Tulad ng aking inaasahan, laglag ang mga panga nila sa aking pahayag. Hindi na bago sa akin 'yon lalo na't una nilang prayoridad nila ay ang kalagayan ko---na buntis ako. Ayaw nilang isugal ang buhay na nasa sinapupunan ko pati na din sa akin. Pero sa mga naririnig ko kanina ay mukhang wala na akong magagawa pa. Nalaman ko na kung ano ang dapat kong gawin upang tuluyan naming matalo ang Prerradith at tuluyan naming mabawi ang mag-amang Levanadel sa kamay nila.
Marahan akong pumikit, tahimik kong pinakikinggan ang iba't ibang klase ng kanilang pagtatanggi sa desisyon ko na ito. Hinahayaan ko lang siya hanggang sa manawa na sila. Ang hindi nila alam, ilang beses ko din pinag-isipan ang bagay na ito. Ayaw ko rin isugal ang buhay ko---ang buhay ng magiging anak namin ni Otis para sa magaganap na malaking digmaan pero wala na talaga ako mapagpilian pa.
"Rini, sana ay naiitindihan mo ang ibig naming sabihin." wika ni Eomund, kahit na inilabas na niya ang lahat nang gusto niyang sabihin ay hindi pa rin nabubura ang pag-aalala sa kaniyang boses.
"At sa oras na malaman ito ni ama, paniguradong hinding hindi niya mapapayagan ang suhesyon mo." segunda pa ni Cederic.
"Naiitindihan ko ang ibig ninyong sabihin." malamig kong sambit. Hindi pa rin nawawala ang kaseryosohan sa aking mga mata. "Mas hindi ako panatag kung wala akong maitutulong sa digmaan na ito."
"Pero Rini---"
"Hindi lang naman ako ang mag-isang haharap sa kanila!" matigas kong sambit. Kasabay na tumayo ako mula sa aking kinauupuan. "Kasama ko kayo! Anong masama kung gusto kong tumulong?!"
Natigilan silang lahat. Napatulala sila sa aking inasta. Para bang bago sa kanila na makita nila ako na magalit ako ng ganito. Yeah right... Sa umpisa palang ay ipinakita ko sa kanila kung gaano kahaba ang pasensya ko. Ipinakita ko din sa kanila na hindi ako basta-basta magagalit na may kinalaman sa ganitong bagay dahil alam ko ang limitasyon ko. Dahil nasa sistema ko na ang hinding hindi ako susugod na kung sa tingin ko ay matatalo ako sa huli. Pero ngayon... Ngayong binigyan ako ng dagdag na lakas at mahika mula mismo kay Bininibing Lorah, hinding hindi ko ito sasayangin. Hinding hindi ko papalagpasin ang pagkakataon na ito upang makatulong.
"Rini..." nag-aalala nilang tawag sa akin.
"My rose..." si Otis, sinusubukan niyang abutin ang isa kong kamay. "Rini..."
Lihim ko kinagat ang aking labi, yumuko ako. Kusang kinuyom ko ang aking kamao. Wala akong pakialam kung nanginginig ito. Naiinis ako. Tama, nakakaramdam nga ako ng inis. "S-siguro, tama kayo..." malamig pero mahina kong sambit. "Siguro nga ay hindi ko pupwedeng isugal ang lahat. Patawad, kailangan ko muna mapag-isa." kumawala ako ng hakbang. Sinubukan nila akong tawagin ulit pero hindi na ako nag-abala pang pansin pa 'yon. Dire-diretso akong lumayo sa kanila.
Ramdam ko na hinahabol ako ni Otis. Pero bago man niya ako naabutan, "Transfer," mahina kong saad saka nawala ako sa harap nila. Nagteleport ako sa pamamagitan ng hangin. 'Yon nalang ang tanging paraan ko para kumawala ako sa kanila sa gayon ay makakapag-isip na ako ng tama.
Alam ko din na mali ang ginawa ko. Maling mali.
**
Dinala ako sa hindi pamilyar na lugar. Nang iginala ko ang aking paningin sa paligid, sa tingin ay wala na ako sa Thilawiel. Wait, nasaan na ba ako? Bakit nasa gitna na yata ako ng talahiban? Malamig din ang simoy ng hangin dito. Nagagawang sumayaw ang mga talahib at ang aking buhok sa hangin. Hindi dapat ako pumirmi dito. Kailagan ko bumalik ng Thilawiel at baka magwawala na naman sa kakahanap sa akin.
Sinubukan kong humakbang para bumalik na.
"Huh? Sino ka po?"
Tumigil ako nang may narinig akong boses ng isang batang lalaki sa aking likuran. Agad ko ito tiningnan na may pagtataka sa aking mukha. Tama nga ako, isang batang lalaki ang tumambad sa akin. May hawak siyang basket ng mga prutas at mga halaman na tingin ko ay ginagamit sa paggagamot. Kulay asul ang kaniyang buhok at kulay dilaw ang mga mata.
"Ate?" muli niyang tawag sa akin.
Tila nanumbalik ang aking ulirat. Kusang ibinuka ko ang aking bibig. "A-ah, nawawala kasi ako... Parang hindi na ito ang Thilawiel... Maaari ko bang malaman kung nasaan ako?" marahan kong tanong sa batang lalaki na nasa harap ko.
Tinagilid niya ang kaniyang ulo. Base sa kaniyang suot ay masasabi kong karaniwan siyang mamamayan ng lugar na ito. "Ah, nasa Umec po kayo ngayon." inosente niyang tanong sa akin. Tumingala siya sa kalangitan. "Pero, maggabi na po, ate. Pupwede po kayong bumalik sa Thilawiel bukas, ilang saglit na din po ay magsasara na po ang mga daungan at hindi na po sila tatanggap pa ng mga pasahero."
Umiba ang ekspresyon ng aking mukha. "G-ganoon ba?" wika ko.
"Kung gusto po ninyo, sumama po kayo sa akin at maaari po kayong manatili muna sa bahay namin upang magpalipas ng gabi bago po kayo bumalik sa Thilawiel." sunod niyang sabi.
Natigilan ako. "P-puwede ba...?"
Mabilis siyang tumango. Tinalikuran na niya ako saka nag-umpisa na siyang naglalakad sa isang direksyon na kung nasaan ang sinasabi niyang bahay nila. Sa hindi ko malaman na dahilan ay sinundan ko siya. Tahimik lang ako nakabuntot sa kaniya. Pero nanatili akong nakamasid lang sa bawat daan na aming tinatahak. Ilang saglit pa ay napapansin ko na nakapasok na kami sa isang kagubatan. Medyo kumunot ang noo ko dahil wala akong nararamdaman na masamang sa lugar na ito. Wala rin akong nararamdaman na peligro na hatid nito. Pero iisa lang ang nasisiguro ko---kabighan-kabighani ang lugar na ito. It seems like an Elves' forest or Dryad's place.
Tumigil ako sa paglalakad nang makita ko siyang tumigil na din siya sa paglalakad. Nagtataka kong tumingin sa kaniya saka humarap siya sa akin. Ginawaran niya ako ng isang matamis na ngiti. "Narito na po tayo, ate." matamis niyang sambit. Sabay turo niya sa kaniyang likuran.
Sinundan ko 'yon ng tingin. Awtomatiko akong napasinghap nang makita ko ang isang maliit na bahay. It's a small shack house. Pero, bakit biglang sumagi sa isipan ko ang bahay ng seven dwarfs ni Snow White?
Tumakbo papunta ang batang lalaki sa naturang maliit na bahay. Mabilis din akong sumunod. Rinig ko pa ang paanyaya niya na pumasok daw ako. Kahit na medyo nakaramdam ako ng hiya dahil sa pang-aabala ko ay pumasok na din ako. Bigla ko nasambit na 'tabi-tabi po.' Mabuti nalang ay hindi ko naituloy. Sarap kastiguhin ang sarili ko, kung anu-ano na naman ang pumapasok sa isip ko.
"Ivor, sino 'yan?" rinig ko naman ang boses ng isang babae, siya ang sumalubong sa aming pagdating.
"Ah, nakita ko lang siya sa gitna ng talahiban." kaswal na sagot ng tinatawag na Ivor. Lumingon siya sa akin. "Maaari ka munang maupo, ate. Kasalukuyan pa kasing niluluto ng aming pagkain. Hayaan mong ipakilala ko siya sa iyo, siya si Tehisa."
Tahimik akong tumango. Iginala ko ang aking paningin sa loob ng bahay na ito. Napansin ko na wala masyadong kagamitan dito. Maliban lang sa pagluluto at ilang medicinal herbs. Teka, binebenta ba nila ang mga ito sa Kapitolyo o sa kabisera ng Umec?
"Ano palang pangalan mo, ate?" nakangiting tanong sa akin ng batang babae, siya ang ang nag-approach sa akin. Kulay pink ang kaniyang buhok.
"Ah, Rini Eryndor-Cairon ang pangalan ko---"
Biglang bumagsak ang basket na hawak ng batang lalaki na nangangalang Ivor.
"E-Eryndor?" hindi makapaniwalang ulit nila.
Dahan-dahan akong tumango. Kahit ako ay nagtataka sa naging reaksyon nila. "Oo... Isa nga akong Eryndor. Sa katunayan ay..."
"Ikaw ang bunsong anak ni Vencel Eryndor?" biglang may nagsalita na isa pang batang lalaki sa aking likuran. Kulay berde ang buhok na kulay dilaw ang mga mata nito. Malamig ang tingin ang ipinakita niya sa akin.
"Haldir..."
"Narinig ko din ang Cairon sa pangalan mo. Ibig sabihin ay nakapag-asawa ka ng isa sa mga prinsipe ng mga Thilian?" sunod na tanong ng tinatawag na Haldir. "Tama ba ako?"
Kusa akong tumango. "Tama ka, nagkaasawa ako ng isa sa mga prinsipe ng Thilawiel---"
"Kung ganoon, papaano mo kami natagpuan dito sa Umec?" sunod niyang tanong.
Bahagyang umawang ang aking bibig. Kumunot ang aking noo dahil sa pagtataka. "H-hindi ko maitindihan ang punto mo, anong ibig mong sabihin?"
"Ah, hindi mo ba hinahanap ang mga naglahong Diyos at Diyosa ng Cyan?!" hindi makapaniwalang tanong ng nangangalang Ivor, kung hindi ako nagkakamali.
Natigilan ako saglit. Diretso sila nakatingin sa akin. Sa mga tingin na 'yan ay pinag-aaralan nila ang magiging reaksyon ko. Ako naman ay pinaningkitan ko sila ng mga mata. Sinisink in ko pa ang sinasabi niya. Ilang saglit pa ay nanlaki ang mga mata ko nang napagtanto ko ang tanong na 'yan. Wait, ang tatlong batang ito ay mga Diyos at Diyosa ng Cyan?!
"K-kayo...?!" hindi ko mapigilang mapabulalas. Agad ako umalis sa pagkaupo sa upuan. Agad ko lumuhod sa harap nila. "H-hindi ko inaasahan na matatagpuan ko kayo dito..."
"Hindi mo inaasahan?" sunod nilang tanong. Gumuhit ang pagtataka sa kanilang mukha.
Tumango ako. "Ang totoo niya, itinanong ko sa aking ama tungkol sa mga diyos at diyosa ng Cyan pagkatapos ko malaman tungkol sa tunay kong pagkatao. Gusto ko sanang humingi ng tulong sa inyo. Dahil ang apat na Imperyo ay haharapin ang Imperyo ng Prerradith." pagpapaliwanag ko. "Nasa kamay ng mga Munir ang isa sa mga kaibigan ko, ang prinsipe na tagapagmana ng Severassi. Ngayong nalaman ko na kung ano ang magiging susi upang magtagumpay kami laban sa kanila, siya naman na hindi ako mapapayagan na sumabak sa digmaan dahil mas inaalala nila ang sitwasyon ko."
"Bakit? Ano bang sitwasyon mo ngayon?" nagtatakang tanong ni Tehisa.
Malungkot akong yumuko saka sumapo sa aking tyan. "Dahil dala ko na ngayon ang magiging prinsipe na tagapagmana ng aking asawa, ang Prinsipe Otis Cairon." ibinalik ko sa kanila ang aking tingin. "Kung hindi ninyo sana mamasamain, may nais lang akong itanong."
"Ano 'yon?"
"Tungkol sa aking ina, bakit hindi ninyo siya binigyan ng pagkakataon na mabuhay pa siya nang matagal at makasama pa ang aking ama? Ang mahal na Emperador ng Cyan?" lakas-loob kong tanong.
Sumeryoso ang kanilang mukha. Sandali, bawal ba kung itanong ko o banggitin ang aking ina sa harap nila?
"At gusto ko din malaman kung... Matindi ba talaga ang galit ninyo sa aking ina upang parusahan siya ng ganoon...?"
"Ilang libong taon nang nakalipas nang ipinatupad na namin ang batas na 'yon, Prinsesa Styriniana." seryosong sagot ni Haldir. "Kung hindi namin gagawin kung anong nakasaad sa batas, hindi kami matatawag na Diyos at Diyosa. Kahit na masakit para sa amin ang pagkawala ni Theavia, wala rin kami mapagpilian kungdi parusahan siya at ang buhay niya ang kapalit sa hindi pagsunod sa pinakamatagal na batas na 'yon."
"Pero... Wala na ba talagang pag-asa na mabuhay siya muli, tulad ninyo?"
"Depende sa pinuno namin. Si Miriel. At hindi talaga apat ang Diyos at Diyosa ng Cyan. Lima talaga. Sadyang ayaw lang ni Miriel na ipaalam kung kanino, maliban lang sa iyo dahil karapatan mo ito sapagkat anak ka ni Theavia, ang dating Diyosa."
Lihim ko kinagat ang aking labi. Ngayon ay nagiging malinaw na sa akin. Teka, bakit hindi nila kasama ang tinatawag nilang Miriel? Hindi bale nalang. "Isa pang tanong! Bakit hindi kayo kasama ng ibang Diyos at Diyosa ng ibang Imperyo laban sa Prerradith noong labing walong taon nang nakalipas?" diretsahan kong tanong.
Sabay-sabay silang nagkibit-balikat saka nagbuntong-hininga sa harap ko. "Dahil ayaw namin patulan ang mahinang nilalang tulad ng Diyos ng Prerradith. Ayaw naming mag-aksaya ng oras."
Wow, hindi rin sila mayabang. Pero sa tingin ko naman ay may basehan naman.
Ngumisi si Haldir. "Gusto mo bang masubukan?"
"Pero ang anak ko..."
"Ligtas ang bata nasa sinapupunan mo kung kami ang kasama mo, sinisiguro namin 'yan." dagdag pa ni Tehisa. Bumaling siya kay Ivor. "Tumungo ka sa Thilawiel. Magbigay ka ng mensahe sa mga Pamilyang Imperyal na nagparamdam na tayo. Huwag na huwag mong hahayaan na pumunta sila ng Prerradith. Sabihin mo, kami na ang bahala sa nag-iisang prinsesa ng Cyan."
"Sige ba!" nakangising sang-ayon ni Ivor. Mabilis siyang lumabas sa maliit a bahay na ito.
Hindi ko mapigilang mamangha pero naroon pa rin ang gulat. Ibig sabihin, maililigtas na namin sina Calevi at Emperador Nerius sa pamamagitan nila?
"Kung hindi rin nagkakamali, ipinamana na sa iyo ni Lorah ang kaniyang mahika." sambit ni Tehisa. "Mas lalakas ang pwersa natin sa tulong niyan, nalaman mo na ba tungkol sa sumpa na ibibigay mo sa Diyos ng Prerradith?"
Tumango ako bilang sagot.
"Kung ganoon, wala na tayong poproblemahin pa."
**
Sinuot ko ang cloak hood na ibinigay nila sa akin. Sinuot ko din ang quiver na punung-puno ng mga palaso. Mabilis kong kinuha ang pana na nakapatong sa mesa na hindi kalayuan sa akin. Pinihit ko ang pinto ng isa sa mga guest room ng isa sa mga Travern Inn ng Prerradith. Kahapon lang kami nakarating dito. Tumambad sa akin sina Tehisa na nakapameywang at Haldir na nakahalukipkip naghihintay sila sa pasilyo ng gusali na ito. Pareho silang nasa adult form ang dalawang ito. Mukhang kanina pa nila ang paghahanda hanggang sa paglabas ko. Nakataling nakataas ang aking blonde na buhok upang hindi maging sagabal sa bakbakan mamaya.
"Mukhang nakahanda ka na," puna ni Haldir sa akin, malapad ang ngisi.
Seryoso akong tumango. Hindi ko magawang suklian sila ng ngiti. Nasa isip ko kasi ang pagsagip namin sa mag-amang Levanadel. Kagabi ay hindi ko na magawang makauwi ng Thilawiel dahil abala kami nina Haldir at Tehisa sa pag-uusap sa magiging planong pagsugod namin sa Palasyo ng Prerradith. Bukod pa doon ay sinisiguro namin na hindi kami matutugtugan ng mga ito sa oras na tumapak na kami sa teritoryo ng mga Munir. Lalo na't maraming tao ngayon.
Tulad ng mga karaniwan sa mga pag-uumpisa ng digmaan, pinili namin na gabi gaganapin. Sakto pa na malaking pagdiriwang ang nagaganap sa Prerradith ngayon. Masaya nilang pinagdiriwang ang tagumpay na pagsakop nila sa Severassi.
Mg tampalasan!
Sisiguraduhin kong mababawi namin ang bansang Severassi at ibabalik namin ito sa mag-amang Levanadel.
Itinapat ni Tehisa ang kaniyang palad sa pader na nasa pasilyo ng Travern Inn. Umilaw ito hanggang sa nakagawa siya ng portal na tiyak ay labas n'on ay sa loob na mismo ng Palasyo ng Prerradith. Sumulyap silang dalawa sa akin. Sa mga tingin na 'yon ay tinatanong nila ako na kung handa na ako.
Nanatiling malamig ang ekspresyon ng aking mukha. "Magsisimula na tayong maglinis." wika ko sa mababang tono. Nagsimula na akong kumawala ng hakbang. Ako ang unang pumasok doon. Marahan silang pumikit na may ngiti sa kanilang mga mata pero ramdam na ramdam ko ang todo suporta nila sa akin.
Dinala kami ng ginawang portal ni Tehisa sa tuktok ng Palasyo. Hangin ang sumalubong sa amin. Medyo nagtataka ako kung bakit dito kami dinala. Nanatiling kaming nakatayo ng ilang saglit. Bigla silang naunang humakbang palapit pa sa dulo ng lugar na ito. Sabay silang tumingin sa akin sina Haldir at Tehisa. Pareho silang nakangisi.
"Ikaw mismo ang magsisimula at tatapos ng digmaan na ito, Prinsesa Styriniana." sambit ni Haldir.
"Sang-ayon ako." segunda pa ni Tehisa. "Tingin ko din ay wala kaming ilalabas na mahika, kung may ilalabas man, kakarampot lang."
"Anong ibig ninyong sabihin?" hindi ko maiwasang magtaka.
"Masyado ka nang malakas nang hindi mo nalalaman," si Haldir. "Dala mo na sa iyong katawan ang lakas ng Eryndor, ang dugo ng iyong ina na dating Emperatris ng Cyan na siya din ay isa sa mga diyos at ang babae na nagdala sa iyo na isa ding makapangyarihang diyos ng mundong ilalim."
"Narito kami upang samahan ka at kami ang magtuturo sa 'yo kung papaano mo gagamitin ang kapangyarihan na ipinagkaloob sa iyo." dagdag pa ni Tehisa. "Ang kapangyarihan na magpoprotekta sa mga taong mahal mo."