Ogen als smaragd

XV. Klokkentoren

Hai, ik ga vanaf dit hoofdstuk af en toe overschakelen tussen personen. Dat doe ik met een '~' tekentje, zodat het duidelijk is. Als het onduidelijk is of je vindt dat ik het toch maar niet moet doen laat het vooral even weten ;)<3

Alexa's adem werd uit haar longen geslagen toen ze de reusachtige, marmeren hal van het paleis inliepen, de wachter nog steeds aan haar arm. Alleen al in deze hal pasten vijftien grote villa's uit de rijke buurten. Hoe kon de Koning zo veel goud uitgeven voor zo'n grote ruimte die hij niet eens nodig had, terwijl er buiten het paleis mensen liepen die niet eens geld hadden voor een eten. Ze had moeite de jongeman die haar begeleidde niet in zijn gezicht te slaan voor het werken voor die Tiran. Maar ze moest bedenken, misschien was deze jongen ook wel gedwongen voor hem te werken, net als haar vader.
Haar woede zakte en ze hield haar gezicht vlak.
Aan het plafond dat ver boven haar reikte, hingen drie grote kandelaars die de hal in een gouden licht hulden. En hier moest ze de komende maanden wonen.
De jongeman liet haar arm los en draaide zijn gezicht naar haar. "U zal nu naar een kamer gebracht worden door een dienstvrouw, mevrouw Waylen. Morgen zult u door een hogere edele beoordeelt worden of u bij het hof kan."
"Dank u wel." Alexa dwong haarzelf de wachter een kleine glimlach te geven. Natuurlijk kon ze niet zomaar bij het hof. Zolang de edele haar verhaal zou geloven, zou hij haar binnen laten. Natuurlijk zou haar jonge uiterlijk helpen.
"Maar," begon de jongeman, "ik moet eerst uw koffer doorzoeken."
Alexa knikte, maar toen de wachter haar koffer opende, miste haar hart een slag. Als de man haar wapens vond, was het voorbij. Ze zou direct het paleis uit gegooid worden. In het minst erge geval. Alexa twijfelde er niet aan dat ze haar in de kerker zouden gooien voor het vormen van een bedreiging in het paleis.
Één van haar kapmessen lag verborgen in een korset, de andere in de rokken van een jurk, en ook al had het Hoofd van de Qynn haar afgeraden haar zwaard mee te nemen, ze had hem toch meegenomen en in een nachtjurk verstopt.
Maar dat leek ineens een heel slecht idee te zijn geweest. Het zou niet lang duren voordat de wachter één van de wapens zou vinden. Tenzij de jongeman genoeg respect had voor vrouwen dat hij niet erg door haar kleding zou rotzooien.
Alexa hield haar gezicht neutraal toen hij de jurk met een kapmes uit de koffer haalde, en zuchtte bijna van opluchting toen de wachter hem niet verder doorzocht. Dom.
Maar waar ze het meest nerveus over was, was het zwaard in haar nachtjapon. Het zou de nachtjapon veel zwaarder maken dan normaal.
Maar het enige wat de jongen verder deed was de bodem van haar koffer onderzoeken, en vervolgens de kleding die hij eruit had gehaald er weer in doen. En dit is een Koninklijke wachter?
Ze was haast beledigd dat de wachter haar koffer niet verder onderzocht, maar zei niks.
Een kleine, wat vollere vrouw van middelbare leeftijd kwam aantrippelen en maakte een kleine buiging naar de wachter en Alexa. De wachter, vervolgens, knikte licht met zijn hoofd naar haar en liep met stevige pas terug door de hoofdingang, waardoor Alexa met de dienstvrouw achterbleef.
"En wat is jou naam, popje?" Popje? Noemde die vrouw haar net popje?
"Gwendolyn Waylen."
"Waylen? Dochter van een Graaf misschien?"
Wat moest ze zeggen? Als ze ja zei, zou de vrouw er wellicht meer vraven over stellen. Maar zei ze nee, dan zou de edele die haar morgen zou beoordelen haar misschien te 'gewoon' vinden en haar het Hof niet in laten.
"Ja," sprak Alexa toen. Ze probeerde zo overtuigend mogelijk te klinken. "Dochter van Graaf Adam Waylen."
"En uit welk land komt u? U lijkt niet van dit continent te komen. Hoewel je iets weg hebt van de Fee uit Dean-"
De vrouw stopte abrupt met praten toen ze begon over de Deanerys. Alexa twijfelde er niet aan dat er niet over het oude land gepraat mocht worden in het paleis; de Fee hadden krachten gehad die zelfs de Koning niet aankon. Als de Fee in Deanerys hun koninkrijk weer opnieuw zouden opbouwen, zouden ze sterk genoeg zijn om het tegen de Koning op te nemen en-
Nee. Deanerys was verwoest. De Fee waren geëxecuteerd en magie was verdwenen. Een koude woede liep door Alexa's aderen maar ze dwong zichzelf naar de vrouw te glimlachen en zei: "Ik kom van het Zuidelijke Continent; mijn vader heeft mij eruit gegooid en op het eerste schip hier naartoe gestuurd."
"Ach kind, kom maar mee. Ik breng je naar je kamers."
Als die vrouw op zou houden met haar popje of kind te noemen, zou het hier al een stuk aangenamer zijn.
De vrouw wenkte haar mee te komen e Alexa pakte haar koffer op. De wachter had haar wapens niet ontdekt. Nu moest alleen Mikhail nog binnen zien te komen, en het plan zou van start gaan.
~
Mikhail zat in een ordinaire herberg een tinnen beker bier achterover te werken. De geur van zweet en alcohol vulde de volledige ruimte en deden hem bijna over zijn nek gaan. Maar waar de knoop in zijn maag echt door kwam was de vraag: is Alexa binnen?

Hij had sinds ze afscheid hadden genomen nergens anders meer aan kunnen denken. Hij zou zichzelf- en William - slaan als haar iets overkwam. Hij had moeten toegeven: het planvvan William was niet slecht geweest. Maar toen hij had gehoord dat Alexa in het plan voorkwam was dat een reden geweest voor hem om er tegen in te gaan.
Het bier smaakte afschuwelijk. Hij had van de man achter de bar ook een bord met 'stamppot' gekregen, maar de grijze drab die erop lag rook nog bijna erger dan de herberg zelf.
"Nog iets te drinken meneer?" Vroeg de man van achter de bar. Ondertussen was hij met een lap glazen aan het poetzen, al werden ze er niet heel veel schoner van.
"Nee bedankt," antwoordde Mikhail. Nog een glas zou hem nog de das om doen.
"Is ze mooi?" Vroeg de man opeens. Zijn dunne lippen vormden een halve grijns. "Heel mooi."
"En wat brengt jullie zo ver uit elkaar als ik vragen mag?" Mikhail antwoorddw niet. 'Ze is een hofdame in het paleis en gaat de Koning doden' zou vast en zeker niet goed klinken. Niet wetend wat voor een leugen hij zou moeten vertellen gaf Mikhail hem een verdrietig lachje, wat voor de man genoeg was te begrijpen dat het iets was niet verder op in te gaan.
Tegen zijn zin - en maag - in at hij een hap van zijn nu koude stamppot. Het smaakte eerder naar niets dan dat het smerig was. Een kleine opluchting wellicht.
~
Toen Alexa achter de dienstvrouw de deur instapte, kon ze haar ogen niet geloven; een kamer met een grote, kastanjehouten eettafel met bijpassende stoelen stond in het midden van de kamer, een sofa voor een grote openhaard in de hoek. Er waren daarnaast nog twee deuren. De slaapkamer en badkamer waarschijnlijk.
De mollige vrouw gaf haar een kleine rondleiding door de kamers en verdween even later weer, zodat Alexa alleen in de kamers bleef. Het leek haar nog geen goed plan haar koffer uit te pakken. Want ze wist niet wat er morgen zou gebeuren.
Maar het zou gaan lukken, ja. En geen edele, niet eens de Koning zelf, zou haar ervan weerhouden het plan uit te voeren.
Wat had ze af en toe een hekel aan William.
Ergens vanuit de paleistuin, waar ze zelfs uitzicht op had, klonk het luiden van zware, diepe klokken. Het geluid deed de haren in haar nek omhoog gaan. Ze keek uit het raam en zag een enorme, zwarte klokkentoren staan. De stenen waren zo diepzwart dat het al het licht leek op te slokken. Aan de zijkanten zaten stenen waterspuwers van wezens die niet in deze wereld leken te bestaan, niet in deze wereld zouden moeten bestaan.
Snel draaide Alexa weg van het raam, het zware gebeier van de klokkentoren weerklonk nog in haar hoofd.
Er werd op de deur geklopt, en een jonge vrouw in dienstkleding kwam binnenlopen met een dienblad. Bij Qynnith, wat ruikt dat lekker. Ze had nu pas door hoeveel honger ze had, en viel ook gelijk aan zodra de vrouw de deur weer uit was. Rosbief, lam, aardappels, worteltjes, jus - het smaakte geweldig.
Maar haar maag draaide om toen ze bedacht wat zij hier te eten kreeg, en dat dat hetzelfde was als wat andere mensen in een hele week kregen. Ze schoof haar bord van zich af.
Het gebeier van de klokkentoren galmde nog door haar lichaam.