Ogen als smaragd

III. De lichten van Kahlem

Onderweg naar huis vertelde Mikhail met een fonkeling in zijn bruine ogen over de aanval tegen de troepen van de Koning. Alexa luisterde aandachtig. Zo aandachtig, dat ze bijna omver werd gereden door een voorbijrijdend rijtuig. Net op tijd, maar soepel, sprong ze opzij, wat een fikse scheldpartij van de koetsier opleverde. Ze grinnikte, en vertelde Mikhail verder te gaan met zijn verhaal terwijl ze een verontschuldigend gebaar naar de chagrijnige man maakte.
Toen Mikhail klaar was met zijn verhaal, glom hij van top tot teen van trots. Ze lachte. Zij zou zich ook wel bij de vrijheidsstrijders willen aansluiten. Maar 1: haar vader zou het nooit goed vinden, en 2: de mannen in de groep zouden nooit een meisje laten meevechten, zelfs als dat meisje Alexa Ambrose heette, die door het hele dorp gevreesd, geliefd en gekend werd.

Ze slenterden het huis binnen en Alexa schonk voor zichzelf en Mikhail een glas water uit. Op de eettafel stond een porseleinen vaas met fel gekleurde bloemen. Celise had haar best gedaan op het plukken. Ze gaf het glas aan Mikhail en dronk wat uit de hare.
"Wat heb ik een hekel aan die Cassandra", zei Alexa tussen twee slokken door. "Ze voelt zich veel te goed." Mikhail keek haar aan en grinnikte. "Je haalt me de woorden uit de mond."
"Maar zeg," begon Alexa voorzichtig, "jullie hebben vast niet toevallig nog iemand nodig bij jullie groep? Iemand die goed met wapens om kan gaan?" Mikhail's lach verdween. Zijn mond vormde een lijn. "Ik weet wat je bedoelt, Alexa, wie je bedoelt. Maar het is veel te gevaarlijk. Je bent goed, maar-"
"Maar wat? Niet goed genoeg? Meisjes zijn te zwak zeker." Het kwam er veel feller uit dan ze had bedoeld. Er viel een stilte. Ze voelde Mikhails ogen branden. Het was stom geweest zo naar hem uit te vallen. Hij wilde gewoon niet dat haar iets overkwam.
"Sorry," zuchtte ze. "Ik bedoelde het niet zo, maar, maar ik wil het die man, die man die ons land heeft verwoest, zo graag betaald zetten."
Ze keek weer op, keek naar Mikhail. Op dat moment kwam Celise binnen en rende naar haar toe. Ze wees naar de vaas met bloemen en vertelde bij elke bloem een heel verhaal over waar hij had gestaan en waarom ze hem had geplukt. Mikhail lachte.
Haar gedachten dreven af.
Ja, ze zou zich aansluiten bij de vrijheidsstrijders. Niemand zou haar kunnen tegenhouden. Zelfs Mikhail niet. Niemand.

"Ze zijn prachtig," zei Alexa tegen Celise toen die eindelijk klaar was met haar verhalen, en gaf haar een knuffel. "Ik weet iets," sprak Mikhail ineens en hij liep naar de deur. "Kom mee, jullie allebei." De twee meisjes keken elkaar vragend aan maar volgden hem.
De zon begon achter de heuvels te zakken en zette alles in een oranje gloed. Mikhail liep vooruit, in de richting van het grote bos dat zich uitstrekte over een heuvel achter het dorp. Hij klom een eind de heuvel op voor hij neerplofte op een zacht stuk mos. Hij gebaarde Alexa en Celise aan zijn zijde te komen zitten.
Alexa keek neer op het dorp aan de voet van de heuvels.
Het uitzicht was adembenemend. De enorme, dieporanje zon overgoot de huizen en straten met een gouden gloed. Vogels floten hun laatste wijsjes terwijl de zon verder achter de horizon zakte, en verdween. De lucht kleurde donker. De eerste sterren verschenen aan de hemel. Nachtdieren ontwaakten in het bos. In de huizen van Kahlem verschenen lichten. De muur om het dorp in de verte was alleen nog vaag zichtbaar. Ze liet zich achterover zakken en plaatste haar armen onder haar hoofd. Alexa's gedachten dwaalden af naar de verhalen die haar moeder vroeger had verteld over Daenerys, het Rijk der Feeën.
Even was het alsof de magie van Daenerys de wereld nooit verlaten had.

Even, dacht Alexa, is alles zoals het hoort te zijn.