Elysian rees zijn hand in de lucht. Er kwam beweging bij de troepen van Axon, waarbij iedereen opzij leek te schuiven voor een doorgang. In die doorgang kwam een gestalte aanlopen, met een ongekende zelfverzekerdheid en een oneindig brede grijns op zijn lippen.
De man leek net zo oud als Elysian. Zijn irissen waren bijna inktzwart en er liep een litteken van zijn rechteroog tot aan zijn kaak. Zijn armen waren bedekt met tatoeages en de kleur die om hem heen hing waren net zo zwart als zijn ogen.
Hij leek één en al duisternis.
'Axon', gromde Elysian.
Mijn mond viel open. Dit was dé meneer Axon van Axon Industries. De man achter dit alles.
En achter Axon kwam een andere gestalte tevoorschijn. Hij was bijna net zo lang als hem, met hetzelfde slanke gezicht en dunne lippen, alleen waren zijn ogen hazelnootbruin, net als zijn krullende lokken.
Zijn mondhoeken krulden omhoog toen hij mijn blik opving en hij knipoogde, wat zorgde voor een ijskoude rilling die over mijn ruggengraat trok.
'Thyson...'
Axons blik verschoof langzaam van Thyson naar mij, waarna hij met een lage stem sprak: 'Ik zie dat je mijn zoon al kent.'
Zijn zoon?
Ryders blauwe aura veranderde nu in een vuurrode kleur van woede. Hij wilde zijn hand losrukken van de mijne, maar ik greep hem steviger vast. Want achter ons klonk beweging in de linie. Voetstappen die het schild naderden.
Voor ik kon zien wie het was, zag ik hoe Thysons blik oplichtte en zijn tanden ontblootten in een brede glimlach. Toen ik mijn hoofd draaide om te zien naar wie hij zo lachte, voelde ik het bloed in mijn aderen bevriezen.
Tussen de linie door kwam een elegante gestalte aanlopen. Lange, slanke benen, een compleet zwarte outfit en vuuroranje lokken.
Scarlett.
Ze keek mij kort aan, maar hield daarna haar blik strak gericht op Axon en Thyson. Vooral Thyson leek haar aandacht te hebben.
Geschokt voelde ik hoe alles om mij heen instortte en verbazing mij de mond snoerde. Het enige wat eruit kwam was: 'Scarlett, stop!'
Thysons lach werd breder toen Scarlett naast hem ging staan en hij zijn arm om haar heen sloeg. Er verschenen rode blosjes op haar wangen.
'Heb je het haar niet verteld, schatje?', zei hij lachend. Scarlett haalde ongeïnteresseerd haar schouders op.
'Boeit mij dat wat.'
Mijn mond viel open en ik voelde hoe Ryder zijn schouders aanspande van schok.
'Wat vertelt?', vroeg ik fel. Nu zag ik zelf hoe een oranje rook onder mijn voeten vandaan krulde en mij in bezit nam. Wat had Thyson met Scarlett gedaan?
'Oh ja, deze lieftallige dame lijkt als twee druppels water op wie jij wilt dat ze is. Maar toch is ze het niet', antwoordde Thyson.
Elysian bleef zijn hoofd heen en weer draaien van Axon, naar Thyson en "Scarlett", terug naar mij.
Een grijze wolk van verwarring greep me beet.
'Wat bedoel je...? Scarlett, leg me uit wat er aan de hand is.'
Ze giechelde, een geluid dat niet eens de hare klonk.
'Oh schatje toch, je snapt het nog steeds niet? Ik ben jouw Scarlett niet. Ik ben haar veel knappere tweelingzus. Heeft dat kind jou óóit wel eens wat over haar en haar familie verteld?', sprak ze grimmig.
Nu pas begon de herinnering terug te keren. Diep, diep in mijn geheugen doemde een naam op.
'Cleo.'
Nu krulden haar mondhoeken omhoog en hief ze haar kin op. 'Eindelijk.'
Alles was een leugen geweest. Het was een val geweest, en ik was er compleet ingetrapt.
Ik dacht Scarlett te hebben gered van Axon, maar in plaats daarvan nam ik Cleo mee naar ons veilige, beschermde oord, waar niemand iets van wist.
Cleo was de indringer en ik was de verrader.
Ook Elysian leek dat te beseffen, want een grimmige blik gleed over zijn gezicht.
Mijn benen begonnen te trillen en mijn grip op Ryders hand werd slapper. Ik wilde op de grond knielen en de pijn die ik voelde weg schreeuwen, weg huilen. Scarlett leefde niet. Cleo had me erin geluisd. En door mij was het Instituut ontmanteld en moesten we de strijd aangaan.
Plots viel mijn blik op de verfrommelde papieren in Cleo's handen. Ze volgde mijn blik en keek naar de documenten in haar handen.
Mijn moeders documenten. Míjn documenten.
'Oh deze? Ja bedankt dat jullie het allemaal zo makkelijk voor me maakte. Dit was een eitje.'
Ze seinde naar Thyson, die een soldaat wenkte, met in zijn hand een fakkel. Mijn ogen werden groot toen Cleo de documenten overhandigde aan Thyson.
Nee. Nee. Nee!
Ik maakte me los van Ryder en sprintte naar voren. Mijn brein kon niet bijhouden hoe snel mijn voeten gingen en had geen besef van de tijd die vertraagde. Ik moest, moest, moest de documenten hebben.
Als ik mijn gaven zo gebruikte, kon ik ze op tijd weghalen.
Toen ik merkte hoe mijn lichaam mij de energie aanvoer die ik nodig had en alle tijd die ik leek te hebben tijdens mijn sprint, voelde ik opeens een pijnscheut door me heentrekken.
Een pijl had zich in mijn zij geboord en schoot een elektrische puls door mijn lichaam heen. Ik krijste het uit van pijn en stortte met mijn knieën op de grond. De pijn was zo overweldigend dat ik alleen maar kon toekijken hoe de vlammen het document opslokte en verschroeide.
Alle hoop verdween in één klap, toen het enige bewijsmateriaal weg was.
'Jij klootzak!', brulde ik woest, terwijl warme tranen over mijn wangen rolden, met de herinnering aan mijn moeder.
Het vuur slokte niet alleen de documenten op, maar ook het laatste dat ik overhad van mijn moeder.
Alles wat ze had gedaan, was voor niets.
De woede die ik voelde, verbrandde de pijn in mijn lichaam en jaagde de elektriciteit uit mijn lichaam. Ik stond moeizaam op van de grond en hield mijn blik vastgenageld op Thyson.
'Je zult boeten!', schreeuwde ik, waarna ik opnieuw naar voren sprong. Met mijn sprong leek mijn omgeving meegeslokt te worden en te veranderen, waarna ik plots achter Thyson stond. Ik ramde mijn knie in zijn rug en smeet mijn elleboog naar Cleo's gezicht.
Thyson tuimelde voorover op het gras en Cleo richtte zich tot mij. Verderop kwam Ryder ook in beweging, waarbij hij naar Elysian seinde. Zijn blik stond ernstig.
Elysian begreep zijn bedoeling en met enorm veel kracht brulde hij: 'NU!'
De leden kwamen los uit hun linies en stormden naar voren. Van alle kanten kwamen vijanden op ons af, terwijl ik mijn woede en frustratie op de bedriegster richtte.
'Jij vuil kreng', siste ik.
Ze haalde haar wenkbrauwen omhoog. 'Scarlett had nooit verteld dat je zo grofgebekt was', kaatste ze terug.
'Wel tegen mensen als jou', gromde ik, waarna ik mij op haar wierp en mijn vingers in haar haren nestelde. Ik trok zo hard als ik kon, waardoor er heerlijke kreten van pijn uit haar mond kwamen.
Ze klemde haar benen om mijn lichaam en gooide mij op mijn zij, waarna ze haar vuist tegen mijn kaak ramde. De metalige smaak van bloed lag op mijn tong, waarna ik mijn vuisten balde en haar een klap op haar neus gaf.
Vervolgens duwde ik mijn heupen omhoog, greep ik haar zij vast en gooide ik haar van mij af. Ik stond weer op en boog mij over haar heen.
Mijn laars drukte op haar keel, waarbij ze spartelend haar handen om mijn been klemde. Achter mij stond Thyson op, van plan mij aan te vallen, maar Ryder was hem voor.
Hij wierp zich op hem en zei vurig: 'Dat dacht ik niet. Jij en ik hebben een appeltje te schillen.'
Thyson sloeg hem zo hard in zijn gezicht, dat ik het bloed vanaf hier kon ruiken. Deze afleiding zorgde ervoor dat Cleo mijn been kon grijpen en me op de grond kon smijten. Mijn hoofd knalde op de grond en een waas trok voor mijn ogen.
Ze wilde hetzelfde met haar laars doen bij mijn nek, maar mijn zintuigen kickten in en ik rolde aan de kant. Ik gooide mijn saber in mijn rechterhand en zwaaide hem naar haar zij.
In een oogwenk had ze een zwaard tevoorschijn gehaald van haar rug, die ze gebruikte om mijn saber te blokkeren. De grond stond vast onder mijn voeten terwijl ik om haar heen danste.
'Als jij een spelletje wilt spelen, kan ik dat ook', zei ik, waarna ik een poging deed door de tijd heen te rennen. Terwijl ik voortbewoog, beeldde ik me in hoe het zou zijn om achter haar te staan, om haar oranje lokken over haar schouders te zien hangen en Ryder en Thyson over de grond te zien rollen.
En voor ik het wist gebeurde het en stond ik achter haar. Voor mij leek het enkele seconde te duren, maar voor haar was het in een ogenblik. Ik tikte op haar schouder, waarbij ze zich naar me omdraaide en ik mijn vuist in haar gezicht plantte.
'Oeps. Was dat te hard?', zei ik toen er een spleet van bloed op haar lippen was verschenen. Het bloed zat tussen haar tanden toen ze lachte.
'Ik kick hier alleen maar op', zei ze grijnzend, waarna ze haar voet onder mij uithaalde.
Deze stap had ik allang voorzien, waarbij ik over haar voet heen sprong en met mijn saber diezelfde been van haar omhoog smeet, waarbij ze recht op haar rug viel.
Haar ogen draaiden een seconde terug in haar kassen, waarbij er een zwaar kreunend geluid uit haar mond verdween. Deze keer bleef ze op de grond liggen en mijn blik dwaalde af naar Ryder, die nog steeds met Thyson bezig was.
Nu pas zag ik het slagveld om me heen.
Tientallen, misschien wel honderd lichamen lagen roerloos of kreunend van de pijn op de grond. Overal hing de sterke geur van bloed en verderf.
De kreten waren oorverdovend. Als ik wilde kon ik ieders persoonlijke gevecht horen en volgen, maar alles bij elkaar was overweldigend.
De geuren. De stemmen. De kreten. De emoties die uit hen stroomden in kleurrijke vlagen van rood, oranje, zwart, wit, blauw, paars en groen. Vooral donkerblauw en rood hingen in de licht.
Verdriet en woede.
Met elke kreet kon ik horen of het pijn was, of de dood.
Links van mij klonk een zo hoge vrouwelijke kreet, dat ik mijn handen naar mijn oren bracht. Ik zag hoe de vrouwelijke Emory tegen de grond werd gesmeten en hoe een zwaard langs haar keel werd gehaald. Bloed spatte uit haar nek, waarbij de blik in haar ogen glazig werd en levenloos opzij kijken.
Mijn adem stokte en opnieuw stond mijn lichaam bevroren, alsof het kon alles kon zien en voelen.
Ik stond in het midden van alle chaos en zag hoe iedereen aan het vechten was. Dat allemaal vanwege mijn domme fout.
Jax had zijn kruisboog aan de kant gegooid en twee scherpe zwaarden tevoorschijn gehaald, die hij genadeloos door de menigte sneed. De soldaten van Axon waren makkelijk te herkennen aan hun zwarte kleding met rode ondertonen, en hun zwarte hoeden.
Het Instituut daarentegen gaf de voorkeur aan blauwe ondertonen.
Prudence en de andere EHBO'ers renden over het veld om gewonden weg te slepen en te behandelen. Deze keer hing er geen gele gloed om haar heen, maar een donkerblauwe, bijna grijze, vol wanhoop en verdriet. Er hingen enorme wallen onder haar ogen, alsof ze ieders pijn had weg proberen te nemen.
Elysian was in een dodelijk gevecht met Axon en Ryder met Thyson, de zoon van Axon. De opvolger van Axon Industries.
Mijn aandacht werd getrokken door een mannelijke kreet, die ik herkende. Mijn blik viel over het veld en stopte bij Adam. Hij werd tegen de grond aangedrukt door een mannelijke premiejager, die zijn wapen op zijn borst had gericht.
Alles in mij schoot in paniek.
Opnieuw wilde ik mijn gaven gebruiken om Adam te helpen, maar voor ik de kans kreeg, haalde de man de trekker over en klonk het doffe geluid van de kogel die in zijn borst schoot. Adam schreeuwde het uit en zijn lichaam trok ineen van pijn.
Ik schreeuwde zijn naam en tranen rolden ongecontroleerd over mijn wangen. Adam had mij gehoord, want zijn hoofd draaide opzij naar mij, waarbij hij me een zwakke glimlach gaf.
Niet veel later doofde het licht in zijn ogen en viel zijn mond open.
Adam was dood.