destroy us

H.22

Marcus pov

Jack stond daar. Hij was net door de deur gelopen. Jack, mijn beste vriend jack. Ik rende niet naar hem, ik stapte niet op hem af. Het enige wat ik kon doen was hem aanstaren. Hij krabte in zijn haar en keek een beetje beschaamt naar beneden. Samuel keek een beetje bezorgd naar mij. "Baby? Is there something wrong?" fluisterde hij terwijl hij zijn hand op mijn schouder legde. Ik keek hem geschokt aan. Een ongemakkelijke stilte daalde neer. Samuel kneep zachtjes in mijn schouder waardoor ik terug op aarde kwam. Ik keek terug naar jack en kon nu een stap zetten richting Jack. En nog een, en nog een totdat ik vlak voor hem stond. Jack krabte in zijn haar. "Hey." zei hij, niet in mijn ogen kijkend. "Meen je dees nu?" vroeg ik hem. Hij keek op. "Waarom ben je meegekomen?" Ik stond zodanig hulpeloos dat ik Samuel een beweging zag maken om ons van elkaar weg te trekken. "It's alright. I can handle this." Samuel leek niet echt overtuigd. "Omdat ik je gemist heb." Zei hij. "Idioot." Zei ik al huilend hem tackelend in een knuffel. Hij knuffelde mij terug. De rest liet ons ons moment hebben.

??? Pov

Ze stonden daar, snotterend elkaar bijna af te lekken. Ik rolde met mijn ogen en schraapte mijn keel. De jongen waarvoor we naar hier zijn gekomen keek als eerste op. Hij glimlachte en stopte zijn moment met Jack. "Ik ben Marcus." zei hij. Hij stak zijn hand uit. Ik keek naar zijn uitgestoken hand en maakte geen intentie om zijn hand te schudde. "Daren." (uitgesproken als De-ren.)
Antwoorde ik. Marcus liet zijn hand vallen en zijn glimlach werd meer en meer geforceerd. "Fijn je te ontmoeten." hij wende zich tot Jeff. "Lang geleden eh?" Jeff lachte. "Veel te lang kleine." hij ging met zijn hand door Marcus zijn haar. De vrouw met blond haar, mooie glinsterende juwelen en een perfect lichaam, stond recht. Ze glimlachte stralend en vroeg, weliswaar in het engels of we onze vertrekken wouden zien. Ik zag lindsey en jeff verward kijken. Marcus besefte als eerste dat ze weinig engels konden. "Ze vroeg of jullie wouden zien waar jullie gingen slapen." "Ja, graag." Antwoorde Jeff. Emma riep vier diensters. Lindsey haar ogen werden groter. Ze was waarschijnlijk verbaast dat deze mensen zich zelf diensters konden permiteren. Terwijl Marcus alle aandacht kreeg van Jeff en lindsey stond ik er meer bij als derde wiel. Ik zag de zoon van Emma en John mijn kant op kijken. Je kon zien dat hij nog niet zo lang geleden maar deftig beginnen eten was, maar destemin was hij gespierd en vrij groot. Minstens 10 centimeter groter dan ik. Hij was intimiderend en vrij angstaanjagend. Hij gluurde naar mij. Misschien had hij de manier waarop ik naar Marcus keek opgemerkt. Ik wende mijn blik van hem af. De diensters brachten ons naar onze kamers. Het huis was zo groot en had zoveel gangen dat ik na een paar minuten de weg kwijtgeraakt was. Marcus en samuel volgden ons. Hun handen raakte elkaar zo nu en dan even aan, alsof dat ze er zeker van moesten zijn dat ze er nog waren. Jeff en lindsey kregen een vertrek samen met een eigen badkamer. Ik kreeg een paar gangen verderop ook een kamer met bijhorende badkamer. Marcus vertelde ons alle nodige informatie. Tekende ons een gangen plan zodat we terug bij de eetzaal zouden geraken. "Het is niet zo moeilijk eenmaal als je de gangen kent. Als er iets is ik slaap samen met Samuel in een vertrek twee verdiepingen boven jullie." Samuel keek Marcus raar aan waarschijnlijk had hij niet verstaan wat hij zonet gezegd had. "Bedankt schatje." Zei ze, ze kuste zijn voorhoofd. De jaloezie sloeg in op het topje van mijn hoofd zoals bliksem insloeg op het topje van de hoogste boom in een open veld. Ik trilde en besefte toen dat ik mijn kalmeringspilletjes vergeten in te nemen was die ochtend. Ik ademde diep in en uit. Jeff en Lindsey gingen uitpakken en vertelde mij om hetzelfde te doen. Marcus en Samuel liepen met mij mee naar mijn kamer. Er was een Intrigerende stilte. Marcus liep voorop Samuel ergens schuin achter mij. "Kan je engels praten?" vroeg Marcus mij. "Het voelt niet oke om Samuel telkens uit het gesprek te houden." Ik haalde mijn schouders op. "Ja, ik kan wel wat engels." Marcus zuchte opgelucht. "Bedankt." Ik haalde weer mijn schouders op. "Geen probleem." "Als je je verveelt kom dan maar naar boven, ik heb wel aantal videogames." Hij tekende net zoals voor Jeff en Lindsey een plan van gangen in het huis en begon alle belangrijke zalen en kamers te benoemen en aan te duiden. Hoelang was hij hier al een paar maanden? Dat kind heeft een geweldig geheugen. Na een paar minuten was hij klaar met tekenen en uitleggen. "Ik ben Jack vergeten." Dacht hij luidop. "Samuel, can you please go and come back with Jack." Samuel knikte en vertrok. "Ik wist niet dat Lindsey en Jeff iemand anders onder hun hoede gehad hebben genomen." Zei hij. Ik knikte. "Jullie hadden geen contact met elkaar. Hoeveel keer heb de al gebeld de laatste paar maanden?" Ik kon zien dat deze opmerking insloeg als een bom. Marcus kromp ineen. Een deel van mij vond het erg wat ik zonet gezegd had, het andere deel didn't give a shit, het deel dat groter was dan het andere was het didn't give a shit gedeelte. Marcus had moeite met zijn gezicht in de plooi te houden en zijn lieve glimlach op zijn gezicht te laten plakken. Er hing nu een onrustwekkende stilte die geen van ons wou doorbreken. Een geluk dat Samuel samen met Jack aan kwam draven. Jack was geweldig. Ik was in Jeff en Lindsey's gezin terecht gekomen, één maand nadat Marcus weg gegaan was. Jack was er altijd voor mij, maar hij had niet gezegd dat hij beste vrienden was met Marcus. Jack groeide in die 5 maand tot mijn beste vriend en ik voelde een genegenheid in mij. Ik wist dat ik Marcus iets heel speciaals afgenomen had.