Κινήθηκαν για αρκετά μίλια μέσα στη νύχτα χωρίς να σταματήσουν, παρά το γεγονός ότι με το ζόρι κατάφερναν να κρατήσουν τα μάτια τους ανοιχτά. Ωστόσο κανένας τους δεν διαμαρτυρήθηκε. Η Kiana τους οδήγησε πέρα από το στρατόπεδο που είχε στήσει ο Kato και οι άνδρες του και τελικά σταμάτησαν στους πρόποδες ενός λόφου που τους κρατούσε σχετικά προστατευμένους από το κρύο. Θα ήταν πια περασμένα μεσάνυχτα όταν ο Skylar ξάπλωσε να κοιμηθεί και για πρώτη φορά δεν τον ένοιαζε καθόλου δεν είχε στρώμα και μαξιλάρι και αντ αυτού ξάπλωνε στο αφράτο χιόνι.
Όταν ξύπνησε είχε ξημερώσει για τα καλά πια. Του φάνηκε περίεργο, μιας και ήταν βέβαιος ότι η Kiana θα τους παρότρυνε να συνεχίσουν όσο το δυνατόν πιο σύντομα. Όμως όταν ξύπνησε εκείνη έψηνε κρέας λαγού πάνω στη φωτιά. "Φάτε γρήγορα," τους συμβούλεψε. "Πρέπει να πηγαίνουμε προτού εμφανιστούν οι αρκούδες."
Ο Skylar δεν ενθουσιάστηκε ιδιαίτερα με αυτήν την προοπτική κι έτσι καταβρόχθισε το πρωινό του.
"Πόσο μακριά βρισκόμαστε από τον προορισμό μας;" ρώτησε η Atalantis.
"Τρεις, τέσσερις μέρες," αποκρίθηκε η Kiana. "Ο δρόμος όμως είναι δύσκολος. Θα πρέπει να διασχίσουμε εκείνα τα βουνά," πρόσθεσε δείχνοντας την οροσειρά που αχνοφαινόταν στον ορίζοντα λόγω της πρωινής ομίχλης που σύντομα όμως θα διαλυόταν.
"Ας μην χαζομεράμε λοιπόν," είπε η Evie, και παρόλο που δεν αναφερόταν σε κάτι συγκεκριμένα, ο Skylar ένιωσε ένα αίσθημα ενοχής να του κάθεται στο λαιμό.
Φόρτωσαν ξανά τα πράγματά τους στα άλογα και ξεκίνησαν αμέσως. Οι αχτίδες του ήλιου κατάφεραν να ξετρυπώσουν ανάμεσα από τα σύννεφα και να κατατροπώσουν την ομίχλη που είχε σκεπάσει την κοιλάδα. Η οροσειρά φάνηκε επιτέλους καθαρά μπροστά τους και συνειδητοποίησαν ότι δεν βρισκόταν όσο μακριά όσο πίστευαν. Ωστόσο, φάνηκαν πιο επικίνδυνα και ατελείωτα από ό,τι νόμιζαν και ο Skylar αναρωτήθηκε αν θα έβλεπαν ποτέ τι βρισκόταν από την άλλη πλευρά.
Έφτασαν στους πρόποδες πριν το μεσημέρι και ξεκίνησαν την ανάβαση. Το μονοπάτι ήταν στρωμένο με χιόνι σε όλο το μήκος του και ήταν τόσο πολύ που υπήρχαν σημεία που έφτανε το ένα μέτρο και τα πόδια των αλόγων θάβονταν. Η Evie προσπάθησε να το απομακρύνει με τις δυνάμεις της αλλά προτού προλάβει να κινήσει το πρώτο ρεύμα αέρα, η μητέρα της την σταμάτησε.
"Είναι επικίνδυνο," την προειδοποίησε. "Μπορεί να προκαλέσεις κάποια χιονοστιβάδα."
Συνέχισαν όσο μπορούσαν με τα άλογα μέχρι που το μονοπάτι έγινε υπερβολικά στενό για να προχωρήσουν καθ'αυτόν τον τρόπο, έτσι ξεπέζευσαν και συνέχισαν με τα πόδια. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να καθυστερήσουν πολύ, ωστόσο δεν είχαν άλλη επιλογή. Τότε η Evie πρότεινε στην Eden και τον Silas να πετάξουν μπροστά αν ήθελαν, όμως εκείνοι αρνήθηκαν.
"Δεν θα ήταν συνετό να χωριστούμε," είπε το ξωτικό.
"Ακριβώς," συμφώνησε η Eden. "Εξάλλου, μαζί στα εύκολα όσο και στα δύσκολα."
Πάντως αν ο Skylar ήταν στη θέση τους θα μετάνιωνε αυτή τους την απόφαση διότι ο δρόμος γινόταν ολοένα και πιο δύσκολος και το κρύο παρέμενε τσουχτερό. Αν κοιτούσε λίγο πιο στα δεξιά του ο Skylar μπορούσε να δει χαμηλά το μονοπάτι που είχαν διασχίσει πριν και τον έπιασε ίλιγγος. Έτσι κάρφωσε το βλέμμα του μπροστά και δεν τόλμησε να ξαναγυρίσει δεξιά ή αριστερά.
Κάτω από το χιόνι υπήρχαν παγίδες από πάγο από τις οποίες δεν γλίτωσαν ούτε και οι πιο επιδέξιοι ταξιδιώτες. Η Eden γλίστρησε και παραλίγο να έπεφτε βλαστημώντας δυνατά ενώ η Atalantis γλίστρησε και έπεσε πάνω στον Orion, πράγμα που ο Alexander βρήκε ξεκαρδιστικό.
"Ηλίθιο ζώο," μουρμούρισε η Atalantis. "Έπρεπε να σε πουλήσω στο χασάπη όταν είχα την ευκαιρία."
Αυτό ήταν αρκετό για τον Alexander για να το βουλώσει.
Η Livia παραλίγο να έπεφτε από τον γκρεμό αν δεν την έπιανε τελικά ο Orion και την τραβούσε μακριά. Δεν βοηθούσε που είχε αρχίσει να νυχτώνει και ήταν πλέον δύσκολο να δουν μπροστά τους.
"Μήπως πρέπει να σταματήσουμε;" είπε η Evie μετά το ατύχημα της Livia που την είχε αφήσει έντρομη.
"Υπάρχει μία σπηλιά κάπου εδώ κοντά. Μπορούμε να σταματήσουμε εδώ για το βράδυ," πρότεινε η Kiana. Κανένας δεν έφερε αντίρρηση κι έτσι προχώρησαν για λίγο ακόμα μέχρι που στα αριστερά τους εμφανίστηκε η είσοδος μιας μικρής σπηλιάς που όμως ήταν αρκετά βαθιά για να τους προφυλάξει από το κρύο. Κατάφεραν να ανάψουν μία μικρή φωτιά και ο Skylar και η Livia ήταν από τους πρώτους που κάθισαν μπροστά της με απλωμένα χέρια για να ζεσταθούν.
Τότε εμφανίστηκε η Evie με δύο χοντρές κουβέρτες που ο Skylar δεν είχε προσέξει ποτέ πριν και τις έριξε στις πλάτες τους. Τα δικά της χέρια ήταν παγωμένα αλλά δεν φαινόταν να την νοιάζει. Ξαφνικά ο Skylar ήταν ξανά οκτώ χρόνων καθισμένος μπροστά στο τζάκι του σπιτιού τους με τις πιτζάμες τους. Ήταν Παραμονή Χριστουγέννων και ανυπομονούσε να δει τον Άγιο Βασίλη. Οι γονείς και οι αδελφές του είχαν πάει για ύπνο αλλά αυτός ήταν αποφασισμένος να τον δει πάση θυσία. Η φωτιά όμως στο τζάκι είχε σχεδόν σβήσει και τώρα ελάχιστα κάρβουνα σιγοέκαιγαν. Ήταν σκοτεινά στο σαλόνι καθώς η μητέρα τους είχε σβήσει τα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια από το δέντρο για να μην γίνει κάποιο ατύχημα όσο κοιμόντουσαν. Ο Skylar είχε αρχίσει να τουρτουρίζει από το κρύο μέχρι που κάποια στιγμή ένιωσε μία κουβέρτα στους ώμους του και την Evie να κάθεται δίπλα του. Τα χέρια της ήταν πάλι παγωμένα. Η Evie τότε ήταν δεν ήταν δεκατριών χρόνων αλλά στα μάτια του Skylar φάνταζε πολύ μεγαλύτερη - πήγαινε γυμνάσιο!
"Τι κάνεις εδώ, σαμιαμίδι;" τον ρώτησε.
"Περιμενω να δω τον Άη-Βασίλη," αποκρίθηκε πεισματικά ο Skylar. "Εσύ γιατί δεν κοιμάσαι;"
"Γιατί μπορώ να ακούσω τα δόντια σου που τουρτουρίζουν μέχρι πάνω."
"Δεν κρυώνω!"
"Τότε μπορώ να έχω την κουβέρτα μου πίσω;" Ο Skylar τράβηξε την κουβέντα πιο δυνατά γύρω του και η Evie γέλασε. "Εντάξει τότε."
Κάθισαν μπροστά στο τζάκι για πολύ ώρα μέσα στην σιωπή. Ύστερα από λίγο ο Skylar ρώτησε δειλά μία ερώτηση που τον βασάνιζε εδώ και αρκετή ώρα.
"Evie, εσύ έχεις δει ποτέ τον Άγιο Βασίλη;"
Η Evie δεν αποκρίθηκε αμέσως και ο Skylar φοβήθηκε αυτό που επρόκειτο να ακούσει αλλά τελικά δεν ήταν αυτό που περίμενε. "Μία φορά με τη μαμά μου, όταν ήμουν πολύ μικρή," είπε ήρεμα. "Είναι από τις ελάχιστες αναμνήσεις που έχω από αυτήν."
Η Evie δεν μιλούσε σχεδόν ποτέ για τη μαμά της ούτε ο μπαμπάς μιλούσε ποτέ για την πρώην γυναίκα του. Ο Skylar ήξερε ότι η Evie δεν είχε την ίδια μαμά με αυτόν και όσες φορές προσπάθησε να μάθει για την "άλλη μαμά" κανένας δεν του έδινε μια ικανοποιητική απάντηση. Αυτή τη φορά δεν είχε ρωτήσει καν ευθέως και είχε μάθει πολύ περισσότερα.
Η Evie του χάιδεψε τα μαλλιά, κάτι που ο Skylar σιχαίνονταν απίστευτα. "Μην ανησυχείς, θα έρθει ο Άγιος Βασίλης."
Πράγματι, έτσι έγινε αλλά ο Skylar αποκοιμήθηκε προτού μπορέσει να μάθει αν η Evie έλεγε την αλήθεια και ξύπνησε την άλλη μέρα στον καναπέ του σαλονιού και όρμησε κάτω από το δέντρο όπου τον περίμεναν τα δώρα του.
Ήταν σαν το ξαφνικό άγγιγμα της Evie να είχε πυροδοτήσει αυτήν την χαμένη ανάμνηση. Ο Skylar ακολούθησε σαν χαμένος με το βλέμμα του την Evie που απομακρύνθηκε από κοντά τους και κάθισε κοντά στην Eden η οποία συζητούσε χαμηλό φωνα με την Atalantis. Ακούμπησε το κεφάλι της στον ώμο του βρικόλακα και έκλεισε τα μάτια της.
Και τότε ο Skylar κατάλαβε κάτι πολύ σημαντικό. Ότι η Evie πάντοτε έκανε τα πάντα για να τους φροντίζει ακόμα κι αν αυτό δεν ήταν στην πραγματικότητα δική της δουλειά. Θυμόταν ότι αργότερα όταν είχαν μεγαλώσει λίγο ότι η Evie δούλευε κι αυτή και αυτός ήταν ο λόγος που εκείνου δεν του έλειπε τίποτα. Μέχρι και πριν την εξαφάνισή της η Evie τους φρόντιζε. Όταν χάθηκε από τη ζωή τους, ο Skylar νόμιζε ότι δεν την ένοιαζε πια. Αλλά είχε άδικο. Τότε κατάλαβε τι εννοούσε η Evie όταν του είχε εκμυστηρευτεί ότι είχε πάρει μία πολύ δύσκολη απόφαση. Δεν ήταν ότι η Evie δεν νοιαζόταν, απλώς δεν μπορούσε πια να μοιράζει την φροντίδα της ανάμεσα σε δύο κόσμους. Ήταν πολύ εγωιστικό εκ μέρους του να έχει αυτήν την απαίτηση από την αδερφή του και ξαφνικά ο θυμός που τον κατέτρωγε τόσο καιρό εξανεμίστηκε.
Την επομένη ξύπνησαν πολύ νωρίς, προτού καλά καλά χαράξει. Είχε αρχίσει να χιονίζει, πράγμα που τους δυσκόλευε περισσότερο αλλά δεν τους έπαιρνε να καθυστερήσουν. Έπρεπε οπωσδήποτε να φτάσουν στην άλλη πλευρά της οροσειράς εκείνη την ημέρα. Ευτυχώς όταν ξημέρωσε σταμάτησε και να χιονίζει, αλλά το μονοπάτι παρέμεινε στενό και γλιστερό.
Κάποια στιγμή, κι ενώ ο ήλιος είχε φτάσει πια στο ζενίθ του, έφτασαν επιτέλους σε ένα επίπεδο ύψωμα όπου είχαν θέα στην πίσω κοιλάδα. Κάπου στο βάθος φαινόταν οι όχθες μίας λίμνης, σημάδι ότι έφταναν επιτέλους στον προορισμό τους.
"Το χωριό που ζει ο Heimdall βρίσκεται στην απέναντι όχθη εκείνης της λίμνης," τους πληροφόρησε η Kiana. "Είμαστε κοντά αλλά έχουμε ακόμα δρόμο."
Η κατάβαση δεν ήταν πιο εύκολη από την ανάβαση. Κινδύνευαν από στιγμή σε στιγμή να γλιστρήσουν και να κατρακυλήσουν μέχρι τους πρόποδες του βουνού ή ακόμα χειρότερα, να τους παρασύρει κάποια χιονοστιβάδα. Ο Skylar ήταν βέβαιος μέχρι τότε ότι δεν είχε υψοφοβία, αλλά μάλλον αυτή του η εμπειρία ήρθε να το αναιρέσει αυτό. Κι αν ποτέ ο πατέρας του είχε την φαεινή ιδέα να τους πάει ποτέ ορειβασία, θα τον έστελνε μοναχό του.
Κατάφεραν να κατέβουν το βουνό προτού δύσει ο ήλιος, κάτι για το οποίο ο Skylar ήταν ιδιαίτερα ευγνώμων καθώς δεν ήταν ιδιαίτερα ενθουσιώδης με την προοπτική να περάσουν άλλο ένα βράδυ στο βουνό. Όταν σκοτείνιασε είχαν ήδη απομακρυνθεί αρκετά από την οροσειρά η οποία τώρα καλυπτόταν από ένα πυκνό στρώμα ομίχλης. Όταν πλέον πια ήταν αδύνατον να δουν μέσα στο σκοτάδι, καθώς ο ουρανός ήταν συννεφιασμένος και δεν φαινόταν ούτε ένα αστέρι, αποφάσισαν να σταματήσουν. Η Kiana ήταν ιδιαίτερα ευχαριστημένη με την πρόοδό τους, σύμφωνα με τους υπολογισμούς της. Ήθελαν άλλες δύο μέρες τουλάχιστον μέχρι να φτάσουν στην άλλη άκρη της λίμνης.
Εκείνη τη νύχτα η ατμόσφαιρα ήταν περίεργη και βαριά. Ο Skylar πάρα την κούρασή του δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Ήταν αδικαιολόγητα ανήσυχος. Ένιωθε λες και κάποια σκοτεινή παρουσία παραμόνευε μέσα στις σκιές και ετοιμαζόταν να τους επιτεθεί όταν θα χαλάρωναν από την κούραση. Βέβαια, θα ήταν κάπως αδύνατον να τους πιάσουν στον ύπνο, προπάντων επειδή είχαν έναν βρικόλακα μαζί τους αλλά και πάλι ο Skylar δεν ένιωθε εντελώς ασφαλής. Είχε ένα προαίσθημα ότι κάτι κακό θα συνέβαινε.
Κάποια στιγμή, κι ενώ εξακολουθούσε να στριφογυρίζει χωρίς να τον πιάνει ο ύπνος, ο Skylar αισθάνθηκε ότι η νύχτα έγινε πιο σκοτεινή από ό,τι ήδη ήταν. Αν πριν δεν έβλεπαν να για να συνεχίσουν την πορεία τους, τώρα δεν έβλεπαν ούτε μπροστά τους. Αυτό δεν ήταν φυσιολογικό. Το σκοτάδι παραήταν πυκνό. Ο Skylar πετάχτηκε όρθιος. Επικρατούσε απόλυτη σιωπή. Ήταν σαν το σκοτάδι να είχε πνίξει μαζί με το φως και κάθε ήχο. Όταν προσπάθησε να φωνάξει, κανένας ήχος δεν βγήκε από τον λάρυγγά του. Το μόνο που μπορούσε να ακούσει - ή καλύτερα, να αισθανθεί - ήταν οι ξέφρενοι χτύποι της καρδιάς του.
Και τότε, μέσα από το έρεβος, βγήκαν τα πιο φρικτά πλάσματα που είχε αντικρίσει ποτέ του, γέννημα θρέμμα του σκοταδιού. Ήταν σαν τα τέρατα που είχαν συναντήσει στην αρχαία Aericross, μόνο που αυτά ήταν πολύ πιο δυνατά και πολύ πιο σιχαμερά. Είχαν πάλι τις μορφές ζώων, αλλά έμοιαζαν περισσότερο μεταλαγμένα. Ένα λιοντάρι με κεφάλι αετού όρμησε καταπάνω αλλά προτού τον αρπάξει, η λάμα ενός σπαθιού γυάλισε απρόσμενα μέσα στη νύχτα και το αποκεφάλισε. Το σκοτεινό αυτό πλάσμα δεν σηκώθηκε ξανά.
Η λάμα του σπαθιού ήταν σαν πυρσός κι έτσι η όραση του Skylar καθάρισε και μπορούσε να δει πάλι, αν και ελάχιστα. Μπροστά του στεκόταν η Evie, κραδαίνοντας ένα σπαθί που όμοιό του δεν είχε ξαναδεί ποτέ ο Skylar. Ήταν ασημένιο και η λαβή του ήταν διακοσμημένη με πολύχρωμα πετράδια. Το πιο παράξενο απ' όλα ήταν ότι δεν είχε πάνω του ούτε έναν κόκκο σκόνης.
"Πάρτε από ένα!" Η Kiana μοίρασε τα σπαθιά των αρχαίων βασιλιάδων του Έθνους του Αέρα και κράτησε ένα για τον εαυτό της. "Η φωτιά δεν πιάνει πια εναντίον τους. Μόνο τα σπαθιά μπορούν να τους εξολοθρεύσουν."
"Το φως όμως τους καθυστερεί, σωστά;" είπε η Atalantis. "Κάντε πίσω. Εγώ και η Eden θα ανοίξουμε μία νεκρή ζώνη."
Οι δύο γυναίκες απελευθέρωσαν τους μεγαλύτερους πίδακες φωτιάς που είχε δει ποτέ στη ζωή του ο Skylar. Η φωτιά της Atalantis ήταν αγνή και πύρινη, κόκκινη σαν τα μαλλιά της, αλλά η φωτιά της Eden ήταν ψυχρή και μωβ, ίδια με τα μάτια της. Μαζί δημιούργησαν τον πιο φονικό πύρινο κύκλο που ίσως είχε ποτέ υπάρξει. Ακόμα και οι Ακόλουθοι ξαφνιάστηκαν και πολλοί από αυτούς έπεσαν στην πυρά, αψηφώντας την. Μπορεί να μην πέθαιναν αλλά αποδυναμώνονταν αρκετά ώστε εξολοθρεύονταν ακόμα και από τα απλά βέλη των δύο ξωτικών.
Ο Skylar και η Livia είχαν μείνει στα μετόπισθεν, προσπαθώντας να προστατέψουν τους εαυτούς τους και παράλληλα να μην μπλεχτούν στα πόδια των άλλων όσο εκείνοι προσπαθούσαν να αποθήσουν τις σκιές. Όμως, παρά το τεράστιο δαχτυλίδι φωτιάς της Eden και της Atalantis, οι Ακόλουθοι άρχισαν να τους περικυκλώνουν και το μόνο πράγμα που είχαν για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους ήταν εκείνα τα μικρά σπαθιά που τους είχε δώσει η Eden. Η Livia φάνηκε για πρώτη φορά περισσότερο γενναία από τον Skylar και τράβηξε το δικό της, εκείνος όμως δεν τόλμησε κάτι τέτοιο. Το τελευταίο πράγμα που ήθελε να κάνει ήταν να μπει στη μέση και να κάνει τα πράγματα πιο δύσκολα για την Evie. Δεν ήταν ήρωας ή πολεμιστής. Αυτό ήταν κάτι που δεν έπρεπε να ξεχάσει.
Μία σκιά με τη μορφή φιδιού σφύριξε επικίνδυνα προς το μέρος τους. Η Livia συνέχισε να κραδαίνει το σπαθί της με τρεμάμενα χέρια αλλά δεν επιτέθηκε. Η σκιά μάλλον διαισθάνθηκε τον δισταγμό της διότι την επόμενη στιγμή όρμησε να τη δαγκώσει. Η Livia τσίριξε, χτυπώντας με δύναμη την λεπίδα της κάπως άτσαλα. Αν το φίδι ήταν πράγματι ζωντανό, θα το είχε αποκεφαλίσει και θα γλύτωναν. Επειδή όμως ήταν Ακόλουθος και όχι απλώς ένα φίδι, η σκια μεν διαλύθηκε αλλά σύντομα απέκτησε νέα μορφή και επιτέθηκε ξανά στη Livia που ήταν απροετοίμαστη. Ο Skylar την τράβηξε μακριά και βρέθηκαν και οι δύο στο έδαφος.
Η σκιά που είχε πάρει την μορφή αρκούδας σηκώθηκε στα πίσω της πόδια και ετοιμάστηκε να επιτεθεί ξανά κι αυτή τη φορά δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα, τίποτα απολύτως, όπως την τελευταία φορά-
Μία πύρινη λεπίδα έσκισε τον αέρα, χτυπώντας την αρκούδα στην κοιλιά. Η σκιά έβγαλε μία σπαρακτική κραυγή προτού διαλυθεί σε χίλια κομμάτια. Η Eden γύρισε τους ώμους τους και ακούμπησε το σπαθί της πάνω τους. "Είστε καλά;" ρώτησε.
"Θα ήμασταν μια χαρά αν ο ηλίθιος ο αδερφός μου δεν με τραβούσε με όλη του τη δύναμη!" στρίγκλισε η Livia.
"Αν δεν σε τραβούσα, θα ήσουν νεκρή, βλαμμένη!" της πέταξε εκείνος.
"Γιατί δεν με βοήθησες τότε; Πού είναι το σπαθί σου;"
Ήταν μία εύλογη ερώτηση αλλά ο Skylar δεν ήξερε πώς έπρεπε να εξηγήσει πώς αισθανόταν. Απέφυγε το βλέμμα της Livia καθώς ένιωσε κάτι να του κάθεται στο λαιμό και η όρασή του έγινε θολή.
"Πρέπει να πηγαίνουμε," είπε η Kiana. "Σίγουρα υπάρχουν κι άλλοι Ακόλουθοι εδώ γύρω και παραμονεύουν. Δεν είμαστε ασφαλείς εδώ."
"Αναρωτιέμαι αν είμαστε πουθενά ασφαλής," είπε σιγανά η Atalantis.
Το άλογο της Evie είχε τρομάξει από όλη τη φασαρία αλλά ο Alexander κατάφερε να το εντοπίσει και να το πείσει να επιστρέψει πίσω. Έτσι έφυγαν από εκεί βιαστικά, αφήνοντας πίσω τους μόνο ένα δαχτυλίδι φωτιάς που συνέχισε να σιγοκαίει μέσα στο σκοτάδι.