးစားသြားရ* ငါ့ရဲ႕စံျပလုပ္သားေလာင္းလ်ာေလးေရ... ေနာက္ အပိုင္း ၅၀ ေလာက္ ဆက္ႀကိဳးစားေပးပါအုံး 👍🏻
ဒီအပိုင္း နည္းနည္း႐ွည္သြားတယ္။ Novella အရင္က fb မွာတင္တုန္းက အပိုင္းအလိုက္ title မပါဘူးကြာ။ အခုက်မွ ထည့္ျဖစ္သြားေတာ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ျခဳံမိေအာင္ အပိုင္းေတြ mix ေပးေနရလို႔ hlhl... (>▿<)
If you left some feedbacks and shared your feelings in cmt box, I'll be truly happy to read those all.
And thank you for coming along with me. You're so sweet, darlings. Here... take my loves!! (つ≧▽≦)つ💓
Novella ✒️