Leora
Het ging traag. Heel traag.
Zo traag, dat ze het amper had opgemerkt.
Pas toen zijn oogleden voor de helft geopend waren, kwam ze pas tot het besef wat dat inhield.
Hij was wakker. Het liefst gaf ze hem een verwelkomende glimlach en fluisterde ze liefkozende woorden naar hem, zodat hij wist hoe bang zijn bewusteloosheid haar maakte. Maar het lukte haar niet.
Egoïst.
Ze was gestopt met het spelen van zijn vingers. In plaats daarvan lagen haar handen nu om de zijne gevouwen en keek ze naar de herenigde lichaamsdelen.
Ze moest iets zeggen. Iets. Hij was net uit een brandend huis gekomen. Hij wist nog niet eens over Gisèle...
Had hij haar woorden eigenlijk gehoord?
Opeens kreeg ze enorm veel spijt dat ze het ooit hardop had uitgesproken.
Leora beet op haar onderlip en verplaatste haar blik naar zijn gezicht, waar hun ogen elkaar ontmoette.
Hij zag er vermoeid uit, maar ook iets anders dat ze niet direct kon plaatsen. Angst?
Nee. Het was iets anders.
'Hoe voel je je?' vroeg ze fluisterend.
De jongen sloot zijn ogen en heel even was ze bang dat hij weer wegzonk in een droom.
Zijn gebarsten lippen hingen van elkaar en zijn ademhaling klonk zwaar. Zijn wenkbrauwen bewogen iets dieper, waarna zijn ogen weer in een traag tempo open gingen.
Nog steeds was zijn blik op haar gericht en dat deed haar goed. Ze hoopte dat het hem ook goed deed.
Alex bewoog de hand in haar handen, waardoor ze hem direct losliet. Hij plaatste de hand naast zijn torso en deed een mislukte poging om overeind te komen.
Bezorgd boog ze zich naar hem toe en streek ze wat van zijn haren naar achter. Als het niet zo hard geregend had, zou de pluk allang eigenwijs terug gesprongen zijn, maar door de zware lading van het water bleef het deze keer op zijn plek. 'Je kunt beter nog even blijven liggen. Gewoon, om bij te sterken.'
Hij reageerde amper op haar woorden, alsof hij het niet wilde horen. Ze vroeg zich af of hij het wel wist.
Het kon toch zo zijn dat hij het had gehoord toen hij buiten bewustzijn was? Misschien had hij zelfs haar hatelijke opmerkingen gehoord.
'Kan ik iets voor je doen?' vroeg ze. Ze haalde haar hand bij zijn gezicht weg en ze ging weer iets rechter op zitten.
Hij schudde zijn hoofd, waardoor het plukje haar dat ze opzij had geveegd weer terugsprong op zijn officiële plek.
Opnieuw plaatste hij zijn handen naast zijn lichaam, haar eerdere woorden negerend. Moeizaam duwde hij zichzelf omhoog.
Ze kon zien hoe hij zijn vingers in de drassige grond duwde om meer grip te krijgen.
Zodra hij overeind zat, bleef hij een tijdje zo zitten, terwijl hij op adem kwam. Bedenkelijk staarde hij naar de grond.
Op dit soort momenten zou ze willen dat ze zijn gedachten kon lezen, zodat ze wist wat de juiste woorden waren om te zeggen.
Al was dat niet nodig, zijn uitspraak zei meer dan genoeg.
'Vind je...' Zijn stem klonk zo verschrikkelijk zwak dat het haar pijn deed om naar te luisteren. Hij schraapte zijn keel. '... mij egoïstisch?'
Alex en egoïstisch waren twee woorden die niet bij elkaar pasten. Ze kon zich niet herinneren wanneer hij voor het laatst zichzelf op de eerste plek had gezet. Wel wist ze een herinnering die hij als egoïstisch zag.
De dag dat ze Nora ontmoette en hij haar had teruggestuurd voor hulp. Maar, dat was niet egoïstisch. Dat was een snel overwogen beslissing die gemaakt werd.
Hij wist beter wat hij moest doen met een meisje dat er zo slecht aan toe was. Zij zou het enkel verpest hebben.
Daarbij, zij zou nooit op het idee gekomen zijn om eten te zoeken. Alex was niet egoïstisch aangelegd. Hij bracht zichzelf in gevaar voor anderen en dat hij al meerdere keren laten blijken.
Leora schudde haar hoofd, nog steeds een beetje ontdaan van de plotselinge vraag. 'Nee. Je...'
Ruw werd ze onderbroken door Nora, die bij hen kwam staan en met een opgeluchte zucht naast hem neerzakte. 'Godzijdank, je bent wakker. Ik maakte me echt zorgen.'
Zij was hier zoveel beter in dan Leora. Nora was spontaan en stond niet gauw met een mond vol tanden.
Het meisje had daarnaast ook een uiterlijk dat ieder mens als beeldschoon zou omschrijven.
Tot slot beschikte ze ook nog eens over een hersencapaciteit waar Leora u tegen zou moeten zeggen.
En zijzelf? Daar wilde ze niet eens over nadenken.
Nora zei nog wat dingen die haar opluchting lieten blijken, maar Leora sloeg de betekenis ervan niet op.
Ze kwam overeind en wendde haar blik af. En zo gemakkelijk liet ze het gebeuren. Ze vond hem leuk en hoe langer ze bij elkaar waren, hoe beter ze zich dat begon te beseffen.
Maar Nora liep met dezelfde gevoelens rond. Misschien moest ze er maar gewoon mee leren leven dat wat zij en Alex hadden een simpele vriendschap was. Net zoals vroeger. Ze zou Nora nooit kunnen overtreffen.
Luc mengde zich ook bij hen en bestudeerde Alex goed. 'Ben je in staat om te lopen?'
Alex knikte, waarop Luc zijn hand naar hem uitstak om hem overeind te helpen. 'Goed, laten we gaan. Hoe sneller we een nieuw huis tegenkomen, hoe beter.'
Met lood in haar schoenen liep ze met hen mee. Dat ze zich slecht voelde, was zacht uitgedrukt.
Ze zou het niet mogen denken en ook hiervoor haatte ze zichzelf, maar de waarheid was dat ze liever in dat huis gebleven was. Dan had ze Luc nooit zo kunnen teleurstellen. Hij had dan nooit geweten hoe laf ze was.
Als ze daar was gebleven, had ze ook nooit zoveel pijn ervaren rondom Alex.
God, wat zou zij nu graag in Nora's schoenen willen staan en naast de jongen willen lopen.
Ze wilde het gewoon graag opgeven.
Lafaard.
Alex
Ze liepen door de stad waar ze zich bevonden, omdat de wind dan tegen hen in zou gaan en het onweer achter hen bleef. Als ze de snelweg op zouden gaan, zou dat alleen maar gevaar opleveren.
Ze hadden geen idee waar ze waren.
Er stonden genoeg huizen om te laten blijken dat er hier veel mensen woonden, maar het was stiller dan in Utrecht, waar kinderen gewoon schreeuwend over straat liepen en overal wel mensen lagen.
In plaats daar van was het hier muisstil. De groep hoorde alleen het ruisen van de wind en hun voetstappen.
Alex wist zeker dat dit een keurige buurt was, wat ook betekende dat er vast veel ouders met kinderen woonden. Wat weer inhield dat menigeen gestorven was.
Want ook deze stad was er slecht aan toe.
Ze liepen door de binnenstad, waar veel horecapanden in elkaar waren gevallen.
Van hoge gebouwen stonden alleen de geraamten nog overeind. Er was nergens brand, maar sommige huizen smeulden nog wel.
Geen enkele plek kon meer aangetast zijn dan Utrecht zelf.
De ooit zo glorieuze stad was nu helemaal verwoest door een aardbeving, die de kerncentrale liet ontploffen en alles bedekte met radioactiviteit. Ze moesten er allemaal vol mee zitten.
Ze moesten de mensen evacueren, en snel ook. Maar dat zou niet gaan.
Punt één, omdat er zo veel slachtoffers waren. Het ziekenhuis had geen ruimte meer voor al die mensen die dachten dat ze daar veilig zouden zijn.
Punt twee, omdat de wegen voor auto's, die snel meerdere mensen mee kunnen nemen, onbegaanbaar waren.
Al het puin lag op de wegen en er waren mensen nodig die het konden verwijderen.
Maar niemand was daar toe in staat.
Dat verklaarde al waarom zij heel snel weg wilden uit de stad. Ze wilden, als dat kon, naar een land dat er niet zo rampzalig aan toe was.
De stilte was moordend. Nora staarde naar de grond en Alex meende te zien dat ze rode ogen had. Leora staarde eveneens naar de grond, maar eerder wezenloos.
Luc liep een heel eind voor hen uit en Rabelais juist een heel stuk achter.
Het was voor het eerst in tijden dat er niemand was die de stilte verbrak. Zelfs Alex niet, die erop gebrand was stiltes te vermijden zodat hij niet met zijn gedachten opgescheept zou zitten.
Zijn schouder deed pijn. Intussen had hij een ander T-shirt aangetrokken uit Luc's tas omdat hij de zijne was verloren in het huis.
De rillingen liepen over zijn rug als hij er aan terug dacht. Zoiets wilde hij nooit, maar dan ook nooit meer meemaken. Ze waren Gisèle eraan verloren.
De reden dat ze Luc nu en dan onderdrukt hoorden snikken en merde hoorden roepen, wat Frans was voor verdomme.
Toen Lucas ergens verderop een huis in stapte, volgden de anderen hem als een kudde schapen. 'Plaspauze.' verkondigde hij en hij liep zonder hen aan te kijken naar de badkamer.
Rabelais liep naar de hal, waar ook een wc was, waardoor de twee overgebleven meisjes en hij in de woonkamer achter bleven.
De bank lag op zijn kant en de glazen tafel was kapot gevallen op het laminaat. De planten die nog overeind stonden hingen slap en de TV bungelde aan een enkel draadje aan de muur.
Leora zocht een lichtknopje, maar tevergeefs. Daarom stak Nora een aantal kaarsen aan en viel haar de gitaar in een hoekje direct op.
Ze keek hem schuinlings aan, alsof ze toestemming vroeg er op te mogen spelen. Maar Alex had geen mening.
Hij pakte een stoel, zette hem overeind en ging er op zitten. Met zijn ellebogen op zijn bovenbenen wreef hij in zijn ogen. Slaap. Rust. Dat had hij nodig.
Maar ze moesten verder.
Ondertussen had Nora de gitaar gepakt. Het miste een hoekje bij de stemknoppen, maar dat was niet heel erg.
De klank van de gitaar was rustgevend en Alex werd er licht van in zijn hoofd.
'Far, so far from this old dark place
There's a light,
It's shining your way
Nothing,
Nothing but peace in our minds,
It's glowing out of the day.'
Haar gezicht had een gebroken uitdrukking en tranen stroomden over haar wangen terwijl ze zong. Het was hier en daar vrij vals, maar toch liet het hen allemaal stil zitten. Alex was gestopt met het wrijven in zijn ogen.
'Ik kan het niet.' Nora veegde haar ogen af met de muis van haar hand.
Niemand zei iets terug. Luc niet omdat hij heel ergens anders was met zijn hoofd, en dat gold ook voor Rabelais.
Alex omdat hij niet wist wat hij moest zeggen tegen het meisje dat nu zo ineengedoken over de zwarte gitaar heen zat, haar gezicht oranje door het kaarslicht. Ze had werkelijk waar heel mooi gespeeld.
Ze had de gedachten van Alex stil gezet. Daar was Alex haar dankbaar voor, aangezien hij zijn moeder hoorde schreeuwen om hulp. Er was net een beeld op komen spelen van zijn moeder onder een boomstam, hevig bloedend en kreunend van de pijn.
'Vroeger zong Eloïse.' Nora snikte zachtjes en tippelde met haar vingers over het hout.
Alex kon zich nog wel herinneren dat het eerste wat ze had gezegd toen ze wakker werd inderdaad deze naam was. Ze had het heel vaak herhaald.
'Wie is Eloïse?' vroeg Leora.
'Mijn beste vriendin.' heel even keek Nora op naar hen. Luc en Rabelais waren er nog niet. 'Er was nooit een betere vriendin geweest dan zij. Zij begreep me. Zij was er voor me. Op de avond van de ramp waren we in Wolff, de bioscoop in hoog catherijne. We zaten gewoon onze popcorn op te eten toen er ineens allemaal gruis in mijn bak viel. En we zaten dus zo in de film dat we het schudden van de grond niet eens hadden gevoeld.'
Hoewel Alex niet echt wist wat hij moest zeggen, liep hij naar haar toe en ging hij naast haar zitten. Ze leunde zelf tegen hem aan, en vertelde verder.
'Ik sprong op, en omdat Eloïse pas later door had dat er iets aan de hand was, kwam ze later overeind. Het scherm en alle lampen vielen uit en het was stikdonker. We wisten niet waar de nooduitgang was. Ik kon haar niet eens zien.'
Het was duidelijk dat Nora moeite had haar verhaal te doen, want ze hakkelde om de zin. Maar toch vertelde ze verder. 'Ik schreeuwde en ik was in paniek. Maar iedereen was in paniek. Nu we stonden voelden we de schokken nog beter en deze schokken zwollen aan. Ik was doodsbang, al helemaal omdat ik haar kwijt was geraakt. En ik had nog geen twee stappen gelopen. Om de een of andere reden ging ik er van uit dat zij vast al onder aan de tribune stond, en ik schreeuwde naar haar, maar ze was er niet. Overal om me heen grepen mensen naar me en schreeuwden ze de namen van hun geliefden toen een deel van het dak naar beneden kwam.'
Alex voelde hoe Nora trilde. 'Weet je ook hoe je aan de wond bent gekomen?'
Ze schudde haar hoofd langzaam. 'Maar het gaat al beter.'
'Hoe... ben je er uit gekomen?' vroeg Leora aarzelend, bang dat ze de druppel zou zijn die de emmer deed overlopen waardoor Nora zichzelf niet meer onder controle zou kunnen houden.
'Ik dacht dat ze buiten was,'
Nora's stem brak, en ze hield op met praten, maar drukte in plaats daarvan haar hoofd in zijn schouder.
Alex zat daar een beetje ongemakkelijk. Het moest niet lijken alsof ze een stel waren. Hij vond Nora oprecht heel erg aardig, maar hij kende haar nog niet lang genoeg haar op deze manier te kunnen troosten.
Liever had hij gehad dat ze gewoon alleen was geweest en zich zorgen maakte over iemand. Dan kon hij haar geruststellen.
Maar Eloïse was hoogstwaarschijnlijk dood.
Hij had geen kans meer haar gerust te stellen, want hij wilde wel de waarheid spreken. Hij wilde haar geen hoop laten koesteren als het er misschien niet was. Zelf ging hij er ook kapot aan.
Maar hij kon zichzelf onmogelijk vertellen dat Jess dood was, dat zijn hele familie was omgekomen.
Hij wist dat de kans groot was, maar hij kon het gewoon niet accepteren. Hij worstelde met zijn eigen gedachten en de kans was groot dat zij het zouden winnen en hij rond zou lopen als een zombie.
Toen kwamen Rabelais en Luc binnen, en daarmee bevestigden zij dat ze verder moesten gaan.