"Herkes iyi biri olduğunu söyler. Göremedikleri şey, onlara hiç kötü olma fırsatı verilmediğidir."
Ben İzgi Tanyel. Ve gücümün bittiği yerde adım başlar.
Ufak bir hesaplamayla parmaklarım mekanizmayı çevirmeye başladı. O sırada kulaklığımdaki tüm sesler kesilmişti.
"Ne oluyor?" Dediğim sırada çantayı açmıştım.
Kapağı kaldırdığımda karşıma kırmızı bir kurdeleyle sarılmış beyaz şarap çıktı. İki tane de kadeh vardı.
"Sadece ikimiziz, diğer kimseyi duyamazsın şu an," Dedi Evren ifadesiz bir sesle. "Çoktan yere indim. Devran'da yanımda değil."
Sustum ve devam etmesini bekledim.
"Haklıydın, İzgi. Söz konusu sen olduğunda aptalın tekiyim, inkar etmiyorum." Nedense gülümsediğini hissettim. "Ama bir konu da yanılıyordun. Hiçbir zaman, hiçbir şeye körü körüne bağlı olmadım. Bunu yapacağını biliyordum ve ben de oyununa dahil oldum."
"Ne yaptın sen?" Diye sordum çatık kaşlarla.
"Seninle savaşmayacağıma ve gözüm senden başka hiçbir şeyi göremeyecek kadar aciz olduğuma o kadar çok inandırmıştın ki kendini bunu lehime çevirmek hiç de zor olmadı. O gün bunu bana söylemesen bile parmağımdaki yüzüğün hıncını alacağını biliyordum. İzgi Tanyel daima ses getiren geri dönüşleri sever, o yüzden operasyon gününü bekledin. Çok akıllısın ama çok fevrisin, bu seni mağlubiyete götürür."
