Vote goal 100
Comment goal 200( Warning )
"කරුනාකරලා මෙතන කලබල කරන්න එපා පුංචි බේබි."
"තිරිසන් වෙන්න එපා මිනිහො.දෙවියන්ගෙ නාමෙට මේ දොර අරිනවා."
"ආහ්හ්හ්හ්හ්හ්හ්හ්හ්හ්හ්හ්."
අත් දෙකෙන්ම කන් දෙක වහගත්ත ජිමින් වැහුන කාමරෙ දොර ලගම දනින් වැටුනා. දිගින් දිගටම දොරට ගහමින් පිටත ඉන්න ගාර්ඩ්ස්ලට විල්සන් කෑගැහුවත් ඔවුන්ගෙ ඇවටිලි වලට තිරිසනුන්ගෙ කන් අගුලු වැටිලා. පෙන්ත්හවුස් එක පුරාම දරුවෙක්ගෙ වේදනාබර ආයාචනා , විලාපයන් දෝංකාර දුන්නා. හෙලේනගෙත් සයිමන්ගෙත් හැර අනෙක් හැම සේවකයෙක්ගෙම හිස් පහලට බර වෙලා තවදුරටත් මේ විලාපයන් අහන්න නොහැකි තරම් ඔවුන්ගෙ හදවත් පවා දරාගතනොහැකි ශෝකයකින් වේදනා දෙනවා.
පුංචි දගයාගෙ වේදනාබර විලාප හඩ දරාගන්න බැරුව අත් දෙකෙන්ම කන් දෙක වහගත්ත ජිමින් ඉකිගසමින් වැහුන දොර ලගම බිම වැටිලා හඩා වැටුනා.තමන්ටම සාප කරමින් හඩා වැටුන ජිමින් ආයෙම ආයෙම වැහුන දොර ඇරගන්න දොරට ගගහ බෙරිහන් දුන්නා. දොරට එහා පැත්තෙ ඉන්න ගාර්ඩ්ලට ඇවටිලි කලා , කෑගැහුවා , බැන්නා ආයෙම ආයෙම බැගෑපත් වුනා. නමුත් දගයගෙ විලාප අහන් ඉන්න ඔවුන්වත් නිර්භීත වුනෙ නැහැ පුංචි දරුවා වෙනුවෙන් ඉදිරිපත් වෙන්න.
"මේ දොර අරිනවා. දරුවෙක් මනුස්සයෙක් ඒ."
"මේ දොර අරිනවා. දෙවියො උබලට සාප කරයි."
"විල්සන් .විල්සන් අනෙ මොනවහරි කරන්නකො.මේ දොර අරින්න කියන්නකො."
"මගෙ පුංචි බේබි. එපා එපා පුංචි බේබි."
කාමරෙ තියන හැම බඩුවකින්ම දොරට ගගහ දොර ඇරගන්න උත්සහ කරන ජිමින්ව බදාගත්ත විල්සන් උමතුවෙන් කෑගගහ අඩන ජිමින්ව සන්සුන් කරගන්න උත්සහ කලා.ජිමින්ගෙ හිස අතින් බදාගෙන තමාගෙ පපුවට තද කරගත්ත විල්සන් ජිමින් එක්කම හඩාවැලපෙමින් එහෙන්ම ටයිල් පොලව මත දනගහගගත්තා.
"මගෙ බක්.මගෙ අසරනයා.එයා අඩනවා විල්සන් ."
"දරුවෙක් විල්සන් .මටත් වඩා ගොඩක් පුංචි එයා. අනේ නවත්තන්නකො.මගෙ පුංචි බෙයා."
සිද්ද වෙන මේ හැම අපරාදයක්ම සිද්ද වෙන්නෙ තමන් නිසා කියන වේදනාව විල්සන් ව අමු අමුවෙම මරා දැන්මා. වුක් පෙන්ත්හවුස් එකෙන් පිට වෙන වෙලාවක් බල බල හිටිය විල්සන් පුංචි දගයට කෑම අරන් යන මුවාවෙන් හිතාමතාම දගයාගෙ කාමරයෙ දොර ලොක් නොකර කාමරයෙන් එලියට ආවෙ දිනගනනාවක් තිස්සෙ ඔම්මා ඉල්ලමින් හඩා වැටෙන පුංචි දරුවගෙ වේදනාබර ඉල්ලීම් දරාගතනොහැකිව.නමුත් සිද්දවුනෙ විල්සන් නොහිතපු දෙයක්. යන්න ගිය වුක් ආයෙමත් පෙන්ත්හවුස් එකට ආවෙ ඔහුට අමතක වෙලා ගියපු ෆෝන් එක ගන්න ඒත් වුක් එද්දිම කාමරයෙන් එලියට ආව පුංචි කොල්ලා වුක්ගෙ ඇස් ඉස්සහම හිටගෙන හිටියෙ මහ විනාශෙක ආරම්භයකට හේතු සාදමින්.
_______________________________
කුසෙන් නොවැදුවත් පුංචි මැනික මේ ලෝකයෙ එලිය දැක්ක පලවෙනි තත්පරයෙම මැනිකව දෝතට වඩාගත්තෙ ඇයයි. කුසෙන් නොවැදුවත් පුංචි පැටියා කිරි ඉල්ලමින් හඩද්දි ඇයටයි පැටියා වෙනුවෙන් කිරි එරුනෙ. ඇයයි පුංචි පැටියව පපු තුරුලෙ උනුහුමෙන් නිදි කෙරෙවුවෙ.ඇයයි පුංචි පැටියා දිනෙන් දින පුංචි රෝස මලක් මෙන් පිපෙනවා බලන් හිටියෙ.ඇයයි මුලින්ම සිනහසුනෙ පුංචි පැටියාත් සමග. නොවැදුවත් කුසෙන් ඒ ඉන්නෙ ඇගේම පුංචි පැටියයි. ඇස් මානෙ තියන් පරිස්සමට රැක්ක ඇගේ පුංචි මල් පොහොට්ටුව.
ඇහිපිල්ලමක් යට රකින්නාම් මෙන් රැක්ක පැටියාගෙ විලාපයන් ඇහෙද්දි ඇයට මොන වගේ හැගීමක් දැනෙන්න ඇත්ද. පැටියා ලගට දුවන් ගිහින් පැටියව ඇගෙ පපු තුරුලෙ හංගගන්න ඇයට ඕනෙ වෙන්න ඇති. තමන්ගෙ දරුවගෙ කදුලු වලට හේතු වෙන රාක්ශයින් මරාදාන්න ඇයට ඕන වෙන්න ඇති.
පුංචි දගයා ඔම්මට කතාකරනවා. ඔහුව බේරගන්න කියලා ඉල්ලීම් කරනවා.දුර්වලව හුස්ම ඉහලට පහලට ගනිමින් ඉන්න ලීනාගෙ වැහිලා තියන ඇස් අගින් කදුලු වැල් කඩන් වැටෙන දිහා හෙලේනා බලන් හිටියෙ කටකොනෙන් හිනාවෙමින්.
"ට්ස්ක්."
අපහසුවෙන් දෑස් විවර කරගත්ත ලීනා ඇය වැතිරිලා ඉන්න ඇදෙන් බිමට බහින්න උත්සහ කරන දිහා බලන් හිනාවුන හෙලේනා ලීනා ලගට ඇවිදන් ආවා.ලීනගෙ උස මට්ටමට පහලට නැවුන හෙලේනා ලීනගෙ රතු ගැහුනු විඩාබර ඇස් දිහා මවාගත්ත දුකකින් බැලුවා.
"මගෙ දරුවා. උදවු කරන්න.මාව මගෙ දරුවා ලගට එක්ක යන්න."
"දරුවා? "
"හෙලේනා..මගෙ දරුවා.මගෙ දරුවව බේරගන්න .අනෙ මගෙ පැටියා අඩනවා. මගෙ මැනික. මගෙ මැනික ලගට මාව එක්ක යන්න."
හෙලේනා ඉස්සරහ අත් දෙක එකතු කරන් වැද වැටුන ලීනා දිහා අනුකම්පාවකින් බැලුව හෙලේනා හෙමින් ලීනගෙ කම්මුල් වලට තට්ටු කලා.
"ඕහ් මයි ලීනා. ඔයා ගොඩක් වෙනස් වෙලා.මේ මම දන්න ලීනා නෙවෙයි."
"මගෙ දරුවා හෙලේනා.මගෙ දරුවා මාව ඉල්ලනවා.මාව එක්ක යන්න."
"ඔම්මා එනවා මැනික ඔහොම ඉන්න."
වාරු නැති කකුල් දෙක ඇද දිගේ ඇදගෙන ඇදෙන් බිමට බහින්න උත්සහ කරන ලීනාට හෙලේනගෙන් වැදුනෙ තද කම්මුල් පහරක්.
"උබට ඔය තරමටම යන්න ඕනද ලීනා? ඒත් කොහොමද? "
"මේ මැශින් ගැලෙවුවම නම් උබට කොහොමත් යන්න වෙයි ඒත් උබෙ ඔය දරුවා ලගටනම් නෙවෙයි."
හිනාවෙමින් ලීනගෙ රතු ගැහුන කම්මුල අනෙක් අතට හරවපු හෙලේනා කාමරෙ කොනක තියන සෝෆා එකෙන් කකුලක් පිට කකුල දාලා ආඩම්බරෙන් ඉදගත්තා.
"උබ මෝඩයි ලීනා.ඇයි උබ ඔය තරම්ම මෝඩ.හන්සන්ගෙ දරුවව උබට දුන්න වෙලාවෙ උබ ඒ දරුවව හන්ග් මහත්තයට ගෙනත් දුන්න නම් උබට අද මේ වගෙ ඉරනමක් අත් වෙන්නෙ නැහැ."
"එහෙනම් උබටත් අද මම වගෙ ඉන්න තිබ්බා.උබ හැමදෙයක්ම නැති කරගත්තා. "
"අද උබ ඉන්නෙ කොහෙද? මම ඉන්නෙ කොහෙද? උබට මොනවද තියෙන්නෙ ලීනා? "
ලග තියන පලතුරු බාස්කට් එකෙන් ගත්ත ඇපල් ගෙඩියක් කපමින් හෙලේනා ලීනා දිහා ඇස් උස්සලා බැලුවා. අමනුස්ස ඇගෙ තොල් අග ඇදුනෙ සැහීමට පත් හිනාවක්.
ලීනා ඇයට සම්බන්ද මැශින් ගලවමින් ඇය සිටින ඇදෙන් බිමට බඩගානවා. පුංචි ටේහියුන්ග් ගෙ විලාප ඇහෙන හඩ දිහාවට අත දික්කරමින් පොලව දිගේ දරුවා හොයන් බඩගානවා.
"හන්සග් මහත්තයො .මගෙ හන්සන්ග් මහත්තයො. අපේ දරුවා මගෙ මහත්‍තයෝ."
පුංචි දගයගෙ වේදනබර හැඩුම් ලීනගෙ කන් වලට ඇහෙද්දි ඇගෙ පපුවෙ හුස්ම ටිකෙන් ටික හිර වුනා.පුංචි මැනිකව ඇය මුලින්ම අත් දෙකට වඩාගත්ත දවසෙ පටන් මැනික සමග ඇය ගතකරපු අතීතය ඇස් ඉදිරියෙ මැවිලා පෙනෙද්දි ඇස් වලින් ගලන් යන කදුලු කැට ඇගෙ පෙනීම බොද කලා.
අන්තිම මොහොතෙදි පුංචි පැටියා ගෙ හිස සිපගෙන දරුවව තමන්ගෙ අතට දුන්න හන්සන්ගෙ වේදනාබර මුහුන ලීනගෙ ඇස් මානෙ මැවෙද්දි ලීනගෙ මුවින් වේදනාබර හැඩුම් පිටවුනා.හන්සන්ග් ඇයව අන්තිම මොහොතෙදිත් විශ්වාස කරන්නෙ නැහැ කිවුවා. අද ඇය ඒක ඔප්පු කලා. නපුරු ලෝකෙ මැද ශක්තිමත්ව පිපෙන්න කිවුව ඔහුගෙ පුංචි මල අද රාක්ශයින් අතින් විනාශ වෙනවා.
"මගෙ හන්සන්ග් මහත්තයො. අපේ දරුවව විනාශ කරනවා.බේරගන්න අපේ මැනිකව.කොහෙද මහත්තයො ඉන්නෙ. අනෙ එන්නකො."
කාමරෙ ඉදන් එලියටම බඩගාගෙන ආව ලීනා උඩුමහලට යන පඩිපෙලට අත තියද්දිම ඇය ලගට හිනාවෙමින් ඇවිදන් ආව හෙලේනා ඇය දාගෙන ඉන්න අඩි සෙරෙප්පුවෙන් ලීනගෙ අත පෑගුවා.
"මෙතන හොදයි.මෙතනට උබෙ මහ ලොකු දරුවගෙ සද්දෙ හොදට ඇහෙනවා.අහගෙන ඉන්නවා ලීනා. අපිට ද්‍රෝහීකම් කලාට උබට ලැබෙන දඩුවම හොදට අහගෙන ඉන්නවා. "
වේගෙන් හුස්ම අදිමින් ඉන්න ලීනා හිටියෙ ගොඩක් දුර්වලව.මැශින් වල ආදාරයෙන් හුස්ම ගනිමින් හිටිය ඇයට මේ විදියට කොහොමත්ම හුස්ම ගන්න බැහැ.ශරීරයෙ ඉතුරු වෙලා තියන අවසන් හුස්ම ටිකෙදි පවා ඇයට ඕන වුනේ ඇගෙ දරුවා ලගට යන්න.
"මගෙ දරුවා.මගෙ මැනික අඩන්න එපා.ඔම්මා එනවා මගෙ මැනිකෙ."
_________________________________
පිපෙන්නවත් නොහිතපු පුංචි මල් පොහොට්ටුව රාක්ශයා විසින් විනාශ කරලා දැන්මා.
"අජුස්සි නිසා මින් පස්සෙ නපුරු මිනිස්සු අපේ ගමට එන්නෙ නැහැ නේද? ඉතින් මම අජුස්සිට දෙන්න බෙරි පැලයක් අරන් ආවා..
අජුස්සි දන්නවද මේ බෙරි පැලේ මම පැල කරපු ලොකු බෙරි පැලෙන් ඉපදුනු පුංචි බබෙක්.. එයා මට ගොඩක් විශේශයි..අජුස්සි පරිස්සමෙන් බලාගන්නවා නේද එයාව."
දහඩියෙන් පෙගිලා ඉන්න වුක් පුංචි දගයගෙ විනාශ වුන සියුමැලි සිරුරෙන් මෑත් වෙද්දි මලානික ඇස් වලින් හිස් අවකාශය දිහා බලන් හිටිය පුංචි දගයගෙ ඇස් වලින් පහලට කදුලු පේලියක් කඩන් වැටුනා.
"මිනිස්සු ලස්සන ඇත්තටම හිනාවෙද්දි ..හරියට අජුස්සි දැන් හිනාවුනා වගෙ. ඩක් එක්ක හිනාවෙද්දි අජුස්සි ආයෙම එහෙම හිනාවෙන්න එතකොට එයාට ගොඩක් සතුටු හිතෙයි."
"අජුස්සි ගුබ් බෝයි..පුංචි බෙරිව අජුස්සි ගොඩක් හොදට බලාගෙන.."
"ඉක්මනින්ම පිපෙන්න පුංචි බෙරි ටේ බෙයා බලන් ඉන්නවා.."
"මට සමාවෙන්න."
බ්ලැන්කට් එකකින් දගයගෙ සිරුර වැහුව වුක් සියුම් හාදුවක් දගයගෙ නලලත මතින් තිබ්බා.
"පුලුන් බෝලෙ ඇස් ඇරලා මගෙ මැනික දිහා බලනකන් මගෙ මැනිකට රැයක් දවාලක් ගෙවුනෙ නැහැ..තත්පරේකටවත් මැනික පුලුන් බෝලෙ ලගින් හෙල්ලුනෙ නැහැ.අපි කා ලගවත් නොතිබ්බ බලාපොරොත්තුව මගෙ මැනික ලග විතරක්ම තිබුනා.
මගෙ මැනිකගෙ බලාපොරොත්තුව නිසාම මගෙ මැනික වගේම හුරතක් බෝලයක් අපේ පවුලට එකතුවුනා."
"ඔම්මට පොරොන්දු වෙන්න මගෙ පුංචි කුමාරයො මගෙ මැනිකගෙ හදවතෙ පිරිලා තියන මේ බලාපොරොත්තුවේ ආලෝකය ජීවිතෙ කවමදාවත් නැති කරගන්නෙ නැහැ කියලා..මොනම ප්‍රශ්නය මගෙ බෙයාගෙ ජීවිතේට ආවත් ඒ හැම ප්‍රශ්නයක් තුලින්ම බලාපොරොත්තුවක් හොයාගන්නවා කියලා."
"මට බැහැ.. මම තරහයි ඔම්මා එක්ක..."
"ඇයි මගෙ බෙයා ඔම්මා එක්ක තරහා."
"මම දන්නවා මගෙන් පොරොන්දු අරන් ඔම්මා මාව දාලා යන්න යන්නෙ..ඉතින් දෙන්නෙ නැහැ කිසිම පොරොන්දුවක් ."
"නපුරු බෙයා කෙනෙක් වෙලා නේද?"
"නපුරු වුනත් එහෙම කලාම හැමදාටම ඔම්මට මං ලගින් ඉන්න වෙනවා..බෙයා පොරොන්දුව දෙනකන්ම ඔම්මට මං ලගින් ඉන්න වෙනවා. ඒ නිසා මම පොරොන්දුව දෙන්නෙ නැහැ.පොරොන්දුව ලැබෙනකන් ඔම්මට බැහැ මාව දාලා යන්න.."
"කපටි පුංචි බෙයා මගෙ.."
"සමාවෙන්න ටේහියුන්ග් ."
"කවදාවත් ඕන කලේ නැහැ රිද්දන්න. ආදරෙන් බලාගන්න විතරයි ආස කලෙ."
"දන්නවා විශ්වාස කරන්නෙ නැහැ කියලා. ඒත් මතකද ඩෝලි ලීනා ඔයාව එක්ක යන්න පෙන්ත්හවුස් එකට ආව දවස. එදාත් මට ඕන කලා ඔයාව මගෙන් ඈතට අරන් යන්න යන හැම කෙනෙක්වම විනාශ කරලා දාන්න. ඒත් මම එහෙම කලේ නැහැ.මම ඔයාට ඔම්මා එක්ක යන්න දුන්නා. කොයිතරම් අවස්ථාව තිබිලත් ඔයාව බලෙන්ම මගෙ ලගට ගන්න මම එහෙම කලෙ නැහැ. මම ඔයාට ආදරෙයි ගොඩක් ආදරෙයි.ඔයාට රිද්දන්න මට ඕන කලේ නැහැ. "
"හැමදවසකම උත්සහ කලා ඔයා එයා නෙවෙයි කියන ඇත්ත පිලිගන්න. ඒත් ඇයි එයා වගේම ඔයත් මාව දාලා යන්න හැදුවෙ. මගෙ හන්සන්ග් මාලිගාව අතෑරලා ඉයුන් වූ එක්ක ගියා වගෙ ඇයි ඔයත් මාව දාලා ජේජු වලින් යන්න ගියෙ.ඈතින් ඉදන් හරි ඔය හිනාව බලන්න මට තිබුන එකම අවස්තාවත් එදා වගේම අදත් ඔයාලා නැති කරලා දාන්න හිතුවා. ඔයාලට නපුරු වෙන්න පුලුවන්නම්.මටත් පුලුවන් නපුරු වෙන්න ඩෝලි.ඔයාලා හැමකෙනෙක්ම ආත්මාර්තකාමි වෙද්දි ඇයි මට බැරි ආත්මාර්තකාමි වෙන්න."
"මට ඔයාව ඕනෙ.මේ වතාවෙ ඔයාව නැතිවෙන්න කලින් මම
ඔයාව ලබාගත්තා. ඕන කලේ නැහැ රිද්දන්න. ආදරෙන් බලාගන්න විතරයි මට ඕනෙ."
"මං ලගත් ආදරය මහ ගොඩක් තියනවා.ඔයාට ඒක පෙන්නෙ නැහැ නේද? එයාටත් ඒක පෙනුනෙ නැහැ.මගෙ ආදරය හැමදාමත් මං තුල හැංගිලා තියෙද්දි හැංගුන ඒ හැගීම් මාව රිද්දද්දි ඔයාලා හැම කෙනෙක්ම ගොඩක් සතුටෙන්.මගෙ හැගීම් මගෙ වේදනාව ඔයාලා කාටවත්ම පේන්නෙ නැහැ."
"මම දන්නවා මගෙ ඩෝලි තවම ගොඩක් පොඩියි. මේ පවුකාරකම කරගන්න මට ඕන වුනෙ නැහැ. ඒත් බයයි.මහ ගොඩක් බයයි. ඔයා මගෙ ඇස් මානෙන් ඈතට යන තත්පරයක් පාසා මම බයයි.ඔයත් යන්න යයි මගෙ ඩෝලි.මාව තනි කරලා ඔයත් යන්න ගියොත් මට බැරි වෙයි ජීවත් වෙන්න. අවුරුදු පහලවක් තිස්සෙ වල දැන්ම මගෙ වේදනාව මගෙ ආදරය ඔයාමයි ගොඩගත්තෙ ..ආයෙමත් මට හැරෙන්න බැහැ.මගෙ උමතුව උමතුවක් විතරක් නෙවෙයි.මම ඔයාට ගොඩක් ආදරෙයි ඩෝලි."
"ඔයා මගෙ විතරයි.මගෙ ටේහියුන්ග් ."
" එකම එක අවස්තාවක් දෙන්න ටේහියුන්ග් .පොරොන්දු වෙන්නම් මම වෙනස් වෙන්නම්. ආයෙමත් රිද්දන්නෙ නැහැ.කියන්න මට අවස්තාවක් දෙනවා නේද ටේහියුන්ග් ? කියන්න මට."
දගයට පිටුපාලා ඇදේ ඉදගෙන ඉන්න වුක් ඔහුගෙ ඇස් වලට එකතුවුන කදුලු වේගෙන් අතින් පිහදැන්මා.
පුංචි කොල්ලව විනාශ කරලා ඔහුත් ආශ්වාදයක් ලැබුවෙ නැහැ. ඒ වෙනුවට ගිනිගොඩකට අතහැරියා මෙන් වේදනාවක් වුක්ටත් දැනෙද්දි බලාපොරොත්තුවකින් පුංචි කොල්ලා දිහාවට හැරුන වුක්ගෙ මුහුනෙ ඇදුනෙ බියක්.
"ඩෝලි..මගෙ ඩෝලි ඔයා කොහෙද?"
__________________________
සුදු පාට බ්ලැන්කට් එකකින් පමනක් පුංචි සිරුර වැහිලා.වෙවුලන දෙපා වලින් හෙමි හෙමින් ඇවිදන් එන පුංචි දගයගෙ ඇස් අඩලම ඉදිමිලා රතු ගැහිලා.ඉබාගාතෙ ඔහේ ඇවිදන් ආව දගයා හෙවුවෙ ඔම්මගෙ උනුහුම.ඔම්මව හොයන් හෙමින් හෙමින් ඇවිදන් එන දගයගෙ ඇස් නතර වුනෙ පඩිපෙල පාමුල වැටිලා ඉන්න ඇය ලග.
ඉදිමුනු රතු ගැහුන ඇස් අගින් ආයෙම ආයෙම උනු කදුලු කඩන් වැටෙද්දි පුංචි කොල්ලා පඩිපෙලෙ පලවෙනි පඩිය බැස්සා. ඔම්මා වෙත ඇවිදන් යන්න බැරි තරම් ඔහුගෙ දෙපා අප්‍රාණික වෙලා.වෙවුලමින් පඩිබැහැගෙන ආව පුංචි කොල්ලගෙ අප්‍රාණික දෙපා එකිනෙකට පැටලිලා අන්තිම පඩි කිහිපය පුංචි කොල්ලා පඩිපෙලෙන් පහලට ඇදගෙන වැටුනා.
ඇදගෙන වැටුන පුංචි කොල්ලා වේදනා දෙන දෙපයින් ආයෙමත් නැගිටලා ඇය වෙත ඇවිදන් ආවා.අන්තිම පඩිය දක්වා ඇවිදන් ආව දගයා ඇගෙ කම්මුල මතින් හෙමින් අත තිබ්බා.
"ඔම්මා."
"ඔම්මා මම ආවා ."
"මට රිද්දනවා ගොඩක් රිද්දනවා.බලන්න ඔම්මා එයා මට රිද්දුවා ඇස් ඇරලා බලන්නකො.මං දිහා බලන්න මට රිදෙනවා ඔම්මා.මාව තුරුලට ගන්නෙ නැද්ද අද .ගොඩක් බය හිතෙනවා මට. තුරුලු කරගන්න්කො මාව.එතකොට මට බය හිතෙන්නෙ නැහැ .ඔම්ම අනෙ අහන්නකො.මාව ඇහෙන්නෙ නැද්ද ඔයාට."
"බෙයා පොරොන්දු වෙනකන් ඔම්මාට බෙයාව දාලා යන්න බැහැ කියලා මම කිවුවනෙ.ඉතින් ඇයි මේ ඔම්මා?"
"ඇස් අරින්න ඔම්මා.මම පොරොන්දු දුන්නෙ නැහැ.නරක ඔම්මා කෙනෙක් වෙන්නද යන්නෙ? ඇස් ඇරලා බලන්න.පොරොන්දු වුනේ නැහැ ඔම්මා .මම පොරොන්දු වුනෙ නැහැ.ඉතින් මාව දාලා යන්න බැහැ ඔයාට."
"අප්පා , පපා එයාලත් මාව දාලා ගිහිල්ලලු.පුලුන් බෝලෙත් ගියා. දැන් මගෙ ඔම්මත් යන්නද යන්නෙ ? කොහොමද එහෙම කලෙ මට.කොහොමද ඔයාලා මට එහෙම කරන්නෙ."
"ඔම්මා නැගිට්ටෙ නැත්තම් මමත් ඔම්මා හොයාගෙන එනවා.ඔම්මට යන්නම ඕනිනම් මාවත් එක්ක යන්න .මාව තනිකරලා යන්න එපා."
ලීනගෙ මුලු මුහුනම සිපගනිමින් තනියම කියවන දගයා ලීනගෙ අත තදින් අල්ලගත්තා.
"මගෙ ඔම්මා සීතල වෙලා.සීතලද ඔම්මට.මං ගාව රස්නෙයි.එන්න මම මගෙ ඔම්මව තුරුලු කරගන්නම්.ඔම්මට සීතල දැනෙන එකක් නැහැ මට තුරුලු වුනාම."
"ඔම්මා ඇහැරුනාම අපි හියුන්ගිව හොයන් යමු.ඊටපස්සෙ අපි ගෙදර යමු හොදද.මට තවත් මෙහෙ ඉන්න බැහැ .ඔම්මා චුට්ටක් නිදියලා නැගිටින්න .මම බලන් ඉන්නවා.අපි යමු හොදද."
ලීනව පපුවට තුරුලු කරන් ඉන්න දගයා දිහා වුක් ඈතට වෙලා බලන් හිටියා.හෙමින් දගයා ලගට ඇවිදන් ආප්‍ය් වුක් දගයාව ලීනගෙන් ඈත් කරන්න උත්සහ කලා.නමුත් වුක් දගයව පසුපසට ගන්න උත්සහ කරන හැම වරකම හඩමින් ලීනව තදින් තුරුලු කරගත්ත දගයා එකම වචන පෙල දිගින් දිගටම මිමිනුවා.
"එපා.එපා.මගෙ ඔම්මට සීතලයි. ඔම්මා ඇහැරුනාම අපි ගෙදර යන්න ඕනෙ.සීතල දැනුනොත් ඔම්මාට දිගටම නින්දයයි.එතකොට අපිට ගෙදර යන්න බැරි වෙයි."
"මගෙ ඔම්මට සීතලයි.යන්න දෙන්න මට.ඔම්මා.ඔම්මා.
ඔම්මා මම ඔයාව උනුහුම් කරන්නම්."
" මම පොරොන්දු වෙනකන් මගෙ ඔම්මට මාව දාලා යන්න බැහැ.
පොරොන්දු වුනෙ නැහැ ඔම්මා. ඇස් අරින්න.ඔයාට බැහැ මට මෙහෙම කරන්න."
වුක් අතින් සන් කරද්දි ලීනාගෙ සිරුර ලගට ආව සේවකයින් දගයගෙන් ලීනගෙ සිරුර මෑත් කරමින් රැගෙන යන්න උත්සහ කලා.නමුත් ලීනගෙ සිරුර තද කරලා තුරුලු කරන් ඉන්න පුංචි දගයා ලීනව අතහරින් නැතුව වේගයෙන් හිස දෙපැත්තට වැනුවා.
"මගෙ ඔම්මා.මේ ඉන්නෙ මගෙ ඔම්මා. එයාට ඉන්න දෙන්න.මං එක්ක ඉන්න දෙන්න. මගෙ ඔම්මව ගෙනියන්න එපා."
"ඔම්මා ඉක්මනට නැගිටින්න ඔයාව අරන් යන්න එපා කියන්නකො. ඔම්මා අනෙ මගෙ ඔම්මා.ඔම්මාආආ. අනෙ ඇස් අරින්නකො."
"ශක්තිමත් නැහැ මම.බලාපොරොත්‍තු නැහැ මගෙ ලග.පොරොන්දු වෙන්න බැහැ මට. ඒ නිසා ඇස් අරින්නකො."
"හැමදාකටම ඔම්මට බැරි වෙයි මේ විදියටම මගෙ බෙයා ලගින් ඉන්න ඒත් ඔම්මාට පුලුවන් කවදමහරි දවසක හදක් වෙලා මගෙ බෙයා දිහා බලන් ඉන්න."
"ඒත් ඒත් හද හැමදාකම අහස හොයන් එන්නෙ නැහැ ඔම්මා.."
"ඒත් තරු අහස හොයන් එනවනෙ...ඔම්මා මගෙ බෙයාව බලාගන්න තරු ගොඩක් එවන්නම්.."
---------------------------------------------
මේක මීට වඩා දුක හිතෙන්න ලියන්න පුලුවන් මට. ඒත් මම එහෙම කලේ නැහැ. ( ඇත්තටමයි කිවුවෙ.)
මොකද හිතුනෙ අද?
චැප්ටර් එක හොදද.
දගයා ගැන
වුක් ගැන
ලීනා ගැන
හෙලේනා?
ජිමින්?
ඔයාලට එපා වෙනවා ඇති නේද මම හැමදාම එකම එක අහනවා🫣ඒත් කියන් යන්න මම ආසයිනෙ.