destroy us

H.14

Samuel pov.

Ik keek weg. De schrammen op zijn armen zagen rood blauw en de huid er rond was opgezwollen. "Acute lymfangitis." hoorde ik de dokter mompelen. "Wat?" vroeg ik. "Acute lymfangitis of bacteriële lymfevat ontsteking." zei de dokter deze keer iets luider. "En dat is?" ik hield mijn hoofd schuin om te benadrukken dat ik het absoluut niet snapte. Hij zuchtte.
"In de volksmond wordt een bacteriële lymfevat ontsteking in de vorm van een rood-blauwe streep ook wel 'bloedvergiftiging genoemd."
"Bloedvergiftiging?!" Marcus begon te beven. "Wat is de behandeling?"
"De behandeling bestaat uit het toedienen van antibiotica die staphylococcen en streptococcen bestrijden, zoals Flucloxacilline. De meeste patiënten genezen snel wanneer ze met deze behandeling beginnen. Maar aangezien dat jij dit blijkbaar jezelf hebt aangedaan zal de behandeling niet alleen uit antibiotica's bestaan. De antibiotica's moet u ingespoten krijgen in het ziekenhuis ik raad u aan dat morgen meteen te doen." "Mijn ouders hebben het druk morgen." zei ik. "Dan komt u zelf maar, ik zorg wel dat alles is geregeld." ik knikte naar hem. "Ik bel meteen het ziekenhuis op en maak een afspraak voor morgen ik bel u nog wel om het uur door te geven. Ik raad ook aan om thuis te blijven." ik knikte nog is. "Bedankt dokter." hij drukte me de hand en ging mee met een van de diensters. Ik zuchte diep en draaide me om naar Marcus. Hij had zich neergelegd met zijn rug naar mij toe gericht. Ik ging op de rand van zijn bed zitten. "Weet je, de vorige jongens die hier naartoe kwamen waren niet zoals jij." begon ik. Marcus snoof overdreven luid. "Het is zo. Ze kregen meer aandacht van emma maar jij niet. Emma geeft ons onderdak, eten kleren en geld voor school en andere dingen. Maar daar houdt het ook op. Ze zegt niet dat we aan tafel moeten komen. Ze zegt niet wat we wel en niet mogen doen. Bij de andere jongens deed ze dat wel. Ik denk dat ze ziet dat jij veel op mij lijkt. Niet kwa persoonlijkheid ofzo maar meer van de manier waarop wij leven. Ik honger mezelf uit voor mijn eigen persoonlijke redenen en jij doet dat jezelf aan. Ik bedoel maar." ik ging naast hem liggen. "Ze zijn ook veel te druk met hun werk. Zelf weet ik niet waarom ze zo reageren als ik binnenkom. Ok ja natuurlijk heb ik soms wel tegenstrijdig geweest enzo maar is dat niet iets wat elke tiener doet?" Marcus had zich nu ook op zijn rug gerold. "Waarom?" vroeg hij uit het niets. "Waarom wat?" "Waarom heb je de rest weggepest." ik dacht diep na voor die vraag. Je zou denken dat ik een simpele reden heb maar dat was het niet. "Het is niet altijd zo geweest. Het eten uit kleine potjes en het opsluiten in donkere ruimtes. Vroeger was het vrolijk. Waren wij 1 gelukkige familie totdat de eerste aankwam. Hij kreeg de meeste aandacht omdat hij diegene was zonder ouders enzo. Ze vergaten mij een beetje. En meestal was ik daar wel vrij jaloers op. Ik jaagde ze weg en op den duur kwamen ze erachter. Toen was alles verpest, de familie was verscheurd." ik bleef naar het plafond staren. Marcus draaide zich om met zijn gezicht naar mij toe. "Ben ik anders omdat ik geen aandacht krijg." ik schudde nee. "Jij bent anders omdat je begrijpt en luistert. En ik ben jou daar heel dankbaar voor." hij glimlachte en ik draaide mij ook naar hem. "Neem een foto dat is gemakkelijker." grapte ik. Marcus draaide zich om rommelde in zijn nachtkastje en haalde er een polaroid camera uit en trok een foto van mij. "Ziezo." ik lachte. "Ik bedoelde het niet letterlijk Marcus." "weet ik." antwoordde hij. "Ik had gewoon zin om van jou een foto te trekken." Ik voelde hoe mijn wangen rood kleurden. Hij lachte "Waarom zo blozen?" "Ik ben niet aan het blozen." sputterde ik tegen ondanks dat het toch niets ging uitmaken. Het gesprek viel stil en we hadden een soort van ongemakkelijke stilte. "Zou je me willen helpen met mijn verband te vervangen aangezien jullie het bijna van mijn arm gerukt hebben." ik knikte. "Natuurlijk." ik haalde verbandgaas en een beetje ontsmettingsmiddel uit de EHBO doos. Hij strekte zijn armen en keek naar het uiteinde van het bed totdat ik klaar was. "Bedankt." mompelde hij. Ik stond op. "kop op eh. Ik help je hier wel doorheen." Hij keek op. "Hoe?" Eigenlijk had ik niet echt op die vraag gerekend en kon dus niet zo snel een antwoord verzinnen. "Wel ja als je ergens mee zit zal ik luisteren en zal ik er alles aan doen in mijn macht om je beter te laten voelen." hij knikte "bedankt." mompelde hij opnieuw. Ondanks al mijn tegenstrijdige gevoelens deed ik het toch. "Kom hier." ik trok hem recht en gaf hem de beste 'Ik ben Samuel en ik ben zo goed als een skelet maar ik geef toch goede knuffels' knuffel. Hij aarzelde. Hij was niet gewoon aan dit lichamelijk contact. Ik trok hem nog iets dichter en uiteindelijk gaf hij zich over aan de knuffel. Ik vond het geweldig dat ik groter was dan hem. Hij legde zijn hoofd op mijn schouder en sloeg zijn armen rond mij. De tranen kwamen totaal onverwachts en al gauw was de stof rond mijn schouder doorweekt van Marcus's tranen.
--------------------------------------------
Een beetje een kort sorry :(
Khoop dat het wel goed was?
Een vote en comment zou geweldig zijn!
Bye byeeeee
*zhalia*