Ogen als smaragd

V. De Qynn

Alexa en Mikhail gingen tegen een grote eik zitten en keken naar het ruisende beekje dat vredig kabbelde en zich een weg baande langs de rotsen.
"Mikhail," begon Alexa.
"Je wilt je aansluiten bij de vrijheidsstrijders," zuchtte Mikhail, haar zin afmakend. "Ik weet het. Maar... ik wil gewoon niet dat jou iets overkomt."
"Je weet dat ik voor mezelf kan zorgen Mikhail. Ik sluit me aan bij de Qynn," zei ze flink overtuigend. "Alexa-"
Alexa onderbrak hem. "Punt uit."
Het werd weer stil in het bos en ze slaakte een diepe zucht. Mikhail wilde iets zeggen in tegenspraak maar ze deed haar hand omhoog. "Ik zei, punt uit."
"Alleen omdat discussiëren met jou onmogelijk is," sprak Mikhail. Ze had gewonnen. "Weet ik," antwoordde Alexa triomfantelijk.

Ze daalden samen af, terug naar het drukke dorp. Het geluid van rammelende rijtuigen, paardenhoeven en gelach kwam steeds dichterbij. Een warm lentebriesje trok wat strengen haar uit haar vlecht en deed haar cape wapperen. Op weg naar de rebellen.

Mikhail klopte in het herkenbare wijsje op de grote, massieve houten deur. Zoals gewoonlijk deed Stephen de deur eerst op een kiertje en vervolgens, nadat hij zag wie er stonden, helemaal open. Alexa moest haar nies inhouden zodra ze langs de stoffige, lege planken van het magazijn struinden. Mikhail en Stephen schoven de kisten opzij, wat een luik in de vloer zichtbaar maakte. Ze openden hem en klommen via een wiebelige ladder omlaag.
In het schemerige licht van de fakkels kon ze een paar bekende gezichten uitmaken, waaronder William. William was een grote, gespierde man, met blonde, rossige haren en blauwe ogen. Hij kon niet ouder dan 25 zijn.
Hij had een hekel aan haar.
Dat wist ze.
En dat vond ze maar al te leuk.
Ze glimlachte poeslief naar hem, een lach waarvan ze wist dat hij die zou haten, en tot haar plezier gromde hij laag. Zijn stem zou ze in ieder geval niet krijgen wanneer ze zou vragen of ze, nee, eisen dat ze mocht aansluiten bij de Qynn.
Ze liep langzaam, zo sierlijk als een kat, naar hem toe en grijnsde nog eens breed. "Wat is het ook weer een genoegen om jou te zien William." Hij keek haar geïrriteerd aan. Oh, ze vond dit veel te leuk. "Een kort lontje vandaag niet?" Hij greep met zijn hand naar het hilt van zijn zwaard die om zijn zij gegespd zat. Voordat hij het zwaard nog maar had aangeraakt pakte Alexa vliegensvlug zijn arm vast. "Laten we het tapijt vandaag nog maar even van bloed besparen," zei ze, en ze liep langzaam weer terug naar Mikhail, die druk aan het overleggen was met een van de mannen. Uit zijn gesprek ving ze op dat ze het over haar hadden, en dat zij zich beslist had willen aansluiten.
De man, wie het Hoofd was in De Qynn in Kahlem, knikte zijn hoofd, en draaide zich naar Alexa. "Alexa Ambrose," zei de man met een diepe, raspende stem. "Al twijfel ik er niet aan dat je talent hebt, aangezien jouw naam in heel het dorp bekend is, moet ik je een test laten afleggen. Niet iedereen komt hier zomaar in, mocht je dat denken. We hebben standaards."
Een test? Ik ben Alexa Ambrose, Goden verdomd!
"En wat mag die test dan zijn als ik vragen mag?" Hij grijnsde, en gebaarde met zijn hand, waar een lang, wit litteken overheen liep, naar een tafel waar bogen en pijlenkokers op lagen. Ze grijnsde. Ze maken het mij te makkelijk.

Er stonden zes schietschijven klaar, elke vijf meter verder naar achter dan de vorige. Alexa pakte een pijl uit de houten koker en plaatste hem op haar boog. Ondanks dat ze al vaak genoeg met pijl en boog had geschoten, klopte haar hart in haar keel. Als ze per ongeluk een misser maakte zou dat en haar plek in de Qynn kosten, en ze zou ongelooflijk voor schut staan.
Een paar mannen achter haar, waaronder, niet verrassend, William, grinnikten.
Ze trok de pijl naar achter, totdat het touw zo strak stond, dat ze even bang was dat die zou knappen. Ze ademde diep in, en bij het uitademen verliet de pijl haar boog in een oogwenk en boorde zich diep in haar eerste doelwit.
In de roos. Geen centimeter naast.
De mannen stopten met hun gegrinnik.
Ze schoot op de volgende schijf.
Bullseye. Pijl na pijl vloog van haar boog, totdat er in alle zes de schietschijven een pijl zat. Één enkele keer had ze de roos gemist, maar zat ze nog wel in de binnenste cirkel. Ze ademde heel lang uit. Triomfantelijk keek ze de andere mannen, maar vooral William, aan.
Het Hoofd stak een hand uit, die ze voorzichtig schudde. Hij glimlachte naar haar. "Welkom bij De Qynn, Alexa."
Ze probeerde haar enthousiasme te verbergen, in verband met haar status, maar faalde. Haar glimlach werd breder en breder, en ze schudde de hand van de leider nu een stuk steviger. Niet wetend wat te zeggen zei ze maar vlug "bedankt" en keerde zich naar Mikhail, die een luie grijns op zijn gezicht had.
"Gefeliciteerd, collega-rebel," zei hij. Hoewel hij lachte, zat er een hint van bezorgdheid in zijn hazelnootbruine ogen, die glinsterden in het licht van de fakkels. "Nu heb je alleen nog een zwaard nodig."
Alexa grijnsde.

"Op onze nieuwe vrijheidsstrijdster Alexa Ambrose." Het Hoofd, Ross, een man van tussen de dertig en veertig jaar, hief een tinnen beker met rode wijn op en de rest van de mannen deed hetzelfde, alhoewel William zijn beker maar net een paar centimeter van de tafel tilde. Er was een groot verschil tussen de leeftijden in de Qynn; er waren mannen van bijna vijftig, rond de dertig, twintig, en zelfs één jongen van zestien. Op Alexa na waren er geen meisjes. Niet dat er veel waren die met wapens konden omgaan.
Ze nam een slok van haar wijn.
Ze zou het nu aan haar vader moeten vertellen. Dat komt nog wel.
De grote klok in de hoek van de kamer gaf bijna vijf uur aan. Als ze geen vragen bij haar vader zou willen opwekken, moest ze nu terug.
Ze groette de mannen met een knik en gaf nog één van haar te lieve lachjes naar William, die zijn wenkbrauwen liet zakken. Ze klom het luik uit, schoof de kisten er met enige moeite weer op en sprintte naar huis.

Haar vader vroeg niks toen ze de deur instormde en haar cape afwierp. Ze drukte een kus op zijn wang en liep de eetkamer binnen, waar haar zusje net een grote pan soep op tafel zette. Ze had het al geroken toen ze binnenkwam; paddenstoelensoep. Oh, wat vond ze het heerlijk, hun moeder maakte het vroeger altijd als ze paddenstoelen uit het bos had geplukt. Merkend hoe hongerig ze was nadat ze alleen een stuk brood vanochtend had gegeten, ging ze snel aan tafel zitten en schepte op. De soep was heerlijk romig, al was hij niet zo lekker als haar moeder hem vroeger had gemaakt, en nam al snel een nieuwe portie.
"Nog iets kunnen doden in het bos?" vroeg haar vader terwijl hij de soep naar binnen werkte. Alexa slikte. "Nee. Hoewel, Mikhail had bijna een hert geschoten, maar hij miste door een eikel die uit een boom viel, en hem op zijn hoofd raakte." Ze glimlachte. Het was leuk geweest hoe er een rode plek op zijn voorhoofd verscheen. Helaas was die al verdwenen voordat ze bij de Qynn kwamen. Ook haar vader moest lachen om haar verhaal.

Na het eten slenterde Alexa naar boven, tevreden over haar plaats in de groep rebellen. Hoe hadden ze haar ook kunnen weigeren? Ze was Alexa Ambrose. Later zou ze het haar vader vertellen.
Later.