"AJ." Kinakabahan ko siyang tinawag nang makita ko siyang nakaupo sa tapat ng puntod ni Shaneia. Nag angat naman siya ng tingin sa 'kin. Walang anumang emosyon ang makikita sa kaniyang mukha.
Ito na ba 'yon? Ito na ba ang tamang panahon para malaman niya?
"B-Bakit ka nandito sa puntod ni S-Shobee?" Nauutal kong tanong sa kaniya.
"Masama bang dalawin ang babaeng mahal ko?" May diin na tanong niya pabalik. Napalunok ako at naupo sa hindi kalayuan sa kaniya. Hinaplos ko ang puntod ni Shaneia at ramdam ko ang titig niya sa 'kin.
"Sana sinabihan mo ako para sabay tayong-" He immediately cut me off.
"Para ano? Para magsinungaling ka ulit?" Malamig na aniya. Hindi agad nakapagsalita at nag iwas ng tingin. Akmang tatayo na ako para umalis nang hawakan niya ang pala pulsuhan ko. Gulat akong napalingon sa kaniya dahil sa biglaan niyang ginawa. "Don't be so fast. We have something to talk about," nanatiling walang emosyon ang kaniyang mukha at gayundin ang kaniyang tinig.
Bumalot ang kaba sa dibdib ko anang bitawan niya ang kamay ko at tumayo. Pinagpagan niya ang kaniyang sarili bago malamig na tumitig sa 'kin. Hindi rin iyon nagtagal at agad rin siyang nag iwas ng tingin at nilagpasan ako.
"Follow me." I gulped and followed him. Kinakabahan man ako, nanatili lang akong naksunod sa kaniya.
Dahil dala ko naman ang kotse ko, sumunod lang ako sa kaniya hanggang sa makarating kami sa dagat. Bumaba rin ako nang mapansin kong bumaba siya.
Nakapamulsa lang siya sa dalawa niyang bulsa ng kaniyang pantalon habang nakatingin lamang sa mapayapang karagatan.
Alam ko kung anong lugar ito. Hindi lang ito simpleng dagat lang. Dito sila ng kapatid ko nagsimula. Kung dati ay desperada ako sa kaniya, ngayon wala na talaga akong nararamdaman para sa kaniya.
Kapag nalaman niyang buntis ako at hindi niya matanggap, handa kong buhayin ang mga anak ko. Kaya ko silang buhayin kahit dalawa na sila ngayon.
This time, magpapaka-nanay na ako sa mga anak ko. Babawi ako kay Akesha at sa batang nasa sinapupunan ko.
"I want you to prove something to me," he faced me, that made me always jumped because of his sudden action. Our eyes immediately met, but again, he immediately avoided my gaze.
I didn't feel anything at all. Whatever he wants, then so be it. That's his decision, anyway.
"You have to answer my five question and if you can't answer it, then you prove to me that you're not Shaneia," he challenged me as if I can do that. "And by the way, only Shaneia and I knew the answer, so listen very carefully."
I knew it! He already knew about who I am. Sinasabi ko na nga ba!
"First question, what is the food that I am allergic?" First question palang, hindi ko na alam! Wala naman siyang sinasabi sa 'kin tungkol sa mga bagay na iyon.
Paano na 'to?
He looks so serious and cold. There is no emotion at his face while looking intently at me, watching my reactions. He crossed his arms on his chest while not taking eyes off of me.
"Second question," he proceed. I want to say time freeze, but he looks like he didn't even care about what I'm saying, so I just let him do what he wants. Bahala na. "Anong bansa ang una naming napuntahan nang magkasama?"
Paano ko malalaman, eh, hindi nyo naman ako kasama?!
"Third question, if you're really Shaneia, what did she told me when we were here?" he coldly asked.
Lahat ng tanong, hindi ko masagot. Should I just give up?
He shook his head like he's disappointed to me. I don't care, tho. Kahit pa sabihin niyang stupid ako, wala na akong pakialam.
"Fourth-" I cut him off before he continue to asked me sone question that I didn't even know the answer.
"What do you want from me?" I seriously asked him. He just smirked at me and walk towards me.
Nabalot ng kaba ang dibdib ko dahil aaminin kong hindi ako komportable sa ginagawa niya. Hindi na ako masasanay pa sa ginagawa niyang paglapit sa 'kin.
Umatras ako habang lumalapit siya sa 'kin, pero balewala lang iyon nang maramdaman ko ang puno sa likod ko. He put his hand on the side of my head and looked at me with no emotion on hid face.
Para siyang naiinis sa 'kin.
"I want you to tell me the truth, woman." He sounded so serious. If looks could kill, then I'm already laying here, full of stabs.
My heart keeps beating fast while were looking at each other.
"W-What? I didn't know-" He immediately cut me off.
"Liar! You are so liar! Fucking liar!" Napapikit ako nang suntukin niya ang puno sa gilid ko. Nabalot ng kaba ang sistema ko. Hindi ko kayang tumingin sa kaniya, kaya nag iwas ako ng tingin. "Look at me! I said look at me!"
Umiling ako at hindi siya sinunod. He maybe lose his patience, so he held my chin and make me looked at him.I just closed my eyes to avoid his gaze on me.
Sa tingin niya palang, parang gusto niya na akong patayin. Galit na galit siya at naiintindihan ko kung saan nanggagaling iyon.
It's all my fault.
"Open your damn eyes, Shobee!" When he called my name, my knees became weak. Nahirapan akong huminga nang bumigat ang paghinga ko at para bang mauubusan ako ng hangin. I followed his order because I'm afraid. I'm afraid that he might hurt me physically. "Saan ka kumuha ng kapal ng mukha para magpanggap bilang kambal mo? Saan?!"
Tuluyan nang tumulo ang luha na kanina ko pa pinipigilan. Gusto kong magsalita at sabihin sa kaniya ang lahat ng dapat niyang malaman, pero hindi ko maibuka ang bibig ko para magsalita. Nanghihina ako at dahil iyon sa takot.
"I am asking you, Shobee! Bakit nagpanggap ka na naman bilang si Shaneia, huh? Bakit ka nagpanggap bilang babaeng mahal ko?!" Parang may kumurot sa puso ko nang maalala ko ang mga katagang binitawan ni Shaneia noong high school kami. Iyon ang huli naming pag uusap ng maayos.
"Kung kailangan na magpaubaya ako, gagawin ko para sa 'yo. Kung iyon ang gusto mo, Shobee. Alam mo ba kung bakit? Dahil mahal kita. Mahal ka ni ate."
Sabay sabay na tumulo ang luha sa pisngi ko. Hindi ko napigilan iyon dahil sa paninikip ng dibdib ko. Ang sakit sakit.
Kung nasasaktan siya, mas doble ang sakit sa 'kin dahil kapatid ko ang babaeng mahal niya. Ang pinakamamahal kong kambal at kapatid.
Hindi ko na nasabi kung gaano ako kaswerte na naging kapatid ko siya at dahil siya ang naging bestfriend at tanggulan ko noong bata pa kami. Siya ang palaging nandyan para sa 'kin.
"Did you kill her?" He coldly asked. My emotions to my face changed.
"What the fuck are you talking about?! I won't kill my sister!" I shouted at him while my tears streaming down my cheeks.
He can tell me anything. He can also hurt me physically or whatever ways he want, but he didn't have the right to accused me about this!
"Then what the fuck happened?! You should tell me before I fucking lose my patience!" He demanded. I hardly gulped and tried to calm myself. My heart keeps beating fast as fuck!
"Can you please tone down your voice?! I'm not deaf, Anthony!" I shouted at him. I'm not mad at him. I understand him. I always understand everyone around me, but no one could do that to me. "I was the one who saved her, Anthony. I knew that she were in trouble when I detected her phone. Noong nasa Europe palang kami, naglagay ako ng detector para malaman ang kalagayan niya at kung nasaan siya. It was for her protection, Anthony." I started to explain everything to him.
He needs to know everything, so I told him everything that happened. Simula nang mabuntis ako at nagpumilit akong magpunta ng Europe para naroon ako hanggang sa makapanganak ako. Hindi ko na sinabi kung gaano kahirap ang mag isa dahil hindi rin naman kailangang malaman iyon.
Tungkol kay Shaneia lang ang mga sinabi ko. His emotions didn't changed not until I mentioned how did I saved Shaneia from someone. Bakas sa kaniyang mukha ang galit at sakit habang ikinukwento ko ang lahat ng nangyari.
Umiiyak siya habang mahinang paulit ulit na nagmumura, sinisisi ang sarili sa nangyari.
"Did you planned all of these things?" Mariin at malamig niyang tanong. Wala siyang pakialam sa mga luhang tumutulo sa kaniyang mga mata. Bakas sa kaniyang mga mata ang pangungulila sa kapatid ko.
Umiling ako at nag iwas ng tingin sa kaniya. Mas kaya kong patayin ang sarili ko kaysa saktan sa pisikal na paraan ang kapatid ko. Hindi ganoon kalala ang galit ko sa kaniya noon.
"No, I will never do that. Mas kaya kong saktan ang sarili ko. I could even kill myself right now," I coldly utter. I was desperate to had justice for my sister. Kung may kinalaman man ako roon, buong tapang kong isusuplong ang sarili ko sa mga pulis. "I maybe mad at her, but she's still my sister."
"Then kill yourself," mariing ani niya, dahilan para mapait akong mapangiti. If I do that, I will saw my sister and we'll be together up there, but I have my baby inside my tummy. I want my child to be happy and experienced how to live freely. "Prove to me that you're not one of those fucking criminals, Shobee."
I glanced at him and my tears stream down my cheeks. I want to tell him that I'm pregnant.. with his child, but I stopped myself from saying it because it's not the perfect time for that.
"What if I tell you I'm pregnant? That I'm bearing your child?" I asked him. He became more cold, but I noticed that he stilled.
Pumikit siya ng mariin at nang magmulat ng mata, walang mababakas na anumang emosyon sa kaniyang mga mata.
"Will you be a good mother for that baby?" Natigilan ako sa tanong niya at kumirot ang puso ko dahil sa tanong niya. He said that using his bitter voice. Ikinuyom ko ang kamao ko at pinigilan ang sarili na masaktan sa sinabi niya. "Noong ibinigay mo si Akesha sa 'kin pagkatapos ng 2 linggong pagkapanganak mo sa kaniya, naawa ka ba? Naawa ka ba sa dugo't laman mo?!" He raised his voice. Hindi pa siya nakuntento at mas lumapit pa sa 'kin. Mariin niya akong hianwakan sa dalawang balikat ko, animong galit na galit. "Noong kailangan niya ng nanay na magpapadede sa kaniya, bubuhat, aalalayan para maglakad, marinig ang unang salitang binigkas niya, noong natuto na siyang kumain, nasaan ka ba?! Wala ka naman, diba?! Noong hinahanap ka niya, wala akong masagot sa kaniya! Sina Mama at Papa ang tinuring niyang magulang at naging magulang niya habang ako nag aaral palang! Sinong nagpapaligo? Sinong nagpapakain? Sinong nagpapasaya sa kaniya? Ako lahat 'yon, Shobee! Iniwan mo ang anak natin sa 'kin! Wala ka! Kapag tinatawag ka niya, hinahanap kapag may sakit, nasaan ka?!"
Napahagulgol ako habang pinapakinggan ang mga sinasabi niya. Ang sakit sakit sa dibdib. Wala akong kwentang ina. Iyon ang pinakamasakit sa lahat.
Walang kwentang kapatid. Walang kwentang anak. Wala pang kwentang ina.
"I never left our child alone, Shobee. Noong kailangan niya ng ina, yung mga panahon na iyak siya ng iyak kasi wala ka at gusto ka na niyang mayakap at makasama, alam mo ba kung sino ang naging nanay nanayan niya?" Parang sinasaksak ako sa puso ko sa mga katagang sinasabi at tinatanong niya sa 'kin. "Shaneia was there when Akesha needed someone to lean on while I'm studying and finishing my dentistry course. At alam mo ba kung bakit nandito man siya o wala ay hindi kita pipiliin at hindi kita mamahalin? Dahil si Shaneia ang nagpakananay kay Akesha habang wala ang tunay niyang ina."
I cried my heart out when I knew how hard it was for him to raised our child alone.
"You have no right to be a mother to that child inside your tummy, Shobee. Alam kong uulitin mo lang ang mga ginawa mo kay Akesha," malamig na aniya. "If you don't have a plan to be a mother figure for that kid, then it's better if you abort it."
Umiyak ako ng umiyak hanggang sa bitawan niya ako, dahilan para mawalan ako ng lakas at tumumba sa puno. Wala akong naramdaman roon. Mas nararamdaman ko ang sakit sa dibdib ko habang nagpapaulit ulit sa isip ko ang mga sinabi ni Anthony.
Right! I will never be a good mother to my child, but I will try. I will not abort the child inside my tummy.
I will be a good mother this time.