"Herkes iyi biri olduğunu söyler. Göremedikleri şey, onlara hiç kötü olma fırsatı verilmediğidir."
Ben İzgi Tanyel. Ve gücümün bittiği yerde adım başlar.
Vianney, Je Men Vais Sözlerine de bakmanızı tavsiye ederim.
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
55.Bölüm: "Kırmızı İpin Ortasındaki Vazgeçişler"
Gururluydum, şimdi yalnızım. Albert Camus
Küçükken okul çıkışlarında sürekli gittiğimiz bir dondurmacı vardı. Dondurmaları çocukluğumda yediğim en güzel dondurmalardı ve üstelik ucuzdu. Birkaç büyük top dondurma için tüm harçlığımı verebilirdim.
Sahibi Afgan bir terziydi. Afganistan'dan Türkiye'ye bir nevi kaçmak zorunda kalmış eski bir terzi. Bize durmadan Afganistan'ı ve bir zamanlar ne kadar güzel bir coğrafya olduğunu anlatırdı.
Çocuklarla her gün o dondurmacıya yolumuz düşerdi bile isteye. Hem de her gün.
Bazen uğrayamazdık ama yine de bilirdim; o dondurmacı oradaydı ve ne zaman gidersem gideyim onu hep bulacaktım.
Bir gün çocuklarla yine o dondurmacıya gittiğimizde saat henüz öğlen olmasına rağmen ve tepede kocaman bir güneş varken dondurmacının kepenklerinin çekili olduğunu görmüştüm.
Dondurmacının içini ve Esat abiyi göremiyordum.
Her gün ve bazen haftada bir gittiğim dondurmacı bugün kapalıydı ve artık açılmayacağını söylüyorlardı.
Çevredeki esnaf konuşuyordu, duymuştum.
Esat abi gitmişti.
Hiçbir şey demeden, bize hoşça kal demek için bile gelmemizi beklemeden gitmişti.
Dondurmacısının kepenklerini indirip gitmişti.
Neden gitmişti? Biz gelmiyoruz diye bize küsmüş müydü yoksa?
Esat abinin o küçük dondurmacıdan hiç vazgeçmeyeceğini düşünmüştüm.
