Chapter 20

1.9K 93 2
                                    

Three days.

Three day of hell by the hands of Caroline. I have no one to talk to. Mahigpit ang pagkakabantay sa akin ng mga inutusan ni Caroline.

I only drink twice a day. Ni hindi nila ako binibigyan ng pagkain at tanging tubig lamang.

Ayos lang naman sa akin. Since nasanay na naman ako noon na tanging maalat na luha ang aking nalalasahan.

I heard Mal is in the hands of Oliver, I don't know why. But at-least I know Oliver won't hurt her.

I heaved a sigh as I sat on the cold floor. I'm so tired...

Nag-iinit ang magkabilang sulok ng aking mata at bumibigat ang talukap ng aking mga mata. Pakiramdam ko rin na ako'y nasusuka at nahihilo. Damn, I'm feeling so weak these days...

Mabibigat ang aking paghinga nang biglang bumukas ang pinto. Hindi na ako nag-abala pang tingnan kung sino iyon at paniguradong alalay 'yon ni Caroline.

Rinig ko ang paglagay nito ng kung ano sa sahig at malakas na tumikhim.

"Hey..." Agad akong napataas ng paningin nang marinig ko ang kaniyang boses.

"Tobias?" nagtataka ngunit paos kong saad.

Agad rin akong napapikit dahil sa bigat ng aking ulo. Mahina akong napaubo kaya agad kong tinakpan ang aking bibig. Damn this...

"Are you okay?" rinig kong saad ni Tobias at mabilis akong inalalayan patayo. I heaved a sigh by his touch but the heavy feeling I'm feeling was stronger.

"No, mukha ba akong okay? Damn," nanghihina kong saad at umayos ng tayo.

Nanginginig ako sa lamig kaya hindi ko mapigilang yakapin ang aking sarili. Ramdam ko rin ang aking tuhod na nanlalambot kaya agad akong napaupo sa malamig na sahig.

Sunod-sunod ang pag-atake sa akin ng aking ubo kaya hindi ko mapigilang mapatakip ng bibig. Ramdam ko ang kaniyang paghimas sa aking likod habang mahinang napapabulong ng mga mura.

"Damn, may sakit ka? How come? Fuck, get up. You need to drink a medicine," saad niya at sinubukan akong alalayan patayo.

But I shook my head in disapproval and hissed. "Huwag nga, kaya ko nang mag-isa rito. Shoo," malakas kong saad at pumikit nang mariin.

Feel ko lumulutang 'yong ulo ko sa sobrang sakit. I can't get up.

Rinig ko ang malakas na pagbuntong-hininga ni Tobias. Rinig ko rin ang pag-alis niya dahilan para mapait akong mapangiti habang nakapikit.

'Yan... iwan mo na ako rito. Hanggang sa mabulok na ak—

"W-What?" Dahan-dahan kong iminulat ang aking mga mata nang makaramdam ako ng dalawang braso na pumalibot sa akin.

"Don't move. I'll take you to my room," he whispered while carrying me.

Wala na akong ginawa kundi ang sumandal sa kaniyang matipunong braso. Ilang minuto ang lumipas ay ramdam ko ang dahan-dahan niyang paghiga sa akin sa isang malambot na kama.

Sinubukan kong imulat ang aking mga mata ngunit napatigil din nang maramdaman ko ang mahinang pagdampi ni Tobias sa aking noo ng isang malamig na tuwalya.

"I though they were treating you good..."

I heard him sighed deeply as he slowly tap the towel on my forehead. I lowly moaned in disapproval when he stopped.

"Sorry," he murmured.

Hearing him saying that word made me stopped. Later on, tears started to flow on the side of my eyes while my eyes are still close.

Tinakpan ko ang aking mga mata gamit ang aking braso. Nakaipit ito sa aking braso at doon magsimulang tumulo nang tumulo ang aking mga luha. Mahina akong napahikbi at mariing napakagat sa ibaba ng aking labi.

Sorry? What for? Is it all the pain that your oh-so-called mate that have made me miserable?All the pain in my heart that you've cause?

Sweats and tears continuously form on the side my eyes. Yet Tobias refused to ask.

I swallowed the lump in my throat as I whispered,

"Leave me alone," malamig kong saad.

I felt him stopped while gawking at me. But later on, he continued to sat beside me. Ramdam ko ang mainit niyang pagtitig sa akin at maya't-maya ay napapabuntong-hininga.

Ilang minuto ang lumipas ay unti-unting bumibigat ang talukap ng aking mga mata. I wiped all the remaining tears on my teary eyes. I didn't even glance at Tobias as I face at the opposite side of the bed.

Dahil na rin sa panghihina't sakit na nararamdaman ay agad akong nilamon ng antok. Hindi pinansin ang lalaking naging dahilan kung bakit kanina pa nagwawala ang aking puso.

***
Tobias POV

I can't help but to stare at the girl who tried to kidnapped Di-A. She fell asleep as soon as I put her to bed. She's sleeping peacefully beside me as I sighed.

It's been an hour, and all I can do was to stare at her. I don't want to leave here, alone.

It pains me when she suddenly burst into tears, but why do I have the feeling that she's crying not because she's feeling ill? Who do I have the feeling that it's because of me? Damn.

I didn't know anything about her. Her name, her parents, her... whole existence.

However, there's this familiar feeling whenever I look at her that only one person can make me feel.

I'm confused and mad at one and the same time. Don't I love Angeline? Did I fell out love? Is she really my mate? Why am I feeling worried about someone I don't know?

I glanced at the girl again, jaw clenched.

Who the fuck is this girl?

Due to simultaneously questions running through my mind. I can't help but to grip on my knuckles while staring at her.

I heaved a long sigh as I mumbled a curse.

Why am I asking so much question for just one person?

Of course, I love Angeline.

I stood up straight as I walked towards the door to talk to Angeline. I peered at the girl one more time. My expression softened when I saw her peacefully sleeping. Before going out, I whispered something into the thin air,

"Please... get well soon."

Beyond the Door (Completed)Donde viven las historias. Descúbrelo ahora