Ogen als smaragd

XXXVI. Rood marmer

Alexa was enigszins verbaasd toen ze Arther voor haar deur zag staan. Hij leek... anders. Bleker wellicht, vermoeider. En het was nog geen twee weken dat ze hem voor het laatst had gezien.
Al kon ze uit ervaring spreken dat in twee weken een hoop kon veranderen- in een oogwenk kon alles al recht Hel ingaan, wist ze maar al te goed.
"Lang niet gezien," sprak ze bijzonder informeel. Niet dat het hem nu nog veel uit zou maken, bedacht ze.
"Het journaal." Hij leek haar blik te ontwijken, en keek recht langs haar heen toen hij zijn hand uitstak- haar beval het boek te halen. Alsof ze een loutere dienstmeid was.
"Waar zijn onze manieren, Hoofd?" Arther leek kort in te krimpen bij het woord, maar liet zijn arm niet zakken. Schoft. "Is dat hoe je elke hofdame behandelt? Wees aardig tegen haar, om daarna simpelweg zonder enige verklaring te eisen wat je wilt?"
Alexa wist bij de Goden niet waar ze mee bezig was- maar het leek niet erg verstandig. De terugkomst van Mikhail en zijn zachtaardigheid en lach en complimenten deden de wachter die nu voor haar stond- die verdomde arm van hem nog altijd geen centimeter gezakt -erg slecht aftekenen tegen de sympathie van haar vriend. En wellicht had ze simpelweg geen zin in hem.
Zijn blik leek een flard van een seconde zachter te worden, zijn wenkbrauwen fronsend alsof hij een discussie met zichzelf aan het voeren was voordat hij antwoordde. "Jij bent g- ik ben weg zodra ik het boek heb."
Of nou, een antwoord was het niet te noemen. Oh, iemand moest haar stoppen die arm van hem er niet af te hakken. Alexa was serieus aan het overwegen de deur daar op dat moment dicht te werpen in het gezicht van de wachter. Met een beetje geluk zou die uitgestrekte arm ertussen komen. Kort grijnsde ze bij het idee.
"Alsjeblieft, Gwendolyn," vervolgde Arther toen Alexa niet sprak, en geen aanstalten maakte het journaal te halen. Geen sympathie of ware smeekbede in zijn stem... Maar iets deed Alexa naar haar slaapkamer lopen om hem vervolgens het boek te overhandigen. Iets drukkends wat ze blijkbaar al de tijd had genegeerd gleed plots van haar af.
De arm zakte met het journaal in zijn hand. Goden zij dank. Ook in de frons van Arther zwoer ze een hint van opluchting te zien- alsof hij vanuit de onvergeeflijke hitte van de Stille Woestijn in een ijsbad was gewandeld. Het was haar beurt om hierbij te fronsen.
Echter had Alexa net zoveel zin om met hem te blijven praten als dat ze behoefte had aan een executie, en zonder de moeite te doen gedag te zeggen schoof ze de deur dicht. En zuchtte. Met elke nieuwe dag die aanbrak en elke nacht die ze decoreerde met bloed en zilver kwam ze dichter bij het punt waar ze de Qynn moest inlichten over de situatie. Het punt waar de vrijheidsstrijders binnen zouden dringen via de weg die ze samen met Mikhail voor hen had uitgestippeld- door het riool, hadden ze bedacht. Ze had medelijden met de mannen die door dat rattenhol zouden moeten kruipen, al kon het haar vrij weinig schelen dat William hetzelfde lot zou moeten ondergaan. Ze was inmiddels zelfs op het punt gekomen waar ze zich degelijk zorgen maakte dat William en zij eerder elkaar iets aan zouden doen dan hun eigenlijke vijand.
Maar Alexa gaf zichzelf niet de tijd hierover na te denken terwijl ze terugstruinde naar Mikhail, die de losse plank in de vloer had ontdekt en met een verbaasde blik in zijn ogen haar wapens bekeek. Ze had het verstandiger gevonden naar haar vertrekken te gaan, voordat iemand- met name het Hoofd van de Koninklijke Wacht -haar zou komen opzoeken en haar niet zou vinden.
"Heb je al enig idee-"
"Hoe ik zo'n tumult creëer dat het veilig is voor de rest binnen te dringen?" maakte Alexa zijn zin af. "Nee. Geen flauw idee."
Mikhail schoof de plank weer voorzichtig op zijn plaats en rees op, om vervolgens bijna een kop boven Alexa uit te steken. In het licht van de late middag schenen zijn bruine ogen goud, samen met de vrolijke krullen die rondom zijn gezicht hingen. "Wie was dat?"
"Een wachter. Het was nodig dat mensen mij in vertrouwen zouden nemen, en hij presenteerde zichzelf bijna op een zilveren blad." Het was op zijn minst niet volledig gelogen, maar Alexa zag die blik in Mikhail's ogen- goed, dus vertel me nu de waarheid, Alexa -en wist dat ze het vroeg of laat zou moeten vertellen. Maar vroeg of laat betekende niet nu.
"En dat boek?"
Alexa haalde haar schouders op en draaide aan haar ring. "Hij had het hier laten liggen." En Alexa en kon de volgende vraag al voelen komen.
Wat deed hij in mijn kamer?
"En wat deed hij in jouw kamer?" Ze wist bij de Goden niet wat het was met jongens en met hun territoriale neigingen als het eenmaal om een vrouw ging.
Dus het enige wat ze deed was glimlachen- de lach die hij absoluut niet kon uitstaan -en zei, "Je stinkt nog steeds naar het riool. Neem een bad."
Mikhail deed nog één poging tegen te spreken- tevergeefs -en verdween grommend de badkamer in.