Until Forever (Published!)

Chapter 15

Maagang nagising si Mia kinabukasan. Ni hindi siya maayos na nakatulog kagabi.She was restless and a lot were running in her head. Plans andbackup plans to get her mother from Micheal.

Pagkatapos kumain nang agahan sa restaurant ng resort ay buo ang loob na bumalik siya sa mansion ng mga Travilla. She didn’t want to waste time. She was more determined more than ever to see her mother again.

Nagkasalubong ang kanyang mga kilay nang itigil niya ang pick up truck sa gate ng mansion. She saw six uniformed men guarding the gate.

          Kaagad na bumaba siya ng sasakyan. Nakailang hakbang pa lamang siya nang salubungin ng tatlong mga armadong kalalakihan. Sa halip na matakot ay galit na hinarap niya ang mga ito. They were carrying high-caliber guns as if ready to blast her anytime.

Ano ang tingin ng mga ito sa kanya? Kriminal?

Goodness, but she was just an ordinary woman. Her strength was nil compared to these armed brawns. And she had no weapon or anything that would endanger someone’s life. In fact, kayang-kaya siyang pitikin ng mga ito at titilapon na siya sa malayo.

          “Good morning, Ma’am…” Sa kabila ng tensiyon ay magalang na binati siya ng mga armadong kalalakihan.

She gave them a wide, sweet smile. “Good morning, too. Dadalawin ko lang si Mama Jasmin. She was just in the mansion, right?” She felt a sudden rush of anger for Micheal. Yesterday, there was only one security that guards the gate. Ngayon ay nadagdagan ng anim.  What was he trying to do? Making sure that she couldn’t enter his territory again? That she couldn’t see her mother again?

She snorted in disgust. What a despicable bastard! But he couldn’t intimidate her nor make her easily discouraged by the use of blunt force. Mas lalo lamang siyang macha-challenge niyon.

          Hindi kaagad nakapagsalita ang mga lalaki. “Paumanhin, Ma’am, ngunit mahigpit ang bilin ni Sir Micheal na hindi kayo puwedeng papasukin sa loob ng mansion,” ang pinakamatangkad sa grupo ang sumagot sa kanya.

          Her voice immediately became high-pitched. Namula ang kanyang mukha sa galit. “Nasaan si Micheal?  I wana talk to him,” she snapped at the uniformed men. Ang gagong Micheal na iyon at gumamit pa ng mga sundalo para harangan siya!

          “Hindi n’yo rin po puwedeng makausap si Sir Micheal.”

          Her nose flared. “What?!”

          “Sorry po, Ma’am, ngunit sumusunod lamang kami sa iniuutos ni Sir Micheal.”

          “That’s bullsh*t!” she hissed loudly. “Your boss is bullsh*t! He’s so full of goddamn crap! I know that the bastard is just inside his mansion, watching over me. Puwes, hindi ako aalis dito hangga’t hindi ko siya nakakausap!” nakapamaywang na singhal niya sa mga armadong kalalakihan. But the six men only stared at her. Hindi na nagkomento pa ang mga ito. Then, they went back to their designated posts in front of the gate.

          Hindi siya makapaniwala sa nangyayari, sa nakikita niya. Hinaharangan siya ng mga naka-uniporme at armadong kalalakihan. Ang guard na nakausap niya kahapon ay nasa loob lamang ng guardhouse at tahimik na nakamasid.

She released a frustrated sigh. She wasn’t expecting this. Now she had no choice but to deal with this sh*t. Damn Micheal!

Sinunod niya ang kanyang banta. Nanatili siyang nakatayo habang nakapamaywang sa harapan ng gate.  Minutes later, she got tired and the scorching heat of the sun started to burn her skin, but there was no shadow of Micheal. It pissed her off bigtime.

          Tumutulo na ang pawis sa kanyang mukha, kilikili at buong katawan. Malamig ang klima sa lugar na iyon pero mainit ang sikat ng araw. Nakakasunog ng balat.

Nakikita niya ang pag-aalala sa mukha ng mga guwardiya ngunit nanatili lamang na nakatitig sa kanya ang mga ito, na mas lalong nakadagdag sa inis at galit na kanyang nararamdaman. She braved her way to come near the gate, but the armed med blocked her like a stern fortress. She had to shove them away so she could pass.

          “Hindi ka namin gustong saktan, Ma’am. Huwag na po kayong magpumilit na pumasok. Isa pa ay nakasarado mula sa loob ang pintuan ng gate,” mahinahong babala ng isa mga guwardiya.

          Naubos ang pasensiya niya. Malakas siyang napamura. “Micheal, lumabas ka riyan! Ilabas mo ang Mama Jasmin!” galit na galit na sigaw niya. Pakiramdam niya ay nanakit yata ang kanyang lalamunan dahil sa lakas ng kanyang pagsigaw.

          Ngunit walang nangyari. Walang Micheal na lumabas upang harapin siya. At mukhang imposible na makakapasok siya sa loob ng mansion. Hindi siya kailanman makakalusot sa anim na armadong guwardiya.

          Pinukol niya ng matalim na tingin ang mansion. Mataas ang wrought iron fence at hindi niya iyon kayang akyatin. Maliban pa doon ay matulis ang dulo ng bakal. Nakapalibot iyon sa malapad na mansion.

          “Hindi pa tayo tapos, Micheal Travilla!” She swore under her breath. Pagkatapos ay muli siyang bumalik at sumakay sa kanyang pick up. She slapped the steering wheel hard as her frustration doubled even more.

          She was here to see her mother, yet she wasn’t allowed to do so. Ano na kaya ang kalagayan ng kanyang ina? Okay lang kaya ito? The yearning to see Jasmin was growing every minute.

          Inabot niya ang towellete na nasa dashboard at pinunasan ang pawis sa mukha at katawan. Pagkatapos ay ini-on ang ignition ng makina at binuksan ang aircon.  She felt better when the cold air seeped through her skin.

          Nanggigigil na minura niya sa kanyang isipan si Micheal. That bastard was really testing her patience and her resilience. Well, she would prove him wrong.

          Sa nangyayaring ito ay mas lalo niyang kailangan ang tulong ni Josh. And she got frustrated even more because she had to wait for him. Pero hindi bale, baka sa susunod na mga araw ay dumating na ito. He knew what to do and the legal process to help her secure her mother’s custody.

What she needed to do right now was to spread her already very thin patience even more, and to stand strong amidst Micheal’s challenges.