İmkansızdan Vazgeçme

^^---•••---FİNAL---•••---^^

"Lan! Nerdesiniz hemen söyle!" demişti ve bağırmıştı.. Hemen adresimizi verdim ve telefonu kapadım.. Ne olur dayan Victoria ne olur..

5 dakika geçmeden Neymar ve arkasından da ambulans geldi.. Neymar deli gibi bağırıp ağlıyor, saçlarını çekiyor, bir yerleri tekmeliyordu.. Onun bu halini görmek benim bile içimi acıtıyordu.. Neymar Victoria'nın elini tutuyor ve onu öpüyordu.. Sonra sağlık görevlileri bizi uzaklaştırdı ve demiri kesitler.. Victoria'nın içinden o demiri çıkarmadan sedyeye yerleştirip arabaya bindirdiler.. Ambulansın kapılarını kapatıp sirenleri çalmaya başladılar.. Burada yapılabilecek bir müdahale değilmiş.. Arkadan bende Neymar'ın arabasına bindim ve ambulansı takip etmeye başladık.. İkimizde ağlıyorduk..Ama Neymar daha kötüydü.. Sürekli oğlumuzu ve beni bırakma diye sayıklıyordu.. Onu gördükçe kötü oluyordum.. Bunun suçlsu sadece ben miydim yani? Victoria ölürse bende ölürüm.. Kendimi asla affetmem.. Neymar birden sulu ve büyümüş, kızarmış gözleriyle bana baktı ve bağırmaya başladı:

"Ona birşey olursa kendimi öldürürüm anladın mı? Öldürürüm!" 

"Saçmalama oğlunuz annesiz babasız mı büyüsün?" dedim ve daha çok ağlamaya başlayarak önüne döndü.. Sonunda hastaneye gelmiştik.. Herkes ambulansın etrafına toplanmıştı.. Yol açmak için doktorlar izin istiyordu fakat bir işe yaramıyordu.. Neymar'ın bağırmasıyla birlikte herkes yolu boşalttı.. Victoria'yı sedyeyle ameliyathaneye taşıdılar.. Neymar'la ameliyathanenin önünde beklemeye başladık.. Neymar yere oturdu ve deli gibi ağlamaya başladı.. 

"Beni düşünmüyorsan oğlumuzu düşün.." diyerek ağlıyordu.. Onun bu halini gördükçe bende ağlıyordum ve onu iyi tutmak için destek veriyordum, Victoria yaşıyacak diyordum.. O ise beni duymadan ağlamaya devam ediyordu.. Sonunda doktor odadan çıktı.. Neymar ayağı fırladı ve doktoru yakasından tuttu:

"Söyle durumu nasıl! İyi bir haber ver yoksa senide öldürürüm!" diye bağırırken Neymar'ın elindeki kanlara ilişti gözüm.. Bunlar Victoria'nın kanıydı.. Ağzımdan kaçan hıçkırığa engel olamadım ve Neymar'ı sakinleştirdim.

"Hey sakin ol. Victoria'nın durumunu öğreneceğiz.." dedim ama zar zor konuşuyordum arada sözcükleri yarım kesiyordum.. Sonunda Neymar doktorun yakasını bıraktı ve doktor konuşmaya başladı:

"Çok üzgünüm.. Biz elimizden geleni yaptık.." Neymar "Nasıl ya?" gibisinden bakışlarıyla olduğu yere çöktü ve bağırmaya ağlamaya başladı.. Ben doktora döndüm ve:

"Bu ne demek oluyor doktor bey?" diye sordum.. 

"Çok üzgünüm.. Ünlü yıldızımızı kaybettik.." dedi ve doktorda gözündeki yaşı sildi, yanımızdan ayrıldı.. Bembeyaz olmuştum.. Victoria.. O gerçekten ölmüş müydü? Hayır b bir şaka dimi bu bir rüya? Victoria ölemez.. Hayır imkanı yok.. Şaka bu.. Evet bu bir şaka.. Victoria uyandı ve bizi korkutmak için doktorla şaka yapıyorlar bize.. Evet evet şaka.. Kesinlikle şaka.. Yoksa rüyamı? Biri beni tokatlayabilir mi?

Kendi kendime tokat attığımda bunun ne bir rüya nede bir şaka olmadığını anladım.. Hala etkisinden çıkamıyordum.. Neymar'da çıkamıyordu.. Gencecik kız resmen ölmüştü..Onun o kanlı hali gözümün önünden gitmiyordu, Neymarın ağlıyarak ve bağırarak ona sarılması, haykırışları kulağımdan gitmiyordu.. Victoria'yı ve çocuğumuzu korumak isterken ikisinide kaybetmiştim.. Artık çocuğumuzun bir mezarı olmayacaktı.. Hemde benim yüzümden.. Bunun şokuyla yere oturdum ve ağlamaya başladım.. Ama artık hiçbirşey geri gelmiyordu..

Victoria'dan

Öldüğümü biliyordum.. Çünkü bomboş hastane koridorlarında geziyor , arada bir ameliyathaneye gidip kendi cesedime bakıyordum.. Bu çok acı vericiydi.. Neymar'ı bir kez öpemeden koklayamadan ölmüştüm kokusuna hasret gitmiştim.. Ya oğlum.. Aylardır görmüyordum onu.. Göremeden öldüm.. Son isteğimdi oğlumu görmek.. Onu koklayarak ölmek.. Ama olmadı.. Oğlumu göremeden , Neymar'ı son kez öpemeden ölmüştüm.. 2 gün önce beraber karın altında gezdiğim adam artık yoktu.. Tek başımaydım artık.. Yine küçükken olduğu gibi yanlızdım.. Ölmeden önce kar görmüştüm en azından o duyguyu tadıp ölmüştüm.. Hayatımın en güzel anıydı..Teşekkürler sevgilim.. Artık seni bekliyor olacağım.. Oğlumuzu ve seni tekrar göreceğim gün için yaşayacağım.. 

Hastane koridoruna çıktım ve yerde oturmuş ağlayan Neymar'a son kez baktım.. Ona dokunamıyordum.. Gözümden yaşların akmasına izin verdim. Sonra ise gördüğüm küçük beyaz ışık büyüdü ve kapı halini aldı.. Tam kapıyı ittirecekken arkamı dönüp Neymar'a baktım ve buruk bir şekilde gülümsedim, gözümdeki yaşların akmasına izin verdim.. Dudaklarımın arasından sesli bir hıçkırık kaçmıştı, ama artık beni kimse duymuyordu.. Sonra ise kapıyı ittirdim ve sonsuz beyazlığın içine girdim.. Orda beni bekleyen biri vardı. Annem.. Kollarını açmış beni bekliyordu.. Koşarak sarıldım.. Ama aklımda hala Neymar ve oğlum vardı..

"Sizi bekliyor olacağım.." diye fısıldadım ve annemin koluna girip ilerledim..

Ben Victoria Beckham.. Yıllarca anne baba hasreti çeken, küçük yaşta ailesini kaybeden, yetimhaneye verilen.. Sürekli yanlız olan kız.. Üniversitede hayatının aşkıyla tanışan ve güzel bir evlada sahip olan kız.. Davi Lucca'nın annesi, Neymar Junior'un sevgilisi.. Oğlunu son kez göremeden ölen kız.. Sevgilisine son kez sarılamadan ölen kız.. Ünlü şarkıcı Victoria Beckham.. Genç yaşta hayatını kaybeden kız.. Ölmeden önce son günlerini mutlu geçiren kız.. Hataları yüzünden ölen kız.. 20 yaşında hayatını kaybeden kız.. Genç yaşta anne olan kız.. Şimdi yanlız olan ve hep yanlız olucak olan kız.. Sonsuza kadar gerçek aşkını tekrar görebilmek için yaşayan kız.. Ben Victoria Beckham.. Bu benim hikayemdi.. Benim kötü sonlu hikayem..

17 YIL SONRA

Ben Davi Lucca.  1.5 yaşında annesini kaybeden, onu hiç göremeyen, sadece resimlerden tanıyan çocuk.. Ünlü futbolcu ve ünlü şarkıcının Minik Lucca'sı..  Hergün annesinin hiç bozulmayan odasına gidip giysilerini koklayan , her gününü ağlayarak geçiren çocuk.. Annesinin ölümünden sonra babası intihar eden çocuk.. Ben Davi Lucca.. Annesi gibi aile hasretiyle büyüyüen şimdi 19 yaşına basmak üzere olan çocuk..

••••••••••••••••••••••

"Anne?"

"Efendim Victoria?"

"Kötü bir kabus gördüm.. Yanında yatabilir miyim?"

"Sen daha 3 yaşındasın Victoria. Normal böyle şeyler.."

"Ama öldüğümü gördüm.."

"Pekala. Anlatmak ister misin?"

"Büyümüştüm.. Çok güzel bir kızdım.. Kanlar içinde yolda koşarken bir araba bana çarpıyordu ve karnıma demir saplanıyordu.."

"Tamam kuzum geçti.. Sadece bir kâbusmuş.."