Τα Σπαθιά των Στοιχείων
Τα Σπαθιά των Στοιχείων
Η θάλασσα έσκαγε στην πετρόχτιστη προβλήτα ρυθμικά, πιτσιλώντας τους περαστικούς, ενώ ο αέρας έκανε τα ανοιχτά πανιά του "Asbaroth" να χτυπούν περιστασιακά κάτω από την ορμή του. Οι τελευταίες αχτίδες του ήλιου εξαφανίστηκαν και το Dralville φωτίστηκε με εορταστικά φώτα. Πάνω στο κατάστρωμα του Asbaroth επικρατούσε νεκρική σιωπή.
"Πώς το ξέρεις αυτό;" ρώτησε τελικά ο Amus.
"Γιατί είχαμε την ίδια σκέψη," αποκρίθηκε η Kiana. "Μόνο που το δικό μου σχέδιο δεν υπήρξε ποτέ τόσο... φιλόδοξο." Ο Amus κάγχασε αλλά δεν απάντησε. "Ποιος θα περίμενε τελικά ότι εγώ θα έβρισκα πρώτη το κλειδί για το πιο μεγαλεπήβολο σχέδιο που έχουν σκεφτεί ποτέ οι Φύλακες;"
"Το "κλειδί"; Ώστε αυτό είμαι λοιπόν; Ένα εργαλείο;" Η φωνή της Evie ήταν χαμηλωμένη, αλλά η οργή ξεχείλιζε από μέσα της προς κάθε κατεύθυνση. Ο άνεμος έγινε αισθητά πιο δυνατός και η θάλασσα πιο άγρια. "Ήθελες να σε βρούμε. Για αυτό άφησες τόσα στοιχεία πίσω σου. "Αν οι Φύλακες δεν θέλουν να βρεθούν, τότε δεν τους βρίσκεις". Τα λόγια σου. Όχι δικά μου."
"Evie-"
"Ή μάλλον για να είμαι πιο ακριβής, ήθελες να σε βρούμε σε αυτήν την συγκεκριμένη χρονική στιγμή γιατί τώρα με χρειαζόσουν. Αλλιώς, θα ερχόσουν να με βρεις πριν οχτώ χρόνια. Αλλά σου ήμουν άχρηστη τότε, έτσι δεν είναι; Ένα κοκκαλιάρικο κορίτσι που δεν μπορούσε ούτε ένα σπαθί να σηκώσει, πόσο μάλλον να σώσει τον κόσμο."
Η Eden προσπάθησε να την πλησιάσει αλλά η Evie συνέχισε ακάθεκτη. "Το γεγονός ότι δεν με έψαξες ποτέ αλλά περίμενες να σε ψάξω εγώ πρώτα τα λέει όλα για σένα. Ήταν πολύ πιο βολικό για σένα να διασχίσω εγώ την ήπειρο ώστε εσύ να μπορείς να υλοποιείς τις μηχανορραφίες σου δίχως καθυστέρηση. Άλλη μία παράμετρος στα καλά μελετημένα σχέδια σου. Αυτό ήμουν και είμαι"
"Μόνο που δεν τα υπολόγισες καθόλου καλά. Δεν μπορώ να σας δώσω τα Σπαθιά, όχι χωρίς να ανοίξω άλλον έναν πόλεμο μεταξύ ανθρώπων και δράκων. Νόμιζα ότι θα το ξέρατε αυτό. Τώρα είσαι ελεύθερη να φύγεις, μιας και δεν σου είμαι χρήσιμη πια." Η Evie έφτυσε τα τελευταία λόγια στα μούτρα της Kiana προτού εξαφανιστεί από μπροστά τους, κατεβαίνοντας στην αποβάθρα. Μόνο η Eden τόλμησε να την ακολουθήσει. Ο Skylar έτρεξε στην άκρη του πλοίου, ψάχνοντας να δει προς ποια κατεύθυνση θα πήγαιναν. Είδε την Evie να αντιστέκεται και να σπρώχνει την Eden μακριά προτού παραδοθεί και την αφήσει να την κρατήσει. Ο Skylar έσπρωξε τον εαυτό του μακριά από την κουπαστή και γύρισε κοντά στους άλλους, μόνο που τώρα τα πράγματα ήταν πιο ηλεκτρισμένα από ποτέ. Χάρηκα που η Kiana έδειχνε ντροπιασμένη - πραγματικά ντροπιασμένη - για πρώτη φορά από τότε που τη γνώρισαν.
"Το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται," αναστέναξε ο Heimdall. "Η μόνη μας επιλογή είναι να βρούμε την Mezelia. Μόνο αυτή μπορεί να μας οδηγήσει."
"Έχεις δίκιο," συμφώνησε η Kiana. "Και όσο το συντομότερο ξεκινήσουμε, τόσο το καλύτερο-"
"Δεν έχεις να πας πουθενά," την διέκοψε η Atalantis. "Όχι χωρίς να ζητήσεις μία συγγνώμη από την Evie. Της το χρωστάς."
"Δεν θα την δεχτεί ποτέ," αποκρίθηκε λυπημένα εκείνη.
Η Atalantis κοίταξε απηυδησμένη τον ουρανό. "Μα φυσικά. Σου είναι πολύ πιο εύκολο να τα παρατήσεις και να συνεχίσεις με αυτό που είναι να κάνεις."
"Δεν περιμένω να καταλάβεις την θέση μου."
"Φυσικά και δεν πρόκειται να σε καταλάβω. Διότι δεν θα συμπεριφερόμουν ποτέ έτσι στα δικά μου παιδιά. Μου είναι αδιανόητο," πέταξε η κοκκινομάλλα. "Μπορώ να καταλάβω γιατί την εγκατέλειψες, αλλά δεν μπορώ να διανοηθώ γιατί δεν την βλέπεις σαν τίποτα περισσότερο από ένα εργαλείο. Είναι το παιδί σου, να πάρει η οργή!"
"Και τι κάνει εσένα διαφορετική; Τι κάνει όλους εσάς διαφορετικούς από εμένα;" εξερράγη η Kiana. "Την φέρατε ενάντια στη θέλησή της Dragonmere για να πολεμήσει έναν πόλεμο τον οποίο όλοι εσείς αποτύχατε να νικήσετε. Την βοηθήσατε να γίνει ένα πανίσχυρο όπλο και την χρησιμοποιήσατε ξανά και ξανά. Ξέρω πολύ καλά τα λάθη μου, αλλά να μου λείπει η υποκρισία!"
Ο Orion έκανε ένα απειλητικό βήμα προς το μέρος της. "Η διαφορά μας είναι ότι εμείς νοιαζόμαστε για την Evie και της το δείχνουμε κάθε μέρα, πράγμα που δεν έκανες ποτέ από τότε που σε συναντήσαμε."
"Αν νοιαζόσασταν πραγματικά για την Evie, δεν θα την φέρνατε ποτέ εδώ."
"Αν αφήναμε την Evie στο Huston, ο Borgia θα την δολοφονούσε το δίχως άλλο. Αν εσύ νοιαζοσουν πραγματικά για εκείνη, θα την έπαιρνες μαζί σου όταν γύρισες πίσω κι έτσι ο Borgia δεν θα τη στοχοποιούσε ποτέ."
"Αρκετά. Όχι καβγάδες στο πλοίο μου," τους διέκοψε η Iris. "Αν θέλετε να λύσετε τα οικογενειακά σας, να πάτε στην προβλήτα."
Η Atalantis έδειξε κάποια αυτοσυγκράτηση. "Συγγνώμη, Iris. Μετά από όσα έκανες για εμάς, σου το ξεπληρώνουμε με το χειρότερο τρόπο."
Η Iris έτριψε το μέτωπό της. "Ακούστε, είμαι το τελευταίο άτομο στο σύμπαν που θα έπρεπε να σας δίνει συμβουλές για αυτά τα πράγματα," είπε. "Αλλά δεν μπορείτε να σώσετε κανέναν αν δεν μπορείτε να εμπιστευτείτε ο ένας τον άλλον, πόσο μάλλον τον κόσμο. Δεν ξέρω τι σας οδήγησε σε αυτό το σημείο, και μπορεί πραγματικά να έχετε δίκιο, αλλά ένα έχω να σας πω: Σοβαρευτείτε. Διακυβεύεται το μέλλον όλων μας."
Βαριά ήταν η σιωπή που έπεσε ανάμεσά τους, πιο βαριά και από την υγρασία που γέμιζε την ατμόσφαιρα. Ο Skylar ένιωθε λες και κάποιος προσπαθούσε να τον πνίξει και δεν ήταν βέβαιος αν ήταν η ένταση της στιγμής ή υγρασία καθεαυτή.
"Atalantis, έχεις δίκιο. Πάντα μου ήταν πιο εύκολο να αποφεύγω τα προβλήματά μου από το να τα αντιμετωπίζω," παραδέχτηκε η Kiana. "Νομίζω όμως ότι θα ήταν καλύτερο για την Evie και για όλους εσάς να φύγω μαζί με τους άλλους Φύλακες. Αυτή είναι δική μας μάχη. Και, αν μη τι άλλο, εγώ το ξεκίνησα όλο αυτό κι εγώ οφείλω να το τελειώσω."
Η Iris γέλασε κοροϊδευτικά. "Καλά, αν νομίζεις ότι θα γυρίσουν πίσω άπραγοι, είσαι βαθιά γελασμένη. Κάνω λάθος;"
"Όχι," παραδέχτηκε η Atalantis. "Είχαμε υποσχεθεί ότι θα βοηθούσαμε από την αρχή. Ελπίζω όμως να καταλαβαίνετε πόσο δύσκολο είναι αυτό που ζητάτε από την Evie. Είναι ενάντια στον ρόλο της ως Εκλεκτή."
"Το αντιλαμβανόμαστε πολύ καλά," αποκρίθηκε ο Eldall και για πρώτη φορά δεν ακουγόταν επιθετικός. "Είναι όμως καίριας σημασίας. Δεν θα το ζητούσαμε ποτέ αν δεν ήταν τόση ανάγκη."
"Έχω την εξής απορία," μίλησε τότε ο Silas. "Τα Σπαθιά είναι η προσωποποίηση της δύναμης των δράκων, κάνω λάθος;"
"Θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι έτσι," απάντησε ο Amus.
"Οι ίδιοι οι δράκοι δεν μπορούν να νικήσουν την Teinalth διότι είναι κατώτεροί της. Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι η δύναμή τους από μόνη της είναι αρκετή;"
"Ευτυχώς για όλους εμάς που δεν έχει χαθεί η σοφία των ξωτικών." Ο Eldall χαμογέλασε. "Έχεις δίκιο. Η δύναμή τους δεν αρκεί για να νικηθεί. Δεν είναι αυτός ο λόγος που ζητάμε τα Σπαθιά των Στοιχείων. Μας είναι όμως απαραίτητα για να την αποδυναμώσουμε αρκετά ώστε να μπορέσουμε να την σταματήσουμε. Να το θέσω αλλιώς, είναι τα μοναδικά αντικείμενα στον κόσμο που μπορούν να απορροφήσουν μέρος της δύναμής της χωρίς να καταστραφούν."
"Κι αυτό μας αρκεί," μούγκρισε ο Heimdall. "Αλλά θα μας πάρει καιρό να βρούμε και τα τέσσερα σπαθιά ακόμα και με τη βοήθεια της Mezelia. Η Teinalth δεν θα περιμένει μέχρι να τα βρούμε μεταξύ μας."
"Αν θέλετε τη γνώμη μου, που δεν νομίζω βέβαια να μετράει και πολύ," είπε ο Skylar. "Πιστεύω ότι η Evie θα σας βοηθήσει όπως και να έχει. Αυτό έκανε πάντα." Σιώπησε αμέσως, αφήνοντας να εννοηθεί ότι δεν άξιζαν απαραίτητα την βοήθειά της μετά από τον τρόπο της είχαν φερθεί. Κι αυτό γινόταν πάντα σε όλη τη ζωή της Evie. Το έβλεπε διαρκώς μέσα στο σπίτι τους. Ποτέ του δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί συνέβαινε αυτό και ένιωθε ένοχος που ποτέ δεν είχε προσπαθήσει να το εμποδίσει. Ήταν όσο ένοχος όσο η Livia που στεκόταν λίγο παραπέρα εξίσου σκεπτική με τον ίδιο, έχοντας μάλλον καταλάβει το υπονοούμενό του. Η Evie ήταν σίγουρα πολύ καλύτερη από τον ίδιο, γιατί αν ήταν στη θέση της την Livia σίγουρα θα την παρατούσε πίσω στο κάστρο του Δράκουλα να τα βγάλει πέρα μόνη της.
Σε λίγο σκοτείνιασε για τα καλά, αλλά δεν υπήρξε κανένα σημάδι από την Evie και την Eden. Η Iris προσφέρθηκε να τους φιλοξενήσει στο πλοίο της, αλλά η Atalantis αρνήθηκε ευγενικά. Το "Asbaroth" δεν ήταν πανδοχείο και σίγουρα ήταν ακατάλληλο για δύο παιδιά όπως ο Skylar και η Livia - ο Skylar θέλησε να διαμαρτυρηθεί καθώς στην ουσία δεν ήταν παιδί, όμως ο Orion του έδωσε μία απαλή αγκωνιά για να σωπάσει. Του έριξε ένα βλέμμα το οποίο του έλεγε ότι το τελευταίο πράγμα που ήθελε ήταν να περάσει μία νύχτα στο "Asbaroth". "Για το δικό σου καλό," ψιθύρισε απολογητικά.
Έτσι έφυγαν από το πλοίο, αφήνοντας τους Φύλακες να πάρουν τις δικές τους αποφάσεις. Βρήκαν τον Alexander και το άλογο της Evie εκεί που τους άφησαν στην προβλήτα μαζί με το άλογο της Kiana που μάλωνε πάλι με τον Alexander. Η Atalantis τον πήρε από τα γκέμια και τον απομάκρυνε με τη βία καθώς εκείνος συνέχισε να πετάει βλαστημιάς.
"Παλιοφοράδα!" φώναξε. "Μπα σε καλό σου!"
"Αρκετά!" Η Atalantis σφύριξε. "Είδες πουθενά την Evie και την Eden; Ή ήσουν υπερβολικά απασχολημένος;"
Ο Alexander τίναξε περήφανα την χαίτη του. "Εγώ φταίω που υπερασπίζομαι την αξιοπρέπειά σου."
"Την αξιοπρέπειά μου την έχασα από τότε που σε φορτώθηκα," αποκρίθηκε η κοκκινομάλλα. "Ελάτε. Υπάρχει ένα πανδοχείο εδώ κοντά. Δεν είναι ό,τι καλύτερο, αλλά δεν πρόκειται να βρούμε τίποτα άλλο τέτοια ώρα και τέτοια μέρα."
Τους οδήγησε μέσα σε κάτι σοκάκια πίσω από το λιμάνι τα οποία σε αντίθεση με την υπόλοιπη πόλη ήταν σκοτεινά και βρώμικα. Περίεργα πράγματα συνέβαιναν, με τους ανθρώπους που κυκλοφορούσαν να μιλούν σιγανά μεταξύ τους, ανταλλάσσοντας κάτω από τα παλτά τους αντικείμενα που ο Skylar δεν μπορούσε με κανέναν τρόπο να δει και ρίχνοντας στους περαστικούς ύποπτα βλέμματα. Αν ήταν μόνος του, ποτέ δεν θα τολμούσε να περάσει από εκεί. Όλα τα μάτια ήταν στραμμένα πάνω τους, αλλά κανένας δεν τολμούσε να τους πλησιάσει καθώς ήταν οπλισμένοι ως τα δόντια. Επίσης η Atalantis και τα ξωτικά έδειχναν έτοιμοι να τους δολοφονήσουν επί τόπου αν έκαναν κάποια εξυπνάδα.
Το σοκάκι που είχαν ακολουθήσει τους οδήγησε σε μία μικρή πλατεία. Εκεί βρισκόταν το πανδοχείο που είχε αναφέρει η Atalantis. Πραγματικά φαινόταν άθλιο, κι όμως σχεδόν από όλα τα δωμάτια ερχόταν φως. Ο Skylar αναρωτήθηκε αν τελικά θα έβρισκαν δωμάτιο ή αν θα ήταν πολύ καλύτερο από το αμπάρι του "Asbaroth". Ο πανδοχέας δεν χάρηκε ιδιαίτερα όταν είδε άλλα πέντε άτομα να μπαίνουν στην επιχείρησή του, αλλά το κουδουνιστό σακούλι που του πρόσφερε η Atalantis τον ανάγκασε να δείξει λιγότερο τη δυσαρέσκειά του. Αλλά, όσα χρήματα κι αν είχαν να του προσφέρουν, είχε μονάχα ένα δωμάτιο στον πρώτο όροφο να τους νοικιάσει. Δίχως να έχουν άλλη επιλογή, πλήρωσαν και πήραν τα κλειδιά για το δωμάτιο 107.
Το δωμάτιο είχε μόνο ένα παλιό διπλό κρεβάτι και ένα παράθυρο από το οποίο δεν μπορούσαν να δουν τίποτα πέρα από τους τοίχους και τις οροφές των διπλανών κτιρίων. Το πάτωμα κάποτε ήταν ξύλινο, τώρα όμως ήταν καλυμμένο με μία γερή δόση γλίτσας που ούτε η πιο σκληρή βούρτσα δεν μπορούσε να αφαιρέσει πια. Ο Skylar κάθισε στο κρεβάτι προβληματισμένος και συνειδητοποίησε γεμάτος δυσαρέσκεια ότι ήταν υπερβολικά σκληρό. Στο μεταξύ, τα δύο ξωτικά ετοίμαζαν σε μία γωνιά μία στρωματσάδα με όσα στρώματα είχαν μαζί τους. Η Atalantis άναψε το μοναδικό κερί που υπήρχε μέσα στο δωμάτιο. Ξαφνικά μέσα στο σκοτάδι άστραψε έντονο φως που δεν είχε να κάνει με το μισολιωμένο κερί του δεξιού κομοδίνου. Ήταν δυνατό και πολύχρωμο και τους πήρε λίγη ώρα να αντιληφθούν ότι ακούγονταν κρότοι από έξω. Έτρεξαν τότε όλοι στο παράθυρο, σπρώχνοντας ο ένας τον άλλον στην προσπάθειά τους να δουν τι γινόταν έξω.
"Βεγγαλικά!" αναφώνησε ο Silas. "Αλλά δεν φαίνεται σχεδόν τίποτα. Ποιος έξυπνος έβαλε εδώ ένα παράθυρο όταν δεν φαίνεται τίποτα από έξω;"
"Φαίνεται πώς ξεκίνησαν οι εκδηλώσεις για την Γιορτή της Θάλασσας," παρατήρησε η Atalantis.
Ο Orion την κοίταξε με ένα βλέμμα που θύμισε στον Skylar θλιμμένο σκύλο. "Atalantis, μπορούμε να πάμε;" παρακάλεσε. "Δεν έχουμε τίποτα καλύτερο να κάνουμε, ούτε ξέρουμε πότε θα γυρίσουν η Evie και η Eden."
"Δεν ξέρω..."
"Παρακαλώ πολύ; Δεν θα έχουμε ξανά την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τη γιορτή!" επέμεινε εκείνος.
"Ναι," συμφώνησε ζωηρά ο Skylar. Ήθελε κι εκείνος να δει αυτήν την περίφημη γιορτή της θάλασσας. Όλες αυτές οι συζητήσεις περί σωτηρίας του κόσμου τον είχαν βαρύνει και κουράσει. Σίγουρα υπήρχαν κι άλλα πράγματα εκτός από δράκους και σκοτεινά πλάσματα και θα ήθελε να τα δει.
"Εντάξει λοιπόν," υποχώρησε η Atalantis. Οι κραυγές ενθουσιασμού που έλαβε ως απάντηση την έκαναν να χαμογελάσει πλατιά. "Αλλά θα πρέπει να..."
Δεν είχε προλάβει να ολοκληρώσει την φράση της όταν ο Orion άρπαξε τον Silas από το χέρι και έφυγαν από το δωμάτιο σχεδόν τρέχοντας.
"Σοβαρά τώρα, τα δίδυμα συμπεριφέρονται πιο ώριμα," μουρμούρισε αποδοκιμαστικά. "Ελάτε παιδιά," πρόσθεσε απευθυνόμενη στον Skylar και στην Livia.
Την ακολούθησαν πίσω στα βρώμικα σοκάκια του λιμανιού όπου οι άνθρωποι εκεί γύρω εξακολουθούσαν να είναι βλοσυροί. Ο Orion και ο Silas δεν φαίνονταν πουθενά αλλά η Atalantis δεν φαινόταν να ανησυχεί ιδιαίτερα για αυτό. Ο Skylar δεν ήταν βέβαιος πώς ήξερε πού πήγαιναν γιατί ο ίδιος μετά τις πρώτες δύο στροφές που πήραν έχασε εντελώς τον προσανατολισμό του. Ευτυχώς ύστερα από λίγο βγήκαν στον κεντρικό δρόμο του Dralville όπου η ατμόσφαιρα ήταν εντελώς διαφορετική από αυτό που είχαν μόλις δει. Εδώ τα πάντα ήταν φωτεινά και παντού υπήρχαν διακοσμήσεις που είχαν κύρια θεματολογία τους τον θαλάσσιο κόσμο. Χάρτινοι ιππόκαμποι κρέμονταν πάνω από τα κεφάλια τους ενω σε πολλές λάμπες υπήρχαν κρεμασμένα φωτεινά δελφίνια και άλλα διάφορα θαλάσσια ζώα. Μουσική ακουγόταν από παντού καθώς μπροστά τους περνούσαν χορευτές και τεράστια άρματα! Ο Skylar ένιωσε λες και βρισκόταν στο καρναβάλι του Ρίο Ντε Τζανέιρο, μόνο που αυτό ήταν δέκα φορές πιο μεγαλειώδες. Η Atalantis προσπάθησε να τους φέρει όσο πιο μπροστά γινόταν ώστε να βλέπουν καλύτερα, αλλά είχε τόσο πολύ κόσμο που αυτό ήταν σχεδόν αδύνατον. Λίγο πιο πέρα ξεχώριζαν τα κεφάλια του Orion και του Silas καθώς ήταν πολύ ψηλότεροι από όλους τους άλλους ανθρώπους γύρω τους.
Κατά τύχη, ο Skylar και η Livia βρέθηκαν μπροστά μαζί με τα πιο μικρά παιδιά, με την Atalantis πάντοτε πίσω τους. Εκείνη τη στιγμή περνούσε ένα γιγαντιαίο άρμα που απεικόνιζε τον βυθό της θάλασσας και το αμέσως επόμενο είχε στημμένο πάνω του ένα χρυσό παλάτι και γύρω του υπήρχαν χορευτές και χορεύτριες ντυμένοι γοργόνες! Άλλα πολλά τέτοια άρματα πέρασαν και στο τέλος εκατοντάδες χορευτές με πολύχρωμα κοστούμια και στολές χόρεψαν μπροστά τους ακολουθώντας τα άρματα. Ένας από αυτούς πλησίασε την Livia, της πέρασε ένα κολιέ από κοχύλια πάνω από το λαιμό της και της έριξε ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο προτού απομακρυνθεί. Εκείνη κοκκίνισε σαν παπαρούνα, γελώντας ευχαριστημένη.
Όταν πέρασαν και οι τελευταίοι χορευτές, το πλήθος άρχισε να κλείνει πίσω τους, ακολουθώντας την παρέλαση προς την κεντρική πλατεία του Dralville. Δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα άλλο από το να αφήσουν το πλήθος να τους παρασύρει προς τα εκεί, σαν ένα δυνατό ρεύμα της θάλασσας. Κάποια στιγμή σταμάτησαν μπροστά σε ένα πανέμορφο σιντριβάνι πίσω από το οποίο είχε στηθεί μία εξέδρα. Μόλις το πλήθος ηρέμισε κάπως, εμφανίστηκε η βασίλισσα Natalia και πίσω της η βασίλισσα Augusta με τον πρίγκιπα Noah τον οποίο κρατούσε από τους ώμους. Η μουσική σταμάτησε και το πλήθος ησύχασε προκειμένου να ακούσει την ομιλία της βασίλισσας.
"...φέτος υπήρξε μία πολύ δύσκολη χρονιά για το Έθνος μας," είπε η βασίλισσα σε τόνο σοβαρό και πένθιμο. "Κανείς μας δεν μπορούσε να φανταστεί ότι μία τέτοια τραγωδία θα χτυπούσε την πόρτα μας. Πολλοί από εμάς χάσαμε ένα αγαπημένο πρόσωπο. Αλλά ας βρούμε παρηγοριά στο ότι τους χάσαμε στην αγκαλιά της θάλασσας κι ας είμαστε ευγνώμονες που αναπαύονται σε ένα μέρος τόσο ιερό."
"Τι συνέβη;" ρώτησε ψιθυριστά ο Skylar.
"Ένα από τα φρούρια τους στο Βορρά έπεσε μετά από επίθεση της Teinalth. Μαζί του βυθίστηκε κι ένα μεγάλο μέρος του στόλου τους," αποκρίθηκε βλοσυρά η Atalantis και η καρδιά του Skylar βούλιαξε.
"Θα ήταν αταίριαστο και ίσως βέβηλο να τιμήσουμε τη Θάλασσα ξεχνώντας αυτούς που χάθηκαν," συνέχισε η βασίλισσα. "Για αυτό, ας αφιερώσουμε μία στιγμή προς τιμήν αυτών που φρόντισαν ώστε η θάλασσα να είναι διαρκώς ανοιχτή για εμάς."
Τηρήθηκε λοιπόν ενός λεπτού σιγή, όμως ο κόσμος γύρω τους φάνηκε να βουβάθηκε για πολύ περισσότερο. Έπειτα, η βασίλισσα Natalia μαζί με τον μικρό Noah και την βασίλισσα Augusta ύψωσαν το πρώτο γιορτινό φαναράκι στον ουρανό και στην συνέχεια ακολούθησαν εκατοντάδες άλλα, δίνοντας την αίσθηση ότι τα αστέρια ξεκινούσαν από την γη για να προσκολληθούν στο μαύρο κέντημα της νύχτας. Ύστερα, η μουσική ξεκίνησε και πάλι και ο κόσμος άρχισε να διαλύεται προς διάφορες κατευθύνσεις. Η Atalantis τους τράβηξε στην άκρη μέχρι ο μεγαλύτερος όγκος να απομακρυνθεί προτού φύγουν κι αυτοί ώστε να μην χαθούν. Ξαφνικά ακούστηκε ένα σφύριγμα μέσα από το πλήθος. Γύρισαν και είδαν λίγο πιο πέρα την Iris πάνω σε ένα βαρέλι να τους κουνάει το καπέλο της.
"Τι στέκεστε και με κοιτάτε σαν χάνοι;" τους φώναξε. "Έχω κλείσει τραπέζι εδώ κοντά. Θέλετε να έρθετε; Ή μήπως δεν είμαστε του γούστου σας;"
Μέσα στον ενθουσιασμό του ο Skylar είχε ξεχάσει την πείνα του. Τα δυνατά γουργουρητά που ακούστηκαν από δίπλα του του έδωσαν να καταλάβει ότι δεν ήταν μόνος. Έτσι, αποδέχτηκαν την πρόσκληση της Iris και την ακολούθησαν μέσα από το πλήθος. Τελικά, δεν ήταν τόσο κοντά εκεί που ήθελε να τους πάει καθώς τους οδήγησε πίσω στην παραλία που βρισκόταν κοντά στο λιμάνι. Ήταν όμως πιο καθαρά εκεί και σίγουρα λιγότερο αποκρουστικά. Υπήρχε ένα εστιατόριο κυριολεκτικά πάνω στη θάλασσα το οποίο ήταν ήδη σχεδόν γεμάτο. Ένας από τους σερβιτόρους τους οδήγησε σε ένα τραπέζι στην άκρη όπου η θάλασσα έσκαγε σχεδόν στα πόδια τους.
"Πού βρήκες αυτό το μέρος;" ρώτησε η Selene, κρεμάμενη από το μπράτσο της καπετάνισσας.
"Το ότι είμαι πειρατής δεν σημαίνει ότι δεν έχω γούστο," αποκρίθηκε δήθεν θιγμένη η Iris. "Φάτε ό,τι τραβάει η ψυχή σας. Κερνάω εγώ."
"Ούτε να το σκέφτεσαι," είπε η Atalantis.
"Πάψε, Σημαδεμένη," την αποπήρε η Iris.
"Τι γιορτάζουμε;" ρώτησε ο Orion.
"Ελπιζω να αστειεύεσαι. Έχω να σας δω πάνω από ένα χρόνο," παραπονέθηκε η Iris. "Μου λείψατε, λαμόγια. Αν και βέβαια έχουμε υποστεί κάποιες σοβαρές απώλειες..." πρόσθεσε. "Όπως έλεγα και πριν, φάτε και πιείτε ό,τι θέλετε. Σήμερα γιορτάζουμε."
Ήταν χωρίς αμφιβολία ήταν ένα από τα καλύτερα γεύματα που είχε φάει στη ζωή του ο Skylar, αν και δεν ήταν εντελώς σίγουρος τι ήταν όλα αυτά που είχαν παραγγείλει. Όπως και να είχε, ήταν όλα πεντανόστιμα. Το κρασί ήταν επίσης πολύ καλό, αν και κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της Atalantis δεν τόλμησε να πιει πολύ - πράγμα περίεργο διότι ήταν θεωρητικά ήταν ενήλικας και η Atalantis δεν ήταν κηδεμόνας του; Στο μεταξύ βέβαια η Iris βρισκόταν με την τέταρτη κούπα στο χέρι, έχοντας το μπράτσο της περασμένο γύρω από τους ώμους της Selene, σκυμμένη κοντά στο αυτί της και ψιθυρίζοντας κάτι ενώ η Selene γελούσε, τα μάγουλα της κόκκινα σαν το ηλιοβασίλεμα. Γύρω τους οι άλλες οικογένειες βρίσκονταν σε παρόμοια διάθεση, με τα πιο μικρά παιδάκια να τρέχουν γύρω από τα τραπέζια ή να πηγαίνουν κοντά στη θάλασσα παρά τις προειδοποιήσεις των γονιών τους. Ένα αγοράκι πέρασε δίπλα από το τραπέζι τους και ξαφνικά σταμάτησε για να κοιτάξει την Atalantis και τα ξωτικά που κάθονταν δίπλα της. Στον Skylar του φάνηκε αστείο στην αρχή, μετά όμως συνειδητοποίησε ότι οι τρεις τους δεν ήταν κάτι το οποίο είχε συνηθίσει να βλέπει ο μικρός. Ιδιαίτερα η Atalantis που ξεχώριζε από μακριά με το έντονο μαλλί της και το σημαδεμένο πρόσωπο αλλά και ο Silas με τα μακριά σκούρα μπλε μαλλιά του. Κάποια στιγμή η Atalantis τον πρόσεξε και του χαμογέλασε. "Γεια σου," τον χαιρέτισε.
Ο μικρός έβγαλε μία κραυγή έκπληξης. "Μαμά, κοίτα!" αναφώνησε δείχνοντας το πρόσωπό της. Η μητέρα του που καθόταν στο διπλανό τραπέζι σηκώθηκε να τον μαζέψει.
"Είναι αγενές να δείχνουμε," τον μάλωσε. "Χίλια συγγνώμη," απολογήθηκε στην κοκκινομάλλα.
"Δεν πειράζει," αποκρίθηκε εκείνη.
"Πώς το έπαθες αυτό;" συνέχισε ακάθεκτος ο μικρός. Η μητέρα του ένιωσε τρομερή αμηχανία αλλά η Atalantis δεν φάνηκε να θίγεται.
"Ήταν ατύχημα. Έπεσα κάποτε και χτύπησα."
"Τέλειο!" είπε εκείνος προτού τον απομακρύνει απυησμένη η μητέρα του. Η Atalantis γέλασε χωρίς όμως να απομακρύνει το βλέμμα της από το αγόρι.
"Δεν ήταν ατύχημα, έτσι δεν είναι;" ρώτησε σιγανά ο Skylar καθώς ανακάλεσε πως αυτό ήταν ένα σημάδι που της είχε δώσει ο Borgia στην τελευταία του μάχη. Η Livia τους κοιτούσε μπερδεμένη.
"Όχι," αποκρίθηκε η Atalantis με ένα μελαγχολικό χαμόγελο. "Κάποτε ο Xavier με είχε ρωτήσει το ίδιο πράγμα." Ξαφνικά τα μάτια της βούρκωσαν. Ο Orion έσκυψε και την αγκάλιασε από το πλάι.
"Κι εμένα μου λείπουν τα σκασμένα," παραδέχτηκε. "Θα είναι όμως εντάξει. Θα φροντίσουμε για αυτό." Η Atalantis γέλασε, σκουπίζοντας ένα δάκρυ.
"Το σημάδι μου θυμίζει για ποιον λόγο συνεχίζω να πολεμάω κάθε μέρα," είπε η Atalantis. "Κι αυτός είναι ένας από αυτούς." Μια βαριά σιωπή έπεσε στο τραπέζι. Τότε μίλησε η Livia.
"Πώς το απέκτησες το σημάδι σου, αν επιτρέπεται-" Έβγαλε μία πνιχτή κραυγή καθώς κάλυψε το στόμα της.
"Τι έπαθες;" ρώτησε ο Skylar.
"Αυτή δεν είναι η αδερφή της Eden;" είπε έντρομη η Livia.