Άβυσσος(Soul #1)

Κεφάλαιο 24

Συγγνώμη για την καθυστέρηση. Για αυτό, ανέβασα ένα μεγάλο κεφάλαιο :)

~°~

Οι επόμενες μέρες ήταν ένα μαρτύριο.

Η Κατρίνα νόμιζε πως οι ώρες δεν περνούσαν στο νηπιαγωγείο. Η Νοέλια κατάλαβε πια ότι η Έλενα δεν της μιλούσε, την πλησίασε μόνο όταν εκείνη ήταν μόνη. Ωστόσο, όσο και να προσπάθησε, δεν κατάφερε να νιώσει εντελώς άνετη μαζί της, και να δείχνει πως την συμπαθεί ήταν το πιο δύσκολο που μπορούσε να κάνει. Μετά από τον καυγά της Δευτέρας, η Κατρίνα μα ούτε η Έλενα έκαναν μια προσπάθεια να συζητήσουν έστω και κάτι, ούτε να διορθώσουν την κατάσταση.

Αν και την πονούσε, αποφάσισε ότι το καλύτερο ήταν να μείνουν έτσι, απομακρυσμένες. Δεν είναι και λίγο το γεγονός πως κοιμόταν με τον αδερφό της στα κρυφά.

Αφετέρου, το τελευταίο και το πιο ανυπόφορο από τα βασανιστήρια της, ο Αραέλ, δεν εμφανίστηκε όλη την εβδομάδα. Ήταν αρκετά αναστατωμένη με τα προβλήματά της για να τον έχει και εκείνο πάνω από το κεφάλι της και, βαθιά μέσα της, ένιωθε ευγνώμων για αυτό.

Ήταν σα να την άφηνε να αναπνεύσει, αν και στοιχημάτιζε το οτιδήποτε πως δεν το έκανε από ευγένεια, αλλά γιατί ήταν απασχολημένος με αυτό που έκανε εκεί, σε εκείνο το άθλιο μέρος από όπου ερχόταν.

Δεν ήθελε να σκέφτεται άλλο αυτό το θέμα, μονάχα χαιρόταν που δεν τον έβλεπε.

Έφτασε στο διαμέρισμα της και όταν μπήκε μέσα, πρόσεξε πως το φως του σαλονιού ήταν αναμμένο. Το είχα σβήσει, είμαι σίγουρη.

Έτσι ξαφνικά, ένιωσε μία περίεργη αύρα και το στομάχι της δέθηκε κόμπο.

«Κατρίνα Σμίθ» η βραχνή φωνή του γνωστού γείτονα την έκανε να ταραχτεί από την θέση της και γύρισε απότομα προς το μέρος του.

«Με τρόμαξες!» το ένα της χέρι μεταφέρθηκε στο μέρος όπου χτυπούσε ανεξέλεγκτα η καρδιά της «Τι γυρεύεις εδώ, πώς μπήκες;»

«Τι είσαι;» την ρώτησε. Η κοπέλα γούρλωσε τα μάτια. Εκείνη την συγκεκριμένη ερώτηση της την έκαναν χιλιάδες φορές. Όπως εκείνη την μέρα στο νηπιαγωγείο, με το παιδί...

«Δ-δεν καταλαβαίνω...» τραύλισε. Ήταν ένα πλάσμα σαν τον Αραέλ; Πώς και ο δαίμονας δεν αντιλήφθηκε την παρουσία αυτού που στεκόταν μπροστά της κάθε φορά που ερχόταν έξω ή μέσα από το διαμέρισμά της;

«Καταλαβαίνεις, και πολύ καλά μάλιστα» είπε μέσα από τα δόντια του.

Κατάπιε με δυσκολία και πήρε την απόφαση να τον αντιμετωπίσει: «Ποιος είσαι;»