"Bir gün mutlusun , bir gün ise mutsuz. Şu yalan dünyanın işine bak. Bir gün güldüren , bir gün ise ağlatabilen dünya. Yaşamak için nefes aldığın ama bir o kadar da yaşamamak için nefes almayı bıraktığın bir dünya burası. Nasıl desem ? Nasıl anlatsam ? Öyle bir dünya ki sadece yaşayabildiğin kadar. Kelimeler kifayetsiz kalır anlatmaya. Sadece yaşanılası... Yaşadığın kadar biliyorsun her şeyi. Gerçi bilmek de çare değil , öğrendiğin zaman vuruyor yüzüne yüzüne gerçekleri bu yalan dünya. Sonra ne oluyor biliyor musunuz? Nefes alıp yaşamaya çalıştığın bu dünya sana zindan oluyor. Daralıyorsun. Nefes almayı bırak , sadece ölmek istiyorsun. Daha fazla acı çekmemek için ölmek. Ne acınası değil mi ? Ölmek için sana sebep veren dünya , yaşaman için nefes veriyor sana."
Multimedia : Cihan Mürtezaoğlu - Bir Beyaz Orkide
~~~~~~~~~~~~~~
Saatlerdir odamdaydım. Mesaim çoktan bitmişti. Fakat yaptığım tek şey elimde ki şu küçücük kağıtta ki yazıları okumak.
"Beni ne kadar umursamasan da artık kızım. Ben , senin ve sizin için çabalayacağım..."
Baban (N. İ.)...
Neden ? Onca zaman sonra tekrar neden böyle bir yazıyla karşıma çıktı? Ben onu unutmaya başlamıştım zaten. Artık hayalini kurup yatmıyordum geceleri. Rüyalarıma girsin diye onu düşünüp uyumuyordum. Öğrenmiştim artık bizi terk edip gittiğini. Neden şimdi çıktı ki karşıma? Yazık değil mi bana? Hayatımı mahvetmeye hakkı var mı? Hayır, kesinlikle olamaz. Ben böyle bir acıyı tekrardan yaşamak istemiyorum. Şimdi böyle en mutlu zamanlarım da bana bize bunu yapmaya hakkı yok. Birden çekip giden , ondan sonra da hiç bir şey olmamış gibi geri dönemez. Hayatımı mahvetmeye hakkı yok. Ben onun bizi terkedişini kabullendiğim gibi o da bizim için çabalamayı bırakmalı. Gerçi şimdiye kadar çabalamamış bir adam. Şimdiden sonra çabalasa ne farkeder ki? Ben ona ihtiyacım olduğu zamanlarda o yoktu. Bende onun olmadığı o limanı çoktan yaktım. Gelse de artık çare olmaz.
Ben düşünceler içinde kalmışken odamın kapısı birden açıldı. Gelen kişi Tamay'dı. Kaç saattir arıyordu Tamay. Ama hiç bir aramasını cevaplamadım. Ayaz ve Hazal da aramıştı. Onlara da geri dönüş sağlamamıştım. Telefonu açıp ne diyebilirdim ki? Unutmak için yıllarımı harcadığım adam yani babam küçük bir postit kağıdına yazdığı yazıyla tekrar karşıma mı çıktı diyecektim. Hadi ama güldürmeyin beni. Ne diyorum hem ben? Baksanıza şimdiden hayatımı alt üst etmeye başladı.
"Güzelim kaç saattir nerdeydin? Neden aramalarıma cevap vermedin? Ayaz'a ve Hazal'a da arattım seni. Onlara da cevap vermemişsin öldüm meraktan. Sana bir şey oldu sandım. Hem bir dakika sen ağlıyor musun? Ama neden?"dedi Tamay meraklı ve korkmuş bir ses tonuyla.
Tamay'ın gözleri de kızarmıştı. Korktuğu siyahın verdiği kahvemsi gözlerinden belli oluyordu. Nefes nefese kalmıştı. Onu da üzdüm kendim gibi. Tamay ayakta gözlerimin içine bakarken ansızın ona sımsıkı sarıldım. İlk önce afalladı. Sonra oda bana sımsıkı sarıldı. Kokusunu içime çektim. Kokumu içine çekti. Uzun süre böyle kaldık. Gözyaşım Tamay'ın boynuna düştü. İrkilse bile ayrılmadı benden.
Uzun süren sessizliğin ardından Tamay'dan ayrıldım. Tamay baş parmağını yanağıma getirdi. Sonra da yanağımın üstünde birikmiş olan gözyaşlarımı sildi. Ağlamaktan kıpkırmızı olmuş gözlerimin üstünden öptü. Gözlerimin acısı o an yok oldu. Sanki hiç ağlamamışım gibi.
"Güzelim. Seni böyle kim üzdü? Senin gözlerini kıpkırmızı yapacak kadar ağlatan kim? Söyle seni böyle ağlattığı için onu bin pişman edeyim."dedi sinirlenmeye başlamış bir ses tonuyla. "Hayır hayır. Sadece senin de üzülmeni istemiyorum."dedim kısık bir ses tonuyla.
"Güzelim. Böyle yaparak beni üzmediğini mi sanıyorsun? Sen böyle yapınca ben daha fazla üzülüyorum. Anlatır mısın? Ne oldu sana böyle?"dedi Tamay meraklı ve korkmuş bir ses tonuyla. Tamay'ı daha fazla üzmemek adına derin bir nefes alıp verdim. Siyahın kahvesi gözlerine gözlerimi sabitledim. Elimdeki kırışmış küçük not kağıdını da alması için ona doğru uzattım.
Tamay elimde ki kırışmış kağıdı görünce ilk önce şaşırdı. Sonra elimdeki kırışmış olan kağıdı aldı. Kırışıklıklarını düzelttiği kağıdın üstünde ki yazıları okumaya başladı. Birkaç dakika boyunca hiç ses etmedi. Sadece gözlerini kağıdın üzerinde ki yazı da gezdiriyordu. Fakat uzun sessizliği beni endişelendirmeye başlamıştı.
"Tamay? İyi misin canım?"dedim meraklı gözlerle. Tamay'ın omzuna hafifçe dokundum. Tamay derin bir nefes alıp verdikten sonra dudaklarını araladı. Siyahın kahvesi gözlerini gözlerime sabitledi.
"Neden?"dedi kısık bir ses tonuyla. Oda şaşırmış ve afallamıştı. İkimizde aynı kişiden acılar çektik. Hakettik mi peki ? Hayır. Küçük bir duraksamanın ardından ekledi. "Bunca zaman sonra neden?"dedi şüpheci bakışlarla. Bende bilmiyorum. Neden böyle bir zamanda karşıma çıktı. Benim onu beklediğim zamanlarda o yoktu. Şimdi beklemediğim , unutmaya yüz tuttuğum zamanda karşıma çıktı. Ben babamı istediğim zamanda o yoktu. Ben çınar ağacı istediğim de o başkalarına gölge oluyordu. En çok ihtiyacım olduğu zamanlarda yoktu. Çocukluğum da baba sevgisi göremedim. Bundan sonra da bir zahmet olmasın hayatımda. Geçti artık...
"Bende bilmiyorum Tamay. İnan bilemiyorum. Böyle güzel bir zamanda hayatımı mahvetmek istiyor. İstemiyorum onu Tamay. Üzülmek istemiyorum. Ben onunla ilgili olan hiç bir şeyi istemiyorum artık. Onun hayalini bile unutmuşken."dedim hüzün dolu bir sesle. Gözümden bir yaş daha düştü yanağıma.
"Tamam güzelim. Üzülmek yok. Hadi kalk gidelim. Geleceği varsa göreceği de var. Seni bir daha üzmesine izin vermem. Bizi üzmesine izin vermem."dedi keskin ve ciddi bir ses tonuyla. Başımı peki anlamında salladım. Oturduğum yerden ayağa kalktım. Tamay hemen boşta olan sol elimi tuttu. Askılıkta ki çantamı alıp odamdan dışarı çıktık.
El ele Tamay'ın arabasına doğru gittik. Tamay kapımı açtı. Bende hemen araba da ön koltukta ki yerimi aldım. Tamay'da şoför koltuğuna oturduktan sonra arabayı çalıştırdı. Uzun süren sessizliğin ardından evimin kapısı önüne gelmiştik.
"Tamay sende gelir misin bizim eve ? Hem biraz otururuz. Annemin böyle moralim bozuk halde beni görmesini istemiyorum. İş muhabbeti falan açarsın. Böylelikle bana neler olduğunu sormaz. Çünkü biliyorum annem hemen anlar yüzümden. Sonra anlatamam ona bizi bırakıp gitmiş olan adamın yazdığı yazıyı."dedim hüzün dolu bir sesle.
Tamay "Tabi güzelim. Şu yüzünde ki üzüntüyü istemiyorum. Şimdi kocaman gülüyorsun. Annen seni böyle görmemeli."dedi ciddi bir ses tonuyla. Tamay'ın dediklerini hemen yerine getirdim. Yüzüme kocaman yalandan bir gülümseme koydum. Ben gülünce Tamay da yüzüne kocaman yalandan bir gülümseme koydu.
Tamay'ı fazla seviyorum. Böyle bir zaman da bile beni gülümsetebiliyor. Arabadan inmiştik. El ele Tamay'la birlikte bizim eve doğru yürüyorduk. Kapı girişine doğru giderken bir arabadan yansıyan ışık dikkatimi çekti. O tarafa doğru bakmaya başladım. Ben o tarafa doğru bakınca Tamay da duraksadı.
"Güzelim. Ne oldu ?"dedi meraklı gözlerle. Ben ses vermeyince benim baktığım yöne doğru Tamay da bakmaya başladı. Araba da şoför koltuğunda ki şoför hariç arkada yaşlı bir adam daha vardı. O tarafa doğru yürümeye başladım. Tamay da benimle beraber yürümeye başladı.
Arabanın önüne geldiğimizde arabanın içinde ki yaşlı adamda bizi görünce dışarı çıktı. Hayır hayır olamaz. O düşündüğüm kişi değil , değil mi ? Lütfen tahmin ettiğim kişi olmasın. Hayır olmasın. Tamay'ın elini daha çok sıkmaya başlamıştım. Tamay'a dönüp baktığımda ise pür dikkat karşıda ki adama bakıyordu. Derken yaşlı adam dudaklarını araladı.
"Hoşgeldin kızım..."
~~~~~~~~~~~~~~
Vote ve yorumlarınızı bekliyor olacağım...🌸