Δίχως αμφιβολία, το να μοιράζεται ξανά ένα κρεβάτι με την Livia δεν ήταν το ιδανικό, ωστόσο ο Skylar ένιωθε περισσότερο ασφαλής στο σπίτι της Atalantis. Ίσως σε αυτό συνέβαλε το γεγονός ότι βρίσκονταν μακριά από το κάστρο, επομένως μακριά από την μοχθηρή Velika και τον Keiran, και στο ότι ήξερε ότι πάντα κάποιος βρισκόταν στο σπίτι. Εξάλλου, ο χρόνος περνούσε πάντοτε ευχάριστα με τη μικρή Evelina και τον μικρό Xavier, οι οποίοι ήταν γεμάτοι ενέργεια και η παρουσία του Skylar και της Livia ήταν μεγάλη ανακούφιση για τον κουρασμένο Alphonse που έτρεχε όλη μέρα πίσω από τα δίδυμα. Ακόμα και πέντε λεπτά να κάθονταν με την Livia, η οποία δεν ήταν ποτέ καλή με τα παιδιά - ο Skylar το ήξερε αυτό από προσωπική εμπειρία - ήταν μεγάλη διευκόλυνση για αυτόν. Ευτυχώς, παρα το γεγονός ότι έσφιζαν από ενέργεια, όπως κάθε παιδί της ηλικίας τους, ήταν πολύ πειθαρχημένα. Αυτό δεν σήμαινε ότι δεν συνέβαιναν ατυχήματα. Την πρώτη φορά που η Evelina έβαλε κατά λάθος φωτιά στο τραπέζι της κουζίνας με τις δυνάμεις της η Livia είχε φρικάρει. Η ιδέα ότι υπήρχε μαγεία σε αυτόν τον κόσμο της ήταν τόσο ξένη όσο εξωγήινη. Ίσως όμως επιτέλους με αυτόν τον τρόπο να σταματούσε να βρίσκεται σε άρνηση και να κατηγορεί την Evie για την "πιο κακόγουστη φάρσα του αιώνα".
Ίσως όμως το μεγαλύτερο σοκ για την Livia ήταν η πρώτη φορά που άκουσε τον Alexander να μιλάει. Βρισκόταν στην πίσω αυλή και πρόσεχαν τα δίδυμα που έπαιζαν, ξεσηκώνοντας την γειτονιά με τις ενθουσιώδεις τσιρίδες. Σε μία άκρη της αυλής υπήρχε ένα στέγαστρο στη σκιά του οποίου ξεκουραζόταν ο Alexander, μασουλώντας τεμπέλικα σανό. Ξαφνικά, ενώ έτρεχαν, η Evelina σκόνταψε και έπεσε στο γρασίδι, αλλά σηκώθηκε κατευθείαν και συνέχισε σαν να μην είχε συμβεί τίποτα.
"Τι αναίσθητο παιδι. Σαν την μάνα του," σχολίασε δυνατά ο Alexander.
Η Livia γούρλωσε τα μάτια της. "Ποιος το είπε αυτό;"
Το άλογο έτεινε το κεφάλι του προς το μέρος της. "Καλά, κουφή είσαι, χρυσή μου;"
"Το άλογο... μιλάει!" στρίγγλισε. "Skylar, πες μου ότι δεν έχω παραισθήσεις."
"Το παράξενο δεν είναι που μιλάει. Το παράξενο είναι που δεν το βουλώνει ποτέ," ακούστηκε η φωνή της Atalantis από πίσω της, που ακουμπούσε στο κούφωμα της πόρτας.
Ο Alexander τίναξε την χαίτη του ενοχλημένος. "Τουλάχιστον εγώ όταν μιλάω, πάντα έχω κάτι έξυπνο να πω."
"Θα συμφωνήσουμε ότι διαφωνούμε," αποκρίθηκε η Atalantis. "Παιδιά, το φαγητό είναι έτοιμο! Ελάτε να πλυθείτε," φώναξε.
"Νομίζω ότι θα μου στρίψει," μουρμούρισε η Livia. Ο Skylar είχε βρει την όλη σκηνή απίστευτα ξεκαρδιστική.
Ο ίδιος πλέον είχε αποδεχτεί την κατάστασή τους και άρχισε να εστιάζει την προσοχή του σε πιο σημαντικά προβλήματα. Πολλές φορές είχε προσφερθεί να αναλάβει διάφορες αγγαρείες, όπως να κάνει τα ψώνια. Ο Alphonse του είχε δώσει οδηγίες πώς να κινηθεί μέσα στη πόλη και ρούχα ώστε να μην ξεχωρίζει στο πλήθος. Ο Skylar, συνηθισμένος όπως ήταν να περιπλανιέται και να ανακαλύπτει μέρη μόνος του, δεν είχε κανένα πρόβλημα βρίσκοντας τον δρόμο για την αγορά. Το μόνο πράγμα που του δημιουργούσε άγχος ήταν τα χρήματα, καθώς ήταν πολύ διαφορετικά από το δολάριο στο οποίο ήταν συνηθισμένος. Σιγά σιγά βέβαια άρχισε να βγάζει νόημα.
Καθώς περπατούσε στους πλακώστρωτους δρόμους του Elvonar, μπορούσε να ακούσει τους ανθρώπους να συζητούν μεταξύ τους, σταματημένοι σε κάποια άκρη του δρόμου ή ακόμα και μπροστά σε κάποιο μαγαζί.
"Άκουσες ότι τα αδέλφια της Evie Hiddleston βρίσκονται στο Elvonar;"
"Ναι, μα πώς είναι αυτό δυνατόν; Δεν είναι από τον κόσμο μας."
"Ειλικρινά, δεν έχω ιδέα..."
Ο Skylar περνούσε βιαστικά από δίπλα τους με χαμηλωμένο το κεφάλι, νιώθοντας πιο ευγνώμων από ποτέ για τα ρούχα που του είχε προσφέρει ο Alphonse. Που να ήξεραν ότι τα άτομα για τα οποία μιλούσαν περπατούσαν ήδη ανάμεσά τους...
Βέβαια, αυτό ήταν το λιγότερο που τον ανησυχούσε. Κατά την τρίτη ή τέταρτη έξοδο στην αγορά του Elvonar, συνειδητοποίησε ότι κάποιος τον παρακολουθούσε. Ήταν ένας άνδρας με άγριο πρόσωπο, δίχως μία τρίχα στο κεφάλι του που όμως δεν τολμούσε να τον πλησιάσει. Όπου και αν βρισκόταν, στην κοντινή γωνιά ήταν κι αυτός. Είχε γίνει η σκιά του Skylar. Προφανώς, δεν είχε ακόμα κάποια πρόθεση να τον βλάψει, αλλά ο Skylar ήδη ένιωθε αγχωμένος.
Και ενώ στην αρχή η Evie ερχόταν να τους δει κάθε μέρα, οι επισκέψεις της αραίωσαν σημαντικά μέσα στις επόμενες εβδομάδες, κι έτσι ο Skylar δεν είχε την ευκαιρία να την ενημερωσει για αυτήν την εξέλιξη. Η Atalantis ερχόταν όλο και πιο αργά κάθε μέρα και φαινόταν ολοένα και πιο βλοσυρή και κουρασμένη. Ο Skylar άρχισε να υποψιάζεται ότι κάτι δεν πήγαινε καλά στο κάστρο.
Ένα βράδυ ξύπνησε διψασμένος και αποφάσισε να κατέβει στην κουζίνα για να πιει ένα ποτήρι νερό. Σηκώθηκε προσεκτικά από το κρεβάτι ώστε να μην ξυπνήσει την Livia, η οποία μούγκρισε μέσα στον ύπνο της και άλλαξε πλευρό, αλλά δεν ξύπνησε, και βγήκε στο διάδρομο στις μύτες των ποδιών του για να μην κάνει το πάτωμα να τρίξει. Φτάνοντας όμως στην σκάλα, διαπίστωσε ότι υπήρχε ακόμα φως στο σαλόνι καθώς το τζάκι ήταν ακόμα αναμμένο. Ο Skylar τέντωσε τα αυτιά του, προσπαθωντας να ακούσει τις ψιθυριστές φωνές που συζητούσαν χαμηλόφωνα. Χρειάστηκε να κατέβει μερικά σκαλοπάτια προκειμένου να ακούσει καλύτερα.
"...Ο Ambrose αναγκάστηκε να συμφωνήσει μαζί τους. Θεώρησε ότι είναι πιο πρέπον να επικεντρωθούμε στο Elvonar και πώς θα το προστατεύσουμε," ακούστηκε η φωνή της Atalantis. "Δεν έχει άδικο. Δεν έχει ακόμα καλά καλά τελειώσει η αναστηλωση της πόλης..."
"Και πιστεύει ότι θα μπορέσει να τα βάλει με έναν πανάρχαιο δράκο;" αναρωτήθηκε ο Alphonse.
"Ειλικρινά, δεν ξέρω," παραδέχτηκε η Atalantis. "Η Eden είναι μες τα νεύρα. Η Evie έχει απελπιστεί. Είναι άλλο πράγμα να μην ξέρεις τι να κάνεις και άλλο πράγμα να μην μπορείς να κάνεις το σωστό."
"Και τώρα ποιο είναι το σχέδιο;"
"Αφού ο Ambrose δεν είναι πρόθυμος να βοηθήσει, πρέπει να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας," είπε η Atalantis. "Αλλά δεν είναι τόσο απλό."
"Τελικά, τι έγραφε το γράμμα από την Iris;" ρώτησε ο Alphonse.
"Ότι έχει πληροφορίες για μία γυναίκα που περιπλανιέται στην ήπειρο. Μάρτυρες υποστηρίζουν ότι έχει εξαιρετική γνώση των Δράκων, αν και δεν είμαι βέβαιη πώς το ξέρουν αυτό. Η Evie πιστεύει ότι είναι η μητέρα της."
"Και πού είναι το πρόβλημα;"
Η Atalantis αναστέναξε. "Η τελευταία της εμφάνιση ήταν πριν μερικούς μήνες στην Aericross, στην άλλη άκρη της ηπείρου δηλαδή," εξήγησε.
"Κατάλαβα..." μουρμούρισε ο Alphonse. "Και με τα αδέρφια της Evie τι θα γίνει;"
"Η Evie ανησυχεί πολύ για αυτούς, αλλά δεν ξέρει τι να κάνει. Δεν ξέρει αν θα είναι πιο ασφαλείς εδώ ή οπουδήποτε αλλού μαζί της... Δεν είναι πρόθυμη να τους εγκαταλείψει αλλά ούτε και να τους παρασύρει σε κάποιον θανάσιμο κίνδυνο."
"Παρόλα αυτά, είναι αποφασισμένη να ακολουθήσει τα ίχνη της μητέρας της;"
"Αυτό είναι το μόνο βέβαιο πια."
Η κουβέντα τους συνεχίστηκε, αλλά ο Skylar δεν άκουγε πια. Είχε καθίσει στη σκάλα, χαμένος στις σκέψεις του, έχοντας ξεχάσει τον ξερό λαιμό του. Αν η Evie ετοιμαζόταν πράγματι για ένα μεγάλο ταξίδι, τι ήταν να απογίνουν αυτός και η Livia; Θα τους παρατούσε ξανά στα χέρια κάποιου ξένου με την ελπίδα ότι κανένα από τα αδέρφια της Eden δεν θα τους έβλαπτε ή θα τους τραβολογούσε μαζί της σε ένα επικίνδυνο ταξίδι στην άλλη άκρη του κόσμου; Μερικές φορές ο Skylar ευχόταν να μην είχαν πειράξει ποτέ εκείνο το καταραμένο δαχτυλίδι. Η ζωή του πίσω στο Chicago ήταν πολύ πιο απλή και με λιγότερες σκοτούρες. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί η Evie είχε επιλέξει το Dragonmere, όσο μαγευτικό κι αν ήταν. Κάποια στιγμή σηκώθηκε και όσο πιο αθόρυβα μπορούσε επέστρεψε στο δωμάτιό του και βυθίστηκε σε έναν ύπνο γεμάτο παράξενα όνειρα τα οποία δεν μπορούσε να θυμηθεί το πρωί.
Ξύπνησε απότομα από κάποιο από αυτά και σχεδόν έπεσε από το κρεβάτι ζαλισμένος. Του πήρε αρκετή ώρα να συνέλθει και έμεινε να κοιτάζει το λευκό ταβάνι, λουσμένος στον ιδρώτα. Κάποια στιγμή αποφάσισε επιτέλους να σηκωθεί, συνειδητοποιώντας πόσο αργά πρέπει να ήταν καθώς το φως του ήλιου έμπαινε άπλετο από το παράθυρο του δωματίου. Ακόμα και η Livia είχε σηκωθεί πριν από αυτόν. Όταν κατέβηκε κάτω, βρήκε μόνο την Atalantis στην κουζίνα, πράγμα παράξενο, αφού συνήθως τέτοια ώρα βρισκόταν στο κάστρο. Πνιχτές φωνές ακούγονταν από την πίσω αυλή. Κάθισε διστακτικά στο τραπέζι καθώς εκείνη του σέρβιρε πρωινό.
"Ξέρεις, δεν είναι σωστό να κρυφακούς," είπε ξαφνικά η κοκκινομάλλα καθώς ακούμπησε το πιάτο με τα αυγά μπροστά του. Τα αυτιά του Skylar έγιναν κατακόκκινα.
"Δεν το ήθελα," παραδέχτηκε.
Όλως περιέργως, η Atalantis αντί να δείχνει θυμωμένη, του χαμογέλασε. "Πόσα άκουσες;" ρώτησε απλώς.
"Αρκετά," αποκρίθηκε, τρώγοντας μία μπουκιά από το πρωινό του. Η Atalantis κάθισε απέναντί του. "Η κατάσταση δεν είναι καλή, έτσι;"
"Καθόλου," αποκρίθηκε εκείνη με ειλικρίνεια. "Και δυστυχώς, το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να χάνουμε πολύτιμο χρόνο."
"Παρόλα αυτά, η Evie είναι αποφασισμένη να ακολουθήσει το σχέδιό της;"
"Πάνω κάτω, ναι."
Ο Skylar δεν συγκρατήθηκε. "Κι εμείς τι θα απογίνουμε;"
"Αυτός είναι ο λόγος που δεν έχει αναχωρήσει ήδη," παραδέχτηκε η Atalantis. "Καημένη Evie. Πάντα καλείται να λάβει τις δυσκολότερες αποφάσεις."
Ο Skylar δεν έχασε το υπονοούμενο. Παρόλα αυτά, αυτό δεν αναιρούσε το γεγονός ότι πολλές φορές τις συνέπειες των αποφάσεων της Evie της πλήρωνε κάποιος άλλος.
?
"Η γνώμη μου πάντως είναι," συνέχισε η Atalantis. "Ότι έτσι όπως είναι πια ο κόσμος μας, πουθενά δεν θα είστε στα αλήθεια ασφαλείς. Δεν ξέρω τι εικόνα έχεις στο μυαλό σου για το Dragonmere, αλλά τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά." Έκανε μία παύση. "Καταλαβαίνω πως είναι να νιώθεις ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα... Η μόνη συμβουλή που μπορώ να σου δώσω αυτή τη στιγμή είναι να έχεις εμπιστοσύνη στην Evie. Ξέρω ότι τα πράγματα μεταξύ σας είναι κάπως περίπλοκα... αλλά να ξέρεις, ότι κι αν αποφασίσει τελικά η Evie, είναι επειδή νοιάζεται."
Ήταν δύσκολο να μην την πιστέψει έτσι όπως μιλούσε. Ίσως σε ένα ιδανικό σύμπαν, ο Skylar να εμπιστευόταν τυφλά την Evie. Τώρα όμως... Μήπως τελικά έκανε λάθος;
Προτού προλάβει να λάβει κάποια απόφαση σχετικά με το ζήτημα, έτρεξαν μέσα στην κουζίνα η Lina και ο Xavier και το θέμα έμεινε εκεί. Όταν όμως βρέθηκε μόνος του να περπατά στους δρόμους του Elvonar με προορισμό το κοντινό μπακάλικο, οι σκέψεις του ταξίδεψαν και πάλι στην αδερφή του. Έβλεπε τον κόσμο γύρω του, ευτυχισμένο - ίσως και κάπως αγχομένο από τις τελευταίες εξελίξεις - σίγουρα όμως χαρούμενο. Αυτή η ευημερία υπήρχε χάρη στην Evie. Τι θυσίες άραγε χρειάστηκαν για να επιτευχθεί αυτή η πολυπόθητη ευημερία... Και τώρα κρεμόταν από μία λεπτή κλωστή.
Φεύγοντας από το μπακάλικο, δεν πρόσεξε μία σκιά να τον ακολουθεί. Το αντιλήφθηκε μόνο όταν έστριψε στο δρόμο που βρισκόταν το σπίτι της Atalantis. Προτού προλάβει να το βάλει στα πόδια, ένα δυνατό χέρι τον έπιασε από τον ώμο και τον ακινητοποίησε.
"Κάτσε φρόνιμα μικρέ," γρύλισε μία φωνή στο αυτί του. Ο Skylar ήθελε να φωνάξει, να διαμαρτυρηθεί, να αντισταθεί, αλλά ήξερε ότι κάθε τέτοια προσπάθεια θα ήταν ανώφελη. Ο άνδρας τον τράβηξε προς τα πίσω και, προτού τους δει κανείς, τον τράβηξε μέσα σε μία πύλη από στριφογυριστό καπνό.
Την επόμενη στιγμή, βρέθηκε σε ένα πολυτελέστατο δωμάτιο, πιο πολυτελές από αυτό στο οποίο είχε διαμείνει στο κάστρο του κόμη. Ο άνδρας τον έσπρωξε μέσα και παραπάτησε. Ο Skylar ήταν έτοιμος να του πετάξει μία βρισιά όταν πρόσεξε μία άλλη μορφή να στέκεται στο κέντρο του δωματίου, κοιτώντας τον με τη γνωστή της περιφρόνηση και αδιαφορία. Ο Skylar ίσιωσε το κορμί του, προσπαθώντας να δείξει ψύχραιμος, αν και ήταν βέβαιος ότι η Velika μπορούσε να ακούσει το τρελό καρδιοχτύπι του χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Ο βρικόλακας έδιωξε τον υπηρέτη της με μία απλή κίνηση του χεριού της κι εκείνος εξαφανίστηκε, κάνοντας πρώτα μία υπόκλιση.
"Tyler, χαίρομαι επιτέλους που έχουμε την ευκαιρία να γνωριστούμε καλύτερα," είπε σε μειλίχιο τόνο.
"Skylar," την διόρθωσε ο νεαρός. Εκείνη απλώς κούνησε το χέρι της, δείχνοντας ότι δεν την ενδιαφέρουν τέτοιες λεπτομέρειες.
"Δεν ξέρω τι έχεις ακούσει για μένα, αλλά σίγουρα βρίσκονται πολύ μακριά από την αλήθεια."
Ο Skylar συγκρατήθηκε να μην κοιτάξει απαυδισμένος το ταβάνι. "Δεν θα το λεγα. Μόλις με απήγαγες."
Η Velika γέλασε. "Δεν σε απήγαγα. Δεν έχω σκοπό να ζητήσω λύτρα. Θέλω απλώς να μιλήσουμε. Όταν τελειώσουμε, θα σε αφήσω ήσυχο."
"Δεν νομίζω ότι έχουμε κάτι να συζητήσουμε." Ο Skylar σταύρωσε τα χέρια του.
"Πίστεψέ με, έχουμε." Η Velika έκανε μία παύση. "Είσαι αρκετά έξυπνος, Skylar Hiddleston, πιο έξυπνος από τις αδερφές σου. Ελπίζω ότι θα καταλάβεις καλύτερα από αυτές."
Ίσως να είχε δίκιο σε αυτό. Διότι ο Skylar ήταν αρκετά έξυπνος ώστε να καταλάβει ότι η Velika προσπαθούσε να τον καλοπιάσει με κολακείες. Παρόλα αυτά, προσποιήθηκε ότι ήταν διατεθειμένος να ακούσει. Δύο μπορούσαν να παίξουν αυτό το παιχνίδι.
Η Velika έπιασε ένα κρανίο στο χέρι της και άρχισε να το περιεργάζεται. "Η Evie είναι αποφασισμένη να αναλάβει ένα αδιανόητο εγχείρημα. Το πρόβλημα με την Teinalth δεν θα λυθεί κυνηγώντας χαμένους θησαυρούς."
"Δεν ξέρω. Μέχρι στιγμής, αυτή η τακτική έχει δουλέψει μια χαρά."
Η Velika του έριξε ένα απαυδισμένο βλέμμα. "Ξέρεις ελάχιστα πράγματα για το τι πραγματικά συνέβη. Ό,τι πέτυχαν ήταν αποτέλεσμα της τύχης."
"Ακόμα και η πτώση του Borgia;"
"Ο Borgia ήταν βλάκας και αλαζόνας. Τους άφησε να μπουν μέσα στο κάστρο του έτσι απλά. Τι περίμενε ότι θα συμβεί;" Η Velika ανασήκωσε τους ώμους της. "Το δίνω πάντως στην Evie που κατάφερε να τον νικήσει σε ένα τετ-α-τετ. Αλλά τώρα ο κόσμος έχει πιο σοβαρά προβλήματα από έναν υπερβολικά φιλόδοξο τύραννο. Δεν μπορούμε να παίζουμε με τις μοίρες αθώων ανθρώπων." Ο Skylar την κοίταξε παράξενα. Εκείνη χαμογέλασε. "Φαντάζομαι ότι αυτό ίσως είναι το τελευταίο πράγμα που περίμενες να ακούσεις να βγαίνει από τα χείλη μου. Η αδερφή μου έχει την τάση να με παρουσιάζει ως σκύλα. Αναλογίστηκες ποτέ ότι ίσως αυτό να μην είναι αλήθεια;" Έκανε μία παύση. "Ή τουλάχιστον εντελώς αλήθεια;" Ο Skylar κοίταξε ντροπιασμένος το πέτρινο πάτωμα. "To Elvonar δεν είναι μονάχα το σπίτι της Eden. Κι εμείς ζήσαμε κάποτε εδώ."
"Χωρίς παρεξήγηση, αλλά εγώ τι σχέση έχω με όλα αυτά;" ρώτησε απότομα ο Skylar. "Ας μην ξεχνάμε ότι κανονικά δεν θα έπρεπε να βρίσκομαι καν εδώ."
Η Velika κατευθύνθηκε προς το παράθυρο, κοιτώντας την πόλη να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια της. "Δυστυχώς, οι φίλοι της Evie έχουν ακριβώς την ίδια νοοτροπία μαζί της. Θα περίμενε κανείς ότι η Atalantis θα είχε περισσότερο μυαλό, ειδικά τώρα που έχει και δύο παιδιά, αλλά όχι..." Κούνησε δυσαρεστημένη το κεφάλι της. "Και όσο διαρκεί αυτό το χάος, τόσο περισσότερο καιρό εσύ και η αδερφή σου θα παραμείνετε κολλημένοι εδώ. Θα έλεγα ότι σε ενδιαφέρει και με το παραπάνω."
"Και τι μπορώ να κάνω; Δεν είμαι πολεμιστής. Ούτε καν δυνάμεις δεν έχω, όπως οι Μαχητές."
"Όλοι οι πόλεμοι δεν γίνονται με όπλα, κάτι που η ηλίθια η αδερφή μου αδυνατεί να καταλάβει, όπως και η υπόλοιπη χαζοπαρέα της," σχολίασε δεικτικά η Velika. "Υπάρχει κι άλλος τρόπος να σταματήσουμε την Teinalth πέρα από το να κυνηγάμε φαντάσματα του παρελθόντος." Η σιωπή που ακολούθησε ήταν υπερβολικά ηλεκτρισμένη. "Skylar Hiddleston, θα με βοηθήσεις;"