Εκείνη η νύχτα ήταν ξάστερη, με το φεγγάρι σε πλήρη ακμή, ρίχνοντας το χλωμό φως του σε όλη την κοιλάδα που απλωνόταν έξω από τα τείχη του Elvonar. Μερικές από τις λευκές του αχτίδες κατάφεραν να ξετρυπώσουν πίσω από τις κουρτίνες που έκρυβαν το δωμάτιο του Skylar και της Livia από τον έξω κόσμο. Το δωμάτιο ήταν σκοτεινό και σιωπηλό. Το μόνο που ακουγόταν ήταν οι ανάσες των δύο παιδιών καθώς παρέμειναν βυθισμένοι στην αγκαλιά του Μορφέα.
Ξαφνικά, η πόρτα του δωματίου άνοιξε με ένα σιγανό τρίξιμο, με το κίτρινο φως του διαδρόμου να εισβάλει στο βυθισμένο στο σκοτάδι δωμάτιο. Η σκιά της Atalantis γλίστρησε μέσα και πλησίασε τις κοιμισμένες μορφές των δύο αδερφών. Ένα δυνατό και ταυτόχρονα τρυφερό χέρι σκούντηξε απαλά τον Skylar που μούγκρισε στον ύπνο του προτού ανοίξουν οι βλεφαρίδες του. Η Livia άλλαξε πλευρό. Βρέθηκε πρόσωπο με πρόσωπο με ατελείωτες φακίδες και δύο φλογερά καστανά μάτια.
“Σηκωθείτε,” είπε χαμηλόφωνα η Atalantis.
“Τι συμβαίνει;” ρώτησε ο Skylar ζαλισμένος.
Η Atalantis απλώς κούνησε το κεφάλι της. “Πρέπει να φύγουμε. Η Evie και η Eden μας περιμένουν στην ανατολική πύλη.”
Ο Skylar δεν ήξερε τι να κάνει με τούτη την πληροφορία. Ήταν ακόμα τόσο ζαλισμένος από τον ύπνο, που ήταν σχεδόν βέβαιος ότι ακόμα ονειρευόταν. Στο μυαλό του δεν μπορούσε ακόμα να κάνει την σύνδεση μεταξύ του ότι η Evie τους περίμενε στην πύλη και ότι η Atalantis είχε έρθει να τους ξυπνήσει μέσα στα άγρια χαράματα. Μόνο όταν άρχισε να ντύνεται σαν μεθυσμένος άρχισε να καθαρίζει το μυαλό του. Η Livia ωστόσο είχε μείνει καθισμένη στο κρεβάτι και τον κοιτούσε σαν χαζή.
“Τι κάθεσαι και με κοιτάς; Ντύσου,” της είπε.
“Πού πηγαίνουμε;” ρώτησε.
Ο Skylar δεν αποκρίθηκε αμέσως. “Δεν ξέρω,” είπε τελικά.
“Και τι λοιπόν; Απλά θα ακολουθούμε όπου θέλει να μας τραβολογάει η Evie; Δεν είμαστε καλά. Εγώ δεν πάω πουθενά. Θα μείνω εδώ.”
“Άκου να σου πω,” της πέταξε εκνευρισμένος ο Skylar καθώς την πλησίαζε. “Από τότε που ήρθαμε εδώ το μόνο που κάνεις είναι να γκρινιάζεις. Το έχουμε καταλάβει ότι αντιπαθείς την Evie εδώ και χρόνια. Αυτή όμως εξακολουθεί να θέλει να σε προστατεύσει. Για μία φορά, κάνε αυτό που σου λέει και βούλωσέ το.”
Η Livia τον κοίταξε αποσβωλομένη. Τελικά, σηκώθηκε και ντύθηκε σιωπηλά, δίχως να ρίξει στον Skylar ούτε ένα βλέμμα. Στην βάση της σκάλας τους περίμενε η Atalantis. Τους έδωσε δύο πανωφόρια και τους ζήτησε να την περιμένουν έξω. Μπροστά από την είσοδο του σπιτιού βρισκόταν πεζεμένος ο Alexander, έτοιμος για ταξίδι. Δεν είπε τίποτα όταν τους είδε, πράγμα παράξενο.
“Alexander, ξέρεις μήπως πού πηγαίνουμε;” τον ρώτησε ο Skylar.
“Γιατί νομίζεις αυτοί ξέρουν;” αντερώτησε ειρωνικά το άλογο. “Αν είμαστε λίγο τυχεροί, δεν θα χρειαστεί να φτάσουμε μέχρι την άλλη άκρη της ηπείρου.”
“Στην άλλη άκρη της ηπείρου…” επανέλαβε αποσβολωμένος ο Skylar και ξαφνικά θυμήθηκε την συζήτηση της Atalantis και του Alphonse μόλις λίγες ημέρες πριν.
“Ακριβώς! Σιγά μην κάθονταν στα αυγά τους…”
Ώστε αυτό ήταν το σχέδιο: να βρουν την μητέρα της Evie. Αλλά γιατί ξαφνικά αποφάσισαν πως έπρεπε να πάνε κι αυτοί μαζί τους; Αυτό δεν μπορούσε να καταλάβει ο Skylar. Προτού προλάβει να αναλύσει αυτήν την νέα πληροφορία, εμφανίστηκε και η Atalantis ακολουθούμενη από τον Alphonse. Αντάλλαξαν ένα τελευταίο φιλί και στη συνέχεια η Atalantis βοήθησε την Livia και τον Skylar να σκαρφαλώσουν στην πλάτη του Alexander.
“Να προσέχετε,” είπε ο Alphonse.
Η Atalantis γέλασε. “Αγάπη μου, αυτό δεν μπορεί να στο υποσχεθεί κανένας μας.”
Ο Alphonse αναστέναξε αλλά στη συνέχεια χαμογέλασε. “Το ξέρω… το ξέρω…”
Η Atalantis έπιασε το χέρι του και έφερε τις αρθρώσεις του στα χείλη της. “Εις το επανιδείν,” είπε χαμηλόφωνα. “Πάμε, Alex,” πρόσθεσε τραβώντας τα γκέμια του αλόγου.
Ο Alphonse έμεινε στο κατώφλι της πόρτας μέχρι που έστριψαν στο τρίτο στενάκι που συνδέονταν με το δρόμο που βρισκόταν το σπίτι τους και εξαφανίστηκαν. Ο Skylar έριξε μία τελευταία ματιά πίσω από τον ώμο του στο μέρος το οποίο υπήρξε σπίτι του τις τελευταίες εβδομάδες και ένιωσε ξαφνικά μία έντονη μελαγχολία.
Το Elvonar ήταν τρομακτικά ήσυχο. Τα πάντα ήταν βυθισμένα στο απόλυτο σκοτάδι, πέρα από τις λάμπες που φώτιζαν το δρόμο και τον αστροκεντισμένο ουρανό με το φεγγάρι στο κέντρο του. Ο Skylar αναρωτήθηκε πώς έμεναν οι λάμπες αυτές όλο το βράδυ αναμμένες εφόσον, από όσο ήξερε, δεν χρησιμοποιούσαν πετρέλαιο. Ο μοναδικός ήχος που μπορούσε να ακουστεί ήταν οι οπλές του Alexander πάνω στους πλακώστροτους δρόμους. Η Atalantis τους οδήγησε μέσα από μικρούς δρόμους και στενάκια, αποφεύγοντας επίτηδες τον κεντρικό δρόμο. Κάποια στιγμή επιτέλους έφτασαν στην ανατολική πύλη η οποία ήταν ανοιχτή. Μονάχα δύο φρουροί είχαν υπηρεσία εκείνη την ώρα, αλλά ούτε αυτοί αντέδρασαν στην ξαφνική τους εμφάνιση. Πέρασαν την πύλη και βρέθηκαν έξω από τα τείχη του Elvonar, όπου τους περίμεναν η Evie πάνω σε ένα μαύρο άλογο, η Eden και ο Orion. Η Atalantis σταμάτησε τον Alexander και ο Skylar κατέβηκε ώστε να ανέβει στο άλογο της Evie.
“Είμαστε έτοιμοι;” ρώτησε αγχωμένος ο Orion.
“Έτσι νομίζω,” αποκρίθηκε η Eden. “Βέβαια, νιώθω λίγο άσχημα που έπρεπε να χαλάσω τον καθρεφτη του μπαμπά, αλλά θα μας γινόταν κολλιτσίδα αν ήξερε πού πηγαίναμε…”
“Αυτό μπορείς να το ξαναπείς,” σχολίασε η Atalantis καθώς πήρε τη θέση της στη σέλα του Alexander, μπροστά από την Livia. “Εμπρος λοιπόν, ας πηγαίνουμε πριν ξημερώσει.”
Μπροστά στα έκπληκτα μάτια του Skylar και της Livia, η Eden μεταμορφώθηκε σε ένα σμήνος νυχτερίδες και πέταξε μπροστά τους ενώ ο Orion σε έναν μεγάλο γκρίζο λύκο. Τα δύο άλογα τους ακολούθησαν λίαν συντόμως. Ο Skylar έριξε μία κλεφτή ματιά ακόμα πίσω από τον ώμο του, βλέποντας το Elvonar να συρρικνώνεται. Σε λιγότερο από δύο ώρες είχε εξαφανιστεί από το οπτικό του πεδίο εντελώς.
Δεν σταμάτησαν καθόλου πριν ξημερώσει. Κάποια στιγμή ο ήλιος εμφανίστηκε ακριβώς μπροστά τους, τυφλώνοντάς τους με τις λαμπερές αχτίδες της αυγής. Τότε μόνο σταμάτησαν για λίγο. Ο Skylar είχε χίλιες δυο ερωτήσεις, δικαιολογημένα μάλιστα, αλλά ποτέ δεν του φαινόταν η κατάλληλη στιγμή για να τις διατυπώσει. Η Livia ήταν περιέργως σιωπηλή, αλλά πρέπει κι εκείνη να είχε τις ίδιες απορίες με τον ίδιο. Το κυριότερο όμως ήταν, τι ανάγκασε την Evie να λάβει μία τόσο ξαφνική απόφαση.
Είχε ξημερώσει για τα καλά όταν σταμάτησαν για δεύτερη φορά για να ξεκουραστούν τα άλογα κοντά σε ένα ποταμάκι. Κάθισαν κάτω από ένα δέντρο και η Atalantis τούς μοίρασε πρωινό. Τότε ο Skylar αποφάσισε ότι δεν μπορούσαν να κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους πια.
“Πού ακριβώς πηγαίνουμε τελικά;” ρώτησε ευθέως.
“Στο Terradale,” αποκρίθηκε η Evie ήρεμα καθώς μασούσε το ψωμί της. “Εκεί ελπίζουμε να βρούμε μία πύλη που θα μας πάει στην Aericross, στην-”
“Πρωτεύουσα του Έθνους του Αέρα, ναι,” συμπλήρωσε την φράση της ο Skylar. Η Evie τον κοίταξε έκπληκτη που θυμόταν μία τέτοια λεπτομέρεια. “Κρυφάκουσα την Atalantis που το συζητούσε με τον Alphonse,” πρόσθεσε, απαντώντας στην αδιατύπωτη ερώτησή της.
“Ώστε έτσι εξηγείται λοιπόν…” μουρμούρισε η αδερφή του.
“Εμείς όμως γιατί είμαστε εδώ;” επέμεινε ο Skylar.
“Έμαθα ότι είχες ένα τετ-α-τετ με τη Velika τις προάλλες,” εξήγησε απλά η Evie. Κανείς άλλος δεν φάνηκε να ξαφνιάζεται με αυτήν την πληροφορία. “Δεν μου άρεσε αυτό. Είμαι βέβαιη ότι θα το ξανακάνει σε κάθε ευκαιρία.”
Δεν ήταν λανθασμένο το σκεπτικό της. Ο Skylar ένιωσε έναν κόμπο στο στομάχι του που δεν είχε να κάνει με το πόσο πεινασμένος ήταν.
"Δεν μου αρέσει να χρησιμοποιούν τα άτομα που έχω κοντά στην καρδιά μου ως όπλο εναντίον μου," συνέχισε η Evie. "Η αγάπη δεν είναι παιχνίδι ή εργαλείο, όπως ίσως να νομίζει η Velika και σίγουρα δεν θα της επιτρέψω να παίζει τέτοιου είδους παιχνίδια."
Ο Skylar δεν ήξερε τι να σκεφτεί, πόσο μάλλον να βρει τι ακριβώς έπρεπε να απαντήσει σε αυτό. Η Evie μιλούσε με έναν τρόπο που δεν του θύμιζε σε τίποτα την μεγαλύτερη αδερφή του - ή τουλάχιστον την εκδοχή εκείνης που είχε μέσα στο μυαλό του. Όχι, η Evie μιλούσε ώριμα, μιλούσε σαν αρχηγός, και είχε προσέξει ότι είχε το ταλέντο να κάνει τους πάντες γύρω της να σιωπούν. Ούτε αυτός αποτέλεσε εξαίρεση εκείνη τη στιγμή.
Μετά από αυτή τη σύντομη διακοπή, συνέχισαν το ταξίδι τους κάτω από τον καυτό ήλιο. Ο Skylar προσπάθησε να θυμηθεί όλα όσα ήξερε για το Terradale και για το Έθνος της Γης. Βασιλιάς ήταν ο Goisfrid Γ' στο βασίλειο του οποίου υπάγονταν και οι φυλές των ξωτικών, αν και δεν ήταν βέβαιος κατά πόσο τα ξωτικά υποτάσσονταν σε έναν βασιλιά των ανθρώπων. Έπρεπε να ρωτήσει τον Orion. Το Terradale είχε πολιορκηθεί πολλάκις από τις δυνάμεις του Borgia και ένα μέρος της είχε πέσει στα χέρια του προτού οι Μαχητές της Γης οδηγούμενοι από τον βασιλιά Goisfrid και τον κόμη Δράκουλα ανακατέλαβαν την πόλη.
Ο Skylar ξαφνιάστηκε με τον εαυτό του που θυμόταν τόσες πολλές λεπτομέρειες. Είχαν περάσει χρόνια από την τελευταία φορά που είχε ασχοληθεί με το Dragonmere ή που ειχε διαβάσει το οτιδήποτε σε σχέση με αυτό. Του φαινόταν παράξενο που ήταν σε θέση να ανακαλέσει στην μνήμη του λεπτομέρειες και γεγονότα για κάτι το οποίο θεωρούσε ότι είχε πια ξεθωριάσει στο μυαλό του. Καθώς πλησίαζαν ολοένα και περισσότερο κοντά στο φαράγγι που χώριζε τα δύο έθνη - της Φωτιάς και της Γης - άρχισε να ανακαλεί όλο και περισσότερες λεπτομέρειες: για το πως ο πληθυσμός του Elvonar είχε εγκαταλείψει την ασφάλεια της πόλης του κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της πόλης και πως είχαν βρει καταφύγιο στο Terradale. Θυμήθηκε επίσης ότι στο φαράγγι εκείνο υπήρχαν λημέρια ληστών και αναρωτήθηκε αν ακόμα και τότε παραμόνευαν συμμορίες, έτοιμες να επιτεθούν στα ανυποψίαστα θύματά τους.
Κατά την τρίτη ημέρα, έφτασαν επιτέλους στο διαβόητο φαράγγι. Στρίβοντας λίγο το κεφάλι του προς τα δεξιά, ο Skylar παρατήρησε στον ορίζοντα μία σειρά από βουνοκορφές, στη μέση της οποίας βρισκόταν το πιο ψηλό. Η κορυφή του κρυβόταν πίσω από πυκνά σύννεφα ενώ κεραυνοί άστραφταν παντού, κυρίως κοντά στην κορυφή. Ένα σύννεφο καπνού κατάφερε να ξεφύγει και να ανυψωθεί ψηλότερα από τα υπόλοιπα αδέρφια του. Αυτό λοιπόν πρέπει να ήταν το περίφημο Thundercloud, το μεγαλύτερο και πιο ενεργό ηφαίστειο του Έθνους της Φωτιάς και η κατοικία του δράκου της φωτιάς, του Firevillan. Σταμάτησαν για λίγο πριν εισέλθουν στο φαράγγι κάτω από τον καυτό ήλιο.
"Υπάρχουν ακόμα ληστές μέσα στο φαράγγι;" ρώτησε ο Skylar.
"Ληστές;" επανέλαβε νευρικά η Livia.
"Μπα." Αποκρίθηκε η Eden. "Εχουν αραιώσει πολύ λόγω διαφόρων επιχειρήσεων που έχουν γίνει και στις δύο άκρες του φαραγγιού. Το χειρότερο πράγμα που κυκλοφορεί αυτή τη στιγμή μέσα στο φαράγγι είναι σαύρες και φίδια."
"Και αυτό υποτίθεται ότι είναι καλύτερο;" ρώτησε η Livia περισσότερο αγχωμένη.
Διέσχισαν το φαράγγι χωρίς να συναντήσουν κάτι το σπουδαίο, ούτε καν τα ερπετά που τόσο φοβόταν η Livia. Μονάχα στην άκρη του δρόμου γυάλιζαν ξεχασμένα και σκονισμένα διάφορα όπλα ληστών που τώρα σάπιζαν σε κάποιο κελί του Terradale ή του Elvonar. Ύστερα από περίπου μία ώρα, άφησαν επιτέλους το φαράγγι πίσω τους και εισήλθαν στην εύφορη κοιλάδα του Terradale. Μέχρι το σούρουπο είχε εμφανιστεί και το διάγραμμα της πόλης. Όταν νύχτωσε βρίσκονταν έξω από τα τείχη της. Ωστόσο, απέφυγαν την κεντρική πύλη και εισήλθαν από μία μικρότερη από τα ανατολικά. Ήταν προφανές ότι δεν ήθελαν κανείς να γνωρίζει για την άφιξή τους στην πρωτεύουσα του Έθνους της Γης.
To Terradale ήταν αρκετά διαφορετικό από το Elvonar. Η αρχιτεκτονική της πόλης θύμιζε έντονα την παραδοσιακή αρχιτεκτονική της Ιαπωνίας ενώ σχεδόν όλα τα κεραμίδια ήταν πράσινα όμοια με τις σημαίες του Έθνους που κυμάτιζαν σε όλους τους πύργους. Σε αντίθεση με το Elvonar, στο Terradale υπήρχαν αρκετές πολυκατοικίες με πολυάριθμα διαμερίσματα. Και ενώ η πόλη στη μεγάλη πλειοψηφία της ήταν επίπεδη, από ένα σημείο και μετά ανηφόριζε, οδηγώντας στην κορυφή ενός λόφου όπου βρίσκονταν τα βασιλικά ανάκτορα.
Δυστυχώς, δεν είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν την πόλη καλύτερα, προς μεγάλη απογοήτευση του Skylar. Οδήγησαν τα άλογα μέσα από διάφορα σκοτεινά στενά, μακριά από τους κεντρικούς δρόμους όπου έσφιζαν από ζωή μέχρι τα μεσάνυχτα. Ένα από τα δρομάκια που ακολούθησαν άρχισε σιγά σιγά να ανηφορίζει. Όσο πιο ψηλά ανέβαιναν, τόσο πιο εντυπωσιακά και πολυτελή γίνονταν τα σπίτια. Κάποια στιγμή, σταμάτησαν μπροστά σε ένα ψηλό κτήριο που έμοιαζε περισσότερο με μεσαιωνικό πύργο. Είχε μια σχετικά μεγάλη αυλή και βρισκόταν αρκετά μακριά από τα γειτονικά σπίτια. Η Evie κατέβηκε πρώτη από την πλάτη του Jerome και σύντομα την ακολούθησαν οι υπόλοιποι. Χτύπησε την πόρτα και ύστερα από λίγο άνοιξε ένας γεράκος με μπαστούνι και έναν μακρύ μανδύα.
"Καλησπέρα, Ithar," τον χαιρέτισε η Evie.
Το πρόσωπο του γέρου φωτίστηκε μόλις τους είδε. "Α, φίλοι μου! Καλώς ήρθατε! Σας περίμενα." Παραμέρισε για να περάσουν. "Περάστε. Θα είστε κουρασμένοι μετά από τόσο ταξίδι."
Η Evie στην αρχή φάνηκε να θέλει να αρνηθεί την πρότασή του, ρίχνοντας όμως μια ματιά πάνω από τον ώμο της και βλέποντας την κούραση ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων, έγνεψε καταφατικά. Ο Ithar τους οδήγησε σε έναν χώρο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως σαλόνι, αν δεν ήταν τόσο ακατάστατο και αν δεν υπήρχαν παντού αντικείμενα που έλαμπαν, πιθανότατα εξαιτίας της μαγείας από την οποία έσφιζαν. Ο μάγος τούς σέρβιρε τσάι και ψιλοκαμμένα κουλουράκια που όμως ήταν πολύ νόστιμα. Ενώ έτρωγαν η πόρτα χτύπησε ξανά. Ο Ithar επέστρεψε κοντά τους ακολουθούμενος από ένα ψηλό ξωτικό με μακριά μπλε μαλλιά πιασμένα σε πλεξούδα.
"Έφτασα πάνω στην ώρα από ό,τι βλέπω," είπε με την βαθιά φωνή του. "Δεν ήμουν σίγουρος ότι θα προλάβαινα."
Ο Orion σηκώθηκε και του έδωσε ένα φιλί. "Κάλλιο αργά παρά ποτέ, Silas."
"Όταν είστε έτοιμοι, θα ανοίξω την πύλη," είπε ο Ithar. "Ακόμα και τώρα, αν βιάζεστε τόσο."
"Νομίζω ότι καλό θα ήταν να πηγαίνουμε, εφόσον είμαστε όλοι εδώ," αποκρίθηκε η Atalantis.
"Θαυμάσια!" Αναφώνησε ο Ithar. "Ελάτε μαζί μου."
Τους οδήγησε στην αυλή του όπου υπήρχε άπλετος χώρος. Η Atalantis και η Evie έφεραν τα άλογα. Έπειτα, ο Ithar άρχισε να σχηματίζει έναν χρυσό κύκλο με τα ακροδάχτυλά του. Καθώς ολοκλήρωνε το έργο του, μια άλλη πόλη εμφανίστηκε στην άλλη άκρη της πόλης που όμως δεν φαινόταν καθαρά μέσα στο σκοτάδι της νύχτας.
"Καλή τύχη," τους ευχήθηκε ο Ithar. "Και εύχομαι να βρείτε αυτό που αναζητάτε."
"Σ'ευχαριστούμε για όλα, Ithar," τον ευχαρίστησε η Evie. "Χωρίς εσένα θα χάναμε πολύτιμο χρόνο."
"Μην με ευχαριστείς, Evie Hiddleston. Χωρίς εσάς, το Terradale θα είχε χαθεί στην αγκαλιά του χρόνου." Κούνησε το κεφάλι του ο γεράκος με ένα χαμόγελο.
Η Evie έγνεψε. Έπειτα οδήγησε το άλογό της μέσα από την πύλη και την ακολούθησαν και οι υπόλοιποι. Μονάχα ο Skylar και η Livia έμειναν πίσω. Τα δύο αδέρφια αντάλλαξαν ένα βλέμμα και στη συνέχεια διέσχισαν την πύλη.
~•~•~•~•~
A/N: Χριστός ανέστη, χρόνια πολλά!
Τις καλύτερες ευχές μου, με υγεία, ευτυχία και χαρά!