Ο Skylar δεν ήξερε τι ήταν χειρότερο, η παντελής έλλειψη χώρου ή η αφόρητη ζέστη που επικρατούσε στο κελάρι; Ο χώρος δεν αεριζόταν από πουθενά και η ατμόσφαιρα γινόταν ολοένα και πιο αποπνικτική καθώς βέβαια είχαν στριμωχτεί υπερβολικά πολλά άτομα που απλώς δυσχαίρεναν την κατάσταση. Δεν ήταν σίγουρος αν κοιμήθηκε καθόλου εκείνο το βράδυ παρά την παρότρυνση του Dhorian. Πρέπει να κοιμήθηκαν πολύ λίγες ώρες - αν κοιμήθηκαν καθόλου - διότι όταν βγήκαν από το κελάρι ήταν ακόμα νύχτα. Η γυναίκα που τους φιλοξένησε τους πρόσφερε ένα κομμάτι κατσικίσιο τυρί και ένα κομμάτι ψωμί. Ήταν το καλύτερο που μπορούσε να τους δώσει. Την ευχαρίστησαν και εκείνη απλώς τους έγνεψε. Ο Skylar δεν ήταν βέβαιος ότι μπορούσε να μιλήσει.
Μόλις έφαγαν, ο Dhorian άρχισε αγωνιωδώς να τους παρακινεί να ξεκινήσουν ευθέως. Είχαν να διανύσουν μία σχετικά μεγάλη απόσταση και ο χρόνος τους πίεζε υπερβολικά. Αν ήθελαν να προλάβουν την όαση πριν αυτή εξαφανιστεί, έπρεπε να ξεκινήσουν αμέσως, κατά τα λεγόμενά του. Έτσι, δεν έχασαν καιρό. Σε λίγο, διέσχιζαν την έρημο με τον Dhorian να τους οδηγεί πάνω σε ένα πλάσμα που έμοιαζε με καμήλα. Ο Dhorian το αποκαλούσε Shadimon στην παράξενη γλώσσα του το οποίο είχε τρεις καμπούρες και δύο έξυπνα κεφάλια. Μέχρι στιγμής, ήταν το πιο παράξενο πλάσμα που είχε αντικρίσει μέχρι τότε ο Skylar.
Από ό,τι είχε καταλάβει μέχρι στιγμής για την έρημο της Ατέρμονης Λησμονιάς και από αυτά που μπορούσε να θυμηθεί για αυτήν, ήξερε ότι σε διάφορα σημεία της ερήμου σε συγκεκριμένες χρονικές στιγμές εμφανίζοταν οάσεις όπου ο μακρινός ταξιδιώτης μπορούσε να αναπαυτεί προτού εξαφανιστεί πάλι. Προφανώς είχαν προσλάβει τον Dhorian επειδή εκείνος γνώριζε τις ακριβείς τοποθεσίες των οάσεων και πότε αυτές έκαναν την εμφάνισή τους, ωστόσο ο Skylar δεν είχε ακόμα καταλάβει ποιος ακριβώς ήταν ο προορισμός τους. Προφανώς και δεν είχαν σκοπό να κυνηγάνε απλώς τις οάσεις.
Συνέχισαν την ξέφρενη πορεία τους για ώρες ατελείωτες με ελάχιστες στάσεις, ώσπου το βράδυ της δεύτερης ημέρες φάνηκε επιτέλους η όαση. Ο Skylar όμως ήταν τόσο κουρασμένος που δεν ήταν σε θέση να συγκρατήσει καμία λεπτομέρεια. Είχε περάσει πάνω από μιάμιση ημέρα από τότε που είχε κοιμηθεί στο κελάρι εκείνης της μυστηριώδους γυναίκας και ήταν πτώμα. Μόλις έφτασαν στην όαση και κατέβηκε από την πλάτη του Alexander, αποκοιμήθηκε αμέσως.
Ξύπνησε από διάφορες φωνές, που όμως δεν μπορούσε να προσδιορίσει σε ποιον ανήκαν. Άνοιξε τα μάτια του και είδε την Evie να περιεργάζεται σκεπτική έναν χάρτη. Κοντά της ήταν η Eden και ο Dhorian.
“Με λίγη τύχη, θα μπορέσουμε να φτάσουμε στα ερείπια σε τρεις ημέρες;” ρώτησε.
“Είναι εφικτό,” αποκρίθηκε ο Dhorian. “Αλλά η γυναίκα που ψάχνεις, θα έχει κάνει φτερά όπως κάθε λογικός άνθρωπος που περνά από αυτά τα ερείπια μέχρι να φτάσουμε εκεί. Κανείς δεν μένει εκεί περισσότερο από όσο πρέπει.”
“Το ξέρω,” αποκρίθηκε η Evie μαζεύοντας τον χάρτη. “Δεν ελπίζω να την βρω εκεί. Ελπίζω μόνο να βρω αρκετά στοιχεία για το πού έχει πάει μετά από τα ερείπια.”
“Εγώ δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο θα πήγαινε κάποιος εκεί εθελούσια…” μουρμούρισε ο Dhorian.
Ο Skylar σηκώθηκε διακριτικά. Του είχε γίνει συνήθεια να κρυφακούει και είχε αρχίσει να νιώθει άσχημα. Τεντώθηκε και έπειτα κοίταξε γύρω του. Η όαση περιτριγυρίζονταν από λογής διάφορα, παράξενα φυτά που όμοιά τους ο Skylar δεν είχε ξαναδεί. Ακομα και εκείνα τα δέντρα που του θύμιζαν φοίνικες ήταν πολύ διαφορετικά από εκείνους που υπήρχαν στη Γη. Ήταν πολύ μεγαλύτεροι με τεράστια φύλλα σε διάφορα χρώματα, εκείνο όμως που επικρατούσε ήταν το φουξ. Υπήρχε επίσης μία λίμνη με πεντακάθαρο, κρυστάλλινο νερό στην επιφάνεια του οποίου καθρευτίζονταν οι ακτίνες του ηλίου. Η Livia δρόσιζε τα πόδια της στην όχθη της ενώ λίγο παραπέρα ο Alexander μαζί με το άλογο της Evie και το Shadimon του Dhorian έπειναν αμέριμνοι νερό. Η Atalantis, ο Orion και ο Silas κολυμπούσαν τεμπέλικα στο κέντρο της λίμνης. Αν ο Skylar δεν ήξερε καλύτερα, θα νόμιζε ότι βρίσκονταν σε ταξίδι αναψυχής.
“Λοιπόν, έχουμε λίγο χρόνο ακόμα μπροστά μας,” ανακοίνωσε ο Dhorian. “Θαρρώ πως αν ξεκινήσουμε σε δύο ώρες, θα προλάβουμε άνετα την επόμενη όαση.”
Κι έτσι κι έγινε. Αφού ξεκουράστηκαν και έφαγαν κάτι, συνέχισαν το δύσκολο και επίπονο ταξίδι τους μέσα από την έρημο. Καθώς άφησαν την όαση πίσω τους, ο Skylar ένιωσε το έδαφος να τρέμει και κοιτώντας πίσω από τον ώμο του είδε την όαση να βυθίζεται μέσα στην άμμο μέχρι που εξαφανίστηκε εντελώς. Ήταν ένα πολύ παράξενο θέαμα, αν και όχι το πιο παράξενο που είχε δει μέχρι τότε.
Ο Dhorian ήταν αποφασισμένος να κρατήσει την υπόσχεσή του και να τους φέρει σε αυτά τα μυστηριώδη ερείπια σε τρεις ημέρες. Διέσχιζαν την έρημο με ιλιγγιώδη ταχύτητα κάτω από τον καυτό ήλιο για ώρες ατελείωτες, εξοθώντας τα ζώα στα όριά τους. Στις επόμενες οάσεις δεν ξεκουράστηκαν πολύ παρά μόνο λίγες ώρες και έπειτα συνέχιζαν την ξέφρενη πορεία τους. Μέσα σε εκείνο το διάστημα κοιμήθηκαν ελάχιστες ώρες και ο Skylar ένιωθε την κούραση να τον καταβάλει. Το μεσημέρι της τρίτης ημέρας, ο Dhorian σταμάτησε επιτέλους το ζώο του.
“Εδώ είμαστε;” ρώτησε η Evie.
“Θεωρητικά,” αποκρίθηκε εκείνος μπερδεμένος.
“Τι πάει να πει “θεωρητικά”;” ρώτησε εκνευρισμένη η Eden. “Εγώ δεν βλέπω κανένα ερείπιο.”
Ο Dhorian έξυσε το κεφάλι του. “Δεν καταλαβαίνω. Έπρεπε να είναι εδώ! Έχω ξανακάνει αυτή τη διαδρομή.”
“Πότε ήταν η τελευταία που ήρθες εδώ;” ρώτησε η Atalantis.
“Έχει κάποια χρόνια, αλλά τέτοια ερείπια δεν εξαφανίζονται έτσι ξαφνικά!”
Η Evie κατέβηκε από το άλογό της. “Ας ρίξουμε μία ματιά,” είπε. “Δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα.”
Είχε δίκιο. Ούτε όμως είχαν να βρουν και τίποτα, παρατήρησε ο Skylar. Δεν υπήρχε τίποτε άλλο εκεί πέρα από άμμο. Άρχισε να υποψιάζεται μήπως ο Dhorian τους είχε ξεγελάσει, αλλά έδειχνε εξίσου μπερδεμένος μαζί τους. Μα πώς μπορούσαν να εξαφανιστούν από προσώπου γης ολόκληρα ερείπια;
Ξαφνικά, ο Skylar άκουσε μία κραυγή και γύρισε τρομαγμένος προς την Livia που βρέθηκε φαρδιά πλατιά στην άμμο. Η Evie ήταν αυτή που έτρεξε πρώτη κοντά της και ύστερα έφτασε κι αυτός. “Είσαι καλά;” ρώτησε.
“Ναι, απλώς σκόνταψα,” μουρμούρισε η Livia. Ο Skylar στένεψε τα μάτια του. Σε τι ακριβώς θα μπορούσε να σκοντάψει, στην μαλακή άμμο; Τότε πρόσεξε ότι κάτι προεξήχε μέσα στην άμμο και άπλωσε το χέρι του. Αισθάνθηκε κάτι σκληρό και στερεό. Σκούπησε τότε την άμμο μακριά, ανακαλύπτοντας ένα μικρό κομμάτι μάρμαρο.
“Απίστευτο,” μουρμούρισε η Evie. “Orion, μπορείς να μας πεις τι βρίσκεται από κάτω μας;”
Ο Orion ακούμπησε το ένα αυτί του στο έδαφος και αφουγκράστηκε. “Μα τους αστερισμούς!” αναφώνησε. “Κάτι βρίσκεται ακριβώς από κάτω μας!”
“Όπως το υποψιάστηκα. Κάντε πίσω!” Φώναξε η Evie.
Ο Skylar αποτραβήχθηκε μαζί με την Livia αλλά έμεινε να κοιτάζει την μεγάλη αδερφή του με δέος. Ήταν η πρώτη φορά που θα την έβλεπε να χρησιμοποιεί τις δυνάμεις και για κάποιον ανεξήγητο λόγο είχε ενθουσιαστεί. Η Evie άρχισε να κάνει κάποιες περίεργες κινήσεις με τα χέρια της, αλλά όπως φάνηκε δεν ήταν καθόλου τυχαίες. Ο άνεμος άρχισε να ανταποκρίνεται και να γίνεται ολοένα και πιο δυνατός, απομακρύνοντας την άμμο σπιθαμή προς σπιθαμή. Το έδαφος κάτω από τα πόδια τους άρχισε να γίνεται ολοένα και πιο σταθερό καθώς αποκαλύπτονταν όλο και περισσότερο μάρμαρο. Σύντομα σχηματίστηκε μία δυνατή ανεμοθύελλα που διήρκησε για αρκετή ώρα και ο Skylar σήκωσε το χέρι του για να προστατέψει το πρόσωπό του. Κάποια στιγμή επιτέλους ο αέρας σταμάτησε και μπόρεσε να ανοίξει επιτέλους τα μάτια του. Δεν αντίκρισε την ατελείωτη έρημο, την εικόνα της οποίας είχε αρχίσει να συνηθίζει ύστερα από τόσες μέρες, αλλά το έδαφος σε καθίζηση. Ίσως όμως το πιο σημαντικό ήταν η τεράστια μαρμάρινη πόλη που απλωνόταν κάτω από τα πόδια τους.
Βρίσκονταν στην κορυφή κάποιου πύργου του οποίου η τρούληνη οροφή είχε καταστραφεί ολοσχερώς σε αντίθεση με άλλους πύργους που υπήρχαν γύρω τους. Η πόλη έφτανε σε ένα απύθμενο βάθος και από το σημείο όπου βρίσκονταν δεν μπορούσαν να διακρίνουν μέχρι πού έφτανε. Διάφορα κτίσματα παρέμεναν όρθια, αλλά τα περισσότερα ήταν κατεστραμμένα, με ολόκληρα κομμάτια των τοίχων τους να λείπουν. Σε παρόμοια κατάσταση βρίσκονταν και οι διάφορες κολώνες που στήριζαν το βάρος του οικοδομήματος - όσες δεν είχαν σωριαστεί στο έδαφος στο πέρασμα των αιώνων.
“Η Αρχαία Aericross,” είπε ο Dhorian. “Η τελευταία κατοικία της τελευταίας βασιλικής οικογένειας του Έθνους του Αέρα πριν εγκαταλείψουμε την μοναρχία και γυρίσουμε μία νέα σελίδα στη ιστορία του Έθνους μας. Πάνε χίλια χρόνια από τότε.”
“Πολύ συγκινητικό,” σχολίασε με μία δόση ειρωνείας η Eden. “Πώς στο καλό θα κατεβούμε μέχρι εκεί κάτω; Δεν έχετε όλοι το χάρισμα να πετάτε σαν κι εμένα.”
“Ναι, τρομάρα σου,” σάρκασε η Atalantis. “Κοιτάξτε!”
Η ανεμοθύελλα που σήκωσε η Evie δεν ήταν αρκετή για να απομακρύνει την άμμο από παντού από ό,τι φάνηκε. Σε κάποια σημεία η άμμος παρέμεινε στοιβαγμένη. Στη μία πλευρά του πύργου όπου βρίσκονταν είχε στοιβαχθεί μία ολόκληρη πλαγιά από άμμο που έφτανε μέχρι χαμηλά σε μία γέφυρα.
“Είναι ασφαλές αυτό;” ρώτησε αγχωμένα ο Dhorian.
“Ένας τρόπος υπάρχει να το μάθουμε αυτό,” είπε ο Orion προτού πηδήξει πρώτος.
Ο Skylar κοίταξε διστακτικά από το χείλος του πύργου. Η απόσταση ήταν αρκετά μεγάλη και δεν υπήρχε καμία διαβεβαίωση ότι θα έφταναν στον προορισμό τους χωρίς να γίνουν χίλια κομμάτια. Καθώς όμως οι υπόλοιποι άρχισαν να ακολουθούν τον Orion, κατάλαβε ότι δεν είχε άλλη επιλογή. Αυτός και η αδερφή του μαζί με τον Dhorian έμειναν τελευταίοι καθώς οι άλλοι συνέχισαν να γλιστρούν πάνω στην άμμο.
“Μετά από εσάς,” δήλωσε βιαστικά ο οδηγός.
“Μα τι ευγενικός,” είπε ειρωνικά η Livia. “Ω, μα τι στο καλό!” αναφώνησε και πήδηξε.
“Livia!” φώναξε τρομοκρατημένος ο Skylar. Δίστασε για μία στιγμή προτού πάρει μία ανάσα και την ακολούθησε.
Ήταν πολύ χειρότερο από ότι περίμενε αλλά καθώς άρχισε να γλιστράει πάνω στην καυτή άμμο συνειδητοποίησε ότι δεν υπήρχε επιστροφή. Προσπάθησε να κρατηθεί από κάπου αλλά μάταια. Τουλάχιστον μπορούσε να ορίσει την πορεία του χρησιμοποιώντας τα χέρια του ώστε να μην πέσει πάνω σε κάποιον άλλον. Ο Dhorian από πάνω του ούρλιαζε τρομοκρατημένος.
Επιτέλους έφτασαν στο τέλος. Η Atalantis τον βοήθησε να σηκωθεί από την άμμο ενώ ο Silas πρόσφερε το χέρι του στην Livia. Ο Dhorian κατέληξε να σωριαστεί στα πόδια του ξωτικού. Βρίσκονταν στη μέση μίας τεράστιας μαρμάρινης γέφυρας που χωριζόταν προς τέσσερεις διαφορετικές κατευθύνσεις. Από το πλάι ο Skylar πρόσεξε ότι υπήρχαν κι άλλοι δρόμοι πιο χαμηλά από την γέφυρα που μάλλον ήταν μία κεντρική αρτηρία που συνέδεε τα διάφορα μέρη της Aericross. Αλλά και πάνω από τα κεφάλια τους η αρχαία πόλη αναδιπλώνονταν εντυπωσιακά. Για μία στιγμή έμειναν να θαυμάσουν τη θέα.
“Καλύτερα να χωριστούμε,” πρότεινε η Evie. “Τουλάχιστον έτσι θα καλύψουμε περισσότερο έδαφος.”
‘Ετσι, ο Skylar και η Atalantis πήγαν αριστερά, η Evie μαζί με την Eden και την Livia συνέχισαν ευθεία και τα δύο ξωτικά μαζί με τον Dhorian προχώρησαν δεξιά. Ο μαρμάρινος αυτός δρόμος που κρεμόταν πάνω από την υπόλοιπη πόλη συνέχιζε για αρκετά μέτρα μέχρι που τους οδήγησε σε μία περιστρεφόμενη σκάλα επίσης από μάρμαρο. Άρχισαν να την σκαρφαλώνουν για αρκετή ώρα μέχρι που έφτασαν μπροστά στην είσοδο ενός εντυπωσιακού κτηρίου. Οι πόρτες που κάποτε στέκονταν περήφανες τώρα βρίσκονταν ξεφαρβαλωμένες από τις θέσεις τους, ελεεινές και τρισάθλιες, χαρακωμένες από το πέρασμα των αιώνων. Καθώς ησήλθαν μέσα στο κτήριο, τα βήματά τους αντιλάλησαν μέσα στη σιωπή. Μέσα ήταν θεοσκότεινα αλλά από το φως που έμπαινε από τις πόρτες μπόρεσαν να διακρίνουν ατελείωτες σειρές από ράφια που έφταναν πολύ ψηλά, αλλά σίγουρα όχι μέχρι το ταβάνι το οποίο κρεμόταν αρκετά μέτρα πάνω από τα κεφάλια τους.
“Πόση γνώση χαμένη και ξεχασμένη,” σχολίασε η Atalantis. “Ίσως να μπορέσουμε να βρούμε κάτι για την Teinalth εδώ.”
Περιπλανήθηκαν αρκετή ώρα ανάμεσα στους ατελείωτους διαδρόμους, με μοναδικό φως την φωτιά που έκαιγε από τη ανοιχτή παλάμη της Atalantis. Κάπου κάπου σταματούσαν και τραβούσαν σκονισμένους και ξεθωριασμένους τόμους από τα ράφια, δίχως όμως να βρίσκουν αυτό που έψαχναν. Τα περισσότερα ήταν γραμμένα σε άγνωστες γλώσσες με παράξενα σύμβολα, κάποια όμως ήταν και στην κοινή γλώσσα. Κάποια στιγμή, κι ενώ ο Skylar προσπάθησε να φτάσει ένα βιβλίο που του τράβηξε την προσοχή, σκόνταψε και παραλίγο να βρεθεί φαρθύς πλατύς στο δάπεδο.
“Τι στο-” Είπε βλαστημώντας σιγανά.
Η Atalantis έσπευσε στο πλευρό του. “Είσαι καλά;” ρώτησε.
“Ναι, μα ποιος ηλίθιος παράτησε όλα αυτά τα βιβλία στο πάτωμα;” γκρίνιαξε.
Ήταν πράγματι πολύ περίεργο. Η Atalantis γονάτισε κοντά του, ρίχνοντας φως στα πόδια τους. Πράγματι, στοίβες από βιβλία ήταν στοιβαγμένα στο πάτωμα ενώ αρκετά ήταν παρατημένα ανοιχτά σε άσχετες σελίδες. Ένα κερί ήταν ακουμπησμένο κοντά τους που όμως δεν είχε τελειώσει ακόμα. “Αυτό το κερί κάηκε πρόσφατα,” παρατήρησε η Atalantis. “Κάποιος ήταν εδώ όχι πολλές μέρες πριν.”
“Μα πώς; Αφού η πόλη ήταν θαμμένη κάτω από την άμμο,” είπε ο Skylar.
Η Atalantis έπιασε στα χέρια της ένα βιβλίο που βρίσκονταν στην κορυφή σε μία από τις στοίβες. Στο αχνός φως της φωτιάς της ο Skylar πρόσεξε ότι στο εξώφυλλο ήταν ζωγραφισμένοι δύο δράκοι που δεν είχαν ξεθωριάσει εντελώς. Η Atalantis περιεργάστηκε το βιβλίο σκεπτική.
“Δεν ξέρουμε τι δυνάμεις έχουν οι Φύλακες,” είπε. “Θα μπορούσε κάλλιστα η μητέρα της Evie να έθαψε την πόλη φεύγοντας. Μα γιατί;” αναρωτήθηκε.
“Ίσως για να μην ήθελε κανείς άλλος να μπει εδώ και να ανακαλύψει όλη αυτή την ξεχασμένη γνώση,” υπέθεσε ο Skylar.
“Ίσως.” Η Atalantis σηκώθηκε όρθια με αργές κινήσεις. “Ή ίσως να μην ήθελε κάτι να βγει από εδώ.”