<<Είσαι σίγουρος;>> τον ρώτησα
<<Με περνάς για χαζό; Εντελώς σίγουρος σου λέω>>
Δεν ήξερα τι να απαντήσω
<<Γιατί λάμπουν τα μάτια σου όταν χρησιμοποιείς τις δυνάμεις σου; Πρώτη φορά βλέπω νεράιδα ή μάγισσα να το κάνει αυτο.>> ρώτησε
<<Δεν ξερω>> απάντησα και προτίμησα να αλλάξω συζήτηση. Ήθελα πρώτα να ενημερώσω την κυρία Φαραγκοντα προτού μοιραστώ άλλες πληροφορίες με τον οποιοδήποτε
<<Πως ήξερες το όνομα μου;>> τον ρώτησα
<<Ε;>> απάντησε
<<Το όνομα μου λεω. Δεν θυμάμαι να στο ειπα. Πως το ήξερες;>>
<< Εμ... ο Χοακίν μου είπε ότι μίλησε μαζί σου. Αυτο. Τίποτα σπουδαίο>> απάντησε ξύνοντας αμήχανα τον σβέρκο του.
<<Ποια είναι η δύναμη σου;>> τον ρώτησα
<<Τι σε νοιάζει;>> απάντησα με ερώτηση
<<Απλά δεν ξερω πως να το εξηγήσω...>>
<<Με λόγια>> με ειρωνεύτηκε
<<Θες να σου απαντήσω ναι ή όχι;>> σχολίασα έτοιμη να μαλώσω μαζί του
Ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους του λέγοντας<<Δεν με πολυενδιαφερει κιολας>>
Αυτο ήταν. Την κάνω από δω. Τον προσπέρασα, φροντίζοντας να τον σπρώξω με τον ώμο μου κερδίζοντας έτσι ένα εχθρικό βλέμμα του και συνέχισα προς τα δωμάτια για να αφήσω την γατούλα.
<<Ελα εδω γλυκιά μου>> της ειπα τοποθετώντας την στο κρεβάτι μου. Ήταν μικροσκοπική και έτρεμε. Άρχισα να την χαϊδεύω και την σκέπασα με μια μικρή κουβερτούλα. Κατευθείαν ένιωσε καλύτερα και την πήρε ο ύπνος.
Γυρίζοντας στο πάρτι άκουσα κάτι γνώριμες φωνές. Ήταν οι μάγισσες που συνάντησα χθες! Κρύφτηκα πισω από μια κολώνα και της παρακολουθούσα. Προκειμένου να μην πάθω τα ίδια παλι, έστειλα μήνυμα στην Λειλα να ενημερώσει και τα κορίτσια. Τι κάνουν αυτές εδω; Υποτίθεται πως δεν είναι καλεσμένες. Ένιωσα μια ανάσα πισω στον σβέρκο μου και γύρισα τρομαγμένη πισω μου έτοιμη να βάλω τις φωνές όμως ένα χέρι μου έκλεισε το στόμα. Ήταν ο Άρης. « κάνε ησυχία» σχημάτισε με τα χείλη του και έβγαλε σιγά σιγά το χέρι του από το πρόσωπο μου. Μου έκανε νόημα να του πω τι συμβαίνει αλλά εκείνη την στιγμή δεν μπορούσα. Τα μάτια μου έκαιγαν παλι. Πως να του εξηγούσα ότι πισω από τον τοίχο υπάρχουν 3 μάγισσες που μου είχαν επιτεθεί το προηγούμενο βράδυ και πως τώρα μπούκαραν κρυφά στο σχολείο θέλοντας να κάνουν ένας θεός ξέρει τι. Τον κοίταξα που με κοιτούσα με γουρλωμένα μάτια. Του έκανα νοημα να μου πει το συμβαίνει και εκείνη την στιγμή έβγαλε το κινητό του και μου έγραψε:
«Δεν ξερω πως το έκανες αυτο αλλά τα μάτια σου έγιναν παλι μωβ και μου μετέφερες τις σκέψεις σου»
Δεν απάντησα γιατί τότε μου ήρθε μια ιδεα. Γύρισα προς το μερος των μαγισσών προσπαθώντας να επαναλάβω αυτο που έκανα πριν λίγο. Και ξαφνικά, όλα έβγαζαν πια νόημα. Σαν να ξετυλίχτηκε ένα κουβάρι. Οι πονοκέφαλοι και η βαβούρα που ένιωθα στο κεφάλι μου δεν ήταν αλλο παρά σκέψεις! Σκέψεις των ανθρώπων γύρω μου. Γι αυτο όσο περισσότερος κόσμος υπήρχε σε μια αίθουσα τόσο χειρότερο γινόταν. Πλέον εστίαζα μόνο στην Άισι και μπορούσα να ακούσω στις σκέψεις της, το σχέδιο της πεντακάθαρα. Άρπαξα από το χέρι τον Άρη και τον οδήγησα πίσω στην αίθουσα μακρια από τις μάγισσες. Όταν απομακρυνθήκαμε αρκετά, σε σημείο που δεν θα μας άκουγαν, ο Άρης σταμάτησε απότομα, τραβώντας με πισω απότομα, κάνοντας με να πέσω πάνω του.
<<Είσαι πολυ αρτσουμπαλη το ξερεις;>> με ρώτησε ενώ προσπαθούσε να στηριχτεί στους αγκώνες του με εμένα από πάνω του. Τα κεφάλια μας ήταν παρά πολυ κοντά. Του χαμογέλασα ντροπαλά σκύβοντας το κεφάλι μου για να μην με βλέπει και του ειπα
<<Ναι μου το λένε συχνά>> και γέλασε παίρνοντας μια τούφα από τα μαλλιά μου που ήταν μπροστά στο πρόσωπο μου και την εβαλε πισω από το αυτί μου. Σήκωσα το βλέμμα μου προς τα πάνω και συνάντησα την ματιά του. Ποδοβολητά ακούστηκαν στον διάδρομο και είδα τα κορίτσια να μας πλησιάζουν.
<<Τι συνέβη; Που είναι οι μάγισσες; Είσαι καλα; Ποιος είναι αυτός που αγκαλιάζεις στο πάτωμα;>> με κατεκλεισε με ρωτήσεις η Στέλλα και αμέσως ο Άρης με έσπρωξε για να σηκωθεί και έφυγε αφήνοντας με στο πάτωμα να τον κοιτάω δίχως να πιστεύω στα μάτια μου. Τι ζώον!
<<Τι έγινε;>> ρώτησε αυτή την φορά η Τέκνα και τους εξήγησα τα πάντα για τις μαγισσες και τις δυνάμεις μου.
<<Μα για ποιον λόγο να καταραστούν τα δώρα των σπεσιαλιστων; Τι θα κερδίσουν από αυτο;>> ρώτησε η Μιουσα
<<Θέλουν απλά να γελάσουν. Φάρσα είναι>> απάντησε η Λειλα
<<Τι θα κάνουμε;>> τις ρώτησα
Μπλουμ: <<Πάμε πρώτα να δούμε τι έκαναν και μετά θα σκεφτούμε μια λύση>>
Τρέξαμε προς την αίθουσα που υπήρχαν τα δώρα και ανοίξαμε προσεκτικά το πρώτο κουτί. Μπροστά μας ειχαμε κάτι τεράστια κίτρινα αυγά. Η Φλορα άρχισε να κάνει ένα ξόρκι πάνω από τα αυγά και όταν τελείωσε μας είπε
<<Μετατρέψανε αυτά τα μαγικά αυγά σε αυγά αρουροσαυρων>>
<<Αρουτι;;;!!>> τσιριξε έντρομη η Στέλλα
<<Αρουροσαυροι>> είπε η τέκνα και μας έδειξε σε μια τρισδιάστατη προβολή το ζωο. Σκέτη αηδια ήταν.<< Δεν είναι επικίνδυνο ζωο αλλά είναι πολυ δύσκολο να πιαστεί και είναι παρά πολυ άτακτο>> συμπλήρωσε
<<Ευτυχώς ξερω ένα ξόρκι αντιστροφής. Θα μπορέσουμε να φέρουμε τα αυγά στην αρχική τους μορφή.>> είπε η Φλορα <<Πιαστείτε όλες χέρι-χέρι και επαναλάβετε συγκεντρωμένα αυτο που θα σας πω. >>Ακούσαμε τις συμβουλές τις και μια λάμψη σαν ουράνιο τόξο κατευθύνθηκε προς τα αυγά. Ήταν ο συνδυασμός των δυνάμεων μας: κοκκινο η Μιουσα, πορτοκαλί η Μπλουμ, κίτρινο η Στέλλα, πράσινο η Φλορα, μπλε η Τέκνα, μωβ εγώ και ροζ η Λειλα. Όταν τσεκάραμε οτι τα αυγά είναι εντάξει γυρίσαμε στο πάρτι
<<Που ήσασταν κορίτσια; Λείπατε πολυ ώρα>> ρώτησε ο Σκαι
<<Είχαμε μια δουλειά αλλά όλα είναι εντάξει τώρα>> απάντησα και όλες γελάσαμε αφήνοντας τους σπεσιαλίστες να μας κοιτάνε παραξενευμένοι
<<Ευτυχώς ήρθατε πάνω στην ώρα για τα δώρα>> είπε ο Στεφαν κοιτώντας με και όλοι τους πήγαν προς το κέντρο της αίθουσας. Η μουσική σταμάτησε και η κυρία Φαραγκοντα μίλησε.
<<Και τώρα μαθητές των 3 σχολείων, ήρθε η ώρα των δώρων. Από το σχολείο του Χογκουαρτς θα μιλήσει ο διευθυντής Τάμποκ>> και κάθησε δίνοντας τον λόγο σε έναν ψηλό άντρα με ένα μαύρο σκήπτρο
<<Ευχαριστούμε πολυ για την πρόσκληση σας νεράιδες. Η βραδια ήταν... αρκετά ικανοποιητική μπορώ να πω>> είπε και οι μάγοι γέλασαν <<Για να σας ευχαριστήσουμε λοιπόν για αυτήν σας την πράξη αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι που ποτε δεν έχει ξανασυμβεί>> έκανε μια θεατρική παύση και όλοι κρεμόμαστε κυριολεκτικά από τα χείλη του<< θα ανοίξουμε τις πύλες του σχολείου μας για να το επισκεφθούν οι νεράιδες του Αλφεα και θα συμφωνήσουμε στο πρόγραμμα ανταλλαγής μαθητών που πραγματοποιηται τα τελευταία χρονια μεταξύ του Αλφεα, του Κόκκινου σιντριβανιού και του Συννεφοπυργου, ώστε μια φορά στις 3 εβδομάδες να παρακολουθείτε μαθήματα στο σχολείο μας>>. Καθηγητές και μαθητές έμειναν άφωνοι. Από ότι φαίνεται ο διευθυντής Ταμποκ δεν είχε ενημερώσει κανέναν για αυτήν του την απόφαση. Η κυρία Φαραγκοντα τον ευχαρίστησε και όλοι χειροκροτήσαμε. Μέσα στο πλήθος εντόπισα τον Άρη και κρίνοντας από το βλέμμα του δεν χάρηκε ιδιαίτερα για αυτή την εξέλιξη.
<<Και τώρα η σειρά των σπεσιαλιτων>> είπε η Φαραγκοντα και όλες κοιταχτήκαμε αγχωμένες μεταξύ μας ελπίζοντας πως το ξόρκι που κάναμε να έχει πετύχει.
Πάνω στην φωτογραφία είναι ο διευθυντής Ταμποκ