🔥THE FIVE YEARS GAP (PART ONE)🔥

kabanata 53

Another chapter for you please leave me some comments and votes. Pagpasensyahan niyo na kung may mga typos 😊. Wala akong time mag proofread. #ka-everafter

WARNING SPG AHEAD!
____________________________________

Jane's POV

I fixed myself in front of the mirror while looking at my appearance. Napahawak ako sa mukha at medyo natulala. I feel like I'm glowing. My eyes have this kind of a spark that shows so much how I am feeling inside. Nahahalata ko ito halos araw-araw lalo na kapag kasama ko si Austin. The happiness is just something beautiful and so precious to feel.

I smiled at my own reflection and stepped out of the bathroom. Habang inaayos ang aking cellphone sa bag, medyo malayo pa lang ay natanaw ko na si Austin sa table namin. I stopped for a while upang pagmasdan siya ng ilang sandali. He looks like he's having the most boring day of his life. Kunot na kunot na naman ang noo niya at napakaseryoso. Ganon pa man, ang guwapo niya paring pagmasdan. Halata ang mga napapasulyap sa gawi niya sa mga dumadaan.

Yup, that's my boyfriend... Napabuntong hininga ako.
I'm now starting to believe that he really doesn't like waiting that much. Masyado siyang mainipin para paghintayin ng matagal. Hindi pa man ako nakakalapit ay nag-angat na siya ng tingin. Mahina akong natawa at muli nang naglakad papunta sa kanya. I slipped myself beside him, his hand already made its way on my waist.

"Naalala ko rin noong unang naghintay ka ng ganito. Nabadtrip ka. Natagalan ka na naman ba sa akin?"

Nangingiti ko siyang tinignan. Akala ko aayain na niya akong umalis at ipagpatuloy ang pamamasyal pero ngumuso siya at ilang sandali niya akong pinagmasdan. His eyes roamed on my face as if inspecting anything peculiar. Sumilay ang ngiti sa labi niya at sinalubong ang aking mga mata.

"Di ako sanay na pinaghihintay, lalo na pag ikaw." Hinawi niya ang side bangs ko at iniipit iyon sa likod ng tenga ko.

"Hmm matagal pa naman talaga ako kapag nagbabathroom lalo na kapag ganitong gumagala. Nasanay na kasi akong laging presentable at all times."

Natawa siya bigla sa sinabi ko. Napaangat tuloy ako ng upo mula sa pagkakahilig sa kanya. May kalakip na kapilyohan na naman sa paraan ng pagtawa niya at nahimigan ko iyon.

"Pinagtatawanan mo ako?"

I straightened my back and folded my arms in front of me. Hindi siya tumigil.

"Austin Cruz. Ayan ka na naman sa mga kalokohan mo ah. Sabihin mo sa akin. Bakit ka natatawa ha?" taas noo kong tanong.

Umiling siya at itinaas pa ang isang kamay para ipantakip ng bahagya sa bibig. Sineryosohan ko siya kaya agad naman siyang tumikhim. Luminga-linga siya sa paligid. Medyo umusog siya sa akin at bahagyang humina ang boses.

"Naalala ko lang nong nasa school pa tayo. Alam mo ba ang pampagan ko sa bawat paggising ko sa umaga babe?" Napahagod siya sa buhok. "Pakiramdam ko di nagkakaroon ng katarungan ang pagpasok ko sa skwelahan nang hindi nahuhulaan kung anong kulay ng isa sa mga damit mo."

Napakurap-kurap ako dahil sa sinabi niya. No he can't be serious with that. Hindi ako umimik at tinignan lang siya ng matagal sinisiguro kung tama ba ang narinig ko. He had a playful smile on his lips habang tinitignan ang reaksyon ko pabalik.

"Baket ganyan ka makatingin? Totoo ang sinabi ko babe. Di mo alam 'yung pakiramdam na nakakaexcite pumasok, parang nakakabuhay bawat bungad sa umaga pagka naiisip kong makikita na naman kita."

Come to think of it, I was also conscious whenever I enter the classroom first thing in the morning lalo na kapag klase nila. I remember him, his piercing look at me like a mafia waiting for me to make a mistake and he'll grab me. Pakiramdam ko sobrang riin niya kung tumitig ng matagal. I sometimes feel like he is a scientist studying me inside the laboratory while I'm trying to keep my poise up in front of the entire class.