'- Je me horen?'
Ik knipperde met mijn ogen tot ik er weer bij was.
Wazen vormden weer tot scherpe randen, en felle kleuren kwamen weer terug naar de voorgrond. De vertrouwde muren van mijn slaapkamer, die ik deelde met Prudence, omringden mij en het zachte kussen waar ik nachten lang op had geslapen, leunde tegen het hoofdeinde.
Twee diepblauwe ogen staarden me aan. Ryder gaf me een nonchalante glimlach.
'Je snurkt, wist je dat?', deelde hij mee.
Als antwoord gaf ik hem een chagrijnige blik, waardoor hij alleen maar een bredere grijns kreeg. Ik merkte beweging op achter hem en zag Prudence bezorgd op het bed naast mij zitten.
'Kun je stoppen met mij te laten schrikken?', zei ze beschuldigend, maar haar ondertoon was bezorgd. Prudence kon nooit boos op me zijn en ik ook niet op haar.
Ik reikte met mijn hand naar haar toe, die ze vastpakte. Zachtjes kneep ik in haar hand, terwijl een pijnscheut door me heen schoot. Zo onopvallend mogelijk kromp ik ineen, maar ze zagen het allebei.
'Het goede nieuws, Adelyn. Je hebt de Emorische Spelen gewonnen.'
Fronsend keek ik hem aan. Het was alsof al mijn herinneringen even uitgewist waren en ze langzaam weer terugkeerden. Oh ja.
'Hoe weet je dat?', vroeg ik, wetend dat Rhea en Marnix een enorm knappe prestatie hadden gezet. Rhea met haar ontsnapping door raadsels op te lossen en Marnix met zijn perfecte balans over een draad zo dun als een haar.
'De jury en de meerderheid van toeschouwers vonden jouw prestatie het meest uitzonderlijk. En ik ben het daar mee eens', legde hij uit, met een fonkeling in zijn ogen die pas recent naar voren was gekomen. Trots.
'Fijn dat jij het er mee eens bent,' begon ik, terwijl ik een kreun van pijn onderdrukte bij het overeind zitten in mijn bed, 'maar mijn lichaam is dat zeker niet.'
Prudence stond op van het bed en vertelde dat ze een smoothie uit de kantine zou halen voor mij, en verliet stilletjes de ruimte.
De geur van opgedroogd bloed trok mijn aandacht en ik draaide mijn hand om, naar mijn palm. Mijn nagelafdrukken waren nog steeds te zien.
Ryder schoof een stukje dichter naar me toe en gaf me een voorzichtige blik. 'Mag ik kijken?'
Aarzelend knikte ik. Hij tilde mijn hand op en streek met zijn vingers over de wondjes, terwijl ik siste van pijn. Hij trok zijn vingers terug, maar hield zijn hand om de mijne.
'Ik wilde je helpen. Toen je daarbinnen zat', bekende hij. Ik kantelde mijn hoofd en trok mijn hand terug, om hem op het bed te laten rusten.
'Je haat machteloosheid. Niet waar?', vroeg ik.
Hij sloeg zijn blik naar beneden en knikte.
'Ik ook', gaf ik toe.
Onze blikken kruisten en we besloten in stilte af te wachten op Prudence's terugkeer. Mijn mond waterde bij de gedachte aan een smoothie. Yum.
Een paar minuten later kraakte de deur en verschenen de golvende, oranje lokken van Prudence. Heel even, al was het maar een seconde, zag ik Scarlett in haar. Haar fameuze blik, haar rechte houding.
'Ik heb er drie meegenomen', vertelde Prudence, terwijl ze met volle handen moeizaam de deur openduwde met haar elleboog. Ryder stond op om haar te verlossen van die derde beker, een aardbei smoothie, voor mij.
Alsof hij gedachten kon lezen, keek hij van de smoothie naar mij en liep hij naar mijn bed toe, om hem te overhandigen.
'Hoe weet je dat ik die wilde?', vroeg ik.
Hij haalde zijn schouders op. 'Intuïtie.'
Een tikkeltje wantrouwend rees ik mijn wenkbrauw omhoog. Prudence kwam op mijn bed zitten, met een bananen-smoothie. De laatste die over was, voor Ryder, was een chocolade-smoothie.
'Hoop dat je die lekker vind. Ik wist niet wat je wilde.'
Ryder leunde met een voet tegen mijn kledingkast en nam een slok. 'Dit is prima.'
'Moet je niet meedoen aan de gemengde competitie?', vroeg ik aan Ryder.
Hij schudde zijn hoofd. 'Vanwege meerdere gewonden hebben ze die verplaatst naar morgen.'
'Maar jij,' zei Prudence, met een poging om een steng gezicht op te zetten, 'gaat nu rusten. Kane zei dat je veel te veel energie van je lichaam en gaven hebt gevraagd, daarom viel je flauw. Er was niks ernstigs, behalve een heleboel blauwe plekken, die een tijdje pijn zullen doen, en de wonden op je palmen.'
Ryder voegde zich in het gesprek. 'Je moet veel water drinken, tegen alle ingeademde rook. En wekelijks een controle bezoekje brengen bij Kane of Marton. Ze willen niks over het hoofd zien.'
Hij grijnsde jongensachtig. 'Je bent immers de Emory van het jaar.'
Iets in mij weigerde die titel. Ondanks dat ik het aardig verdient had, voelde het niet... juist.
'Betekent dit...-', begon ik.
Ryder knikte en zei: 'Dat je bij de Elite van het Instituut hoort. Ik hoor daar ook bij en zal je begeleiden, samen met Jax. Maar je moet goed onthouden, dat je niemand, zelfs Prudence niet, iets mag vertellen over wat we daar bespreken of doen. Zodra je dat doet en iemand ontdekt het, vlieg je eruit.'
Hij keek me strak aan.
'Begrijp je dat?'
Ik knikte.
Een plotse scherpe pijn schoot door mijn zij en ik piepte. Mijn hoofd stond moeizaam en ik trok een grimas. Prudence keek me bezorgd aan.
'Het gaat wel', loog ik.
Maar dat geloofde ze niet. Ze pakte mijn hand vast met een aarzelende blik. Ik realiseerde me wat ze wilde doen en trok mijn hand terug.
'Nee, dat wil ik niet. Het gaat echt wel, Pru', antwoordde ik. Ze schudde haar hoofd.
'Ik wil je zo niet zien.'
Opnieuw pakte ze mijn hand vast, waarvan ik twijfelde of ik die weer weg wilde trekken. Ik deed het niet.
'Wil je dit echt...?', vroeg ik aarzelend. Met een zwakke glimlach knikte ze. Haar andere hand legde ze over mijn palm, terwijl ze haar rug strekte en haar ogen sloot.
Opnieuw schoot er een tinteling, gevuld met een soort elektrische lading van haar vingertoppen, over mij heen. Deze keer was het geen slechte lading, maar een goede.
Een heerlijk, verlicht en kalmerend gevoel ging over me heen toen de tinteling door mijn arm, naar mijn bovenlichaam schoot. Ik sloot mijn ogen bij de verlossing van mijn pijn, terwijl Prudence een kreun onderdrukte.
Ze begon te trillen. Haar grip op mijn hand werd zwakker en toen ik mijn ogen opendeed, zag ik hoeveel moeite ze had om niet te huilen.
Ik legde mijn hand op haar schouder.
Ondertussen trok de energie naar mijn tenen en hoofd en voelde ik hoe mijn hoofdpijn verdween. Mijn zicht werd alerter, mijn zintuigen scherper. De pijn in mijn rug en zij werd minder, maar verdween niet.
Het was een tijdelijke verlossing van het grootste gedeelte van mijn pijn.
Toen schokkende geluiden uit haar mond ontsnapte, trok ik haar hand van de mijne. Ze hapte naar adem en kwam als het ware weer terug naar de realiteit. Haar blauwgroene ogen keken me meelevend en zwakjes aan.
'Maeve...', bracht ze snikkend uit. In plaats van haar uit te laten praten, trok ik haar in een knuffel en suste ik haar gesnik.
'Het is oké', zei ik geruststellend.
Opeens trok ze zich uit de knuffel en stond ze op. De blik in haar ogen veranderde naar woede, een emotie die ik niet van haar kende.
'Ze kunnen dit niet zomaar doen. De pijn waar jij door bent gegaan is een grens te ver', bracht ze woest uit. 'Ik ga mijn connecties gebruiken om aan de Raad door te geven dat de finales veiliger moeten worden gemaakt.'
Ryder vertelde haar dat hij daar wel mee kon helpen, en ze gaf hem een dankbaar knikje. Ondertussen werden mijn oogleden zwaar en voelde ik hoe ik langzaam wegzakte in mijn zachte matras en warme dekens.
~*~
Tijd vloog voorbij. Vooral omdat ik grotendeels van die tijd besteedde met slapen, slapen en nog meer slapen.
Ryder was verdwenen voordat Prudence me wakker maakte om mijn pijnstillers met water in te nemen. Ze bleef me op de hoogte houden van alles en verliet mijn zijde niet, als het niet nodig was.
'Moet je niet iets gaan doen, buiten?', had ik haar gevraagd, uit medelijden dat ze hier moest babysitten.
Ze had fel haar hoofd geschud, een boek erbij gepakt en gezegd: 'Ik ben waar ik moet zijn, mop.'
Man, wat was ik dankbaar voor haar.
Tot de volgende ochtendgloren lag ik in bed, met Prudence als gezelschap. Af en toe kwam ze bij mij onder de dekens liggen, voor wat extra afleiding. We lazen samen een boek en praatten over dingen die de afgelopen dagen waren gebeurd.
Het was een normaal moment. Even geen vechten, leren, gaven gebruiken of overbodige prikkels. Ik kon heel even een normaal meisje zijn. Een volwassen meisje.
Nadat ik toestemming van Prudence had om een ommetje te gaan lopen, ging ik eerst de douche in. Terwijl ik mezelf uitkleedde, ontdekte ik alle blauwe, soms paarse, plekken. Als ik er met mijn hand zachtjes op drukte, trok ik hem grimassend weer terug.
Waren de finales altijd zo heftig?
Toen ik de kraan op een lauwwarme straal zette, voelde ik hoe al het vuil weggewassen werd. De geur van rook verdween met de damp en ik waste alle viezigheid en nare herinneringen van me af.
Mijn onderbeen en zij waren bedekt met rode en blauwe plekken. Mijn rug was er het ergste aan toe. Na mijn val tijdens Emory-training, was mijn rug al wat kwetsbaarder dan normaal.
De herinnering van elektriciteit die door mijn ruggengraat schoot, kwam weer terug en ik huiverde.
Vakjes, Maeve.
Met elke straal vers water probeerde ik de herinnering weg te duwen. Mijn hoofd moest leeg zijn. De prikkels moesten weg.
Na een kwartier vond ik het genoeg en stapte ik uit de douche. Op de wastafel lag een schone stapel kleding, met een briefje.
Denk dat dit je leuk zal staan. Wees voorzichtig.
xxx Prudence
Dit bevestigde hoe dol ik op haar was.
Ik trekte de zwarte crossed leggings aan met het beige shirt die Prudence had klaargelegd. Het shirt had lange mouwen, waardoor mijn blauwe plekken verborgen konden worden.
Vervolgens gleed ik mijn voeten in de witte sneakers en vond ik mijn weg in de gangen. Ik probeerde de blikken van mensen te vermijden. Ze waren heel wisselend.
Ik ontving complimenten, vriendelijke blikken en uitnodigingen, maar ook fluisteringen en valse blikken.
Het ging een beetje als volgt.
'Ze wilt zo graag aandacht, pff.'
'Lekker gedaan, Maeve!'
'Wie denkt ze dat ze is?'
'Kom eens een keer bij ons staan, zouden we leuk vinden.'
Het waren altijd de nare opmerkingen die mensen niet hardop durfden te zeggen, maar ze waren niet snugger genoeg om te weten dat ik ze meer dan duidelijk kon horen.
Het werd een tijd van nieuwe vrienden, maar ook nieuwe vijanden.