Άβυσσος(Soul #1)

Κεφάλαιο 14

Θα σε ανακαλύψει. Μην το κάνεις. Εξαφανίσου από το γραφείο του πριν εμφανιστεί!

Η Κατρίνα αγνόησε την λογική της όπως έκανε τις περισσότερες φορές. Έκλεισε την πόρτα πίσω της και βάδισε μέχρι το γραφείο του καινούργιου διευθυντή. Έτσι ξαφνικά, σήμερα μόλις είχε πάει στο νηπιαγωγείο έμαθε πως όλη την επιχείρηση θα την αναλάμβανε πια ένας διευθυντής και όχι η προηγούμενη. Τι είχε συμβεί στην προηγούμενη; Την έπαιρνε εδώ και ώρες τηλέφωνο αλλά δεν απαντούσε. Για αυτό τον λόγο εισήλθε στο γραφείο του διευθυντή, που μέχρι τώρα δεν είχε συναντήσει, για να μαζέψει πληροφορίες για εκείνον. Κανείς από τους εργαζόμενους δεν ήξερε ποιος ήταν, και από πού προήλθε. Μονάχα γνώριζαν το όνομα του. Τζορτζ.

Τίποτα άλλο. Και αυτό γέμιζε τα σωθικά της με ένα αίσθημα περιέργειας.

Όταν έφτασε μπροστά από την περιστρεφόμενη καρέκλα, την έκανε πέρα για να μπορέσει να πλησιάσει περισσότερο το γραφείο έτσι ώστε να ανοίξει τα συρτάρια. Έψαξε για αρκετά λεπτά μέσα σε αυτά με την ελπίδα να μειώνεται σιγά σιγά αφού δεν έβρισκε τίποτα. Κανένα έγγραφο ή έστω μία φωτογραφία που να της έδειχνε ποιος στην πραγματικότητα ήταν ο μυστηριώδης διευθυντής. Ήθελε απεγνωσμένα να μάθει το παρελθόν του.

Πετάχτηκε από την θέση της τρομαγμένη όταν απότομα άνοιξε η πόρτα. Έμεινε να κοιτάει με ντροπαλό βλέμμα τον γοητευτικό νεαρό άντρα που βρισκόταν απέναντι της. Η φιγούρα του ήταν επιβλητική και με μονάχα ένα του βήμα με σκοπό να σε πλησιάσει σπάραζε τον τρόμο. Το βλέμμα του; Τόσο έντονο που νόμιζες ότι ήθελε να σε σκοτώσει...Η Κατρίνα κατάπιε με δυσκολία έχοντας τα μάτια καρφωμένα επάνω στα μυώδης μπράτσα του νέου διευθυντή της. Γιατί αντιδρούσε έτσι; Την πρώτη φορά που ένιωσε κάπως περίεργα ήταν όταν συνάντησε τον γείτονα της που μόλις πριν λίγες μέρες μετακόμισε στην πολυκατοικία. Εκείνος ο άντρας που έμενε στο διαμέρισμα που βρισκόταν απέναντι από το δικό της. Ο τρομακτικός που λεγόταν Μαξιμιλιάνος.

<<Τι κάνεις ψάχνοντας τα πράγματα μου, δεσποινίς Σμίθ.>> Ανατρίχιασε στο άκουσμα του επώνυμου της. Η φωνή του ήταν βραχνή και σταθερή. Την τρόμαζε και...εκείνη την φωνή κάπου την είχε ακούσει ξανά.

<<Εγώ δεν...>> Για μια στιγμή κόμπλαρε προκαλώντας ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη του άντρα. Καθάρισε τον λαιμό της και αφού πήρε μία βαθιά ανάσα, συνέχισε: <<Απλά χάθηκα. Έψαχνα το γραφείο μου. Είμαι καινούργια εδώ και μου είναι δύσκολο να προσαρμοστώ.>> Είπε ψέματα ελπίζοντας πως δεν θα το καταλάβαινε.