destroy us

H.23

⚠❗trigger warning❗⚠

Marcus pov

Samuel liep voorop, met Jack 4 meter van hem af. Ik nam aan dat Samuel naar hier gelopen was. "We hebben nog andere vertrekken je kan kiezen, deze delen met Daren, of een andere Kamer. Ik hoopte dat de rest niet zag hoe gespannen ik was. Na de ruzie had ik niet meer met Jack gepraat. "Wij doen niet veel onder de dag, dus als je iets wilt doen zal je op het internet dingen opzoeken." Daren knikte. "Bedankt." zei hij. Hij lachte, maar ik wist niet of dat dat goed of slecht was. "Graag gedaan." samuel trok mij mee. "Ik vertrouw Daren niet." zei hij, we waren net de deur van onze kamer binnengelopen. "Hoe bedoel je?" Vroeg ik. Ik was meteen op zijn bed gaan liggen en staarde naar het plafond. "Daarnet toen je ouders aankwamen en we stonden in de eetzaal keek hij naar je alsof hij je wou vermoorden." Ik dacht een tijdje na. "Ik moet zeggen, Jeff en lindsey zijn geweldige pleegouders. Hij is nog maar 5 maand bij hun. Hij zal het moeilijk gehad hebben." Ik stond opnieuw recht. Samuel kwam dichterbij en sloot mij in zijn armen, legde zijn kin op mijn schouder. "Is er iets?" vroeg ik hem. Ik kon geen kant op. Zodanig hard hield hij mij vast. "Ik hou van je." fluisterde hij. Dit was de eerste keer dat iemand die zin tegen mij gezegd had. Ik voelde mijn knieën week worden. Ik kreeg tranen in mijn ogen. "Marcus?" Samuel liet me los. "Heb ik iets gedaan?" Ik keek naar beneden. Mij niet loslaten alsjeblieft." Fluisterde ik. Samuel trok me opnieuw tegen mij aan. "Nooit." fluisterde hij terug. Hij speelde met mijn haar terwijl ik gewoonweg aan het smelten was van verliefdheid. Zo stonden we daar. Gewoon genietend van elkaars aanwezigheid. We schrokken beide van een iemand die zijn keel schraapte. "Excuseer tortelduifjes." Ik herkende Alrics stem. "Idioot, wat doe je weer hier?" Mijn stem ging de hoogte in. "Babe," hij knipoogde. "Ik woon hier bijna." Ik rolde met mijn ogen, ten eerste omdat hij mij babe noemde en ik Samuel lichaam met die bijnaam volledig voelde opspannen. Ten tweede, zoals hij gezegd had, dat hij hier bijna woonde. Ik zuchtte. "Alric, je moet echt wel naar huis." "Ik weet niet Marcus, ik bedoel maar, thuis ben ik alleen." Alric zette zijn ronde brilletje opnieuw op. De donkere glazen verborgen zijn ogen zodat we niet konden zien dat ze bijna onderwater stonden met tranen. Ik herinnerde mij vaag dat hij het inderdaad het ooit gehad heeft over alleen thuis zijn. Samuel had zich ontspannen. "Ik zal aan mijn ouders vragen of ze nog een extra kamer hebben voor je maar alsjeblieft, bespioneer ons niet meer zo en klop voordat je binnenkomt." Alric glimlachte. We konden nu zien dat de tranen vrijuit over zijn wangen liepen. Mijn hart verkrampte. Ik opende mijn armen, waarmee ik teken gaf aan Alric dat het oké was om troost te zoeken bij mij. Alric twijfelde niet en liep meteen recht in mijn armen en begroef zijn gezicht in de kraag van mijn trui. We zakten beide op de grond en nog geen seconde later knielde ook Samuel bij ons. Hij sloeg zijn armen rondom ons, deels om mij en nog net om Alric genoeg om hem te kunnen troosten.

Daren pov

Net zozeer dat ik moest wennen aan de luxe moest ik wennen aan de grote. Zelfs met het plan van Marcus was het bijna onmogelijk om elke kamer opnieuw terug te vinden. Ik liep door een lange gang. De muren waren versierd met wandtapijten. De prachtige taferelen die zich afspeelden leken in niets op de werkelijkheid. Het verhaal dat werd afgespeeld was het verhaal van Romeo en Julia. Ik merkte heel duidelijk dat ik totaal verkeerd gelopen was. deze gang stond niet op het kaartje, er lag overal stof en de gang was alleen maar belicht met kleine peertjes die aan het plafond bungelde. Ik liep door de gang tot aan het laatste tafereel. Julia die zichzelf doodstak met de dolk van Romeo nadat Romeo zelfmoord had gepleegt omdat hij dacht dat Julia dood was. Julia haar plan om hen voor eeuwig samen te laten zijn, was uiteindelijk dan toch gelukt. Ik ging met mijn hand over het zijdezachte materiaal waarin de wandtapijten waren gemaakt. Ondanks de stof die de kleuren wat doffer maakte leek het rood van Julia's bloed nog roder te zijn dan dat de stof eigenlijk mocht toelaten. Het was betoverend en manipulerend. Het voelde niet normaal aan, hoeveel bloeddorst je van een wandtapijt kon krijgen. Mijn handen jeukten. Ik voelde in mijn broekzakken en zuchtte diep toen ik het plastieken potje tegen mijn huid voelde. Ik haalde het begerig uit mijn zak en draaide met trillende hand het dekseltje open. De verschillende kleurrijke pillen leken mij toe te lachen. Ik nam er een paar uit en slikte ze zonder enige moeite door. Ik wist gewoon aan de hoeveelheid en de manier van het innemen van de pillen dat binnen een halfuur tot een uur, de medicatie zou moeten inslaan. Ik ging met mijn handen door mijn haar en zakte in elkaar op de grond. Hoe gek het ook klinkt uit een mond van een verslaafde, de pillen innemen is niet moeilijk, omgaan met het schuldgevoel achteraf wel. Bij mij duurt het niets eens lang voordat mijn schuldgevoel komt opdagen maar mijn schuldgevoel is nooit zo groot dat ik de pillen wil uitkotsen. Tranen stroomde nu al over mijn wangen. Ik begon mijzelf te wiegen, sloeg mijn armen om mij en probeerde mezelf te kalmeren.

"Once i was seven years old, my momma told me go make yourself some friends or you'll be lonely. Once i was seven years old."

Ik hoorde een persoon een maar al te vertrouwd liedje zingen waardoor ik wist dat er iemand aankwam. Ik maakte me zo klein mogelijk in de hoop dat de persoon mij niet zou opmerken en gewoon zou doorlopen.

"It was a big big world but we thought we were bigger..."

de woorden stopten, net zoals het geluid van voetstappen. Ik wou niet dat het gezang zou stoppen. Daar waren de voetstappen weer, deze keer sneller alsof iemand liep. Ze klonken ook luider. Iemand liep naar mij toe.

ik hief mijn hoofd op. Ik ontmoete het gezicht van een jongen die een bril met brilglazen zo donker als de nacht op had. Hij legde een hand op mijn schouder. Ik zag dat zijn lippen bewogen maar ik hoorde geen geluid. Het leek alsof het zwarte van de bril mij de leegte in trok.

__________________________________________________________

sorry voor de late update.
En ik wil even voor de duidelijkheid zegge dat ikzelf nooit verslaafd ofzo ben geweest en niet weet hoe mensen met zo een verslaving door het leven gaan, ik weet niet hoe ze ermee omgaan en kan me alleen maar voorstellen hoe hard het voor hun moet zijn. Als je een verslaving hebt, en je weet niet waar of bij wie je terechtkunt kan je altijd bellen, mailen of skypen met de druglijn

Skype via: www.druglijn.be van maandag tot vrijdag van 18u tot 20u

Anoniem bellen via nummer: 078-15-10-20 van maandag tot vrijdag van 10u tot 20u

Mailen via: www.druglijn.be

-Zhalia Light