*Patricia’s POV*
I can’t believe she’s here! Hindi ko masukat ang kaligayahang nararamdaman ko nang makita siya. Sa lahat ng pinsan ko, siya ang pinakamalapit sa akin. Sa katunayan nga ay para kaming magkapatid sa sobrang close namin. I consider her as my only family, no scratch that, they are my only family. Oo – they – dahil kasama niya ngayon ang anak niya.
“Sandra!” napayakap ako sa kanya ng mahigpit, ”I am so glad to see you. How are you?”
“Patricia, I am also glad to see you,” bati niya na halatang pinilit lang niyang maging mukhang masaya dahil kahit hindi niya sasabihin, alam kong may bumagabag sa kanya. Nakikita ko ang lungkot sa kanyang mga mata at nararamdaman ko ang pangungulila niya sa yakap ng isang kapamilya nang mahigpit din niya akong niyakap.
”Pasok ka. Alam mo? Matutuwa si Stuart pagnakita ka,” sabi ko at nginitian ang batang dala niya, ”Hi kiddo, what’s your name?”
“Lexy,” sagot ng bata habang isinisiksik sa leeg ng ina niya ang kanyang ulo, nahiya ata.
”Love? Si–” narinig ko si Stuart na tumawag pero naputol ang dapat sanang tanong dahil nakita na niya kung sino ang dumating.
”Love si Sandra at ang cute niyang anak,” galak kong sabi, ”Hey baby, I am your Tita Patricia and that handsome guy out there is your tito Stuart,” baling ko sa bata.
“Mukhang nakakaistorbo ako sa inyo,” naiilang na saad ni Sandra.
”Hindi ah! Ano ka ba? Para kang baliw, pinsan kaya kita at bestfriend mo ang fiance ko,” natatawa kong saad.
”Fiance?” bahagya siyang nagulat sa sinabi ko.
”Haha! Sa tagal mong nawala, hindi ka na updated sa buhay ko. Halika,” yakag ko sa kanila, ”mukhang napagod sa biyahe si Lexy.”
”Ilang taon na ba ’tong anak mo?” tanong ko habang karga si Lexy.
”She just turned two last month,” sagot ni Sandra saka uminom ng kape.
”I am sure mahal na mahal ka ng asawa mo dahil kamukhang-kamukha mo ang anak mo,” magiliw kong sabi.
”Batayan ba yun?” natatawa niyang saad.
”Oo,” umupo ako sa tabi ni Stuart at kinandong si Lexy, ”ang sabi nila, malalaman mo raw kung sino mas nagmahal dahil sa taong mas minahal magmamana ang anak niyo.”
Napansin kong naghikab ang bata kaya agad kong sinabi na, ”Sandra, mukhang inaantok na si Lexy. Dalhin na natin siya kuwarto.”
”Naku hindi na, uuwi na kami,” paalam niya.
”No, I insist. Matagal na tayong hindi nagkausap. Dito ka na lang magdinner, magluluto ako,” tumayo ako habang karga pa si Lexy.
”Saka kanina pa tahimik ’tong Love ko, hindi makasingit sa sobrang daldal ko,” natatawa kong sabi, ”kayo nanaman ang magkamustahan habang ipapasok ko muna si Lexy sa kwarto at pagkatapos ay maghahanda na ako ng dinner.”
Bahagyang ngumiti si Sandra habang tumayo naman si Stuart para alalayan ako.
”Love, kausapin mo muna si Sandra,” saad ko nang ilapag ko si Lexy sa kama. Sumunod kasi sa akin si Stuart noong pumasok ako sa kwarto.
”Nararamdaman ko kasi na may mabigat siyang problema. Magbestfriend naman kayo, di ba? Tanungin mo siya kung ano ang bumagabag sa kanya at nang matulungan naman natin,” saad ko habang inayos ang pagkakahiga ni Lexy.
Hindi ko narinig na sumagot si Stuart kaya lumapit ako sa kanya at niyakap ko ang baywang niya.
”Masyadong malihim yang pinsan ko pero alam kong kayang-kaya mong alaminin kung ano ang problema niya kaya sige na,” nagpout lips ako para effective, ”kausapin mo na siya.”
I heard him heaved a sigh and said, ”Okay,” saka hinalikan ako sa noo bago lumabas ng kwarto.
Sandali kong tinignan si Lexy bago lumabas ng kwarto. Mabuti pa ang pinsan ko, nagkaanak na hindi ko tuloy mapigilang ma-excite na magkaanak din. Hindi ko akalaing ang dati kong pangarap na akala ko’y hinding hindi na magkakatotoo ngayon ay abot kamay ko na.
Lumabas ako ng kwarto at napangiti dahil mukhang sinasabi na ni Sandra ang problema niya kay Stuart. Andun kasi sila sa terrace at mukhang seryoso ang pinag-uusapan. Hindi na ako lumapit sa kanila dahil alam kong mabigat ang pinagdaanan ng pinsan ko kaya naisip kong kailangan niya si Stuart, ang kanyang bestfriend.
Dumiretso ako sa kusina at naghanda para sa lulutuin ko. Agad ko namang napansin na naubusan na pala kami ng cooking oil kaya kinuha ko kaagad ang shoulder bag ko para makapagbili sa convenience store sa baba. Dumaan muna ako sa terrace para magpaalam kay Stuart pero parang may nagsabi sa akin na makinig muna sa pinag-uusapan nila. Ewan ko ba, na-curious kasi ako sa kung ano ang problema ng pinsan ko. Gusto ko rin naman kasing makatulong sa problema niya.
”Kailangan ka ng anak mo, Stuart” nabato ako sa narinig ko.
”You mean?” gulat na napatingin si Stuart sa kanya.
”Yes,” what? Anong yes? Naguguluhan ako. May anak si Stuart? Kanino?
”Oo, Stuart, nagbunga ang katangahan natin nung gabi ng kasal niyo ni Patricia,” para akong nakasali sa ice-bucket challenge dahil pakiramdam ko binuhusan ako ng malamig na tubig.
”Bakit ngayon mo lang sinabi?” tanong ni Stuart na nagpasikip ng dibdib ko.
”H-hindi ko alam ang gagawin ko,” umiyak si Sandra, ”you were married to my cousin and yet nagpabuntis ako sa’yo.”
“Pero isang taon lang yun, Sandra, alam mong isang taon lang ang kasunduan namin,” bakit ba pakiramdam ko kailangan kong marinig ang lahat?
”Alam mong walang bahid na pagmamahal ang kasalang yun!” para akong dinaganan ng malaking bato sa sobrang bigat ng nararamdaman ko kaya napatukod ako sa mesa at hindi ko napansin na natabig ko pala ang picture frame na may litrato namin ni Stuart.
”Patricia,” agad akong nakita ni Sandra na siya namang mabilis na lumapit sa akin.
Pak!
”Patricia!” halos kasabay ng pagsampal ko kay Sandra ang pagtawag ni Stuart sa pangalan ko pero ang mas lalong masakit ay yung iniharang ni Stuart ang katawan niya para hindi ko muling masaktan si Sandra.
Ang dami kong gustong sabihin pero walang lumabas sa bibig ko. Gusto kong pakawalan ang pout at galit na patuloy na pinupunit ang kaunting pirasong natira sa puso ko. Gusto kong isumbat sa kanila ang lahat ng paghihirap na nadaanan ko.
”Patricia, I-I’m sorry,” narinig kong sambit ni Sandra habang nakikipag titigan lang ako kay Stuart.
”Ang sama–” mabigat na pagkasabi habang tumulo ang unang patak ng aking luha, ”sama niyo,” mahina pero puno ng galit kong sabi.
”Pat–” magsasalita pa sana si Stuart pero napigilan siya ng malakas kong sinampal.
Bumalik lahat ng sakit na nararamdaman ko dati. Ano ba ang nagawa ko para ganito na lang kasakit ang ipinaramdam nila sa akin? Ganun na ba kalaking kasalanan ang mahalin ang isang Stuart Cordoval? Bakit sa lahat ng pwedi kong kaagaw, bakit si Sandra pa?
”Mommy!” tawag ng isang umiiyak na bata na agad namang tinungo ni Sandra.
”We will talk later,” seryoso niyang saad saka sumunod kay Sandra sa kwarto.
Wala ako sa sariling pumihit at naglakad palabas ng condo. ’You just destroyed the last of me, Stuart.’
___________________
AN: Hindi ko alam kung tama ang ginawa ko... pero sana maintindihan niyo. Nakinig kasi ako sa kanta ni Demi Lovato na ”Skyscraper” --- ang ganda! Doon ako humugot ng emosyon.
This chapter is not edited and not reviewed... naantok na kasi ako. Sana hintayin niyo ang next UD at para sa mga naghahanap sa story ni Mago at Arlene – I just posted the premise. Isusunod ko na lang bukas ang prologue nito.
Just so you know: si Sandra yung nasa litrato sa media