Άβυσσος(Soul #1)

Κεφάλαιο 21

«Η Άρια μπορεί μόνη της» της απάντησε ο Κάλεμπ.

«Γαμώ το κέρατο σου ηλίθια!» φώναξε η Νάιμα ενώ βρισκόταν στο έδαφος, γυρνώντας για να μπορέσει να σηκωθεί. Έφτυσε ένα μαύρο και πυκνό υγρό. Η Άρια την πλησίασε και την τράβηξε απ' τα μαλλιά. Το πρόσωπο της δαίμονα τραβήχτηκε σε ένα μορφασμό πόνου «Φτάνει!»

«Τι σου συμβαίνει, όμορφη;» ρώτησε λαχανιασμένη, αλλά ακόμη κι έτσι ένα πονηρό χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό της «Κουράστηκες ήδη; Δεν θες να συνεχίσουμε το παιχνίδι, Νάιμα;»

Μετά βίας σηκώθηκε, με όλο το κορμί της να τρέμει και τα μάτια μισόκλειστα, καρφωμένα στην Άρια.

«Δεν μπορείτε να προστατεύετε εκείνο το φρικιό από εμάς» είπε μέσα από τα δόντια της, με ένα θυμωμένο τόνο.

«Αυτό δεν είναι δική σου υπόθεση» μουρμούρισε η δαίμονας με τα μωβ μάτια, και σήκωσε την γροθιά στον αέρα για ακόμη μια φορά.

Το στομάχι της θνητής σφίχτηκε όταν αντίκρυσε εκείνη την εικόνα, την ίδια στιγμή που ένιωθε τα χέρια του Κάλεμπ να σφίγγουν λίγο περισσότερο τους ώμους της σα να προσπαθούσε να την προστατεύσει.

«Καλά, καλά!» σήκωσε τα χέρια για να καλύψει το πρόσωπό της «Δεν θα αγγίξω το κορίτσι! Αλλά άφησε με να φύγω, που να πάρει!»

«Δεν θέλω να μάθω ότι ακόμη τριγυρνάς εδώ γύρω, βλαμμένη» την προειδοποίησε εκείνη με ψυχρό τόνο.

Τότε, ελευθέρωσε την Νάιμα με μία απότομη κίνηση και εκείνη παραπάτησε προς τα πίσω, αλλά δεν κατέληξε πεσμένη στο έδαφος. Παρατήρησε την Άρια με μισόκλειστα μάτια, γεμάτα οργή, και με τα χέρια έφτιαξε το κόκκινο φόρεμά της, του οποίου το ύφασμα ήταν βρώμικο και γδαρμένο σε κάποια σημεία, αφήνοντας εκτεθειμένο το πληγωμένο από χτυπήματα και γρατζουνιές δέρμα της.

«Δεν ανήκετε σε αυτό το μέρος, και το ξέρετε» είπε η Νάιμα, με ένα μικρό χαμόγελο στα χείλη «Αργά ή γρήγορα, θα επιστρέψετε εκεί».

Η περιέργεια διέσχισε τον εγκέφαλο της όταν είδε την αλλαγή στο πρόσωπο της Άριας. Η έκφραση της, που προηγουμένως ήτανε γεμάτη από αυτοπεποίθηση, εξασθένισε και έσφιξε το σαγόνι. Δίπλα στην Κατρίνα, οι δύο δαίμονες επίσης φάνηκαν να αντιδρούν στα λόγια της, αλλά δεν ήταν κι απολύτως σίγουρη.

Η Νάιμα οπισθοχώρησε μερικά βήματα από την δαίμονα με τα μωβ μάτια, η οποία την σταμάτησε. Κατεύθυνε ένα τελευταίο βλέμμα με εκείνα τα παράξενα μάτια προς τον Αραέλ, και μετά στον Κάλεμπ, πριν να μετατρέψει το τραυματισμένο της σώμα σε ένα πυκνό μαύρο καπνό. Εκείνη την στιγμή, εκείνη η ανυπόφορη ψυχρή και βαριά παρουσία που φόρτωνε την ατμόσφαιρα εξαφανίστηκε μαζί της.