𝙻𝚒𝚝𝚝𝚕𝚎 𝙱𝚊𝚋𝚢 𝙸𝚗 𝚃𝚑𝚎 𝙷𝚎𝚊𝚛𝚝ရင်ဘက်ထဲကအသည်းကလေး(𝙲𝚘𝚖𝚙𝚕𝚎𝚝𝚎)

Chapter (20)

Unicod ver

"ဘ၀ဆက်တိုင်း
မင်းလေးရှင်သန်ရာအရပ်မှာဘဲ
ပွင့်တဲ့ ပန်းကလေးတစ်ပွင့်ဖြစ်ပါရစေ
မင်း နဲ့ ဝေးကွာရမှာကို
သေလောက်အောင်ကြောက္‌ေနမိတယ်"
»»»»»»
မနက်5နာရီတွေ ထနေကြအချိန်ဖြစ်၍ ခေတ်မျက်လုံးများလည်း ‌အလိုအလျောက် နိုးထလာသည်။မရင်းနှီးတဲ့ မျက်နှာကျက်ကြောင့်
မှောင်နေသော ပတ်၀န်းကျင်ကိုလေ့လာလိုက်တော့...ဘေးနားမှာလူတစ်ယောက်အိပ်နေတဲ့နွေးထွေးမှုကိုခံစားရသည်။ ထိုအနွေးဓာတ်ပေးနေတဲ့ လူသားက ခေတ်ဘေးမှာ
ကြောင်လေးသဖွယ်အိပ်ပျော်နေသော ကိုစစ်...။

ခေတ် ဆေးရုံကဆင်းပြီး ကိုစစ်တို့အိမ်မှာလာ
‌ေနရတာ တစ်ပတ်လောက်ရှိပေ့မယ်
အခုထိအသားမကျသေး။

အမေနှင့်သားဘဲရှိတာကြောင့် ဆွေမျိုးသားချင်းလည်းမရှိ အမေကိုတစ်ယောက်ထဲမို့ စိတ်ပူ‌ေနပေ့မယ်။ကိုစစ်က ဆိုင်ကူဖွင့်ဖို့ လူလွတ်ပေးထားပြီး
ညဘက်ကိုပါ အမေတစ်ယောက်ထဲမဖြစ်အောင်
အန်တီကြီးတစ်ယောက်လွတ်ထားပေးတယ်ဆိုတော့။

ခေတ်ကတော့ ကိုစစ်တို့အိမ်မှာဘဲသောင်တင်နေတယ် ဆေးရုံလည်း သွားစရာမလို့ဘဲ အိမ်ကိုဆရာ၀န်ပင့်ပေးသည်။ဆရာတွေကလည် အိမ်မှာစာလာသင်ပေးပြီး။
ကိုစစ်က အစစရာရာ အကုန်လုံး လို့လေးသေးမရှိအောင်လုပ်ပေးထားသည်။
ကုိစစ်ရဲ့ဂရုစိုက် မှု‌ေတွက အခုထိ နေရခတ်နေတုန်းဘဲ..။မျက်နှာကျက်ကို စိုက်ကြည့်နေတုန်း..

"Baeနိုးနေပြန်တာလာ အိပ်လို့ရတုန်းအိပ်ရေး၀အောင် အိပ်လေကွာ"

"မရဘူးကိုစစ် အကျင့်က ပါနေတာ ဒီမှာနောက်ကျထိအိပ်လို့ ဒဏ်ရာပြန်ကောင်းလို့ အိမ်ပြန်ရင် အကျင့်ပျက်သွားမှ ‌ခက်နေမယ်"

"အင်းပါ baeရယ် အခုကဒဏ်ရာရနေတာလေ အိပ်ရေး၀အောင်အိပ်ပြီး အားရှိအောင်နေရမှာ
အဲဒါမှ ဒဏ်ရာမြန်မြန်ပျောက္မှာပေါ့
စာမေးပွဲလည်းနီးတော့မှာ အဲ့ခါကြရင်လည်း အိပ်ရေးတွေကပျတ်အုန်းမှာ အခုတော့အ၀အိပ်ထား လာပါbaeရယ် ကိုယ်လည်း ထပ်အိပ်ချင်လို့"

ခေတ် ခေါင်းအုံကိုပုတ်ပြီး ခေါ်နေတဲ့ ကိုစစ်ကိုကြည့်ပြီးပြုံးမိသည်။အိပ်ချင်နေတာတောင် မျက်လုံးကုိမဖွင့်ဘဲခေတ်အိပ်ဖုိ့ခေါ်နေတာ ..။