destroy us

H.8

Marcus pov

Ik deed met moeite mijn ogen open en het witte licht was veel te fel en deed enorm veel pijn aan men ogen. Ik lag in een ziekenhuisbed en Emma zat aan de kant van men bed aan de andere kant zat John. Alric sliep op de stoel voor mijn bed er was een infuus in mijn arm gestoken en ik begon te flippen. Wat als ze mijn littekens hadden gezien wat zouden ze zeggen... Ze zouden me wegsturen. Mijn adem versnelde en daardoor wisten Emma en John dat ik wakker was. Emma was zoals altijd de eerste die begon te praten 'Alric heeft verteld wat er gebeurt is en dat er ook niets van waar is.' mijn ogen gingen naar men arm. Mijn littekens stonden op mijn rechter arm ze hadden het infuus in mijn linker gestoken. ze hadden me niet van kleren veranderd en mijn verband zat nog stevig rond mijn arm. Ik slaakte een zucht van verlichting. Ze wisten het niet. Ik knikte richting Emma en John maakte Alric wakker. Hij had weer die bril op. Ik glimlachte. Alric had zijn benen tegen zijn borstkas opgetrokken en had daarover zijn trui getrokken. Hij werd vrij snel wakker, en toen hij mij wakker zag kwam zijn "ik ben Alric" lach terug. 'hoelang ben ik hier al?' '2 dagen.' John antwoordde mijn vraag terwijl hij water uitschonk. ik slikte. dat betekende dat ik al 2 dagen buiten westen was en zo hard was ik nog niet eens toegetakeld. Was ik de enigste die echt snapte waarom ik zo lang buiten westen was? ik wou niet wakker worden. Alric stond recht en liep naar mijn bed toe. 'het is allemaal gelogen. Het is opgezet spel. Iemand heeft jou erin willen luizen. Hij fluisterde zachtjes terwijl hij zich voorover buigde. Ik voelde hoe hij zijn armen om mij sloeg. Ik had mijn nieuwe jack gevonden. Ik knikte ik had al zo een vermoede wie dat heeft kunnen doen. Samuel... John en Emma zouden Alric naar huis doen aangezien ik nu wakker was en de verpleegster gaf me propere kleren die ik kon aandoen. Daarna kon ik gewoon naar "huis".
Ik stond te wachten op John of Emma om me te komen ophalen als Samuel de hal van het ziekenhuis kwam binnen gelopen. Ik had mezelf met moeite tegengehouden anders zou Samuel nu in een ziekenhuisbed liggen. Hij zag er slechter uit dan ik me kon herinneren. Donkere kringen rond zijn ogen en even mager als altijd. Ik keek hem recht aan. Alsof ik met mijn ogen wou zeggen, ik weet wat je gedaan hebt en daarom ben ik nu hier. Hij liep naar mij toe. 'Emma heeft mij gevraagd je te komen halen.' ik trok mijn wenkbrauw op. 'en je denkt dat ik nog me jou ga meegaan?'
'en waarom Niet?' 'aangezien jij diegene bent die me hier gekregen heeft. Ik vertrouw je niet meer en dat heb ik trouwens ook nooit gedaan.'
Hij leek er echt spijt van te hebben. Zijn blik op de grond gericht. 'ik heb je proberen te helpen en dit is wat ik ervoor terugkrijg? Weet je Samuel... Ik denk hoogstpersoonlijk dat jij niet geholpen kunt worden.