Άβυσσος(Soul #1)

Κεφάλαιο 13

Τα μάτια της Κατρίνας γούρλωσαν, τόσο από την καινούργια έκφραση του προσώπου του όσο κι για την άγνωστη πληροφορία. Κληρονομικό; Από ποιον; Από τους γονείς του; Αυτό ήταν δυνατόν; Ένα πλάσμα σαν εκείνο έχει δημιουργηθεί με τον ίδιο τρόπο όπως όλοι οι θνητοί;

Λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο, το κεφάλι της είχε γεμίσει με ερωτήσεις και την κατέκλυσε μία ανυπολόγιστη περιέργεια.

<<Όχι.>> Είπε ξαφνικά, με μία βραχνή φωνή, στρέφοντας το βλέμμα επάνω της και αφήνοντας το κύμα ανακρίσεων κολλημένο στον λαιμό της <<Μην τολμήσεις να ρωτήσεις.>>

Η κοπέλα σούφρωσε τα φρύδια. Πώς μπορούσε να της ζητάει κάτι τέτοιο;

<<Μα για...; >>

<<Γιατί όχι. >> Την διέκοψε. Το βλέμμα του είχε επιστρέψει σε ένα θυμωμένο, μία έκφραση που της ήταν πολύ γνωστή, αλλά και που την τρόμαζε <<Κοίτα, καταλαβαίνω πως δεν θες να κάνεις την συμφωνία. Όμως, ακόμη κι έτσι, αυτό δεν μπορεί να γίνει με απερισκεψία. Πρέπει να καθιερώσουμε κάποια όρια. >>

Τα λόγια του την μπέρδεψαν, και έμεινε εντελώς κοκκαλωμένη.

<<Όπως...ποια; >>

<<Δεν θέλω να ρωτάς, ούτε να αφήνεις υπονοούμενα σχετικά με αυτό που σου είπα. >>

Βλεφάρισε δυο τρεις φορές, με αργό τρόπο, κάνοντας μία προσπάθεια να καταλάβει τους λόγους που της τα έλεγε όλα αυτά.

<<Τίποτα σχετικά...; >>

<<Σχετικά με τους προγόνους μου. Απολύτως τίποτα. Κάνε σαν να μην απευθύνονται σε μένα όλα τα λόγια που σχετίζονται με εκείνους. Αν το κάνεις, Κατρίνα, στο ορκίζομαι πως είμαι ικανός να σε βασανίσω μέχρι να σε κάνω να παρακαλείς να είσαι κάτω από το χώμα...>>

Κατάπιε με δυσκολία. Τα μάτια της ήταν γουρλωμένα και το στόμα ελαφρά ανοιχτό. Μία απειλή τόσο μεγάλη...μονάχα γιατί ήθελε να μάθει για το κληρονομικό;

<<Σ-σύμφωνοι. >> Συμφώνησε φοβισμένη, η φωνή της έτρεμε.

<<Μονάχα αυτό σου ζητάω. >> Όταν είπε αυτό, το πρόσωπο του χαλάρωσε <<Οτιδήποτε άλλο θέλεις να μάθεις, θα σου το πω. Θα σου δώσω το ίδιο προνόμιο. >>