Naglalakad ako ngayon patungo sa scentea kung saan kami magkikita nina Odette. I really don't know what to say to them pero I want to say goodbye. I also want to thank them for being my friends for the mean time. Pero siguro, parte nalang sila ng mga ala-ala ko.
Nang makapasok ako sa loob ay nakita ko sina Odette na nakaupo sa iisang mesa. Mukhang alam na nila na kakausapin ko sila lahat ng sabay. They all looked at me and smiled, hindi ko na sinuklian ang ngiti nila at naglakad diretso papalapit sakanila.
Nang maka-upo ako ay napahinga ako ng malalim. "Guys, I really appreciate each time we've spent together..." panimula ko.
"I hate to say this pero aalis ako...I came here para masabi ko sainyo ito ng personalan. Hindi ko kayang iwan nalang kayo ng basta-basta. Naging parte narin kayo ng buhay ko..." Nagsimula ng mag init ang magkabilang gilid ng mga mata ko habang nakatingin sakanila.
"Your twin already explained this to us...ang sabi niya you're moving to Antique." Cassidy said. I nodded while biting my lips to prevent myself from sobbing.
"I'm really sorry guys, I really owe you a lot. I'm so sorry if hindi na ako makakasama sa upcoming contest ni Psalm..." mahinahon kong sabi. I heard them all sighed, and tried to smile at me.
"It's fine. Ayos lang saamin, ang importante ay ligtas kana doon sa lilipatan nyo." Cassidy said at napansin ko narin ang panunubig ng mga mata niya. Cassidy...
I will never be safe, Cassidy...I wanted to say that out loud. Pero ayokong mag-alala nanaman sila saakin, I am worrying them too much.
"Huwag mo kaming kalimutan ah? Kasi kami hindi talaga, sa ganda mong yan!" Odette tried to lighten up the mood. I smiled.
"Of course, hindi ko kayo makakalimutan kayo ang naging unang kaibigan ko. Pano ko kayo makakalimutan?" Napatango sila saakin, napatingin ako kay Psalm at napansin kong kanina pa siya hindi nagsasalita.
"Hays, Sabrina kung ganun hindi na ako makakapunta sa bahay nyo at makatikim ng mga pagkain doon." Malungkot na sabi ni Eren, binatukan naman siya ni Stan kaya napatawa nalang ako sa ginawa niya.
"Naku, ikaw talaga! Puro pagkain iniisip mo!" Natatawang sabi ni Stan. Napakamot nalang si Eren sa batok niya at ngumiti sakin.
I'll miss them so much...sila ang nagpapasaya lang sakin sa school. And for, Psalm...I really wish we can have a real closure. Pero sa tingin ko hindi kami makakapag-usap ng maayos nito dahil hindi parin maalis sa isipan ko ang ginawa ng ama niya.
I can't forgive what his father did to Saint... Pero hindi ko pwedeng idamay si Psalm dahil wala namang kinalaman si Psalm sa ginawa ng ama niya...
"Ano ng gagawin mo? After mong lumipat?" Stan suddenly asked. He's right. Ano na nga bang gagawin ko?
Saint is no longer by my side, hindi ko alam kung saan na patungo ang buhay ko if Saint is not here guiding me. He is the only reason why am I still living here. But now? I don't think so I can put a sincere smile at my face again...
"Maybe I'll just continue my studies and get a job and live a normal life just what everybody wants." I said, pero hindi naman yon totoo. Dahil hindi naman ako sigurado kung makakapag-aral pa ako o makakalabas pa ba ako ng bahay...
Everything is in chaos. Hindi ko na alam anong gagawin ko sa susunod na mga araw. I badly want some help pero alam ko namang walang makakatulong saakin ngayon kundi ang sarili ko nalang.
"That's nice. Bumisita ka samin dito minsan ha? Pag may oras ka!" Nakangising sabi ni Eren, tumango ako sakanya.
"I'll try Eren." I'll try...
I feel so relieved while talking to them parang isang parte ng puso ko ay nabuo na dahil magkabati na kaming lahat nina Odette. I can finally leave, this place with no worries.