destroy us

H.16

Samuel's pov

Ik vroeg mij echt af waarom precies ik zo opgewonden was het hem te vertellen. Het is niet dat ik zo veel om hem geef. Mijn gedachten waren verward. Hij maakte alles verwarend. Ik schudde mijn hoofd en zuchte. Een soort verrassings-plan begon zich te ontwikkelen in mijn hoofd en ik kwam op het idee om Marcus nog helemaal niets te zeggen. Ze zouden aankomen op de eerste dag van de kerstvakantie en ze zouden vertrekken de laatste dag van de kerstvakantie, dat was twee weken van hereniging met zijn oude familie. In de hoop dat hij dan ziet dat ik nog niet zo erg ben. Ik wandelde terug de kamer binnen en zag Marcus voor mijn spiegel staan. Zijn wenkbrauwen waren vertrokken in een frons en hij leek echt gefocust op zijn spiegelbeeld. "Marcus?" hij keek heel serieus naar mij. "Samuel ik ga een heel serieuze vraag stellen." Ik knikte. "Ben ik aantrekkelijk?" De manier waarop hij het vroeg was zo grappig dat ik echt mijn best moest doen om de vraag serieus op te vatten. Nu dat ik er bij nadacht. Echt goed naar Marcus heb ik nooit gekeken. Mijn ogen gleden over zijn lichaam elk detail nam ik in mij op van zijn blauw grijs groene ogen tot zijn pikzwart haar, zijn lippen, armen, benen, handen. Hij was iets breder als mij maar nog steeds vrij dun. Geen wandelend skelet met gespierde armen zoals mij. Hij was perfect. Mijn adem stokte in mijn keel en het was vrij moeilijk de knoop die zich had vastgelegd in mijn keel weg te slikken. Ik denk dat Marcus een beetje beschaamd werd onder mijn onderzoekende blik want hij draaide zich terug om naar de spiegel. "Dat vat ik op als een Nee." Marcus stem was niet meer als een fluistering maar het deed me waanzinnig veel pijn. "Ik kon niet antwoorden, maar nu wel. En om antwoord te geven op je vraag, je bent heel aantrekkelijk Marcus." Ik keek blozend naar beneden. "Dankje." hij keek terug naar de spiegel en daarna opnieuw naar mij. "Weet je wij zijn al drie weken niet naar school gegaan." zei ik. "Serieus?" Marcus haalde zijn handen door zijn haar. "En ik kwam naar hier voor school." mompelde hij erachteraan. Ik plofte neer op mijn bed en keek naar Marcus die nog steeds onzeker naar zijn spiegelbeeld aan het kijken was. Het gaf een bedrukkend gevoel, de onzekerheid in Marcus ogen. Alsof je eigenlijk niet echt van hem zou verwachten dat hij die onzekerheid had. Hij keek terug naar mij. De vlinders werden gek. Mijn hoofd overwelmd alsof iemand mij gedrogeerd had. Ik stond recht en rende de kamer uit. "Samuel?!" Ik liep door. Ik wou Marcus geen pijn doen maar dit wou ik ook niet voelen. Op het einde van de gang drukte ik op het kleine knopje achter het schilderij van een soldaat uit de middeleeuwen en een stapte de gang in. De gang was een rechtstreekse verbinding tussen de gang van onze kamer en de bibliotheek. De geur van oude en nieuwe boeken gaven me een rustgevend gevoel en ik voelde me terug veilig. Ik wist wel dat ik moest terugkeren. Ik wist wel dat Marcus nu dacht dat hij iets fout had gedaan. maar ik voelde me zo raar. Ik zette me neer op een van de meest oude maar comfortabele zetel die je je maar kunt bedenken. Ik nam 'the great gatsby' van het tafeltje af en begon te lezen. Een boek dat bijna 73 jaar ouder is als mij. Het is een roman en gaat over Jay Gatsby, de hoofdpersoon, een rijke, mysterieuze maar eenzame veteraan uit de eerste wereldoorlog. Ik zonk weg in de oude roman en keerde maar pas terug naar de realiteit als het al laat in de avond was. Ik legde het boek weg en stond op. Het lezen had mij gekalmeerd en ik kon weer verder. Ik opende de weg naar de gang van onze kamer en keek rond om te zien of ik veilig ongezien de gang in kon stappen van achter een schilderij vandaan. Ik liep rustig de gang door tot dat ik terug aan onze kamer stopte. Ik deed de deur open en zag Marcus liggen op mijn bed. Zijn ogen waren gesloten en zijn borstkas ging langzaam maar stevig op en neer. Ik zuchtte. Ik keek op mijn horloge en zag dat het eigenlijk tijd was voor het avondeten. Ik hurkte neer bij Marcus en schudde hem voorzichtig wakker. Zijn ogen waren klein van slaperigheid. "Tijd om te eten slaapkop." Hij maakte een raar geluidje en draaiden zich om zodat hij met zijn gezicht naar de muur lag en met zijn rug naar mij. "Serieus Marcus?" "hm" Ik schoof mijn armen onder hem en nam hem gemakkelijk op. "Je bent een pak vermagerd, en dat zou niet mogen aangezien dat wij meer geld hebben voor eten en al die andere dingen dan je vorige pleegouders. En dat betekent dat ik jou meer ga laten eten want tegen kerstmis moet je een grotere maag hebben..." Brabbelde ik tegen Marcus. "Samuel waar in hemelsnaam ben je over bezig." Ik schudde mijn hoofd en keek neer op Marcus die ik nog steeds vasthad. "Ik heb echt geen idee." Gaf ik eerlijk toe. "Kan je me dan nu neerzetten?" vroeg hij. Hij bloosde en donker rode vlekken verschenen in zijn nek en op zijn wangen. Ik lachte verlegen en zette hem terug op de grond. "We gaan eten." Maakte ik nog een laatste keer duidelijk voordat ik terug de deur uit wandelde. Nog geen seconden later kwam Marcus ook naar buiten en liepen we samen naar de gigantische eetkamer. Het avond eten verliep net zoals de vorige, Stil met een belachelijke stilte en verwarde blikken naar elkaar. Ik excuseerde mij nadat ik ongeveer de helft van mijn bord had leeggegeten. En lette eigenlijk niet op hoeveel Marcus gegeten had. Ik was metteen naar mijn kamer teruggekeerd en voelde me kotsmisselijk. Ik legde me neer en zuchte diep. Het zweet liep in straaltjes van mijn gezicht. Ik zette me weer recht op het moment dat Marcus binnenkwam. Hij keek mij aan. "Alles oké?" Hij kwam dichterbij en legde zijn hand op mijn hoofd. "Je hebt koorts. Leg je neer ik vraag aan de kok om een koud compres te maken." ik schudde mijn hoofd. "Ik heb het al koud." "Leg je terug neer." was zijn antwoord. "Ik ga een flesje water halen, ik ben metteen terug." Hij rende de kamer uit en liet me alleen achter. Ik zuchte. Al die zorgen voor koorts. Hij zou zich zorgen moeten maken over zichzelf aangezien we morgen maar pas om zijn injectie gingen. Ik geeuwde en legde me opnieuw neer. De witte muren lieten schaduwen zien die er niet waren.