နောက်တခါလက်ထပ်ဖို့ဆိုတာမဖြစ်နိုင်ဘူး

အပိုင်း(၉၈)

စုန့်ထင်ယွီခြေလှမ်းတွေရပ်သွားပြီး လက်သီးတွေလဲဆုပ်ထားလိုက်တယ်။သူ့ဒေါသတွေကိုသူထိန်းချုပ်နေပုံရတယ်။ဒါပေမယ့်သူခပ်မြန်မြန်ဘဲထိန်းချုပ်လိုက်ပြီး လင်ချန်ဟွမ်ဘက်ကိုလှည့်ကာအေးစက်စက်ပြုံးလိုက်ပြီး: 'လင်ချန်ဟွမ် နောက်ကျတယ်ဆိုရင်နောက်ကျသွားတာဘဲ'

လင်ချန်ဟွမ်လဲမတ်တပ်ရပ်ပြီးပြန်ပြောဖို့ကိုမေ့နေတယ်။

စုန့်ထင်ယွီအိပ်ယာပေါ်ကနေစုရန်ကိုချီ‌လိုက်တာကိုထျန်မီတွေ့ပြီးအမြန်တားလိုက်ကာ: 'ရှင်ဘာလုပ်နေတာလဲ?'

'ဘေးဖယ်လိုက်'

ထျန်မီလဲဒေါသထွက်သွားပြီး: 'အခုအပြင်မှာရာသီဥတုကဒီလောက်ဆိုးနေတာကို သူမကိုချီသွားပြီးဘာလုပ်မလို့လဲ?ရှင်သူမကိုတောင်အောက်ကိုချီသွားမလို့လား?သူမအဖျားကြီးနေတယ်ဆိုတာကိုရှင်သိလား?အခြေအနေပိုဆိုးသွားရင်ဘယ်လိုလ်ုမလဲ?ဒီအခြေအနေကိုရှင်သဘောမကျပေမယ့်လဲစုရန်ကိုစဉ်းစားပေးလို့မရဘူးလား?မနက်ဖြန်မနက်ထိစောင့်ပြီးသူမအဖျားလဲကျပြီးရာသီဥတုလဲကောင်းသွားရင် ရှင်သွားလို့ရပြီ။ဟုတ်ပြီလား?'

စုန့်ထင်ယွီလဲသူမနဖူးကိုစမ်းကြည့်လိုက်တော့မှ တော်တော့်ကိုပူနေတာဘဲ။

သူလဲစိတ်ထိန်းလိုက်ပြီး ဘာမှမပြောဘဲသူမကိုအိပ်ယာပေါ်ကိုပြန်ထားလိုက်ပြီးစောင်ခြုံပေးလိုက်တယ်။

ထျန်မီလဲအိမ်ပိုင်ရှင်ဆီကနေငှားလာတဲ့ရေခဲအိတ်ကိုပေးလိုက်ပြီး: 'သူမနဖူးကိုကပ်ပေးလိုက်။အပူကျသွားရအောင်'

စုန့်ထင်ယွီရေခဲအိတ်ကိုယူပြီးစုရန်နဖူးပေါ်မှာကပ်ပေးလိုက်တယ်။ပြီးတော့ထိုင်ခုံကိုယူပြီးကုတင်ဘေးမှာထိုင်ကာအားလုံးကိုလျစ်လျူရှုထားလိုက်တယ်။

ထျန်မီလဲလင်ချန်ဟွမ်ရဲ့သနားစရာကောင်းတဲ့မျက်နှာကကြမ်းပြင်ပေါ်မှာရပ်ပြီးစုရန်ကိုဘဲစိုက်ကြည့်နေတာကိုကြည့်နေလိုက်တယ်။

သူမလဲရင်ထဲမှာသက်ပြင်းချလိုက်မိပြီး သူအနားကိုသွားကာသူ့လက်ကိုဆွဲပြီး: 'သူရန်ရန်ကိုဂရုစိုက်လိမ့်မယ်။နင်ငါနဲ့လိုက်ခဲ့လိုက်'

သူမလဲသူ့ကိုအခန်းထဲကနေအပြင်ကိုခေါ်လာခဲ့လိုက်တယ်။အဲ့ဒီအချိန်မှာဘဲအိမ်ပိုင်ရှင်လဲအထဲကိုဝင်လာတယ်။

အိမ်ပိုင်ရှင်လဲလေတွေအိမ်ထဲကိုဝင်လာမှာစိုးလို့တံခါးကိုကျပ်ကျပ်ပိတ်လိုက်ပြီးအထဲကိုဝင်လာကာ: 'ထျန်မိန်းကလေး၊ဥက္ကဌလင်၊စုမိန်းကလေးရော?'

ထျန်မီလဲယဥ်ယဉ်ကျေးကျေးပြန်ပြောလိုက်တယ်: 'သူမသက်လာလာပါပြီ။ကျေးဇူးတင်ပါတယ်'

အိမ်ပိုင်ရှင်ကထပ်ပြီးပြောလိုက်တယ်: 'ဒါဆိုရင်ကောင်းပါတယ်။ဒီညတော့ဒီမှာဘဲနေလိုက်ကြတော့။လေတွေလဲတအားတိုက်ပြီးနှင်းတွေလဲအများကြီးကျနေတာဆိုတော့တောင်အောက်ဆင်းဖို့လွယ်မှာမဟုတ်ဘူး။မနက်ဖြန်မနက်ရာသီဥတုကောင်းလာတော့မှပြန်ကျပေါ့'

'ဟုတ်ကဲ့။ကျေးဇူးပါ'

'ရပါတယ်' အိမ်ပိုင်ရှင်လဲလက်ကာပြလိုက်ပြီးပြန်မလို့လုပ်လိုက်တော့ထျန်မီလှမ်းခေါ်လိုက်တယ်။

ထျန်မီ လင်ချန်ဟွမ်မျက်နှာကိုစွေကြည့်လိုက်ပြီး: 'တဆိတ်လောက်ရှင့် ဆေးသေတ္တာများရှိလားမသိဘူး?'

အိမ်ပိုင်ရှင်လဲလင်ချန်ဟွမ်မျက်နှာကဒဏ်ရာတွေကိုတွေ့ပေမယ့် သူမျကိစ္စကိုစပ်စုတတ်တဲ့သူမဟုတ်တော့ ပြီးတော့လဲအခြေအနေတွေကတစ်ခုခုဖြစ်နေတယ်ဆိုတာကိုခံစားမိလို့ဘာမှမမေးခဲ့တာ။

'ရှိပါတယ်။ရှိပါတယ်။ကျွန်တော့ကိုဒီမှာခဏစောင့်ဦးနော်။ယူပေးမယ်'

မကြာခင်မှာဘဲဆေးသေတ္တာကိုတွေ့သွားပြီးစားပွဲပေါ်ကိုတင်ပေးထားလိုက်တယ်။

ထျန်မီလဲအရမ်းကိုကျေးဇူးတင်သွားပြီး: 'ကျေးဇူးတင်ပါတယ်'

အိမ်ပိုင်ရှင်ကလဲကျေးဇူးတင်စရာမလိုဘူးလို့ပြောပြီးထွက်သွားလိုက်တယ်။

ထျန်မီဆိုဖာပေါ်မှာထိုင်ပြီးသူ့ကိုဆေးထည့်ပေးမလို့လုပ်လိုက်ကာ: 'ငါဆေးထည့်ပေးမယ်'

လင်ချန်ဟွမ်လဲဘာမှမပြောဘူး။ထျန်မီလဲဘာမှမပြောတော့ဘဲဆေးဘဲထည့်ပေးလိုက်ပြီး: 'နင်အဆင်ပြေရဲ့လား?'

လင်ချန်ဟွမ်ကတော့တိတ်နေတုန်းဘဲ။

ထျန်မီဆေးသေတ္တာကိုပိတ်လိုက်ပြီးစောစောကဖြစ်ခဲ့တာတွေကိုသတိရသွားကာ: 'ဘယ်လိုဘဲဖြစ်ဖြစ်စုန့်ထင်ယွီကစုရန်ရဲ့ယောက်ျားဘဲ။လွန်ခဲ့တဲ့လေးနှစ်တုန်းကလဲသူတစ်ခါမှပြန်မလာတာငါသိတယ်။ပြန်လာတော့လဲစုန့်ဝမ်ရှီကိုကယ်ပေးဖို့ကိုတွန့်ဆုတ်နေပြီးစုရန်နဲ့တူတူမနေချင်တာလဲသိတယ်။လွန်ခဲ့တဲ့လေးနှစ်တုန်းကစုရန်ကိုသူအရမ်းမုန်းနေတော့ စုရန်အပေါ်ကိုသူခံစားချက်မရှိဘူးလို့ထင်နေခဲ့တာ။ဒါပေမယ့်ကြည့်ရတာငါထင်တာမှားသွားတဲ့ပုံဘဲ...'

ဒါပေမယ့်တစ်ဖက်မှာစုရန်ကိုအမြဲစောင့်နေတဲ့လင်ချန်ဟွမ်ကရော?

လင်ချန်ဟွမ်ဆိုဖာမှာမှီပြီးအခန်းအရှေ့
ကိုကြည့်နေပေမယ့်ဘာမှမမြင်ဘူးဖြစ်နေတယ်။

အခန်းထဲမှာ

စုန့်ထင်ယွီဘယ်လိုမှစိတ်မအေးနိုင်ဘူးဖြစ်နေတယ်။စုရန်အိပ်ယာပေါ်မှာလှဲပြီးပါးလေးနှစ်ဖက်နီရဲနေတာကိုကြည့်ပြီးသူ့ရင်ထဲမှာခံစားချက်တွေအများကြီးဖြစ်ပေါ်နေတယ်။

စိတ်မကောင်း‌တာရောနာကြည်းနေတာရော။

သူ့လက်တွေနဲ့စုရန်နှုတ်ခမ်းလေးကိုပွတ်လိုက်တယ်။လင်ချန်ဟွမ်သူမကိုနမ်းထားတာကိုဘယ်လိုဖယ်ပစ်ရမလဲလို့တွေး‌နေမိတယ်။

စုရန်လဲချောချောမွေ့မွေမအိပ်နိုင်ဘဲအိပ်ရင်းနဲ့မျက်မှောင်တွေကြုတ်နေတယ်။

သူမရဲ့မျက်ခုံးတွေကိုစုန့်ထင်ယွီနှိပ်ပေးလိုက်တယ်။ပြီးတော့စုရန်အနားကိုကပ်သွားလိုက်ပြီးအေးစက်တဲ့အကြည့်တွေနဲ့ကြည့်နေလိုက်တယ်။

သူအသံတိုးတိုးလေးနဲ့ပြောလိုက်တယ်: 'စုရန် မင်းကိုကိုယ်မသတ်ရက်တာကိုမုန်းမိတယ်'

သူ့စိတ်ကိုစုရန်ထိန်ချုပ်နိုင်စွမ်းရှိတာကိုသူအခုသိသွားပြီ။သူစိတ်တွေကသူ့ထိန်းချုပ်မှုအောက်မှာမရှိဘဲသူမကြောင့်ဘဲအမျိုးမျိုးပြောင်းလဲနေတာ။သူအဲ့လိုခံစားရတာမျိုးကိုမကြိုက်ဘူး။

စုရန်အခြေအနေကိုစောင့်ကြည့်နေရလို့စုန့်ထင်ယွီတစ်ညလုံးမအိပ်ရဘူး။

ကံကောင်းစွာနဲ့ညသန်းခေါင်မှာစုရန်အဖျားကျသွားတယ်။သူမမျက်နှာနီတာတွေလျော့သွားပြီးမျက်မှောင်လဲမကြုတ်တော့ဘဲ အေးအေးချမ်းချမ်းအိပ်ပျော်သွားတယ်။

အပြင်မှာလေတိုက်တာတွေလဲရပ်ပြီးနှင်းလဲမကျတော့ဘူး။

စုရန်အခြေအနေစိတ်ချလို့ရသွားတာကိုကြည့်ပြီးသူလဲခုံမှာမှီပြီးမျက်လုံးတွေကိုမှိတ်ထားလိုက်တယ်။သူခဏအနားယူလိုက်ပေမယ့်မကြာခင်မှာဘဲပြန်နိုးလာခဲ့တယ်။

အပြင်မှာလဲလင်းစပြုလာပြီ။အဲ့ဒီအချိန်မှာထျန်မီအထဲကိုဝင်လာပြီး: 'ရန်ရန့်အခြေအနေဘယ်လိုလဲ?

သူမစုရန်အနားကိုလာပြီးနဖူးကိုစမ်းကြည့်ပြီးတော့မှသက်ပြင်ချလိုက်ပြီး စုန့်ထင်ယွီကုတ်အင်္ကျီဝတ်နေတာကိုတွေ့တော့အံ့ဩသွားပြီး: 'ရှင်သူ့ကိုအိမ်ခေါ်သွားတော့မလို့လား?'

'သူမအဖျားကျသွားပေမယ့်ထပ်ပြီးဖြစ်နိုင်တယ်။အဲ့ဒါကြောင့်သူမဆရာဝန်နဲ့တွေ့ဖို့လိုတယ်' စုန့်ထင်ယွီအများကြီးမရှင်းပြဘဲသူ့ကုတ်ကိုဝတ်ပြီးစုရန်အင်္ကျီတွေကိုယူလိုက်တယ်။စုရန်ကိုယ်ပေါ်မှာယောက်ျား
လေးကုတ်အင်္ကျီခြုံထားပေးတာကိုတွေ့‌သွားတယ်။ဘယ်သူ့ဟာလဲဆိုတာကိုသူစဉ်းစားစရာမလိုဘဲသိနေတော့ သူ့မျက်လုံးတွေမဲမှောင်သွားပြီးကုတ်ကိုပြစ်ချလိုက်တယ်။

ထျန်မီလဲဒီစိတ်သဘောထားသေးတဲ့လူကြောင့်ငိုရမလားရယ်ရမလားမသိတော့ဘူး။

ထျန်မီလဲကြမ်းပြင်ပေါ်ကနေကုတ်ကိုကောက်ယူလိုက်ပြီးစုရန်အနားကိုသွားလိုက်တယ်။စုရန်အင်္ကျီတွေကိုစုန့်ထင်ယွီပြင်ဆင်ပေးပြီးသွားတော့ ထျန်မီလဲအဝတ်အစားတွေကိုထပ်ပြီးပေးလိုက်ကာ: 'အပြင်မှာကအေးတုန်းဘဲ။သူမကိုဒါတွေထပ်ဝတ်ထားပေးလိုက်တာပိုကောင်းတယ်'

စုန့်ထင်ယွီစုရန်ကိုဖိနပ်စီးပေးလိုက်ပြီး ထျန်မီကိုအေးစက်စက်ကြည့်ကာ အေးစက်စက်နဲ့ဘဲပြန်ပြောလိုက်တယ်: 'မလိုဘူး'

'စုန့်ထင်ယွီ ရှင်ကတကယ်ဘဲ....' ယောက်ျားတွေကဒီလိုနေရာမှာစိတ်သဘောထားသေးသိမ်တယ်ဆိုတာကိုသူမသိတော့ နောက်ဆုံးတော့ခွင့်လွှတ်ပေးလိုက်ယ်။သူမရဲ့ကုတ်အင်္ကျီကိုချွတ်လိုက်ပြီး: 'ဒါနဲ့ဝတ်ပေးလိုက်။ဒါကကျွန်မဟာဟုတ်ပြီလား?စုရန်ကဖျားနေတုန်းဘဲ'

စုန့်ထင်ယွီသူမကိုကြည့်ပြီးစောစောကလိုဘဲမယူဘဲနဲ့: 'မင်းဘာသာမင်းဝတ်'

ထျန်မီလဲတစ်ခုခုပြောမလို့လုပ်လိုက်တဲ့အချိန်မှာသူစုရန်ကိုကျောပိုးသွားလိုက်တယ်။