destroy us

H.31

⚠❗❗TRIGGER WARNING❗❗⚠

Marcus pov

De laatste maand was het ergste. Ik huilde. Ik voelde me zo walgelijk, de man had me verkracht. Harder en harder huilde ik. Tot het geluid zo hard was dat het me verbaasde dat niemand me hoorde. Maar niemand heeft me ooit gehoord. Ik schreeuwde harder en harder en harder tot opeens iemand, net een engel de kamer kwam binnengestapt en me meenam naar buiten. Onderweg naar buiten zag ik mijn vader met bebloed gezicht op de grond liggen. Het was een droom. Het moest een droom zijn. Ben ik dood? Is die engel echt een engel? Verlost hij mij van mijn lijden?

En oh ja, dat deed hij. 

Samuel Pov

De tranen stroomde over mijn wangen toen ik de liefde van mijn leven zo fragiel en vuil uit het donkere huis zag komen. Hij had een vuile jegging en niets meer dan een hemdje aan om zijn tengere lichaam tegen de kou te beschermen. Hoelang was het geleden dat ik hem gezien had? Hoelang was hij al verdwenen? Zes lange maanden dacht ik. Zes maanden die een eeuwigheid duurde. Ik keek naar hem hoe hard hij ondersteund moest worden door de hulpverleners. Hoe mager hij was geworden. Ik voelde mij ziek. Ik viel op mijn knieeen terwijl mijn ogen over hem gingen de sneeuw begon te smelten maar de pijn die de koude veroorzaakte was niets vergeleken met de pijn die ik voel vanbinnen. Zijn zwarte haar was vuil en vettig en een paar van zijn lokken waren spierwit geworden. Zijn ogen waren in hun kassen gezonken. Hij zwom in het hemdje dat hij aanhad. Hij trilde over zijn hele lichaam. Ik zag hoe hij begon te vallen. Ik had nog nooit zo snel gelopen vlak voordat Marcus de grond raakte had ik hem vast. Zijn hele lichaam was overdekt met brandwonden, snijwonden, blauwe plekken en op zijn vingers zat opgedroogd bloed hetzelfde gold voor zijn tenen. De stank die op zijn lichaam zat was ook overweldigend. Ik begon nog harder te huilen "Wat heeft hij je aangedaan." Huilde ik. Marcus antwoordde niet. Een van de hulpverleners nam Marcus van mij over. "Nee! nee!" Ik graaide met mijn arm naar Marcus. Mijn ma was uit de taxi gestapt die net gearriveerd was. Ze rende naar mij viel naast mij in de sneeuw en sloeg haar armen om mij en omhelsde mij in een onmogelijke poging mij te kalmeren en te troosten. Toen pas verdween het soort waas waar ik in verkeerde.

Marcus werd overgebracht naar dichtsbijzijnde ziekenhuis. Zijn verwondingen waren ernstig en de dokters vertelde ons dat het een wonder was dat hij de ontvoering overleefd had. Ik zat stil op een stoel terwijl ze al de verwondingen van Marcus aan het opnoemen waren.
"Marcus Aurelius, 16 jaar. Lijdt aan post traumatic stress, anxiety, chronische depressie, heeft brand en snijwonden over zijn hele lichaam, oudere en recente littekens en houd aan zijn wonden veel litteken weefsel over hij zal dus nooit echt volledig vergeten waar hij aan blootgesteld is geweest, en ten slotte is hij;" De stem van de dokter begon stiller te worden. "Nog verkracht geweest." Mijn maag draaide zich om. Ik stond recht terwijl ik trilde over mijn hele lichaam. Twee deuren verder was er een toilet. Een geluk. Ik nam een sprintje en kwam nog net op tijd aan voordat de inhoud van mijn maag en buik er weer uit kwam. Ik gaf over totdat ik niets meer dan gal kon overgeven. Ik waste mijn handen en veegde de rest van mijn kots af aan een doekje. Ik keek naar mijn afschuwelijk gezicht. Betraand, vol snot met wallen onder mijn ogen. Weer vermagerd en al helemaal niet ok. Marcus heeft me nodig, Marcus heeft me nodig, Marcus heeft me nodig. Herhaalde ik keer op keer. "Alles oke jongen?" Ik haalde diep adem. "Ja dokter, alles oke." Beantwoorde ik hem. Ik was zo gelukkig toen ze Marcus hadden gevonden. Maar alles wat die jongen had meegemaakt was abnormaal. Mijn ogen droogde na een tijdje weer helemaal op. Na 5 uur waren ze klaar met Marcus te verzorgen en kon ik hem eindelijk zien. Ik was nerveus. Wat als hij mij niet herkende door de gebeurtenisen? Ik zou niet weten wat te doen. Ik nam diep adem, duwde de zware ziekenhuisdeur van de ziekenhuiskamer open en stapte naar binnen. Daar lag hij dan. Alleen. Hij was bijna net zo wit als de lakens dat op zijn bed lagen en het witte van de muren waar je ogen van pijn deden. Hij keek niet naar mij toen ik binnenkwam, alsof hij me niet hoorde of mij niet wou horen. Langzaam stapte ik naar zijn bed en stopte ongeveer 50 cm van zijn bed vandaan.

"Hey, Marcus." Marcus zuchtte en met bibberende stem antwoorde hij: "Hey." Ik wandelde rond zijn bed en ging zitten in de roodleren stoel naast zijn bed. "Je herrinnert je mij nog?" Marcus keek me verward aan. "Waarom zou ik je niet herinneren?" Ik sloeg een zucht van verlichting en keek marcus met een liefdevolle blik aan. "Ik heb je gemist Marcus." Zei ik. Marcus knikte. "Ik jou ook, Samuel." Ik wou marcus zijn hand nemen maar hij trok zich ligtjes terug en keek naar beneden. "S-s-sorry." zei hij. Het voelde alsof iemand mij met een mes in mijn hart stak. Ik gaf hem een glimlach. "Het is oké zeg maar als je je terug comfortabel voelt bij mij, ik hou van je nooit vergeten, je bent zeker niet alleen." Ik kreeg een zwak glimlachje terug. "Ik hou ook van jou." Was zijn enige antwoord. Maar meer hoefde hij niet te antwoorden. Die zin was al meer dan genoeg voor mij. Ik deed mijn best niet te huilen. Ik had hem terug, en al duurt het 3 eeuwen om hem te genezen ik zal hem nooit laten gaan. Hij bibberde. "Heb je het koud?" Marcus schudde van nee maar kroop toch dieper onder de lakens, hij lette wel op voor de infuus in zijn arm en viel niet veel later in een diepe slaap.

Zo ging het voor dagen, na een week mocht hij naar huis en verklaarde de dokters dat het oke was voor hem om verhoord te worden, hij vertelde hen alles, tot in de details met een koude uitdrukking op zijn gezicht. Zijn verhaal werd bevestigd door zijn fysieke staat en de dokters. De vrouw die de leiding had over het onderzoek vertelde hem hoe één van haar collega's aan het patrouielleren was in de straat en zijn geroep had gehoord. Hij vroeg om versterking maar besloot in zijn eentje om toch het huis binnen te vallen. Met veel geluk want was hij een paar uur later was geweest zou Marcus het misschien niet gered hebben. Marcus vader viel de politie man aan maar hij was sneller trok zijn vuurwapen en schoot hem in het hoofd, hij was op slag dood. Marcus ontmoete de man die hem gered had en bedankte hem onophoudelijk. Dat was de eerste keer dat hij met volzinnen tegen een persoon sprak. Langzaam maar zeker geneesde hij. Ik kon hem na 3 maanden aanraken aan zijn hand en na 7 hem een knuffel geven. Ik was geduldig maar op sommige momenten was het ook voor mij moeilijk om mijn geduld te behouden maar toen ik dacht wat hij had doorgemaakt voelde ik mij schuldig. Ik heb een paar keer mij zoveel verontschuldigd dat Marcus in lachen uitbarste en mij vertelde dat het niet erg was en dat hij zo dankbaar was dat hij mij had en dat hij van mij hield.

en meestal eindigde het dan met ons beide huilend in elkaars armen, marcus blij dat hij weer thuis was en ik blij dat hij weer bij mij kon zijn waar ik hem kon beschermen.

~Einde

____________________________________________________________________

Hallo iedereen,

Dat was het dan het einde van destroy us.
Ik zou zo blij zijn moesten jullie mij een review geven wat jullie vonden van mijn verhaal. Dingen die jullie goed vonden en dingen waarvan jullie zeiden van "BIG NO."
Ik hoor het graag.
Also als jullie het goed vonden, geef mij een vote en een reactie!
Dat maakt mij heel blij!!

-Zhalia
______________