Άβυσσος(Soul #1)

Κεφάλαιο 8

Την θέλω για μένα, τώρα...

Για κάποιο λόγο, σφίχτηκε το στομάχι της.

Η Άρια ήταν η πρώτη που σηκώθηκε όρθια. Η Σμιθ την κοίταξε με τον πανικό χαραγμένο στο πρόσωπο, αλλά η δαίμονας της έκλεισε το μάτι και της έδωσε μερικά χτυπήματα στην πλάτη.

«Θα τα πούμε άλλη μέρα» είπε με ένα μουρμουρητό, και μετά ένα χαμόγελο γεμάτο πονηράδα εξαπλώθηκε στο πρόσωπο της πριν να την πλησιάσει για να της ψιθυρίσει στο αυτί: «Καλή τύχη, θα την χρειαστείς».

Η θνητή κατάπιε με δυσκολία.

Η δαίμονας κατευθύνθηκε κατευθείαν προς τον Αραέλ και ύψωσε το ένα χέρι για να αγγίξει το μπράτσο του απαλά. Η Κατρίνα δεν μπόρεσε να αποτρέψει τον εαυτό της από το να σουφρώσει τα φρύδια.

«Δεν είσαι θυμωμένος πια;» ρώτησε χαρούμενη.

Μακριά από το να δείξει οποιοδήποτε έκφραση στοργής, ο Αραέλ απλώς την κοίταξε κατευθείαν στα μάτια δίχως να αλλάξει την σοβαρή του έκφραση.

«Εξαφανίσου» μουρμούρισε με βραχνή φωνή. Η Κατρίνα ξαφνιάστηκε από τον παγερό τόνο φωνής. Διερωτήθηκε αν ήταν τσακωμένοι ή κάτι τέτοιο.

Η Άρια χαμογέλασε και έφτιαξε τα μαλλιά της, αγνοώντας τον, πριν αρχίσει να απομακρύνεται χαλαρή σα να μην είχε συμβεί τίποτα.

Ο Κάλεμπ σηκώθηκε όρθιος και είχε ήδη αρχίσει να προχωράει. Γύρισε το κεφάλι για να κοιτάξει το κορίτσι πάνω από τον ώμο του και ακολούθως να της χαρίσει ένα μικρό χαμόγελο. Η Σμιθ του το ανταπέδωσε, νευρικά.

Οι δύο δαίμονες για μια στιγμή κοιτάχτηκαν μεταξύ τους. Ο Κάλεμπ είχε την πλάτη γυρισμένη προς την κοπέλα ενώ ο Αραέλ βρισκόταν απέναντι, με μία έκφραση που της ήταν αδύνατο να αναγνωρίσει.

«Με σένα θα μιλήσω μετά» του είπε με μία φωνή πιο βραχνή από ποτέ. Για ένα δευτερόλεπτο, της φάνηκε πως τον επίπληττε για κάτι «Υποτίθεται ότι έπρεπε να την προσέχεις, όχι να γίνεις φίλος της».

Οι ώμοι του Κάλεμπ φάνηκαν να βρίσκονται σε υπερένταση. Δίχως να του δώσει μία απάντηση, μιμήθηκε την Άρια, η οποία τον περίμενε μερικά μέτρα μακριά. Η Κατρίνα έμεινε λιγάκι πιο ήρεμη όταν τους είδε να περπατάνε μαζί...

...Μέχρι που έστρεψε το βλέμμα προς τον Αραέλ.

Αμέσως αναστατώθηκε.

Από την άλλη, η άκαμπτη έκφραση εκείνου φανερώς χαλάρωσε μόλις πρόσεξε-δίχως να γυρίσει-πως είχαν απομακρυνθεί αρκετά.