Als ik mijn lokaal uitloop bots ik met mijn domme hoofd tegen iemand op. Ik was in gesprek met een meisje dat achter me loopt. Als ik weer voor me kijk en me wil verontschuldigen, verslap ik.
Sarah.
'S-Sarah?' stotter ik. Ze herkent mij ook, ik zie het aan haar gezicht. Ze is het echt.
'Sorry.' mompelt ze, en ze wurmt zich tussen mij en de deur door naar binnen.
Ze ziet eruit als zestien. Hoe kan dat? Ze had net als ik nu zeventien moeten zijn, bijna achttien! Is ze ook dood? Wanneer en hoe is dat gebeurd?! Verward loop ik de straat op. Dan denk ik aan mijn oma. Oma die weer bij me is. Oma die Sarah als geen ander kende.
Ik heb geen idee waar ik heen moet. Ik heb geen idee of het überhaupt mag. Maar ik móét naar haar toe. Ik moet met haar praten. Ik probeer me te herinneren hoe we van oma's huizenkring bij de school aan kwamen. Ik loop maar gewoon een paar straatjes af.
Ja! De ouderenwoningen! Zonder bloemen. Maar nu oma's huis nog. Ik loop een oude man tegemoet.
'Hallo meneer,' begin ik vriendelijk, maar de man loopt me gewoon voorbij.
Verderop zie ik twee vrouwen op een bankje zitten. Ik loop er naartoe.
'Goedemiddag, weet u misschien waar Greta woont? Ze is mijn oma en ik heb haar hier laatst ergens gezien, maar ik ben de weg een beetje kwijt.' Eén van de vrouwen glimlacht. 'Jazeker, volg mij maar. Loop je mee Ans?'
Ze staat op en de andere vrouw knikt.
'Zo, dus jij bent Benthe, is het niet? Greta heeft het vaak over je gehad. Ze vertelde al dat je hier nu ook bent.'
'Ja, dat klopt.' Ik wacht op de vraag hoe het is gebeurd, maar die komt niet.
We lopen naar de volgende huizenkring. Ik had het dus bijna goed. Ik zie dat mijn oma weer op het balkon zit. Als ze ons ziet staat ze snel op om de voordeur voor ons te openen.
'Oma!'
Oma sluit me in haar armen. 'Dag schatje.'
Ik geniet even van haar lekkere oma luchtje tot ik me weer bedenk waarom ik haar op móést zoeken.
'Oma,' begin ik. 'Sarah is hier.'
Ze knikt. 'Ik weet het, lieverd.'