Η νύχτα ήρθε και αγκάλιασε τα πάντα μέσα στο σκοτεινό πέπλο της. Τα αστέρια έλαμπαν, μικροσκοπικές κουκίδες στον ουρανό και το φεγγάρι ήταν χλωμό και ουδεμία παρηγοριά δεν έφερνε σε κανέναν. Μετά τα μεσάνυχτα ένας κρύος αέρας βγήκε, κάνοντας τη θάλασσα να αγριέψει. Τα κύματα δυνάμωσαν και έσκαγαν με τόση δύναμη στην παραλία που αναγκάστηκαν να τραβήξουν ακόμα πιο μέσα τις βάρκες, από φόβο μήπως τις παρασύρει η παλίρροια και μαζί με αυτές χάνονταν οι ελάχιστες προμήθειες που είχαν καταφέρει να σώσουν από το "Asbaroth" με μεγάλες θυσίες. Η φωτιά είχε καταλήξει στο τελευταίο στάδιο της στάχτης και το μόνο που κατάφερε εκείνος ο άνεμος ήταν να δημιουργήσει έναν καπνό τόσο μικρό που αμέσως εξανεμίστηκε. Όσο και αν προσπάθησαν να την ανάψουν ξανά, ήταν μάταιο. Έτσι, οι μισοί έμειναν βρεγμένοι από τις προσπάθειες τους να σώσουν τις βάρκες και οι άλλοι μισοί τουρτούριζαν πάνω στην άμμο ενώ προσπαθούσαν να κοιμηθούν. Στην πραγματικότητα βέβαια σχεδόν κανείς δεν κοιμήθηκε εκείνο το βράδυ λόγο της έντασης. Ο Skylar έμεινε ξαπλωμένος κοντά στην σβηστή φωτιά κουκουλωμένος με την κουβέρτα του, με το βλέμμα του καρφωμένο στο κενό. Η Livia ήταν ξαπλωμένη δίπλα του αλλά ήξερε ότι κι αυτή δεν κοιμόταν. Πίσω τους καθόταν στην άμμο η Atalantis με τον Orion και τον Silas σιωπηλοί. Η Eden, μόλις είχε ανακτήσει τη δύναμή της, ξέφυγε από την λαβή του Δράκουλα και εξαφανίστηκε. Εκείνος στο μεταξύ πήγε να μιλήσει με την Iris.
Το ξημέρωμα ο αέρας υποχώρησε μπροστά στον θρίαμβο του ήλιου. Η θάλασσα ξέρασε τμήματα από το ναυάγιο του "Asbaroth" και το πλήρωμα έσπευσε να συλλέξει ό,τι σωζόταν. Η πρώτη κίνηση της Iris εκείνο το πρωί ήταν να στείλει την Selene για βοήθεια καθώς ήταν η μόνη που μπορούσε να κινηθεί εύκολα και γρήγορα στη θάλασσα. Ακόμα όμως κι έτσι, θα χρειαζόταν να μείνουν μέρες στο νησί. Ένα έντονο αίσθημα δυσαρέσκειας επικρατούσε στον καταυλισμό. Το πλήρωμα του "Asbaroth" μιλούσε δυνατά και ανοιχτά κατά της καπετάνισσας και το πως όλες οι λάθος επιλογές που είχε κάνει το τελευταίο διάστημα τους είχαν οδηγήσει στην καταστροφή.
Όλα αυτά άφηναν τον Skylar εντελώς αδιάφορο. Ένιωθε άρρωστος και αυτό δεν είχε καμία σχέση με τον τραυματισμό στα χέρια του. Ο οισοφάγος του είχε κλείσει. Μονάχα νερό ήπιε εκείνο το πρωί και τράβηξε την κουβέρτα γύρω από τους ώμους του. Η Livia τον κοίταξε λυπημένα.
Κάποια στιγμή ξέσπασε κάποιος καβγάς με ασήμαντη αφορμή μεταξύ ενός ψηλού, γεροδεμένου άνδρα που δεν είχε ούτε μια τρίχα στο κεφάλι του και μιας γυναίκας με γκρίζα μαλλιά. Η Iris αναγκάστηκε να παρέμβει προτού ανάψουν τα αίματα. "Πάψτε να φέρεστε σαν ζώα!" τους φώναξε.
Ο άντρας όμως της μίλησε με περιφρονητικό τρόπο. "Ναι, κοίτα την κατάντια μας."
Η Iris στένεψε τα μάτια της. "Αν έχεις κάτι να μου πεις, Kenway, καλύτερα να μου το πεις στα μούτρα. Δεν μου αρέσουν εμένα τα υπονοούμενα."
"Πολύ ευχαρίστως, καπετάνιε," αποκρίθηκε ο Kenway. "Εσύ φταις που καταντήσαμε να μαλώνουμε μεταξύ μας για μισό κομμάτι ψωμί. Είμαστε καταδικασμένοι να αφήσουμε τα κόκαλά μας σε αυτό το ερημονήσι."
"Μπορώ να επισπεύσω την διαδικασία και να σε γλιτώσω από το βασανιστήριο του αργού θανάτου, όπως νομίζεις ότι θα συμβεί. Κέρδος και για τους δυο μας θα είναι, δεν νομίζεις;"
"Οι απειλές σου δεν κάνουν καμία εντύπωση σε κανέναν πλέον, Iris," σφύριξε ο Kenway. "Έχεις μαλακώσει και κάνεις διαρκώς λάθη που μας στοίχισε. Η καπετάνισσα Iris που ξέρω δεν θα έπαιρνε τέτοιο ρίσκο για κανέναν εκτός του πληρώματος."
"Τότε δεν με ξέρεις καθόλου," αποκρίθηκε ψυχρά η Iris.
"Σε υπηρέτησα πιστά πάνω από δέκα χρόνια, όπως οι περισσότεροι εδώ," είπε ο Kenway δείχνοντας τον κόσμο γύρω του που καθόταν στην άμμο και τους παρακολουθούσε με έντονο ενδιαφέρον. "Ξέρουμε ότι η καπετάνισσά μας πάντοτε είχε ένα σχέδιο και κάθε ρίσκο που έπαιρνε ήταν καλά σχεδιασμένο ώστε να βγούμε όλοι κερδισμένοι. Το πλοίο και το πλήρωμα ήταν πάντοτε η προτεραιότητά της. Και τώρα τα πέταξε όλα αυτά στη θάλασσα για ένα μάτσο ξένους." Πολλοί έγνεψαν καταφατικά, συμφωνώντας μαζί του. "Ακόμα και αν με κάποιον τρόπο καταφέρουμε να ξεφύγουμε από αυτό το ερημονήσι, πάλι χαμένοι θα είμαστε αφού χάσαμε το "Asbaroth" και ό,τι είχαμε." Ένα μουρμουρητό δυσαρέσκειας απλώθηκε στην παραλία. Πολλοί συμφωνούσαν ανοιχτά με τον Kenway ενώ αρκετοί έριχναν επιθετικά βλέμματα προς τον Δράκουλα, την Atalantis, τα ξωτικά και τα αδέρφια Hiddleston.
"Ώστε λοιπόν;" είπε χαμηλόφωνα η Iris, αλλά η φωνή της έκρυβε απίθμενη οργή. "Στην πρώτη δυσκολία, ανταρσία;" φώναξε και σιωπή απλώθηκε στην παραλία ξαφνικά. "Με περνάς για ηλίθια, Kenway, αλλά δεν είμαι όσο κουτορνήθι όσο νομίζεις. Ξέρω πολύ καλά ότι το ετοιμάζεις αυτό εδώ και καιρό, απλώς έψαχνες την κατάλληλη ευκαιρία. Και φυσικά αυτή η τραγωδία ήταν ό,τι πρέπει για να στηρίξει το αφήγημά σου, έτσι δεν είναι;"
Ο Kenway φάνηκε να ξαφνιάζεται, σύντομα όμως ανέκτησε την αυτοκυριαρχία του. "Δεν έχει σημασία. Δεν είμαι ο μόνος που το πιστεύει αυτό."
Η Iris κάγχασε. "Αυτόν θέλετε πραγματικά για καπετάνιο σας; Ένα λαμόγιο που δεν θα διστάσει να σας ρίξει στη φωτιά για να σώσει το τομάρι του;" Κάποιοι κατέβασαν το κεφάλι τους ντροπιασμένοι και αμήχανοι, οι περισσότεροι όμως δεν φαίνονταν να τους επηρεάζουν τα λόγια τους ή να δίνουν ιδιαίτερη σημασία. "Άπιστα και αχάριστα γομάρια σαν κι εσάς μου είναι άχρηστοι. Τσακιστείτε και εξαφανιστείτε από μπροστά μου."
Αρκετοί σηκώθηκαν και ακολούθησαν τις διαταγές του Kenway. Οι υπόλοιποι δεν κουνήθηκαν από τις θέσεις τους. Κάποιοι από τους άνδρες του Kenway κατευθύνθηκαν προς τις βάρκες και προσπάθησαν να τις πάρουν μαζί τους. Όταν όμως απλώθηκε το πρώτο χέρι προς τη πρώτη βάρκα, ένας πυροβολισμός ήχησε και μία σφαίρα σφηνώθηκε στο ξύλο. Το όπλο της Iris έβγαλε ένα μικρό σύννεφο καπνού.
"Οι βάρκες και ό,τι βρισκόταν πάνω στο πλοίο μού ανήκουν," σφύριξε. "Αν δεν θέλετε η θάλασσα να σβήσει το αίμα σας, κρατήστε τα βρωμόχερά σας μακριά από τα πράγματά μου."
"Ελάτε, αφήστε τις βάρκες!" φώναξε ο Kenway φανερά εκνευρισμένος προτού εκείνος και οι σύντροφοί του απομακρυνθούν από το σημείο.
Η Iris κράτησε το βλέμμα της καρφωμένο πάνω τους όσο απομακρύνονταν μέχρι που εξαφανίστηκαν από το οπτικό της πεδίο. Μόνο τότε έκρυψε το όπλο της. "Έχετε το νου σας," διέταξε αυτούς που είχαν μείνει πίσω, πάντοτε πιστοί στην ίδια. "Επαγρυπνείτε. Θα επιστρέψουν για τις προμήθειες. Δεν έχουν τίποτα πέρα από μεγάλες γλώσσες και μικροσκοπική ευφυΐα."
Η Livia παρακολουθούσε έντρομη όλα όσα συνέβησαν, αλλά ο Skylar σκάλιζε αδιάφορος την άμμο με ένα ξύλο που είχε βρει. Όταν τελείωσε ο καβγάς, σηκώθηκε από τη θέση του και έφυγε, κατευθυνόμενος προς το ακρογιάλι. Εκεί έβγαλε τα παπούτσια του και τα άφησε μακριά από το κύμα ώστε να μην του τα κλέψει η θάλασσα. Περπάτησε κατά μήκος της θάλασσας για λίγη ώρα, αφήνοντας πίσω του πατημασιές που το επόμενο κύμα έσβηνε ευθέως. Κάποια στιγμή στάθηκε, αφήνοντας τον θαλασσινό αέρα να τον χτυπήσει κατά πρόσωπο και την αλμύρα να εισέλθει στο αναπνευστικό του σύστημα. Ένα σμήνος γλάρων πέταξε πάνω από το κεφάλι του, κράζοντας θλιβερά. Αναστενάζοντας, γύρισε πίσω.
Δεν είχε συνειδητοποιήσει πόσο είχε απομακρυνθεί ή πόση ώρα έλειπε. Όταν επέστρεψε στο σημείο που είχε αφήσει τα παπούτσια του βρήκε την Atalantis να τον ψάχνει. Μόλις τον είδε να πλησιάζει χαλάρωσε φανερά.
"Εδώ είσαι," είπε. "Σε έψαχνα παντού," παραδέχτηκε.
"Δεν υπάρχουν πολλά μέρη που θα μπορούσα να πάω," αποκρίθηκε ο Skylar, δείχνοντας τη θάλασσα που τους περιέβαλλε.
"Ανησύχησα μήπως και συναντήθηκες με τον Kenway και τους δικούς του," εξήγησε η Atalantis. "Είσαι εντάξει;" ρώτησε.
"Δεν ξέρω," απάντησε ο Skylar, αποφεύγοντας να την κοιτάξει. Το βλέμμα του στράφηκε πάλι στη θάλασσα. "Δεν ξέρω πώς αισθάνομαι. Δεν ξέρω πώς θα έπρεπε να αισθάνομαι. Δεν ξέρω καν γιατί είμαι εδώ. Όλα είναι τόσο λάθος." Η ανάσα του απελευθερώθηκε τρεμουλιαστή, σαν κάποιο εμπόδιο να έκλεινε το διάφραγμά του. "Μερικές στιγμές εύχομαι να μην είχα βρει ποτέ εκείνο το ηλίθιο δαχτυλίδι."
Η όρασή ξαφνικά θόλωσε. Έκρυψε το πρόσωπό του στο μπράτσο του χωρίς αποτέλεσμα. Δεν μπορούσε να κρυφτεί. Τότε η Atalantis ήρθε κοντά του και τον αγκάλιασε. Δεν είχε τη δύναμη να αντισταθεί. Γιατί η Atalantis, μια ξένη, νοιαζόταν για αυτόν περισσότερο από την ίδια του την αδερφή;!
"Ησύχασε τώρα," είπε μαλακά η Atalantis.
"Πόσες φορές ακόμα θα μας εγκαταλείψει η Evie;!" φώναξε αλλά η φωνή του πνίγηκε στα ρούχα της Atalantis.
"Ποτέ της δεν ήθελε κάτι τέτοιο, Skylar," συνέχισε η Atalantis. "Ποτέ δεν ήθελε να σας εγκαταλείψει - ούτε να εγκαταλείψει εμάς. Έπρεπε όμως να διαλέξει."
"Τότε γιατί πάντα επιλέγει εμάς;" αγρίεψε ο Skylar αλλά δεν είχε τη δύναμη να την σπρώξει ή να την χτυπήσει. "Γιατί της είναι πιο εύκολο να γυρίσει σε εμάς την πλάτη;"
"Δεν της είναι πιο εύκολο," απάντησε η Atalantis. "Θα έλεγα μάλιστα ότι της είναι δέκα φορές πιο δύσκολο."
Τα γεγονότα όμως μιλούσαν από μόνα τους και ο Skylar δεν είχε την ενέργεια να διαφωνήσει με την Atalantis. Εκείνη έψαξε στην τσέπη της και βρήκε ένα λευκό μαντήλι που έφερε πάνω τα αρχικά AG και του το έδωσε για να σκουπίσει το πρόσωπό του. Την ευχαρίστησε μουρμουρίζοντας κάτι ακατάληπτο. Ένα καβούρι πέρασε από δίπλα τους ανοιγοκλείνοντας της τεράστιες δαγκάνες του καθώς απομακρυνόταν.
"Έλα," είπε η Atalantis. "Η Livia ανησυχεί για σένα." Τουλάχιστον μία από τις αδερφές του νοιαζόταν.
Όταν γύρισαν πίσω στον προσωρινό καταυλισμό τους είχε επιστρέψει και η Eden από όπου κι αν βρισκόταν. Έδειχνε εξαντλημένη και είχε φύλλα κολλημένα στα μαλλιά της αλλά τα μάτια της έλαμπαν σαν πετράδια κρυμμένα σε κάποια σπηλιά. Μιλούσε με την Iris σιγανόφωνα, ίσως για κάτι που είχε εντοπίσει μέσα στη ζούγκλα σχετικά με τον Kenway. Έστρεψε το βλέμμα της προς το μέρος τους όταν πλησίασαν.
"Πώς αισθάνεσαι, μικρέ;" ρώτησε, απευθυνόμενη στον Skylar.
"Καλύτερα." Δεν ήταν τελείως ψέμα. Δεν πονούσε πουθενά στο σώμα του.
"Έκτακτα," είπε η Eden και πετάχτηκε όρθια από την πέτρα που καθόταν. "Το σπαθί που σου έδωσα στην Aericross το έχεις ακόμα;"
Ο Skylar έγνεψε καταφατικά.
"Εμπρός, λοιπόν. Έχουμε αρκετή δουλειά," είπε η Eden, ξεσπαθώνοντας.
"Eden, είσαι σίγουρη ότι είναι καλή ιδέα;" ρώτησε η Atalantis.
"Είχα ποτέ κάποια ιδέα που δεν ήταν καλή;"
"Θες στα αλήθεια να απαντήσω σε αυτήν την ερώτηση;"
Η Eden κούνησε το χέρι της σαν να προσπαθούσε να διώξει κάποιο ενοχλητικό έντομο. "Δεν έχουμε και τίποτα καλύτερο να κάνουμε. Εξάλλου," πρόσθεσε και το βλέμμα της σκοτείνιασε. "Αυτοί οι βρωμοπειρατές είναι γεμάτοι εκπλήξεις."
Αυτό φάνηκε να πείθει την Atalantis που μαζί με την Livia πήγαν κάπου λίγο πιο παράμερα για να εξασκηθούν. Ήταν η πρώτη φορά που ο Skylar δεν την άκουσε να διαμαρτύρεται.
Έχοντας τα χέρια του και γενικά το σώμα του απασχολημένο ήταν καλό, διότι έτσι ο χρόνος κυλούσε πιο γρήγορα και δεν χανόταν στις σκέψεις του, άσχημες και στενάχωρες. Δεν κατάλαβε πότε ο ήλιος έδυσε και το νησί βυθίστηκε στις σκιές. Μετά από ένα σύντομο βραδινό, ο Skylar ξάπλωσε να κοιμηθεί. Τον πήρε ο ύπνος σχεδόν αμέσως.
Εκείνη τη νύχτα βγήκαν σύννεφα που έκρυψαν το φεγγάρι. Τα πάντα ήταν σκοτεινά. Η θάλασσα ήταν ήρεμη. Δύο άτομα από το πλήρωμα της Iris επαγρυπνούσαν, αν και η μία από αυτούς είχε γύρει το κεφάλι της καθώς είχε αποκοιμηθεί. Τότε, κάπου κοντά στα μεσάνυχτα, εμφανίστηκαν οι πρώτες κινήσεις και τότε επικράτησε το χάος.
Ο Skylar ξύπνησε τρομοκρατημένος. Γύρω του ακούγονταν φωνές, βρισιές, ατσάλι που ερχόταν σε επαφή με ατσάλι, στριγγλιές, πυροβολισμοί. Η φωτιά είχε ανάψει ξανά αλλά δεν ήταν βέβαιος ότι είχε γίνει σκόπιμα. Πετάχτηκε όρθιος και τράβηξε το σπαθί του.
Ξαφνικά δύο πειρατές που πάλευαν μεταξύ τους έπεσαν μπροστά στα πόδια του Skylar αγκομαχώντας. Πήδηξε μακριά τους αλλά κανείς δεν του έδωσε σημασία. Τι στο καλό συνέβαινε; Κοίταξε γύρω του πανικόβλητος. Κανένα πρόσωπο που γνώριζε δεν βρισκόταν κοντά του. Κανείς δεν σκέφτηκε να τον ξυπνήσει;
"Μπα, μπα; Τι έχουμε εδώ;" Ένας πειρατής κοντός αλλά γεροδεμένος τον πλησίασε με ένα απειλητικό βλέμμα στο πρόσωπό του. "Ένα από τα κουτάβια της Iris. Κοίτα να δεις σύμπτωση." Ο Skylar τον αναγνώρισε. Ήταν ένας από αυτούς που πήγε με τον Kenway. Στράφηκε προς το μέρος, κραδαίνοντας το σπαθί του. Ο πειρατής γέλασε.
"Ο κούταβος έχει και δόντια," γέλασε. "Κρίμα που ο αρχηγός σε θέλει ζωντανό. Δεν είπε βέβαια σε πόσα κομμάτια."
Ο Skylar έκανε ένα βήμα πίσω. Ο άνδρας μπροστά του όμως δεν αστιευόταν. Τον άρπαξε από τα μαλλιά και άρχισε να τον τραβάει μακριά δίχως να μπορεί να του κάνει τίποτα. Ξαφνικά όμως τον άφησε για να αποκρούσει κάποιο χτύπημα από κάποιον άλλον. Ο Skylar παραπάτησε και παραλίγο να πέσει πάνω στην Livia που βρέθηκε ανάμεσα σε αυτόν και στον πειρατή.
"Αν του πειράξεις έστω μία τρίχα θα σε κάνω με τα κρεμμυδάκια," σφύριξε προειδοποιητικά.
Ο άνδρας τους κοίταξε για μία στιγμή προτού σκάσει στα γέλια. "Κοίτα να δεις την τύχη μου σήμερα!" αναφώνησε. "Εντάξει, λοιπόν, μικρή. Έλα να τελειώνουμε."
"Livia, όχι!" ψιθύρισε ο Skylar αλλά εκείνη δεν υποχώρησε.
Ο άνδρας όρμηξε προς το μέρος του, αλλά προτού προλάβει καν να σηκώσει το σπαθί του, μία τεράστια σκιά τον έριξε στο έδαφος και δεν ξανασηκώθηκε. Τότε παρουσιάστηκε μπροστά τους η Eden. "Είστε καλά;" ρώτησε σε σοβαρό ύφος.
Τα αδέρφια Hiddleston έγνεψαν καταφατικά. "Τι συμβαίνει, Eden;"
"Ο βλάκας ο Kenway και οι ακόμα πιο ηλίθιοι φίλοι του μας έστησαν ενέδρα ενώ όλοι κοιμόντουσαν. Οι θρασύδειλοι." Η Eden έφτυσε τον αναίσθητο πειρατή. "Μην ανησυχείτε, το έχουμε υπό έλεγχο. Μείνετε μακριά από μπελάδες μέχρι να τους τακτοποιήσουμε," τους είπε προτού εξαφανιστεί και πάλι.
"Εύκολο να το λέει αυτή όταν όλο το μέρος σφύζει από πειρατές," αναστέναξε η Livia. Είχε δίκιο. Τα πράγματα ήταν ακόμα πιο δύσκολα καθώς ήταν δύσκολο να καταλάβει κανείς ποιος ήταν με ποιανού το μέρος μέσα στη νύχτα. Το σεληνόφωτο βοηθούσε ελάχιστα.
Σύντομα κι αυτό χάθηκε. Μαύρα σύννεφα εμφανίστηκαν φαινομενικά από το πουθενά, κρύβοντας το φεγγάρι και τα αστέρια. Ένας κεραυνός άστραψε στην παραλία και η μάχη σχεδόν ξεχάστηκε. Ένας άλλος κεραυνός έπεσε σε έναν φοίνικα, ρίχνοντάς τον στο έδαφος σαν σπασμένο παιχνίδι. Τότε μέσα στο σκοτάδι ξεχώρισε η φιγούρα της Atalantis, στα τα δάχτυλα της οποίας τρεμόπαιζαν αστροπελέκια. Τα μάτια της έλαμπαν γεμάτα ενέργεια και φάνταζε απίστευτα τρομακτική σε όποιον είχε την ατυχία να βρεθεί μπροστά της.
"Ξέρετε ότι ο κώδικας τιμής μας δεν μας επιτρέπει να σκοτώσουμε μέλη του ίδιου μας του πληρώματος," φώναξε η Iris που βρισκόταν στη μέση του πεδίου μάχης. "Αυτοί όμως δεν είναι μέλη του πληρώματος," πρόσθεσε, δείχνοντας την Atalantis και τους άλλους. Ο Kenway κοιτούσε τρομοκρατημένος προς το μέρος τους. Αυτοί που είχαν πάει με το μέρος του φάνηκαν να διστάζουν και να αμφιβάλλουν για την επιλογή τους αυτή. "Παραδοθείτε ή αντιμετωπίστε τις συνέπειες," τους προειδοποίησε η Iris.
"Άντε πνίξου, Iris," σφύριξε ο Kenway προτού σημάνει την υποχώρηση. Το έβαλαν στα πόδια δίχως να κοιτάξουν πίσω.
Τα μπουμπουνητα και οι αστραπές σταμάτησαν. Ο ουρανός σιγά σιγά καθάρισε και η Atalantis έπαψε να μοιάζει με κάποιον οργισμένο θεό που είχε κατέβει στη Γη για να τιμωρήσει εκείνους που του είχαν γυρίσει την πλάτη. Το φεγγαρόφωτο έφερε στο φως την καταστροφή που προέκυψε από την έφοδο αυτή. Πολλές από τις προμήθειες είχαν καταστραφεί ενώ δύο πειρατές ήταν νεκροί, ένας από αυτούς που είχαν λιποτακτήσει και ένας από αυτούς που είχε μείνει πιστός στην Iris και πλήρωσε το τίμημα με τη ζωή του. Οι σύντροφοί του τον έθαψαν, αρνήθηκαν όμως να κάνουν το ίδιο και για τον προδότη, όπως τον αποκάλεσαν. Η Iris πήρε ένα φτυάρι και απομακρύνθηκε από τον καταυλισμό. Ο Orion έσπευσε να την βοηθήσει να θάψει τον άλλον πειρατή. Όταν επέστρεψαν, οι υπόλοιποι έδειχναν αρκετά μουδιασμένοι.
"Δεν σας κατηγορώ για την στάση σας," είπε η Iris. "Εξάλλου, παραβίασε τον κώδικα και όλοι μας ξέρουμε τι συνέπειες επιφέρει αυτό. Εγώ όμως σας καπετάνισσα δεν έχω αυτή την επιλογή. Προδότης ή οχι, με υπηρέτησε μέχρι τώρα πειστά. Έχω το ελάχιστο καθήκον να φροντίσω ότι το σώμα του δεν θα ατιμαστεί, ό,τι κι αν έχει κάνει."
"Για αυτό είμαστε μαζί σου, Iris," αποκρίθηκε μία γυναίκα. "Μας οδηγείς πάντοτε στο σωστό δρόμο, είτε στη θάλασσα είτε στη στεριά είτε στα μονοπάτια της καρδιάς."
Έτσι πέρασε το υπόλοιπο της νύχτας. Φρόντισαν τις πληγές τους, τακτοποίησαν όσες προμήθειες μπορούσαν ακόμα να σωθούν και όσοι μπόρεσαν κοιμήθηκαν μέχρι που ξημέρωσε. Η επόμενη μέρα ήταν πολύ ζεστή. Ο ήλιος ήταν καυτός και η υγρασία από τη θάλασσα ανυπόφορη. Η άμμος ζεματούσε. Πολλοί πήγαν κάθισαν κάτω από τους φοίνικες στα όρια της παραλίας. Άλλοι έκοψαν τον φοίνικα που είχε πέσει το προηγούμενο βράδυ για να χρησιμοποιήσουν στη φωτιά. Κάποιοι άλλοι πήγαν για ψάρεμα με αυτοσχέδια ψαροντούφεκα - ξύλινα κοντάρια με ακονισμένες τις άκρες τους. Με διπλωμένα μπατζάκια περπατούσαν στα ρηχά σημαδεύοντας όσα ψάρια ήταν αρκετά άτυχα να βρεθούν εκεί. Μετά από λίγη προπόνηση, ο Skylar κάθισε κάτω από έναν φοίνικα χαζεύοντας έναν γλάρο που προσπαθούσε μάταια να πιάσει ένα καβούρι. Το πουλί χτυπούσε το ράμφος του μάταια στο σκληρό καβούκι του καβουριού. Κάποια στιγμή το καβούρι έχοντας αγανακτήσει τσίμπησε με τη δαγκάνα του την ουρά του γλάρου κι εκείνος πέταξε μακριά.
Από την παραλία ακούστηκαν φωνές. Στην αρχή δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι συνέβαινε. Η Eden πέρασε μπροστά από τον Skylar τεντώνοντας τα χέρια της. "Τι σκούζει καλέ αυτός;" αναρωτήθηκε δυνατά.
"Μήπως επέστρεψε ο Kenway;" είπε η Atalantis, το χέρι της στη λαβή του σπαθιού της.
"Όχι, περιμένετε," είπε η Iris προτού κατευθυνθεί προς την ομάδα που ψάρευε. "Τι συμβαίνει, Lance;"
"Πλοίο! Πλοίο στον ορίζοντα!"