destroy us

Inleiding

Herschreven hoofdstuk. 

Ik herinner me dat het enorm koud was. Zo koud dat mijn beste vriend, Jack, zich tegen mij had aan genesteld. Hij sliep, ik niet. Hij was doodop van de gezellige avond die we samen hadden gehad. Ik daarentegen wist het verschil niet meer tussen uitgerust en doodop zijn. Dagen werden nachten en nachten werden dagen. Dat was vandaag ook het geval. Ik lag op mijn rug, mijn handen boven mij uitgestrekt. Ik voelde Jacks adem in mijn nek. Het kriebelde, maar was niet onaangenaam. De kamer werd nauwelijks verlicht door de straatverlichting, en toch kon ik de schimmen van mijn handen, mijn slanke vingers verborgen in lange handschoenen voor mij zien. De handschoenen verborgen een groot geheim. Zelfs Jack had mij nog nooit zonder gezien. 

Een leeg gevoel dat nooit echt wegging, maar altijd op de loer lag greep mij ook nu bij de keel. Ik probeerde het van me af te schudden, maar in de plek schudde ik Jack van me af, gleden mijn benen uit bed en raakte mijn voeten de ijskoude vloer. Ik keek nog even naar mijn vingers. Zo langzaam mogelijk probeerde ik mij recht te zetten in de hoop mijn slapende vriend niet wakker te maken. Het bed kraakte een beetje en Jack draaide in zijn slaap. Ik slikte en toen ik zeker was dat ik Jack niet had wakker gemaakt, begaf ik mij naar de badkamer.

Ik schaamde me zo hard dat ik dit ging doen in het huis van mijn beste vriend. Hoe zwak kan een persoon zijn. Ik plaatste mijn handen tegen het harde witte graniet van de lavabo en keek naar de weerzinwekkende reflectie van wat alleen ik kon zijn. Een uitgemergelde jongen, zwart haar voor mijn ogen, gezicht ingevallen, gespannen houding. Op zich niet onaantrekkelijk maar iets afstotend, mijn reputatie hielp er ook niet bij. Mijn handen begonnen te jeuken en ik wist dat het opnieuw ging gebeuren. Ik voelde er zelf geen emotie meer bij. Alleen maar leegte. Mijn handen zochten trillend de kasten af tot ze stopten bij een leren zakje. Met moeite kreeg ik de knop los. Het glimmende metaal van het oude scheermes was zo aantrekkelijk op zo een verkeerde manier. Ik legde het terug neer en trok mijn handschoenen uit. Het glinsterende metaal had een roeping op mij net als goud een roeping had op een piraat. Het gleed één keer over mijn pols, daarna een tweede keer en nog tientallen keren erna. Mijn rood bloed druppelde op het prachtige witte graniet. Ook dit had ik besmeurd.

Langzaam kwam ik terug tot de echte wereld en leek mijn brein de schade dat ik mezelf had aangedaan in te calculeren, het leek te zeggen dat ik moest stoppen. Als een geoliede machine begon ik mezelf terug op te lappen. Waarom deed ik dit toch? Ik deed mezelf pijn. Er zat geen logica achter. Eenmaal ingepakt en opgeruimd deed ik mijn handschoenen terug aan. Ik werd ziek van mezelf.

Zo traag en stil ik kon, ging ik terug de koele gang door naar Jacks kamer. Er hingen overal foto's van hem en zijn gezin omhoog. Allemaal gelukkige foto's, gelukkige herinneringen, gelukkige jeugd.

Jack had zich uitgespreid in het bed gelegd. Ik moest zijn ledematen verleggen voor ik er weer bij kon. Het beschaamde gevoel in het putje van mijn buik ging voor de rest van de nacht niet meer weg. 

________________________________________________________________

Zelfmoordlijn België: http://www.preventiezelfdoding.be

Zelfmoordlijn Nederland: https://www.113online.nl/