destroy us

H.24

⚠❗ trigger warning❗⚠

Alric pov

Ik was uit de kamer van de tortelduifjes gezet. "Drama queens." Ik zuchtte en besloot nog wat rond te hangen in het doolhof van gangen dat Marcus een huis noemde. Zonder het zelf eigenlijk te beseffen liep ik naar mijn favoriete gedeelte. Een gang waar de muren behangen waren met wandtapijten. Het was een gang waar nooit iemand kwam. Het was er stoffig en slecht belicht, hij was ook doodlopend. Maar nu zat er een jongen. Helemaal ineengedoken. Ik zette mijn bril af om te zien of ik het wel goed zag. Hij was, denk ik ongeveer mijn leeftijd. Ik zag hoe dat hij nog verder in elkaar kroop. Mijn hart verkrampte. "Hey, are you alright?" hij keek op. "Yeah...i'm fine." Ik zag hem gewoon liegen. "Niet liegen." Hij keek me aan. Zijn pupillen waren vergroot waardoor ik zag dat hij drugs had genomen. "Well mate you look like shit." Ik ging naast hem zitten. "Bedankt." Hij rolde met zijn ogen. "Kom." Ik trok hem recht. "Ik breng je wel naar een kamer." Hij hing letterlijk aan mijn lichaam. De eerste kamer die leegstond dat ik tegenkwam viel ik binnen. "Ik ben Alric. Ik ben 16 en ben de beste vriend van Marcus." De jongen zuchtte. "Ik ben Daren, ook 16. De pleegouders in België van Marcus hebben mij in huis genomen." Ik legde hem op het tweepersoonsbed. "Je spreekt goed engels." "Bedankt." Ik liep naar de badkamer die aangesloten was met de kamer nam een washandje maakte het nat met koud water en bracht deze terug naar Daren.

Daren pov

Alric had me pas nadat de positieve werking van mijn drugs uitgewerkt was gevonden. Nu voelde ik me rotslecht. Ik had een droge keel en braakneigingen. Ondanks dat ik het super warm had begon ik te bibberen. Ik kon wel huilen. Hoeveel keer had ik die pil al ingenomen? Ik kon ze niet stoppen. Warme tranen stroomde over mijn wangen. Alric kwam de kamer terug ingewandeld met een washandje waarmee hij mijn nek afkoelde en daarna mijn voorhoofd. "Wat heb je genomen?" vroeg hij. Hij fluisterde, misschien omdat hij dacht dat ik waanzinnig veel hoofdpijn had. Wat eigenlijk ook het geval was. "XTC." Antwoorde ik beschaamt. Hij stak zijn hand uit. Ik wist wat zijn bedoeling was. Ik schudde mijn hoofd. "Kijk hoe belabberd je er bij ligt. Als je ze niet afgeeft ga ik je aangeven bij een psycholoog." Ik slikte en gaf ze uiteindelijk toch af. Alric legde hen op een tafeltje bij de deur. Hij nam een papier en een pen waar hij een korte boodschap op schreef. Hij duwde op een knop en nog geen minuut later klopte er iemand op de deur. Ik kon hem of haar niet zien. Ik hoorde alleen alric iets zeggen. "Geef dit aan Marcus en zeg dat ik het onder controle heb dat hij zich geen zorgen moet maken hij het tegen niemand mag zeggen en dat ik wel voor hem zal zorgen, zeg ook NIET in welke kamer we zitten oke?" Hij sloot de deur opnieuw. Ik sloot mijn ogen en deed alsof ik sliep. Ik hoorde hoe Alric zich naast het bed op een stoel zette. Meer dan dat heb ik niet gehoord want al snel lag ik echt in slaap.

Ik zat in een witte ruimte. Er was geen vlekje te bespeuren. Ik keek rond maar zag geen uitgang. De stoel waarop ik zat was uit eenvoudig hout. Ik voelde touwen langs mijn polsen snijden. Ik besefte dat ik zat vastgebonden. Letterlijk uit het niets ontstond er een deur. Ik was kalm totdat ik diegene zag dat door de deur liep. Ik begon te schreeuwen en hevig aan mijn stoel te trekken. Ik zag hoe dat mijn pa zijn riem uitdeed en hem opvouwde tot lus. Hij kwam dichterbij en dichterbij, totdat ik de haat in zijn ogen kon zien. De eerste kwam het hardste aan. Zodat ik het nog harder uitschreeuwde als daarvoor. Het was een herinnering aan de eerste keer dat hij me in mijn gezicht geslagen had. De witte ruimte was de kelder. Ik herinner mij de witte muren die hij geschildert had. Het gestolde bloed dat van mijn neus kwam dat er na weken nog altijd op zat. Hij sloeg nog is en nog is tot mijn oog en kaak helemaal opgezwollen waren. Daarna maakte hij mij los, trok mijn shirt kapot en begon aan mijn rug. Ik bleef schreeuwen en schreeuwen totdat het laatste beetje energie uit mijn lichaam gehaald was.

Alric pov

"Daren?! Daren!!" Ik kreeg hem niet wakker. Hij bleef maar schreeuwen en sloeg met zijn armen alle kanten op. Ik kroop op het bed en moest op hem gaan zitten voordat ik hem met mijn lichaam kon controleren. "Daren wordt wakker!!" Daren's lichaam ontspande en hij opende zijn ogen. Ik zuchtte en liet hem los. "Wil je van mij af gaan?" zijn stem was broos en teer van het roepen. "Ja, sorry." Ik ging zo snel mogelijk als ik kon van hem af. "Is alles oké?" Ik kon de bezorgdheid in mijn stem niet verbergen. "Nee." Dat was het meest eerlijke recht door zeeën antwoord dat ik ook gekregen had. Hij wreef in zijn ogen en ging dan rechtop zitten, trok zijn shirt uit en ging met zijn rug naar mij zitten. Eerst besefte ik niet goed wat hij aan het doen was, maar dan zag ik de litekens. Ze waren eigenlijk vrij duidelijk zichtbaar. Grote rafelige lijnen over zijn hele rug. Aangezien ik nog altijd op het bed zat kon ik ze gemakkelijk aanraken. Mijn hand volgde een van de litekens die liep van aan zijn nek tot aan een van zijn laatste ruggenwervels. Ik voelde hoe hij rilde onder mijn aanraking. Ik trok mijn hand terug en hij trok zijn shirt terug aan. Daarna draaide hij zich met zijn gezicht naar mij. Hij zat zo dichtbij dat ik ook een lijn in zijn gezicht kon zien. "Dit is wat familie doet."

_____________________________

Gelukkige valentijn btw, ik hoop dat jullie jullie dag doorbrengen met al de personen die jullie gelukkig maken ^_^ -zhalia Light

Belangrijke info:

Als je een verslaving hebt of je kent iemand met een verslaving en je weet niet waar of bij wie je terechtkunt kan je altijd bellen, mailen of skypen met de druglijn

Skype via: www.druglijn.be van maandag tot vrijdag van 18u tot 20u

Anoniem bellen via nummer: 078-15-10-20 van maandag tot vrijdag van 10u tot 20u

Mailen via: www.druglijn.be